[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.] & [Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]
Metehan Bora Tunç & Katheryn Wilson

“Sanırım cüzdanınızı düşürdünüz, küçük bayan.” Katie’nin bu cümlenin kendisine söylendiğini fark etmesi için biraz zaman geçmesi gerekmişti. Fark ettiği anda da ani bir refleks hareketiyle ceplerini yokladıktan sonra arkasını döndü ve ona yeri işaret eden tombul, güler yüzlü adamla karşılaştı. Adamın yüzüne birkaç saniye baktıktan sonra cüzdanını almak üzere eğildi. İçindeki galleonların saçılmamış olması büyük şanstı. Cüzdanını tekrar cebine yerleştirirken adama dönüp kibarca “Teşekkür ederim.” dedi ve bundan sonra yürürken biraz daha dikkatli olmayı kafasına not etti. Özellikle de muggleların arasındayken.

Halasının evine ulaşmasına az kalmıştı. Uzun sayılabilecek bir aradan sonra tekrar büyücülerin arasına dönmek için sabırsızlanıyordu ve bu da onun biraz aceleci davranmasına sebep olmuştu. Katie adımlarını daha da sıklaştırırken ters yönden esen rüzgar salık saçlarını gözlerinin önüne getirerek ona meydan okuyordu sanki. Ancak zaten halasının evine birkaç dakikalık bir mesafe kaldığından bunun pek de bir önemi yoktu. Tahta, rengi solmuş kapının önüne geldiğinde elindeki hediye poşetini yere bıraktı ve kapıyı çalmaya hazırlandı. Fakat halası ondan önce davranmıştı. Kapı açıldığı gibi kendisini halasının zayıf ama güçlü sayılabilecek kolları arasında buldu kendini Katie. Kendisi de hemen kollarını halasının boynuna doladı. Burnuna her seferinde olduğu gibi halasının menekşe kokulu parfümü dolmuştu. Birbirlerinden ayrıldıklarında Katie gülümsedi ve “Merhaba, Belinda Hala.” dedi. Halası da onun sırtını sıvazlayarak gülümsemesine karşılık verdi ve “Hoş geldin Katie, içeri geçsene.” dedi. Katie hemen yere bıraktığı poşeti eline aldı ve içeri geçti. İçeri girer girmez halasının yine onun için kakaolu kek hazırladığının farkına vardı. Halasına hediyesini verdikten sonra keki dilimlere ayırdı ve bu dilimleri iki tabağa koydu. “Her zamanki gibi enfes görünüyor.” dedi Katie kekin kokusunu içine çekerken.

Halasıyla birlikte sohbet edip keklerini yedikten sonra Katie halasından hediyesini açmasını istedi. Halası poşetin içinden pakete sarılı olan hediyeyi çıkardı ve paketi yavaşça açtı. İçinden çıkan çerçeveyi ve içindeki fotoğrafı görünce yüzünde memnuniyet dolu bir gülümseme oluşmuştu. Bir aile fotoğrafıydı bu. Katie de bunu halası için çerçeveletmişti. Halası Katie’ye teşekkür ettikten sonra bir süre daha sohbet ettiler ancak saat on ikiyi çaldığında Katie gitmesi gerektiğinin ayırdına vardı. “Kalıp sohbet etmek isterdim ama…” dedi halasına. “Diagon Yolu’na gidip büyücelerin arasına karışmalıyım.” Halası pekala anlamında başını salladı ve uçuç tozunu almak üzere ayağa kalktı. Katie de bu sırada şöminenin önünde yerini almıştı. Halası uçuç tozunu getirince geri geleceğini hatırlatarak onunla kısaca vedalaştı ve tozu eline alıp “Diagon Yolu.” dedi. Uçuç tozu fevkalade bir ulaşım şekli olmasa da yeterince hızlıydı ve Katie’nin istediği de buydu. Üzerinin tozla kaplanmasına pek aldırış etmiyordu artık, alışmıştı.

Diagon Yolu’na ulaştıktan sonra üzerini üstünkörü silkeledi ve Çatlak Kazan’a doğru yürümeye başladı. Diagon Yolu’nda gezinmeden önce bir şeyler içmek fena olmaz herrhalde diye düşünüyordu.

Odasında tek başına eşyalarını topluyordu. Son zamanlarda yine gereğinden fazla yalnız kalıyordu. Bu durum onun için iyi değildi. Her ne kadar Muggle sporlarına ilgi duyuyor, onlara katılıyor olsa da, konuşacak kimsesi yoktu. Bu yüzde şimdi odasında tek başına eşyalarını topluyordu. Rheanna onun vasii olmuştu. Ancak şimdi ortalarda yoktu. Mete evde yalnız kalmaktan bıkmıştı artık. Eşyalarının son kırıntılarını toplarken, kendisi için önemli olan hiç bir şeyi unutmamaya çalışıyordu. En son aile armasını komidinin üzerinden aldı. Avucunda tuttuğu şeye bir baktı. Yılan şeklinde bir amblem. Bir kaç ay önce Sihir bakanı kendisi vermişti ona. Şimdi ise onların yaşadığına inanıyordu. Bu amblem her şeyi doğruluyordu. Kardeşleri öldürülmüş olsa bile anne ve babası yaşıyordu. Şimdilik beklemek zorundaydı. Onları bulacaktı bir gün. Mutlaka bulacaktı. Amblemi elinde tutmak ona kontrol edilemez b ir şekilde ülkesinde geçirdiği son günlerini hatırlattı. Kardeşlerinin ölü bedenleri geldi aklına. Başlarında nasıl ağladığı. Annesinin hareketsiz yatan vücudu. Babasına saldırmak isteyen adamı durduruşu. Sonra da Londra'ya gelişi. Bütün bunları düşünmek onu bir kez daha hüzünün kollarına itti. Kontrolünü kaybetti ve ağlamaya başladı. Ailesini özlüyordu. Onları çok özlüyordu. Bir kaç dakika sonra kendini toparladığında elinde ki amblemi çantasına tıktı ve odadan çıktı. Evden gitmeden önce son bir şey daha yapması gerekiyordu.

Rheanna'nın odasına gitti ve kapıyı açtı. Karşısında ki manzara şok olmasına neden olmuştu. Rheanna yatağında yatıyordu. Bir an kaldı. Onun orada ölmüş olduğunu düşündü. Sonra asasını çıkarttı ve bir büyü mırıldandı. Daha sonra hiç bir şey olmadığını gördüğünde içeri doğru yavaşça bir adım attı. Görüntü anında değişti. Oda hızla şekil değiştiriyor, renkler bulanık bir şekilde görnüyordu. Mete hızla kendini bir adım geriye doğru attı. Odadan çıkınca kapı kendiliğinden suratına kapandı. Yüksek sesle küfür etti. Merdivenlerden aşağı hızla indi ve Saptanamaz Genişletme büyüsüyle donatılmış çantasını aldı. Sonra hızla şömineye gitti. Şöminenin yanında ki uç uç tozundan bir avuç aldı ve ateşe attı.
"Diagon Yolu" diye gürledi. Mavi, sarı, yeşil ve kırmızı renklerin oluşturduğu oldukça hoş görünümlü ateşten girdabın içerisine doğru adımını attı. Bir an hiç bir şey göremez gibi olduysada sonrasında Diagon Yolu'nun taştan girişini gördü. Sorunsuz bir şekilde yolculuğunu atlattığı için hızlı adımlarla Çatlak Kazanın yolunu tuttu.

Barmen Tom’a “Bir kaymak birası alabilir miyim lütfen?” diye seslendi Katie, taburesini yerleşmeye çalışırken. Çatlak Kazan’a ulaşması fazla uzun sürmemişti. Katie, sabırsızlıkla içeceğini beklerken ceketini çıkarttı ve etrafı gözetlemeye başladı. Tanıdık birilerine rastlayacağını umuyordu. Çatlak Kazan’ı gözleriyle tararken bir grup Slytherin’in toplanmış, fısır fısır bir şeyler konuşuyor olduklarını gördü. Bunun kesinlikle hayra alamet olmadığını bilen Katie, onların neler planladıklarını öğrenebilmek için bir süre konuşmalarına kulak kabarttı. Ancak bu süre fazla uzun sürmemişti çünkü Slytherin öğrencilerinden birisi başını hararetli konuşmadan kaldırmış ve Katie’nin bulunduğu tarafa çevirmişti. Onun konuşmalarına kulak misafiri olduğunu anlamış olacak ki gözlerini tehdit edici bir şekilde Katie’nin gözlerine dikti. Normalde onlara kulak kabartmayı sürdürürdü ancak kendisi yalnız, onlarsa beş-altı kişi olduğundan bunun pek de akıllıca bir fikir olmadığı kanısına vararak bakışlarını Slytherinli öğrenciden çekti. Şimdi elleriyle tahta masada ritim tutarak kaymak birasını bekliyordu. Barmen Tom, içeceğini getirdiğinde ona teşekkür etti ve hemen kaymak birasından bir yudum aldı. O sırada sağ tarafından başka bir kaymak birası siparişi verildiğini işitti. Siparişi veren sesin sahibine döndüğünde onun Ravenclaw’dan bir öğrenci olduğunu gördü. Fakat bu bilgi dışında onun hakkında bildiği pek şey yoktu. Onu okulda yalnızca birkaç kere görmüştü.

İçeceğini neredeyse yarılamış olan Katie, kaymak birasından bir yudum daha aldı ve içindeki sıkılma duygusuyla daha fazla baş edemeyeceğini anlayıp Ravenclawlu öğrenciye dönerek “Merhaba.” dedi. Öğrenci, sesin geldiği tarafa döndü ve “Selam.” dedi hafif kuşkulu bir sesle. Gözlerini kısmıştı. Karşısındaki kişiyi nereden hatırladığını çıkarmaya çalışır gibi bir hali vardı. Katie, onun işini kolaylaştırmak için “Ben Katie.” dedi. Sonra da daha açıklayıcı olması için “Gryffindor’dan” diye ekledi. Şimdi karşısındaki öğrencinin kuşkucu bakışları kaybolmuştu. “Ben de Metehan.” dedi. “Ravenclaw’dayım.” Katie başını hafifçe aşağı-yukarı sallayarak “Memnun oldum.” dedi. Sonra da bir sohbet açma amacıyla “Eee, Ravenclaw’da olmak nasıl bir duygu? Yani, diğer binalardan farkı nedir?” diye sordu. Aslında bunun cevabını gerçekten merak ediyordu çünkü kendi binaları dışında en yakınlık duyduğu bina Ravenclaw’du ve o binada bulunmanın nasıl bir şey olduğunu içten içe merak ettiğini inkar edemezdi.

Çatlak Kazandan içeri girdiğinde çevresine pek bakınmadan hemen bir kenara ilişti. Kendisine kaymak birası söyledi. Düşünmesi gereken çok şey vardı. Ailesi, yapacakları, Rheanna, hepsi. Bakışlarını ellerine diktiğinde yan taraftan tatlı bir sesin geldiğini işitti Mete. Kendisi de kızın selamına karşılık verdi. Onu bir yerden tanıyıp tanımadığını düşündü. Çıkartamamıştı. "Ben Katie." herhalde kız çıkartamadığını anlatan bakışları görünce ekleme ihtiyacı hissetmişti. “Gryffindor’dan” Mete bu kelimenin üzerine kendini tanıttı. Adını ve bulunduğu binayı söyledi usulca. Karşılıklı kısa bir baş sallama merasimi düzenlediler.

Mete sessizliğine geri dönmeyi düşünürken kız yeniden konuştu. “Eee, Ravenclaw’da olmak nasıl bir duygu? Yani, diğer binalardan farkı nedir?” Mete gözlerini yeniden kıza çevirdi. Zor bir günde yanına gelen bir melek gibi onu kötü düşüncelerden uzak tutuyordu sanki. Tanrının yukarılardan kendisini gözlediğinden emindi. Kıza gülümsedi. "Gryffindor'da olmak nasılsa aynen öyle. Sadece daha az aksiyon daha çok kitap. Ama aynı derecede eğlenceli. En azından Gryffindor'dakilerin durumunu gözleyince öyle görünüyor." Önüne koyulan bardaktan bir yudum aldı. Sonra yeniden kıza döndü. Kısa bir inceleme süresi tanıdı kıza. Kızın bu yerde bile parlayan hali hoşuna gitmişti. Saçları altından bir şelale gibi omuzlarına dökülüyordu. Gözleri ise elmas gibi parlıyor ve Mete'nin dikkatini çekiyordu. Hoş ve alımlı bir kızdı. Mete ona çarpıcı bir gülümseme gönderdi. Dış görünüşünün, çoğu hemcinslerine oranla daha iyi olduğunu biliyordu. Bunun kızı etkileyebileceğini umdu. Daha yeni taşındığı bir kızı etkileme isteğinin nereden geldiğini merak etti.

Düşünmesi gereken çok şey varken nasıl oluyor da aklı yeniden bu kıza kayıyordu ki? Sanırım ondan hoşlanmıştı. Bardağından bir yudum daha aldı ve ensesini ovuşturdu. Güneşin varlığını hissetmek için yanıp tutuşmaya başladı. Belki de en azından yağmurun yağması için.

Belki bugün şanslı günüydü. Bir an aklına Katniss geldi. Onu düşünmek bile boğazına bir yumru oturmasına sebep oluyordu. Ama şu anda Katnis yanında değildi. Kendisi ise yalnızlık duygusuyla bunalmış bir haldeydi. En azından kızla sadece konuşmaya çalışacaktı. Kafasını dağıtmasına yardımcı olacak, birşeylere veya birilerine ihtiyacı vardı..
"-Peki Ravenclaw'ı neden merak ettin?" diye soruyla karşılık verdi.

“Gryffindor'da olmak nasılsa aynen öyle. Sadece daha az aksiyon daha çok kitap. Ama aynı derecede eğlenceli. En azından Gryffindor'dakilerin durumunu gözleyince öyle görünüyor.” Tatmin edici bir cevap olmuştu. Metehan kaymak birasını yudumlarken kızın gözü yeniden Slytherin masasına kaydı. Artık bir şeyler çevirdiklerinden emin gibiydi çünkü hepsi de hiç olmadıkları kadar ciddi görünüyorlardı. Kendisine bir kez daha bunun sırası olmadığını hatırlatarak Metehan’a döndü ve onun gülümsemesiyle karşılaştı. Gerçekten hoş ve karizmatik bir gülümsemeye sahipti. Ancak neden çoğu zaman gülümsemek yerine düşünceli bir görüntü sergilediğini merak etti. Ama henüz yeni tanıştığı birine bunu soracak değildi. Onun yerine Katie de Metehan’a hafifçe tebessüm etti.


Bir süre sonra Metehan’ın yeniden düşüncelere daldığını fark etti. Katie de onun düşüncelerini bölmemek adına bu süre zarfında konuşmadan, istikrarlı bir şekilde artık yarılanmış olan bardağını yudumlamaya devam etti. Katie tam son yudumunu içmeye hazırlanırken Metehan’ın “Peki Ravenclaw'ı neden merak ettin?” diye sorduğunu duydu. “Benim… kitaplarla aram iyidir de. Bir şeyler araştırmaktan falan hoşlandığım için Ravenclaw’da bu tür aktiviteler daha mı fazla diye merak ettim.” dedi kız. Sonra da “Bir de sohbet açmak için iyi bir yol gibi göründü.” diye ekledi yüzü hafiften kızararak. Göz temasını kesmek için hemen bardağını eline alarak kaymak birasının son yudumunu da içti. Bardağı son kez elinden bıraktığında Metehan’ın yüzündeki çarpık gülüşe aldırmamaya çalıştı ve konuyu başka yere çekme amacıyla bu sefer ona gerçekten fazla ilgisini çeken bir şey hakkında soru sordu. Çaktırmamaya çalışarak parmağıyla Slytherinliler’in masasını işaret etti ve “Sence de bir şeyler karıştırıyor gibi görünmüyorlar mı?” dedi. Bunu neden bu kadar kafasına takmıştı bilmiyordu ama, içinden bir ses bu konuda haklı olduğunu söylüyordu. Metehan kafasını kızın işaret ettiği masaya doğru çevirdi ve Slytherin grubunu kuşkuyla süzmeye başladı. Sonra da “Haklı olabilirsin.” dedi kıza. “Yani Slytherinliler’in bir şeylerin peşinde olması pek de alışılmadık bir durum değil.” “Sence neyin peşindeler?” diye sordu kız. Sesindeki heyecanı bastıramamıştı. Yine merak tutkusuna yenildiğini hissediyordu. “Bilmiyorum.” dedi Metehan ihtiyatla. “Ama sanırım bunu öğrenmenin bir yolu var.” diyerek taburesini yavaşça Slytherin masasına yaklaştırdı ve yüzünde meydan okuyan bir ifadeyle Katie’ye baktı. Katie onun bu tavrından hoşnut kalmış ve Metehan gibi o da taburesini Slytherinliler’e olabildiğince yaklaştırmıştı. Artık kavga çıkma olasılığını pek umursamıyordu. Tek istediği içinde giderek büyüyen merakını gidermekti.

“Benim… kitaplarla aram iyidir de. Bir şeyler araştırmaktan falan hoşlandığım için Ravenclaw’da bu tür aktiviteler daha mı fazla diye merak ettim.” Kızın cevabı üzerine Mete pek bir tepki vermedi. Ancak ikinci cevabından oldukça hoşnut kalmıştı.
"Bir de sohbet açmak için iyi bir yol gibi göründü." Gülümseyerek kıza baktı. Aslında konuşacak konu bulmaya çalışıyordu. Ancak uzun zamandan beri kimseyle konuşmadığından, oldukça zorlanıyordu. Yalnız, şans bu sefer Mete'nin yanındaydı.
“Sence de bir şeyler karıştırıyor gibi görünmüyorlar mı?” Kafasıyla köşeyi işaret etti. Mete başını çevirip bakınca, karşısında bir grup öğrenci vardı. Slytherin Binası'nın, kötülükle ün yapmış öğrencileri. Bir okulda nasıl oluyorda, bir bina, diğer binalarla hep savaş içerisinde oluyordu? Mete bu sorunun cevabını çokm erak etti. Kendi ülkesinde ki okulunda böyle şeyler yoktu. Rekabet tabiki de vardı. Ancak burada ki durum, rekabetin çok ötesinde, düşmanlığa ulaşmıştı artık. Başını Katie'e çevirip konuştu.
“Haklı olabilirsin. Yani Slytherinliler’in bir şeylerin peşinde olması pek de alışılmadık bir durum değil.”
Katie tekrar konuştu.
“Sence neyin peşindeler?”
“Bilmiyorum. Ama sanırım bunu öğrenmenin bir yolu var."dedi Mete. Madem kızla konuşacak konu bulamıyordu. O zaman onunla birlikte bir şeyler yapabilirdi. Bu her ne kadar doğru bir şey olmasada. Yüzünde alev alev bir ifade ile Katie'e bakan Mete, taburesini hafifçe Slytherin öğrencilerinin masasına doğru yaklaştırdı. Yüzünde ki kararlı ifade, ne yapacağını kıza belli etmişti. Ama asıl mesele kız bu konuda nasıl bir tavır alacaktı. Katie, Mete'yi rahatlatarak, taburesini Slytherin'lilere yaklaştırdı. İkisi birbirlerine bakarak her an her şeye hazır bir halde bir kaç saniye beklediler. Sonra Mete konuştu ve ilk hamleyi yaptı.
"Katie. Sen çok hoş bir kızsın." Aniden gelen bir cesaret ile bunu kıza söylemişti. Ardından taburesini tuttuğu gibi Slytherin öğrencilerinin üzerine attı ve asasını çıkardı. Her şeye hazılıklıydı. Hemen hemen her şeye. Slytherin öğrencileri panik içinde birbirlerinin üzerine yığılırken, Mete'nin yüzünde bir gülümseme oluştu. Asasını tam onlara doğrultmuşken, tabure hava asılı kaldı. Anlık bir şaşkınlıktan sora büyüyü kimin yaptığına bakmak için başını çevirdiğinde, Barmen'in sinirli yüz ifadesiyle karşı karşıya kaldı.
"Evlat. Her ne kadar Slytherin Binasını sevmiyor olmanı anlayışla karşılasam bile, burada kavga çıkaramazsın. En azından burada kalmayı düşünüyorsan." Barmen masalarda olan hareketliliği fark etmiş ve duruma hemen müdahale etmişti. Mete ne diyeceğini bilmez bir halde kıpkırmızı oldu ve asasını yavaşça indirdi. Tabure önüne 'güm' diye sertçe indi. Mete tabureyi tutup masasına yaklaştırdı ve oturdu. Katie'de ayağa kalkmış hatta asasını çekmişti. Ama sonra o da Aynı sessizlikle Mete'nin karşısına oturdu ve gözlerini masaya dikti. Slytherin öğrencilerinden oldukça isyankar sesler çıkıyordu.
"Yiyorsa dışarı gelsene."
"Çıkart şunları buradan Tom."
"Pislikler."
Mete söylenen sözlerin bir çoğunu duymamaya çalıştı. Gözlerini hafifçe kaldırıp Katie'ye baktı. Kısa bir süre sonra, kız da ona baktı. Mete kıza gülümsedi.
"En azında kısacık bir süre de olsa heyecanlıydı." diye mırıldandı.

"Katie. Sen çok hoş bir kızsın." dedi Metehan bir anda. Katie, aniden bu hiç beklemediği cümleyi duymanın şokuyla olduğu yerde donakalmış, tüm dikkati dağılmıştı. Bunu ne anlamda söylediği hakkında bir fikri yoktu. Ne hissettiğini ya da ne hissetmesi gerektiğini bilmiyordu. Tam anlamıyla afallamıştı. Ama bu durum fazla sürmedi çünkü Mete, bu cümleyi söyledikten birkaç saniye sonra taburesini alıp Slytherin masasına fırlatmıştı. Bu durum Katie'yi bir kez daha şaşırtmıştı ama şimdi Mete'ye bir cevap vermek zorunda kalmadığı için rahatlamıştı ve asasını çekmekte gecikmedi. Artık dikkati Slytherin masasının üzerindeydi.

Ancak o anda beklenmedik bir şey daha oldu. Mete'nin Slytherin masasına fırlattığı tabure havada hareketsiz bir şekilde duruyordu. Mete gibi o da başını çevirerek büyünün sahibini aradı ve buldu da. Bu büyünün sahibi şu anda oldukça öfkeli görünen barmen Tom'du ve yine öfkeli bir sesle "Evlat. Her ne kadar Slytherin Binasını sevmiyor olmanı anlayışla karşılasam bile, burada kavga çıkaramazsın. En azından burada kalmayı düşünüyorsan." dedi onlara. Maalesef bu durumda barmeni dinleyip Slytherinli öğrencileri rahat bırakmak zorundalardı. Bunun farkında olan Mete de Katie gibi asasını indirdi moralleri bozulmuş olarak yeniden yerlerine oturdular ve Slytherin masasından gelen rahatsız edici kelimeleri duymamazlıktan gelmeye çalıştılar. "En azında kısacık bir süre de olsa heyecanlıydı." dedi Mete Katie'ye gülümseyerek. Kız da moralinin el verdiğince ona gülümsedi ve "Evet, sanırım öyle. Yine de onlara hadlerini bildirememek biraz kanıma dokunuyor." dedi. Mete de onu anladığını belirten bir biçimde başını salladı sonra da "Boşver, bu kendini beğenmişler için kafanı takmaya değmez." dedi. Katie bu söz üzerine daha içten bir şekilde gülümsedi ve "Haklısın, kafamı bir avuç Slytherinli için yoracak değilim." dedi.

Aradan fazla zaman geçmemişti ki Katie, Slytherin öğrencilerinin masalarından kalktıklarını işitti. Hala söylenmekte oldukları için o tarafa bakmamaya zorluyordu kendini. Onlar Metehan'la hiçbir şey olmamış gibi konuşmalarına devam ederken biri sertçe Katie'nin omzuna dokundu. Hızlıca arkasına dönen Katie'nin gözleri, henüz hiçbir şey göremeden soğuk kaymak birasıyla buluşarak ıslandı. Yüzünün ve kıyafetinin büyük bir kısmı da öyle. Kendine gelir gelmez gözlerini kırpıştırarak açtı ve karşısında pis pis sırıtan Slytherinlileri gördü. Taze öfke, şimdi tüm vücuduna yayılıyordu ve tam elini asasına uzatmışken yan tarafından sinirli bir ses duydu. "Siz ne yaptığınızı sanıyorsunuz?" diye bağırıyordu ses. Metehan'ın sesiydi bu. Sesini duyana dek onun burada olduğunu neredeyse unutmuştu. Onun ne halde olduğunu görmek için başını Mete'ye çevirdi ve kendisinden pek de farklı olmadığını gördü. Onun da yüzü ve kıyafetlerinin bir kısmı kaymak birasına bulanmıştı. Slytherinliler ise bu sırada gülüşmekle ve koşar adımlarla mekandan çıkmaya çalışmakla meşguldüler. Katie, Mete'ye tekrar baktığında o asasını çekmişti bile. Kendisi de aceleyle asasını eline aldı ve tam koşmaya hazırlanıyordu ki barmen Tom'un onaylamaz bakışları gözüne çarptı. Ancak şimdi duramazdı. Metehan gibi o da Slytherinliler'in ardından koştu ve bardan ayrılır ayrılmaz asasını Slytherinlilerin olduğu yere doğrultup "Glisseo." dedi yüksek bir sesle. O büyüyü yapar yapmaz Slytherinlilerin üzerinde durduğu toprak birden kayganlaşmaya başladı ve neredeyse hepsi yere düştü. Bu sırada bazıları da Mete'nin onlara yapmış olduğu Calvario büyüsü yüzünden kel kalan kafalarını yoklayıp duruyorlardı. Bu görüntü öylesine komikti ki Katie şu anda kaymak birasıyla ıslanmış olmasa buna kahkahalarla gülebilirdi. Fakat sadece keyifli bir şekilde gülümsemekle yetindi. Metehan'a baktığında onun da gülümsemesini zor tuttuğunu gördü. Bunun üzerine "Sanırım bu onlara iyi bir ders olmuştur." dedi Katie hala Slytherinlileri izlerken. Kendisini, üzerine kaymak birası döküldüğü ankinden çok daha iyi hissediyordu. Üstelik ceza alacak olsa bile fazla umursamazdı bunu. Şu an elde ettiği görüntü buna değerdi. O bunları düşünürken Metehan'ın sesini duydu. Mete Katie'ye dönmüştü ve üzerini işaret ediyordu. "Sen... komik gözüküyorsun." dedi. Hala kahkahalarını bastırmaya çalışıyordu. Katie kendi haline baktı ve onun haklı olduğunu düşündü. Sonra Mete'ye dönerek "Senin de çok farklı göründüğün söylenemez." dedi imalı bir şekilde. Artık kahkasını tutmaya çalışmıyordu. Tamamen kaymak birasına bulanmış halde olmama rağmen bu denli eğleniyor olmam oldukça garip. diye düşündü.

"Evet, sanırım öyle. Yine de onlara hadlerini bildirememek biraz kanıma dokunuyor."

"Boşver, bu kendini beğenmişler için kafanı takmaya değmez." Bu sözleri, Slytherinli öğrenci grubunun, onlara sataşacak sözlere devam etmesi üzerine söylemişti.
"Haklısın, kafamı bir avuç Slytherinli için yoracak değilim."
Bir kaç sessiz dakika geçti. Sadece kaymak biralarını yudumlamak için, bardakların masadan kaldırılıp, indirilirken çıkardığı sürtme sesleri vardı. Bu sessizlik Mete'nin hoşuna gidiyordu. Konuşmasalar bile, yanında birisinin olması oldukça hoş bir duyguydu. Yalnızlık hissi yüzünden iyice bunalımdaydı. O yüzden konuşmak için bir kaç basit konu açma girişiminde bulundu. İlk başta zordu. Ancak kitaplar konusunda gelindiğinde, Mete rahat bir nefes aldı. Kitaplarla arası iyi olan iki insan olarak oldukça keyifli bir sohbete dalmışlardı. Bu yüzden arkasından yaklaşan Slytherinli öğrencileri fark etmedi. Bir bardak buz gibi kaymak birası başından aşağıya aktı.
"Siz ne yaptığınızı sanıyorsunuz?" Ancak yerinden kalkana kadar Slytherinli öğrenciler Çatlak Kazan'dan çıkmışlardı bile. Katie'de kendi gibi sırılsıklam olmuştu. Asasını kaptığı gibi dışarı fırladı. Henüz uzaklaşamamış bir kaç kişiyi hemen kıskacına aldı. Katie, yeri kayganlaştırarak kaçmalarını önledi. Bir kaç uğursuzluk büyüsü ve ardından saçları olmayan bir grup karşılarında kendilerine bakıyordu.
"Sanırım bu onlara iyi bir ders olmuştur." Slytherinli öğrenciler kaçışırken, Mete bakışlarını kıza çevirdi. Elinde olmadan bir gülümseme bütün yüzüne yayıldı.
"Sen... komik gözüküyorsun." dedi ve gülmeye başladı.
"Senin de çok farklı göründüğün söylenemez." diye imalı bir cevap geldi kızdan..
"Bak ne diyeceğim. Ben okul açılana kadar burada kalacağım. Eğer vaktin olursa arasıra buralara uğramalısın. Önümüzde ki günlerde burada bir maç var. Eğer istersen beraber izleyebiliriz. Tabi ilgileniyorsan." diye sordu kıza masumda. Herhangi bir amacı yoktu. Sadece bu günlerde yanına arkadaş arıyordu.

"Bak ne diyeceğim. Ben okul açılana kadar burada kalacağım. Eğer vaktin olursa arasıra buralara uğramalısın. Önümüzde ki günlerde burada bir maç var. Eğer istersen beraber izleyebiliriz. Tabi ilgileniyorsan."

Katie teklifi kısa bir süre düşündükten sonra yeni bir arkadaş kazanma ve eğlenme fırsatını kaçırmanın pek de akıllıca olmayacağı kanısına vardı. Hem Metehan'ın kişiliğini sevmişti, oldukça cesur biriydi. Onun da kitaplardan hoşlanması konuşacak konu bulmalarını kolaylaştırıyordu. Sonra Metehan'a dönerek "Kulağa eğlenceli bir fikir gibi geliyor." dedi ve böylece daha sonra bu planı gerçekleştirmek üzere anlaşmış oldular.

Artık hava kararmaya başlıyordu, ikisi çok kısa bir süre daha sohbet ettikten sonra birbirleriyle vedalaştılar. Zaten çok fazla arkadaşa sahip olmayan Katie, yeni bir arkadaş kazanmış olmanın verdiği neşeyle ayrılıyordu Çatlak Kazan'dan.