Bir hafta sonu daha geldi ve ben Clary ile beraberdim. Yürüyorduk. Onun sağındaydım ve elini tutuyordum. Bir yandan tatlı tatlı sohbet ediyorduk. Yine çok güzel olmuştu. İç çektim ve yürürken ona baktım. O da bana sorgulayan gözlerle baktı. Gülümseyerek ona bakmaya devam ettim.
"Çok güzel olmuşsun." dedim. Hafifçe kızardı. AHh. O böyle daha bir güzel oluyordu sanki. Başka bir güzellik yayılıyordu sanki yüzüne. Elimde olmadan güldüm. Yürümeye devam ettik.
"Clary, aslında bir şeyler içmeye gidebiliriz. Ama sen, kafe tarzı yerlere gitmeyi pek sevmiyorsun. Bu yüzden biraz daha yürüyelim diyorum. Üşürsen eğer, gideriz. Ne dersin?" dedim. O sırada önünden geçtiğimiz bir dükkandan, büyülü bir peri gelip başımıza konfeti attı. Gerçek olmadığı çok barizdi ancak, yinede hoştu. Çok da sevimli görünüyordu. Clary'e baktım. Konfetiler saçlarına dağılmıştı. Elimi uzatıp bir iki tanesini silkeledim. Sonra:
"Ee. Ne dersin? Biraz daha dolaşalım mı?" diye tekrar sordum.

Hafta sonuydu ve Adrian ile Hogsmeade Köyü'nde el ele dolaşıyorduk. Kendimi onun yanında güvende hissediyordum. Sürekli bana bakıp duruyordu. En sonunda bende ona sorgulayan bir bakış attım. "Çok güzel olmuşsun." Tabii ki de hemen kızardım. Ondan gelen iltifatlara, aslında genel olarak iltifatlara, alışamıyordum. Daha önce duymadığım kadar çok güzel sözler söylüyordu bana ve ben de hemen kızarıyordum.

O da benim bu halime güldü. Gülmek ona yakışıyordu. Yürümeye devam ediyorduk ki tekrardan konuşmaya başladı. "Clary, aslında bir şeyler içmeye gidebiliriz. Ama sen, kafe tarzı yerlere gitmeyi pek sevmiyorsun. Bu yüzden biraz daha yürüyelim diyorum. Üşürsen eğer, gideriz. Ne dersin?" Cevap verecektim ki bir peri gelip bizi konfeti yağmuruna tuttu. Bu çok hoş bir şeydi. Konfetiler saçlarıma yapışmıştı ve Adrian bir kaçını silkeledi. Ona minnettar bir şekilde gülümsedim.

"Ee. Ne dersin? Biraz daha dolaşalım mı?" diye sordu tekrar. Bende ona gülümsedim ve "Evet, dolaşalım. Eee, görüşmeyeli neler yaptın?" diye sordum mutlu bir yüz ifadesi ile.

"Evet, dolaşalım. Eee, görüşmeyeli neler yaptın?" bakışlarından şu anda çok mutlu olduğu belli oluyordu. Onun mutluluğu beni mest ediyordu. Sorusuna hemen cevap vermedim. Yüksek sesle
"Hmm.." derken hafifçe sırıtıyordum. Sonra ona dönüp cevap verdim.
"Aslında sen olmadan herşey sıkıcıydı. Geçen gün iksir ödevim için kütüphanede biraz oyalandım..." Biraz duraladım. Aslında o gün fark ettiğim şeyi söylemek istiyordum. Bir anlık duygusal kaosdan sonra söylememe kararı aldım. İlerde başka bir zaman söyleyecektim. "Gerçekten yapacak hiç bir şeyim yoktu Clary.." dedim. Gözlerinin içine bakarak. Ve bu tamamen doğruydu. Ona yalan söylemiyordum. Aklıma geçen gün ona alıp da veremediğim hediye geldi. Neyse ki yanıma almıştım onu. Elimi cebime attım ve küçük kutuyu çıkardım.
"Bu arada sana aldığım hediye. Geçen sefer verememiştim. Ama bu sefer şansın yok. Hiç şansın yok. Kaçamazsın da.." kutuyu cakayla sallayıp ona sırıttım. "İçinde ne olduğunu merak etmiyor musun?" diye sordum masum bir yüz ifadesiyle.

"Hmm..." Sırıtıyordu ve bu benim hem hoşuma gidiyor hem de sinirimi bozuyordu. Nihayet konuşmaya başladı. "Aslında sen olmadan herşey sıkıcıydı. Geçen gün iksir ödevim için kütüphanede biraz oyalandım..." Tekrardan sustu. Sanki bir şeyi söyleyip söylemeyeceğine karar vermeye çalışıyordu. Aslında bu sözlerinden sonra bir şey söylemese de olurdu. Onu anlayabiliyordum. Çünkü benim içinde o olmadan herşey sıkıcıydı. Adrian'a bakıyordum ve sadece ona bakmak bile bana mutluluk ve huzur veriyordu.

Ben onun gözlerine dalmışken tekrardan konuşmaya başlaması beni kendime getirdi. İyice şapşallaşmıştım. "Gerçekten yapacak hiç bir şeyim yoktu Clary..." O da gözlerimin içine bakıyordu. Ben ,bir insanın gözlerine bu kadar uzun süre bakamayan ben, Adrian'a bakarak saatler geçirebilecekmiş gibi hissediyordum. Sonra aklına bir şey gelmiş gibi elini cebine attı ve bir kutu çıkardı. Şimdi olduğumuz yerde duraklamıştık. "Bu arada sana aldığım hediye. Geçen sefer verememiştim. Ama bu sefer şansın yok. Hiç şansın yok. Kaçamazsın da..." Kutuyu sallarken bana sırıtıyordu. Ben de güldüm. Kaçmama izin vermeyeceğini biliyordum ve bu sefer kaçmam için bir neden yoktu.

"İçinde ne olduğunu merak etmiyor musun?" Bana böyle masum bir yüz ifadesi ile bakarken düşünmek güçleşiyordu. Bu kadarı yeter! Ne kadar da iradesiz olmuştum böyle. Ben bir erkeğin bakışlarıyla eriyecek kızlardan değildim. Yani, sanırım. Hayır, hayır buna izin vermezdim; ama yine de kutunun içinde ne olduğunu merak ediyordum. Elimi uzattım ve "Şaka yapıyor olmalısın. Tabii ki de kutunun içinde ne olduğunu merak edi..." lafımı bitiremedim. Çünkü bir şey hissetim. Aslında gördüm desem daha doğru olur.

Bizim durduğum yerden biraz ötede bir adam duruyordu ve bana bakıyordu. Bu son zamanlarda sürekli gördüğüm adamdı. Adamdan buram buram hüzün ve çaresizlik yayılıyordu. Belki biraz da huzur... Ben burada böyle mutluyken adamdan gelen bu hüzün dalgaları beni huzursuz etmişti. Sanırım deliriyor olmalıydım. Adamın ne hissettiğini nasıl bilebilirdim? Adam garip bir biçimde tanıdık geliyordu. Adrian'a döndüm ve "Şu adamı tanıyor musun?" diye sordum. Adam hala bana bakmaya devam ediyordu.

Elimde ki kutuyu almak için uzanıyordu.
"Şaka yapıyor olmalısın. Tabii ki de kutunun içinde ne olduğunu merak edi..." sonra lafı yarım kaldı. Gözleri arkamda bir yere odaklandı ve yüzünde ki gülümseme silindi. Biraz korkuyla, elimi hızlıca asama attım ve hemen geri döndüm. Kimse yoktu. Yada en azından ben göremiyordum. Tekrar dönüp Clary'e baktım. Bakışlarını takip ettim ve baktığı yerde bir şeyler görmeye çalıştım. Ama nafile bir çabaydı. Henüz kimsenin yürümediğini belli eden el değmemiş bir kar örtüsü haricinde bir şey göremiyordum. Peki, Clary benim göremediğim neyi görüyordu?

Bakışlarından biraz korktuğu belliydi. Sonra bana baktı ve baktığı yeri işaret edip sordu:

"Şu adamı tanıyor musun?" Döndüm ve bir daha baktım. Kimse yoktu. Hiç bir şey yoktu. Başımı ona ve sonra tekrar gösterdiği yere çevirdim. Gözlerimi ona doğru çevirirken ona iyice yaklaştım ve:
"Clary. Ben orada hiç bir şey göremiyorum." dedim. Şimdi dipdibeydik. Gözlerimi ondan ayırmıyordum.

"Clary. Ben orada hiç bir şey göremiyorum." Ona baktığımda çok yakınımdaydı. Nefesini yüzümde hissedebiliyordum. Bir adım geri çekildim ve tekrardan adamın durduğu yere baktım. İçimden 'Lütfen kafayı yemiyor olayım,' diye geçirdim. Tekrar Adrian'a baktım. Kesinlikle delirdiğimi düşünüyor olmalıydı. "Görmüyor musun?" diye sordum. Olamaz adamı sadece ben görüyorsam bunda bir gariplik olmalıydı.

Adam da bana tanıdık gelen bir şeyler vardı. Özellikle gözleri acaip derecede tanıdık geliyordu. Adam hüzünlü bir gülümseme ile bana el salladı. "Merlin'in Sakalı! El sallıyor." Adrian'a baktığımda delirmiş olduğumu düşünüyor olduğundan neredeyse emindim. Ona öfkeli gözlerle baktım. "Ben deli değilim, Adrian. Ne gördüğümü biliyorum," dedim. Acaba gerçekten de biliyor muydum?

Benden bir adım uzaklaştı ve az önce baktığı yere bir daha baktı. Benden uzaklaşmasından nefret ediyordum.
"Görmüyor musun?" diye sordu. Dönüp tekrar baktım. Hala hiç bir şey yoktu. Sonra Clary'e yine sorarcasına baktım.
"Merlin'in Sakalı! El sallıyor." dediğinde ise ufak çaplı bir şok yaşadım.
"Ben.- Ne?" dedim hızlıca bir daha bakarak. Bu kız benim görmediğim neyi görüyordu? Onun iyi olmadığından emindim. Tam ona soracaktım ki gene konuştu.
"Ben deli değilim, Adrian. Ne gördüğümü biliyorum," sinirle çıkıştı bana. Elimde olmadan kıkırdadım. Ama bulunduğumuz durumu hatırlayınca sustum ve ona baktım. Derin bir nefes aldıktan sonra ona durumumu açıklamaya çalıştım.
"Clary.. Ama ben orada hiç bir şey göremiyorum. Sana inanıyorum. Ancak ben hiç bir şey görmüyorum.
Büyücülük dünyasında bile kimsenin göremediği bir şeyler görmek ve onlarla konuşmak pek normal değildir. Bilemiyorum. Birisi içtiğin bir şeye iksir karıştırmış olamaz mı? " diye sordum.

Onun bana bu şekilde çaresiz bakıyor olması içimi dağlıyordu. Hep güçlü görünen kız şimdi yanımda yıkılacakmış gibi duruyordu. Bundan hem nefret ediyordum, hemde bu durum biraz hoşuma gidiyordu. Çünkü benim yanımda kendini saklamıyordu. Ne hissediyorsa benimle paylaşıyordu.
Yada sadece bana öyle geliyordu. Ona bakıyordum. Öyleki bakışlarımın altında eriyebilirdi..

Kıkırdaması beni daha da sinir etmişti. Daha sonra o da benim sinirlendiğimi fark etmiş olacak ki kıkırdamaya son verdi. Derin bir nefes aldı ve konuşmaya başladı. "Clary.. Ama ben orada hiç bir şey göremiyorum. Sana inanıyorum. Ancak ben hiç bir şey görmüyorum. Büyücülük dünyasında bile kimsenin göremediği bir şeyler görmek ve onlarla konuşmak pek normal değildir. Bilemiyorum. Birisi içtiğin bir şeye iksir karıştırmış olamaz mı? " Bu da olması muhtemel bir durumdu. Bende bilmiyordum ne olduğunu.

Çaresiz bir şekilde bir adamın durduğu yere bir de Adrian'a bakıp duruyordum. Kendimi şu an da onun gözünde güçsüz gösteriyor olabilirdim; fakat umurumda değildi. Onun yanındayken kendimi rahat hissediyordum. Nasıl veya ne şekilde göründüğüm ile ilgili endişelerim yok oluyordu. Tamam, aslında tamamen yok oluyor sayılmazdı. Ama yine de normal de olduğundan daha rahattım. Bana bakış şekli dikkatimi dağıtıyordu ve şu an da benden başka kimsenin görmediği adamı da düşünmek istemiyordum. Adrian bu konuda çok yardımcı oluyordu doğrusu. Bir şey düşünemez hale gelmiştim yine.

Silkinip kendime geldiğimde adamın durduğu yere tekrardan baktım. Yoktu! "Gitmiş. Belki de sen haklısın Adrian. Birisi içtiğim bir şeye iksir katmış olabilir. Olmayacak şey değil," dedim. Bu teoriye sımsıkı tutunuyordum. İksir katılmamışsa bu delirdiğim anlamına gelebilirdi. Adrian'ın elini tuttum ve " Biraz daha yürüyelim ve başka şeylerden konuşalım. Kafamı dağıtmam gerekiyor. Ayrıca bana inandığın için teşekkür ederim. Başkası olsa deli olduğumu düşünürdü," dedim. Tabii Adrian'ın da öyle düşünüp düşünmediğinden emin olamazdım. Yine de onun yanında olmak ve bana inandığı söylediği duymak bile beni rahatlatıyordu.

"Gitmiş. Belki de sen haklısın Adrian. Birisi içtiğim bir şeye iksir katmış olabilir. Olmayacak şey değil," dedi ve elimi tuttu.
"Biraz daha yürüyelim ve başka şeylerden konuşalım. Kafamı dağıtmam gerekiyor. Ayrıca bana inandığın için teşekkür ederim. Başkası olsa deli olduğumu düşünürdü," bende cevap vermek yerine ona çok içten bir şekilde gülümsedim. Sonrada ona sarıldım. Bir kaç saniye sonra onu bıraktığımda yüzü kıpkırmızıydı. Yüzünün kızardıını görünce yine gülümsedim. Yürümeye başladık. Bir kaç dakika sessizce dolaştık. Genelde sohbetleri başlatan o olurdu. Bu yüzden o sessiz kalınca bende ne yapacağımı bilmiyordum. Ona baktığımda hafiften dalgın olduğunu fark ettim.
Sinirlendiğimi belli etmemeye çalışarak konuştum.
"Clary.. Az önce olan olayı kafana takma." dedim.
"Ayrıca yanında ben varken başka şeyler düşünmen hoşuma gitmiyor." diye homurdanarak ekledim. Bu doğruydu. Gerçekten sinirlerim bozuluyordu bu konuya. Kim bozulmazdı ki? Sevgilinin yanındasın ve o senden başka şeyler düşünüyor.Bir kez daha yüksek sesle homurdandım.

Sözlerimin ardından bana gülümsedi ve sımsıkı bir şekilde sarıldı. Bu sarılma küçük çaplı bir şok yaşamama neden oldu. Geri çekildiğinde her zaman ki gibi kıpkırmızı olmuştum. Yürümeye devam ediyorduk ve benim aklım hala o garip adamdaydı. Aslında biraz korkmuştum. Neden benim gördüğüm bir şeyi Adrian görememişti. Bu kesinlikle garipti. Bu konu hakkında bir çözüm yolu bulmalıydım. Adrian'a söylememiştim; fakat bu adamı haftalardır görüyordum.

Düşüncelerim Adrian'ın konuşması ile bölündü. "Clary.. Az önce olan olayı kafana takma." Anlaşılan bu dalgın halimi fark etmiş olmalıydı. Takmamak elimde değildi ki. Resmen olmaması gereken şeyler görüyordum. "Ayrıca yanında ben varken başka şeyler düşünmen hoşuma gitmiyor," diye homurdandı. Bu beni güldürmüştü. Hemde yüksek sesli bir kahkaha atmama sebep olmuştu. bu davranışı gerçekten çok şekerdi.

"Ne kadar da kıskanç ve bencil bir sevgilim varmış benim," dedim alaycı bir ifade ile. Ona bakarken her şeyi unutmuştum. Ondan başka her şeyi... "Kızmana gerek yok. Bana bir bakışınla senden başka hiç bir şeyi düşünemez hale gelmemi sağlayabilirsin," dedim ve anında kızardım. Merlin'in Sakalı! Ben ne demişim böyle? Aslında biraz da iyi yaptığımı düşünüyordum. Her zaman iltifat eden, güzel sözler söyleyen o oluyordu ve ben çoğu zaman bunun karşılığını vermiyordum. Onu sevmediğimi falan düşünebilirdi ve ben böyle düşünmesini asla istemezdim. Bakışlarımı ondan kaçırmış ve önüme eğmiştim. Bunları söylerken iyi yaptığımı düşünüyor olmam utanmadığım anlamına gelmezdi. Tanrım! Bir erkeğe, hele de sevdiğim erkeğe iltifat etmek neden bu kadar zor ki?

Ben homurdandıktan sonra bir kahkaha attı. Benim yanımda ilk defa gülüyordu ve bu benim çok hoşuma gitmişti.

"Ne kadar da kıskanç ve bencil bir sevgilim varmış benim," dedi. Dediklerinden ötürü biraz rahatsız olmuştum. Bir kez daha homurdandım. Kıskançsam ne olmuş ki? Hem ben bencil değilim. Yani o kadar çok değil... Ben.. Onun haklı olduğunu biliyordum ve bu huyumdan vaz geçmeliydim. Bunu onun için yapmalıydım.

"Kızmana gerek yok. Bana bir bakışınla senden başka hiç bir şeyi düşünemez hale gelmemi sağlayabilirsin," dedi ve direkt kızardı. Üstelik sanki yaramazlık yapmış bir çocuk gibi başını önüne eğmiş gözlerini yere sabitlemişti. Şimdi gülme sırası bendeydi. Çok içten bir kahkaha attım. Durduk ve ona biraz daha sokuldum. Elimi çenesine koyup nazikçe yukarı doru kaldırdım. Hala kıpkırmızıydı.
"Gryffindor Binası'nın bayrağı senin yanında şu anda solgun kalır." dedim ve bir kez daha güldüm. Ona kibirli bir şekilde baktım."Bunda utanılacak bir şey yok. Her kız, erkek arkadaşına iltifat edebilir. Ve sen bunu daha sık yapmalısın bence." derin bir nefes aldım ve oldukça kibir kokan bir şekilde "Hoşuma gidiyor." dedim bir kez daha kibirli bir şekilde sırıtarak ona baktım. Boynumu uzatıp alnından öptüm onu ve geri çekilip gözlerine baktım.

Gözlerine baktığım anda dünya ile bağlantım kesildi. Bana öyle bir bakıyordu ki, ben ilk defa Clary'i, onu incitmediğim takdirde kaybetmeyeceğimi anladım. Onun kalbi gerçekten bana aitti. Buna şu anda inandım. Hani hep inanırdım ama daha çok ben böyle düşündüğümü sanırdım. İlk defa onun yüzünde ki ifadeyi gördüğümde bunun gerçek olduğunu anladım.

Başımı biraz yaklaştırdım ona. Nefesini bir kez daha yüzümde hissettim. Sevgi gerçekten çok güzel bir şeydi. Birini sevmek ona aşık olmak. Daha da güzel olanı sevginizin karşılık bulduğuna inanmaktı.

Ben kızarmış bir şekilde başımı eğmiş yeri incelerken Adrian bana yaklaştı ve eliyle çenemi tutarak başımı yukarı kaldırdı. Şu an olduğumuz yerde durmuştuk. Gözlerim yine onun gözlerine kenetlenmişti. "Gryffindor Binası'nın bayrağı senin yanında şu anda solgun kalır." Bu sözlerinin ardından güldü. Bende elimde olmadan gülümsemiştim. Daha sonra sözlerine devam etti. "Bunda utanılacak bir şey yok. Her kız, erkek arkadaşına iltifat edebilir. Ve sen bunu daha sık yapmalısın bence." O bu durumlara alışık olduğu için utanmıyor olabilirdi; fakat ben buna alışık değildim.

Derin bir nefes aldı ve tekrardan konuştu. "Hoşuma gidiyor." Kibirli bir şekilde sırıtıyordu. Bende gözlerimi kısarak ona baktım. Bana doğru eğilip alnımdan öpünce kalbim yerinden çıkarcasına atmaya başladı. Geri çekildi ve gözlerimin tam içerisine baktı. O an etraf karardı ve sadece o kaldı. Onun için de öyle gibiydi. Şu an birisi bana seslense duyamazdım. Kulaklarım sadece onu duyar, gözlerim sadece onu görür ve varlığım sadece onu hissederken nasıl başka bir şeyin farkında olabilirdim ki.

Bana bir kez daha yaklaştı. Nefeslerimiz birbirine karışırken kalbim hızla atmaya devam ediyordu. Son kez kokusunu içime çektim ve bir adım geriye gittim. Muzip bir şekilde ona gülümsedim ve "Artık gidelim mi? Geç oldu," dedim. Elini tuttum ve yürümesi için onu çekiştirmeye başladım. O yanımdayken kendimi güvende ve iyi hissediyordum. Diğer her şey önemini yitiriyordu. Belki de ona bu kadar bağlanmam iyi değildi. Bir gün beni terk edebilirdi; fakat bu seferlik anı yaşayacaktım ve ileri de beni terk etmemesini umacaktım.

Bir adım geri çekildi ve:
"Artık gidelim mi? Geç oldu," dedi. Bende onaylarcasına başımı salladım. Sonra ellerimi tutup beni çekiştirmeye başladı. Gülüyor kahkaha atıyordu.

Okula dönüş yolunda ilerlerken, Clary yanımdaydı ve benim şu anda olmak isteyeceğim başka bir yer yok. Ondan başka sevebileceğim bir kız yok. Sadece Clary ile geçireceğim güzel zamanların düşünceleri vardı ve önümüzde bolca vakit var. Sadece o anların tadını çıkarmak gerekecekti.

Okulda ölen çocuk bana bir şey fark etmemde yardımcı oldu. Clary olmadan yaşamak istemiyordum. O yüzden onu korumak için elimden gelen herşeyi yapacağım..


SON....