Bir tür kurtarma işte

Konu: Bir tür kurtarma işte Ptsi Tem. 25, 2011 2:29 am

[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]
Noeru Ninagawa&Elliot John Dubenich

Konu: Geri: Bir tür kurtarma işte Ptsi Tem. 25, 2011 2:41 am

Okulun bahçesinden koşarak içeri giriyordum. Bu sırada bir kaç tane II.sınıfı devirmiştim. Geri dönüp hızlı bir şekilde özür diledikten sonra gene koşmaya başlamıştım. Koşmamın sebebi VI. kattaki tuvalete gitmem gerektiğinden di. Başka bir sebebi yoktu yani. Kapıdan içeri girdim ve merdivenleri buldum. Birine bindikten sonra beni III.kata bıraktı. Tekrar bindiğimde ise beni II.kata indirmişti. Bugün bunların neleri vardı bilmiyordum ama biraz acele etmeliydiler. Yoksa dayanamayacaktım. Uçuş dersliği daha yeni bitmişti. Süpürgenin üzerinde profesörden izin alman çok zor oluyor özellikle de Quidditch oynuyorsanız. Az daha hareketlerimden dolayı süpürgemden aşağıya düşüyordum. Aslında düştüm sayılırdı. Süpürgeye tutunmasama yeri boyluyordum. Yardım istediğimde profesörün lafı aynen şöyle oldu. 'Gerçek Quidditch maçında kimse sana yardım etmez Bay Dubenich ve her an Bludger gelebilir ve sana çarpabilir. O yüzden hemen toparlan. Ve bu aylaklığından grubundan 5 puan düşüyorum' dedi. Ben zaten Quidditch takımındaydım ve başıma hiç böyle bir şey gelmemişti. Takımdaki bir çok kişiden de iyiydim. Ve bu olaydan nasıl puan düşürebilirdi ki. Ama başka bir dersten daha fazla kazanıp bu puanı unutturabilirdim. İyi ki durup onunla bunu tartışmadım. En azından bahçeye kadar süpürgeyle gitmeme izin vermişti ve hemen fırlamıştım işte. Şimdide buradaydım. Harika VI. kata ulaşmıştım ama yanlış taraf. Bugün bana karşı bir garezlerimi vardı. Tekrar koşmaya başladım. Ve tuvalete zamanında ulaştım. Geri dönerken bazı sesler duymaya başladım. Antik semboller dersliğinden geliyordu. Ben oranın profesörünün olmadığından ders işlenmiyor diye biliyordum ama bir bağırış sesi duyunca ders olmadığını da anlamıştım ve içeri girdim.

Konu: Geri: Bir tür kurtarma işte Ptsi Tem. 25, 2011 3:18 am

Zilin çalmasıyla içime oldukça büyük bir rahatlama patlaması yaşanmıştım tüm sınıf gibi. Biten ders aritmansiydi ve tüm o sayılar kafamı allak bullak etmişti bu sefer. Aslında sayılarla oynamak oldukça hoşuma giderdi. Bu yüzden bu derse kayıtlı olan parmakla kolayca sayılabilecek kadar öğrenciden biriyim. Sihir tarihi sıkıcılığından dolayı nasıl istenmiyorsa aritmansiye de zorluğundan dolayı burun kıvrılıyordu.

Çantamı ağır ağır toplayarak sınıftan en son çıkan kişi oldum. Çantamı tek omzuma asıp ağır hareketlerle koridorda yürüyordum, yetişecek bir yerim yoktu sonuçta. Acaba nereye gitmeliydim? Ortak salonda oturma fikri bana çok sıkıcı gelmişti, en iyisi dışarı çıkmaktı sonuç orada yapacak bir şeyler bulmak kolaydı. Karar verdiğime göre aşağıya inen basamaklara yönelmek dışarıya çıkmamın ilk adımıydı.

İlk adımımla cüppemden beni geriye doğru asılan bir güç hissettim. Bu geçenlerde ağzının payını verdiğim Slytherindi. En güçlü iki arkadaşını da yanına alarak gelmişti benimle hesaplaşmaya. Bunu yapacağını tahmin edebiliyordum, sonuçta dalga geçen kişi olmuştu hayatı boyunca bir başkası tarafından dalga geçilmeyi gururuna yedirememişti.

Beni sürükleyerek profesörü bile olmayan antik semboller dersliğine götürdüler. Tek başına bana gücü yetmeyeceğini düşünüyordu herhalde. Çok bir şey yapacaklarını da sanmıyordum, biraz hırpalama ve biraz da aşağılama. Daha fazlasını yapabilecek cesaretleri yoktu, şükür. "Hey! Kibar olun biraz. Size kızlara böyle davranılmaması gerektiğini kimse öğretmedi mi? Yoksa hiç kız arkadaşınız olmadı mı?" Lider çocuk beni duvara doğru fırlatmıştı. Pek ağır değildim zaten fazla ses çıkarmadan duvara çarptım ve yere düştüm. "Senin gibi sülükler pek etrafımda olmuyor. Alışkın değilim, kusura bakma." Yanındaki iriyarı ikili anırarak gülmeye başlamışlardı. Çocuk ne derlerse desin gülecekleri kesindi. "Sanırım… Şu ardındaki ikiliyi sülükten daha beter bir şey olarak kabul ediyorsun." Parmağımla ikisini gösterdiğimde oldukça sinirliydiler. Az önceki kahkahalarından eser yoktu. Bu çocukları sinir etmek oldukça kolaydı. Diğerinden daha kısa ve tombul olan elini asasına doğru attı fakat hızlı değildi. "Expelliarmus." Asasını daha bana doğrultamadan asa başka bir yöne doğru fırladı. Diğer ikisi de anında asalarını çekmişlerdi, evet iyi bir cadıydım ama benim bile gözüm korkmuştu bu beceriksizlere karşı.

Kapı sesi herkesin kafasının o yöne dönmesine neden olmuştu. Bir çocuk başını içeriye doğru uzatmıştı, üzerinde Slytherin arması vardı. "Ne güzel. Yardımcı ekip mi?" Eğer sayıları dörtlenirse düelloyu kaybedecektim. Sessizlik içerisinde çimlere uzanma planım iptal olmuşa benziyordu, uzanacağım yer çimler yerine revir olacakmış gibi görünüyordu.

Konu: Geri: Bir tür kurtarma işte Ptsi Tem. 25, 2011 4:18 am

İçeride 3 tane Slytherin'li vardı. Bu üç salağı tanıyordum. İkisinden biraz küçük olan IV. sınıfa. Yanındaki güçlüler ise V.sınıfa gidiyordu. Kitaplarda olur ya küçük boylunun kafası çalışır, yanlarındakinin ise kuvveti. İşte aynen böyle bir durumdu onların ki de. Ayrıca tek değillerdi iyice bakınca biri daha görünüyordu. Amblemi Ravenclaw'du.

"Ne güzel. Yardımcı ekip mi?" dedi kız. Sanırım beni de onlardan biri sanmıştı. Harika birileriyle eğlenmeyeli uzun zaman olmuştu. İçeri daldım ve "Selam çocuklar nasıl gidiyor hayat. Ve sen Rawenclaw'lu kız ne yapıyorsunuz burada? diye sordum. Asaları havadaydı yani tehlikeli bir şeyler olmalı. "Hey çocuklar asalarınızı indirin yoksa kendi asamı çıkarmaktan hiç çekinmeyeceğimi biliyorsunuz. Ve siz büyü yapmayı denemeden hemen önce sizi yeneceğimi de." dedim. Soğuk ve korkutucu bir gülüş attım ve asalarını indirmelerini bekledim hemen önüme döndüm. Ve tekrar konuşmaya başladım. "Bir bu kız kim? B yada 2 neden buradasınız? C yada 3 artık siz ne derseniz. Bu mankafalar neden asalarını kaldırmışlardı? Ve son olarak 4 anlayın işte. Ben gelince neden 4'ünüzde korkuya kapıldı ve bu kız destekmi çağırdınız gibi bir şey dedi?" dedim. Devler mankafayı anlamamış gibi bakıyorlardı. Küçük olan cevap verecekti ki. "Ih-hı cevapları küçük kızdan istiyorum arması Ravenclaw." dedim ve onu susturdum. Kız biraz rahatlamış gibi gözüküyordu. Küçük olansa sinirlenmiş.

Konu: Geri: Bir tür kurtarma işte Ptsi Tem. 25, 2011 5:54 pm

"Selam çocuklar nasıl gidiyor hayat. Ve sen Rawenclaw'lu kız ne yapıyorsunuz burada?" Ağzımı açıp da "Ah dostum sadece biraz hırpalanıyorum, yani endişelenecek bir şey yok." diyemezdim. "Hey çocuklar asalarınızı indirin yoksa kendi asamı çıkarmaktan hiç çekinmeyeceğimi biliyorsunuz. Ve siz büyü yapmayı denemeden hemen önce sizi yeneceğimi de." Ne? Bu çocuk ne yapıyordu böyle? Tekrar armasına baktım, evet o bir Slytherindi. Peki neden adam akıllı bir Sytherin gibi davranmıyordu? Tamam bu benim işime yarayacak bir şey olabilirdi fakat yine de oldukça garipti. "Bir bu kız kim? B yada 2 neden buradasınız? C yada 3 artık siz ne derseniz. Bu mankafalar neden asalarını kaldırmışlardı? Ve son olarak 4 anlayın işte. Ben gelince neden 4'ünüzde korkuya kapıldı ve bu kız destekmi çağırdınız gibi bir şey dedi?" Önümde duran 2 moronun şaşkınlıktan ağzı açılmıştı. Liderleriyse kafasının karıştığını belli etmemeye çalışıyordu.

Belli ki onlara laf ettiğini sandılar ve böylece bana ilk saldıran hemen öne atıldı. Yüzünde şaşkın bir ifade vardı, esasında ne diyeceğini çok merak ediyordum fakat artist Slytgerin onu susturdu. "Ih-hı cevapları küçük kızdan istiyorum arması Ravenclaw." Bu çocuğa kanım kaynamış olabilirdi. Bu oldukça şaşırtıcıydı çünkü güzüm kolay kolay birini tutmazdı, hele bir Slytherini asla tutmaz diye düşünüyordum.

"Iıı." Gözlerimi kısarak tavana doğrulttum. Kısa bir sessizlik oldu etrafta. "A, adım Noeru, Noeru Ninagawa. Iım, sanırsam Nina da derler. Beni tanımaman pek de alışılmadık bir durum değil ama okuldaki tek çekik gözlü olarak dikkat çekmememe üzüldüm." İç geçirerek konuşmama devam ettim. "B, C ve D… Galiba eğleniyorlar. Ben buna bu ismi takmazdım ama zevklerimizin oldukça farklı olduğu oldukça açıktır. Bir de gururlarını incitmiş olabilirim, intikam güçlü bir duygu ne de olsa. Ve sen de Slytherinsin, onların köpeklerinden biri olduğunu düşünmüştüm kapıdan girince." Gözlerimi kapının önünde duran çocuğa doğrulttum bu sefer. "Esasında köpekler sadık olur değil mi? Ah, yanlış benzetme yaptım, hata yapmak hiç de hoş değil. Her neyse, senin bir Slytherin olarak eğlenceye katılmamana şaşırdım doğrusu. Ben de sana bunun sebebini soracaktım." Bir süre çocuğa baktıktan sonra gözlerimi pencereye doğru çevirdim. Bugün hava biraz kapalıydı.

Konu: Geri: Bir tür kurtarma işte Salı Tem. 26, 2011 12:28 am

"Iıı." dedi ve kafasını tavana doğru kaldırdı. Kısa bir sessizliğin ardından konuşmaya karar verdi. "A, adım Noeru, Noeru Ninagawa. Iım, sanırsam Nina da derler. Beni tanımaman pek de alışılmadık bir durum değil ama okuldaki tek çekik gözlü olarak dikkat çekmememe üzüldüm." dedi. Beynimi yoklamaya başladım. Tamam zekiydim. Her şey beynime kaydedebilirdim ama bu gereksiz bir bilgiydi ve onu fazla görmemiştim. Şimdi hatırlamaya başlamıştım. Sadece 1-2 kere görmüştüm fazla değil. "B, C ve D… Galiba eğleniyorlar. Ben buna bu ismi takmazdım ama zevklerimizin oldukça farklı olduğu oldukça açıktır. Bir de gururlarını incitmiş olabilirim, intikam güçlü bir duygu ne de olsa. Ve sen de Slytherinsin, onların köpeklerinden biri olduğunu düşünmüştüm kapıdan girince." diye devam etmişti. Bu kızı sevmiştim. "Esasında köpekler sadık olur değil mi? Ah, yanlış benzetme yaptım, hata yapmak hiç de hoş değil. Her neyse, senin bir Slytherin olarak eğlenceye katılmamana şaşırdım doğrusu. Ben de sana bunun sebebini soracaktım." diye son buldu konuşması. Konuşma sırası bendeydi ama önce şundan emin olmalıydım. Arkamı döndüm ve "Asalar çabuk onları bana verin." dedim. İkisi itiraz etmeden vermişlerdi küçük olan vermeyince ise. "Sen ne bekliyorsun davetiye falanmı çabuk sen de ver." dedim. Korkuyla yeri işaret etti. Asa vardı orada. Accio büyüsüyle o asayı da almıştım. "İlk konuştuğuna gelirsek. Kafam bir sabit disk ve bu diske sadece önemli bilgileri kaydetmeliyim. Üstüne alınma sadece daha önce konuşmamıştık seni görünce de bunu beynime kaydedemem değilmi. Ayrıca ben köpek olmam. Bu üçü de köpeğim bile olamazlar tatlım. Ayrıca benim için bina fark etmez şu an iki taraf ile de eğleniyorum. Seni koruyorum ama değişik bir şekilde. Belki rol yapıyorum birazdan sana saldıracağım. Bunu bilebilirmisin hayır. Ben diğerleri gibi değilim. Safkan, melez, muggle hiç biri umurumda değil. Benim düşüncem barışcıl yaşamak. Ama bazen insanlar ile eğlenmeyi severim. Bu arada eğlence demişken. Yerdeki asayı büyük ihtimalle oraya sen fırlattın. Ne olur ne olmaz asanı rica edebilirmiyim." dedim. Ondan cevap beklerken arkada gülen üç mankafaya baktım. Baktığımı gördükleri anda gülmeleri kesilmişti. Bu salaklar kendilerini gerçekten bir şey zannediyorlardı ne tuhaftı. O konuşmaya karar verene kadar bende sınıfa göz gezdirdim. Bir ara bu sınıfta ders görmüştüm sanırım o zamanlar profesör vardı. Yanılmıyorsam bütün hiyeroglifleri ezberlemiştim. Ama şu an aklımda olmamalıydı. Belli olmaz belki mısıra giderdim. O zaman muhtemelen tekrar hatırlardım. "Bir çılgın olduğumu düşünüyorsun değilmi?" diye sordum.

Konu: Geri: Bir tür kurtarma işte Salı Tem. 26, 2011 3:43 pm

"Asalar çabuk onları bana verin. Sen ne bekliyorsun davetiye falanmı çabuk sen de ver." Çocuk korkuyla yerdeki asayı gösterdi. Basit bir accio ile o asa da garip çocuğun elindeydi. . Onları bu kadar korkuttuğuna göre bu çocuk sözü geçen biri olmalıydı.

"İlk konuştuğuna gelirsek. Kafam bir sabit disk ve bu diske sadece önemli bilgileri kaydetmeliyim. Üstüne alınma sadece daha önce konuşmamıştık seni görünce de bunu beynime kaydedemem değilmi. Ayrıca ben köpek olmam. Bu üçü de köpeğim bile olamazlar tatlım. Ayrıca benim için bina fark etmez şu an iki taraf ile de eğleniyorum. Seni koruyorum ama değişik bir şekilde. Belki rol yapıyorum birazdan sana saldıracağım. Bunu bilebilirmisin hayır. Ben diğerleri gibi değilim. Safkan, melez, muggle hiç biri umurumda değil. Benim düşüncem barışcıl yaşamak. Ama bazen insanlar ile eğlenmeyi severim. Bu arada eğlence demişken. Yerdeki asayı büyük ihtimalle oraya sen fırlattın. Ne olur ne olmaz asanı rica edebilirmiyim." O da oldukça uzun konuşuyordu, söylediklerini zihnimde yavaş yavaş tekrar ettim. Bina fark etmez, diğerleri gibi değil, barışcıl… Bunları ir Slytherin’den duyacağımı akıl etmezdim, seçmen şapka da son zamanlarda pek güvenilmez olmuştu.

"Bir çılgın olduğumu düşünüyorsun değilmi?" Sıra dışı olan gülerek bakıyordu bana. Asamı cüppemin içinden çıkartarak elimde tuttum. Bu çocuğun amacını ve isteklerini anlayabilmek beni zorluyordu. Çok nadir düşünceleri bu denli kapalı birini görürdüm ve bu tip insanlar ne istediklerini bir bakışta anlayabileceğim insanlardan daha çok ilgimi çekiyordu.

"Eğer deli olduğunu düşünmemi istiyorsan daha fazlasını yapmalısın." Diyip gülerek asayı fırlattım ona. Onun aklını okumak gerçekten zordu.

Konu: Geri: Bir tür kurtarma işte Salı Tem. 26, 2011 6:00 pm

"Eğer deli olduğunu düşünmemi istiyorsan daha fazlasını yapmalısın." dedi. Demek daha çılgınlarını görmüştü. Ama ben bir deli değildim. Diğer Slytherin'liler gibi değildim o ayrı. Tabii ki Gryffindor'luları sevmiyordum. Bir sürü düşmanım vardı o grupta. Ama annem ve babam Ravenclaw'du. Ben ise Slytherin olmuştum. Farklı olmam biraz normaldi bence. Asasını bana vermişti tamam ona güveniyordum. "Öylemi tut bakalım." diyerek asamı ona fırlattım. Tuttumu bilmiyordum. Atar, atmaz arkamı döndüm. "Sizin cezanız daha verilmemişti değilmi. Onu da şimdi vermeyi düşünmüyorum. Neresi olabilir? Neresi olabilir? Buldum. Slytherin ortak salonuna ne dersiniz çocuklar?" dedim. İtiraz edemeyecek durumdaydılar. Yazık onlara. Yapacak hiç bir şeyim olmadığı için asalarını incelemeye başladım. İlk elime gelen asa kızın asasıydı. Onu incelemeye başladım. "11 inç, Karaçam ağacı ve Anka Teleği güzel asaymış. dedim. "Güçlü bir kıza benziyorsun neden bu üçüne de saldırmadın. İşte böyle." dedim. Büyüklerden birine yaklaştım ve yüzüne yumruk attım. "Gördünmü çok kolaydı." dedim. Üçüde öfkeyle bana bakıyorlardı. Çok korktum hadi bana ne yapacaksınız der gibi bir bakış attım. "Sana neden yardım ettiğimi merak ediyorsundur büyük ihtimalle. Cevap vereyim tam olarak bilmiyorum. Eğlence için falan olabilir. Yada bu üç salağın bir kıza saldırmaları. Hatta bunu tek başına yapamayacak kadar aciz olmaları." dedim. Sinirliydim bunları söylerken. Başımı kaşıdım ve bunların neden hiç konuşmadığını merak ettim. "Siz neden konuşmuyorsunuz? Ben yokken eminim fazlasıyla konuştunuz zaten. Şimdi de konuşmayı deneyin hadi." dedim. Saçımı kaşıdım biraz ve cüppemi çıkarıp sıranın birinin üstüne attım. Sonra o tarafa gitmeye başladım ve bir sıra bulup oraya oturdum. "Yeni aldın ama asamı alabilirmiyim. Bunlar için güzel planlarım var ve asama ihtiyacım olacak. Buyur asan." diyerek asasını ona attım.

Konu: Geri: Bir tür kurtarma işte Cuma Tem. 29, 2011 9:40 pm

"Öylemi tut bakalım." Asasını bana attı. Böyle bir şey yapmasını beklemiyordum, oldukça şaşırmıştım. Asayı tutmak için ellerimi uzatmaya biraz geç kalsam da asa kucağıma düştü, ben de onu sakince elime aldım. Bu çocuğun ne yapmak istediği oldukça aklımı karıştırıyordu.

"Sizin cezanız daha verilmemişti değilmi. Onu da şimdi vermeyi düşünmüyorum. Neresi olabilir? Neresi olabilir? Buldum. Slytherin ortak salonuna ne dersiniz çocuklar?" Sırtı bana dönüktü. Ne yaptığını göremiyordum. "11 inç, Karaçam ağacı ve Anka Teleği güzel asaymış." Asamı mı inceliyordu? Gözlerim elimde tuttuğum asaya kaydı. Benimkinden daha uzun ve daha soluk renkliydi. Ayrıca fazla süs barındırmıyordu üzerinde, sadeydi.

"Güçlü bir kıza benziyorsun neden bu üçüne de saldırmadın. İşte böyle." Başımı asadan kaldırıp şaşkınlıkla çocuğa döndürdüm fakat o eski yerinde değildi. Gözüm adım adım sağa kaydı ve onu buldu. Tam o sırada en iri olan çocuğun dibindeydi ve eli yumruk şeklinde havadaydı. Oldukça hızlı olduğundan emin olduğum halde ağır çekim şeklinde yumruk birinin yüzüyle buluştu. "Gördünmü çok kolaydı." İri çocuk ve diğerleri oldukça sinirlenmişti, irinin dişlerini gıcırdattığını duyabiliyordum ama asası elimde olan çocuk onlarla dalga geçiyordu. Gülümsediğimi hissettim. Bu gerçekten komik bir sahneydi.

"Sana neden yardım ettiğimi merak ediyorsundur büyük ihtimalle. Cevap vereyim tam olarak bilmiyorum. Eğlence için falan olabilir. Yada bu üç salağın bir kıza saldırmaları. Hatta bunu tek başına yapamayacak kadar aciz olmaları." Bu gerçekten garipti, her ne kadar pislik yapsa da Slytherin’in Slytherin’e yardım etmediğini görmemiştim hiç. Bu çocuk gerçekten çok farklıydı. Bu okulda farklı diyebileceğim birine rast gelmek beni hoşnut etmek için yeter de artardı. İsterlerse o üçü bana saldırabilirdi, kahretsin ki buna alışıktım. Bir yolunu bulup kurtulurdum fakat bu çocukla tanışmak oldukça hoş olmuştu benim için.

"Siz neden konuşmuyorsunuz? Ben yokken eminim fazlasıyla konuştunuz zaten. Şimdi de konuşmayı deneyin hadi." Yapacak bir şey arıyora benziyordu. Bir saçını karıştırıyor bir cüppesiyle oynuyordu. En sonunda cüppesini çıkarıp sıralardan birine fırlattı. Ardından sınıfta yürümeye başladı ve en sonunda bir sıraya oturmaya karar verdi.

"Yeni aldın ama asamı alabilirmiyim. Bunlar için güzel planlarım var ve asama ihtiyacım olacak. Buyur asan." Kendi asasını hemen ona doğru uzattım ve kendiminkini elinden aldım. Ortak salona kadar beklemeyip de burada küçük bir gösteri yapacağını duymak hoşuma gitmişti. "Sabırsızlanıyorum." Diye mırıldandım hafifçe.

Konu: Geri: Bir tür kurtarma işte Paz Tem. 31, 2011 10:20 pm

Asayı bana verdi ve "Sabırsızlanıyorum." diye mırıldandı. "Bu arada adımı söylemedim sanırım. Elliot John Dubenich. İstediğini söyleyebilirsin." dedim. "Size vereceğim cezaya geldi sıra. O kadar ağır şeyler olmayacak sizin yüzünüzden ceza alamam ama güzel şeyler olacak genede." dedim. Yerimde duruyordum öylece. Hala ne yapacağıma karar verememiştim. Sadece bekliyordum. Büyük ihtimalle onlar için fırtınadan önce sessizlikti. Küçük büyüleri fazla bilmiyordum. Bir çoğu önemli büyülerdi. Bulmuştum, bu olay onlara acı verecekti ama o kadar da fazla değildi. Büyü sözcüklerini söyledim ve oradaki çocuklardan biri havada takla atmaya başlamıştı. Gülüyordum, diğerleri korkudan mahvolmuş durumdaydı. Kızı ise göremiyor durumdaydım. Kendiliğinden yere inmişti. Ama inişi yüzüstü düşmesine neden olmuştu. "Sıra kimde peki?" diyerek sordum. Daha da korkmuşlardı ama hiç bir şekilde konuşacak durumları yoktu. "Peki sen ne diyorsun ne yapmamı istersin?" diye sordum. Sıkılmış durumdaydım. Bunlarla uğraşmak bile sıkıcı durumdu. Daha iyi şeyler yapabilirdim şu anda. Neşelendirme büyüsü yapacak hale gelmiştim sıkıntımdan dolayı. Kardeşim ne yapıyordu acaba. Gryffindor olmak zorundaydı sanki, o Gryffindor olunca daha az görüşmek zorunda kalmıştık. O sırf arkadaşlarının yanında duruyordu artık. Fazla görüştüğümüz yoktu maalesef. Hala cevap alamayınca merak etmiştim ne diyeceğini. Sanırım hala düşünüyordu. "Karar veremedinmi hala?" diye sordum tekrar.

Spoiler: