Lanet olsun!"Sabah
güneşlerinden nefret ediyorum..." diye içinden tekrarladı Francisco ve
yastığından kalkmadan yatakta hızlıca bir hamle yaparak sırtını güneşe
döndü.Hay aksi!Şimdi de güneş tam sırtına vuruyor bedeninin ısıtıyordu buda
Francisco'nun terlemesine sebep oluyordu.Yataktan belini doğrulttu ve camın
güneş gelen tarafına bakarak "Tamam.Sen kazandın kalkıyorum Bay
güneş." tam o sırada yatmak istedi
ama yatmadı saatine baktı saati buğ yapmıştı saatin kaç olduğunu
bilmiyordu.Hemen yatağının yanı başında ki sehpahada duran saate baktı saat
8:30'u du.Evden kaykay yaparak 9.30ta ki dersine yetişebilirdi.Yataktan kalktı
gerildi ve mutfağa doğru ilerledi.Buzdolabını açtığın da ise buzdolabının
soğukluğu onun bir kaç saniye öyle durmasına sebep oldu ve Francisco kendine
geldiğinde dolaptaki raflarda sütü aramaya koyuldu.Sonunda sütü buldu ve raftan
çıkararırken ayağıylada buzdolabının kapısını kapattı.Bu seferde tezgaha
yöneldi ve üst çekmeceden mısır gevreğini çıkarttı ve bir elinide üst çekmeceye
hızlıca açarak kasesini çıkardı mısır gevreğini hızlıca döktü ve işin en güzel
kısmına gelmişti bile...Süt dökmek!Süt dökmek aslıdna Francisco'nun hoşuna
gidiyordu.Sütün kapağını hafifçe açtı ve nazik bir biçimde sütü mısır
gevreğinin üzerinde gezdirmeye başladı ve bu sırada ıslık çalmayıda ihmal
etmiyordu.İçerden gelen ses elinin kaymasına ve sütü istediği gibi dökememesine
neden olmuştu."Bakıyorum da... Neşen bugün çok yerinde ha Francisco."
bir an annesinin sesini duyunca rahatladı annesi yatağından kalkarak mutfağa
doğru yöneldi.Aslında salona demek daha mantıklı olurdu çünkü salon ve
mutfakları birleşikti buda onların her akşam annesiyle beraber kanepede taco
keyfi yapmalarının en baş nedeniydi.Francisco annesini görünce ona koca ağzını
ve beyaz dişlerini göstererek "Evet.Bugün güzel bir gün anne.Herşey
için...Kendime mısır gevreği yapıyorum istersen sanada hazırlayabilirim?" Francisco
bunu derken o kadar içtendi ki...Annesini çok severdi annesi onun için en
değerli şey olabilirdi aslında.Babası uzun iş seyahatlerine gidiyor belki 3 ay
belki 5 ay gelmek bilmiyordu buda annesiyle Francisco arasında bir bağ
oluşmasıan sebep oluyordu.Zaten anneler en çok oğullarını sever öyle değil mi?
Annesi Francisco'ya gülümsedi ve "Sağol tatlım ama şimdiden bile işe geç
kaldım sadece bir portokal suyu alacağım.Burdan da direk işe geçmem gerek.Akşam
işten geç dönerim lütfen yaramazlık yapma" dedi annesi şakacı bir tavırla
ama oda farkındaydı francisco büyümüştü.Francisco suratını ekşiterek "Farkında
değilsin ama ben tam 11 yaşıma bastım artık büyük adam sayılırım ha...En
azından yani?" diyerek gülümsedi.Gülümseyince aslında şapşal oluyordu ama
bu şapşallığı ona yakışıyordu.Annesi onaylar şekilde francisconun başını okşadı
ve portakal suyunuda alarak evden çıkmaya yeltendi kapıya doğru yöneldiğinde
ise "Tatlım.Seni çok seviyorum." dedi mutlu bir şekilde.Franciscoda
sesini en yüksek tonuna getirdi ve "Bende seni anne." dedi ve ağzı
doluydu her yer mısır gevreği olmuştu bile.Saatini baktı saat 8.40 tı
yetişebilirdi.Hızlıca mısır gevreğini bitirdi ve lavabonun içine tabağını
koydu.Odasına yöneldi kıyafetlerini giydi.Hamsterı ve onun biricik hayat
arkadaşı Mark ile konuştu ordan hızlı bir şekilde tuvalete gitti ve dişlerini fırçalamaya
koyuldu.Ağzında macun varken hiç bir zaman şarkı söyleyemiycekti.Bunu diğer
insanlar nasıl başarıyordu acaba. fazla vakti yoktu ağzındaki köpürmüş macunu
tükürdü evin kapısına doğru yöneldi ve kapının yanında ki kaykayınıda alarak
evden çıktı.
Merdivenlerden hızlıca indi ve kaykayına atıldı francisco.Francisco yeni yollar
keşfetmeyi çok seviyordu hatta bundan haz alıyordu diyebiliriz.Kafasında
kulaklıkları ve altında kaykayıyla tam bir sokak serserine benziyordu ama o
aslında okulunda başarılı bir öğrenciydi her faaliyete katılır okulda ki en
sosyal çocuk sıfatını kazanmıştı bile.Bu sefer canı farklı bir yoldan gitmek
istedi ve sağa saptı.Kafasında düşündü bugün herşey normaldi, bir terslik
olmalıydı?Herşey bu kadar mükemmel gidemezdi yada giderdi francisco bunu fazla
abartıyordu.Tam bunları düşünürken yolda iki adamın birbirlerini ittiklerini
gördü kaykayını sağa çekti ve onları izlemeye koyuldu.Adamlar tartışıyorlardı
bu çok açık belliydi ama ne için?Bir kadın,para,kumar borcu yada küçük bir atışmaydı.İri
kıyım adam yanında ki diğer hint görünümle herifi itiyor kakıyor hatta kafasına
vuruyordu.Francisco o anda olaya el atmak istemişti ama buna ceserati
yetmemişti.2 dakka daha izlemey karar verdi francisco onları saat 9.15 ti zaten
5 dakkalık yolu kalmıştı ve ders 9.30 daydı ve işte o sırada olanlar oldu iri
kıyım adam bir anda cebinden bıçak çıkardı ve hintlinin tam karnına sapladı
sorna bıçağı sildi ve cebine koyarak oradan uzaklaştı.Francisco hemen kaykayına
atlayarak ve korku dolu bir şekilde hintli adamın yanına gitti adamın karnından
kanlar fışkırmıyor sanki bir nehir gibi akıp gidiyordu!Francisco hemen üstünü
çıkardı ve adamın göbeğine doğru baskı yapmaya başladı.Adama sakin bir ses
tonuyla am biraz yüksek sesle "Beyfendi sakin olun iyi olucaksınız hemen
hastaneyi arıyorum lütfen sakin olun." francisco bir eliyle baskı yapıyor
bir eliylede cep telefonunu bulmaya çalışıyordu adam bitkin haldeydi.Francisco
hemen 911 tuşladı ve bulundukları adresi verdi sonra adama bakmaya devam etti
adam hafifçe ağzını açarak şunları söyleye bildi "Teşekkürler.Evlat..."
işte o sırada gözlerini yumdu francisco adamın karnına daha çok baskı
uygulayarak kanını durdurmaya çalışıyordu.İçindende "Kahrolası herif.Adamı
delik deşik etmiş" diye düşünüyordu ki düşündüğü şeyleri yüksek sesle
söylediğini farketti.Bu hintli adama mahçup olduğunu düşündü bir an
için.Ambulans gelmişti(!).Sonunda tanrıya şükür adma kurtulabilecekti.Adamlar
Francisco'yuda ambulansa bindirdiler kimse birşey sormamıştı ama o aniden
atıldı"Lanet olası herif! Onu delik deşik etti hepsini gördüm çok net
hatırlıyorum.Kanaması dursun diye üstümle baskı yaptım ama genede yardımcı
olamadım." sesinde ki burukluk ambulansın siren sesinden ağır gelemedi ama
bir anda omzu ısındı ve arkasıan döndü arkasında bir doktor vardı ve ona büyük
ve sıcak bir gülümsemeyle "Merak etme o iyi olucak.Sen en doğrusunu
yapmışsın delikanlı" dedi.Delikanlı demesi ister istemez Francisco'nun
gülümsemesine neden oldu ve çoktan hastanenin yolu tutulmuştu...
Hastaneye geldiklerinde onları 2 polsi görevlisi,1 doktor ve 2 pretisyen
bekliyordu.İçlerinden bir pretisyen ambulanstaki doktora dönerek "Nesi
var?" dedi sesinde ki telaş anlaşılıyordu doktor ona dönerek"Subtral
kanaması var ve çok kan kaybetmiş.Hemen kan grubu öğrenilsin ve 3 ünite kan
verilsin ve kanaması durdurulsun."diye emir verdi ne kadarda kendinden
emin konuşmuştu bu adam.Francisco adamda çok etkilenmişti üstelik.Doktor
Franciscoya dönerek "Gel bakalım süper kahraman.Bu polisler anlatman
gereken çok şey var." dedi sevecen bir tavırla.Polislerden biri atıldı "Cinayeti
bu çocuk mu işledi yoksa?" sesi şu iş bitsede bende donut yesem
havasındaydı doktor hemen atıldı ve "Hayır,hayır o olayı gören ve
yaralımıza ilk müdahale eden kişi." dedi.Francisco o anda büyüdüğünü
hissetti bir anlık olsada.Nede olsa oda kahraman sayılırdı.Belki belediye
başkanı ona anahtar arma falan verirdi.Bu düşünceyi kafasından attı kim bir
hintliyi kurtardığı için ona plaket verirki tam bunalrı düşünürken bayan
polisin sesi onu bu hayallerin arasıdna çekip kurtardı "Tatlım.Hadi
bizimle merkeze kadar gelmen gerek ve sana orda istediğin kadar donut
verebilirim." dedi komik bir tavırla.Francisco olayın etkisinden
kurtulamamıştı ve şaşkın bir şekilde kafasını salladı.Polis arabısına bindi ve
giderken yolu izledi.Aslında sabah herşey ne kadar normaldi ama ters giden
şeylerde vardı güneşin Franciscoyu uyandırması gibi ama bu terslikten bile
sayılamazdı.Francisco'nun şu anda okulda olması gerekiyordu ama o bir polis
karakoluna gidiyordu.Hayat ne kadarda garipti?Bu düşüncelere dalmışken
sevmediğim o polis gene konuştu "Hadi evlat!Geldik." sesi o kadar
tiksinçti ki sesi polsiten çok kötü insanların sesini andırıyordu.Francisco
aradaban indi üstünü düzeltti ve polis karakolunun içine doğru yürüdü.Bir
kapının önünde durdu kapının üstüdne kocaman "AMİR SAMMY" yazıyordu.Polisler
oraya girmişti Francisco'da onları takip etti.Francisco'nun Amir Sammy
olduğunu düşündüğü adam konuşmaya başladı"Merhaba evlat.Ben Amir Sammy
bana bu sabah olanları anlatırmısın.Lütfen?" sesi sonlarada doğru sanki
zorla nazik oluyormuş havasını versede francisco ağzını açmaya başladı "Ben...Ben
ben sabah okula gitmek için kaykayıam atladım ve şans eseri bu olayın yaşandığı
sokağa girdim.Bıçaklanan adamın yanında iri kıyım bir adam daha vardı.İkisi
tartışıyordu.Konunun ne olduğunu bilmiyordum çünkü onları duyamıyordum ama iri
kıyım olan adam bıçaklanan adamı itip kakıyordu.Tahmini 5 dakika sonra o iri
kıyım adam o Hintliyi bıçakladı ve oradan uzaklaştı.Bende adamın yanına giderek
ona yardımcı olmaya çalıştım ve ambulansı aradım." dedi Francisco olayı
anlatırken heyecandan gözleri sanki yerle buluşacak gibi hissetmişti.Amir Sammy
her yazdığını not etmişti ve yazısı bittiğinden kafasını kaldırarak "Çok
teşekkürler evlat.Bu bilgiler çok işimize yarıycak.Şimdi anneni arıyalımda seni
gelip alsın burada fazla durmak istemezsin ha yanılıyor muyum?" dedi ve
elini telefona götürdü Francisco'nun annesinin numarasını tuşladı ve
"Çıt!" sesinin arkasından ses geldi "Alo" dedi Francisconun
annesi "İyi günler Bayan Feel.Oğlunu şu anda karakolumuzda onu lütfen
gelip alırmısınız?" dedi çok rahattı söylerken sanki Francisco bir suça
karışmış ve gözaltından çıkmış gibiydi sesi Francisco'nun annesi hemen atıldı "Francisco
iyi mi!" dedi sesi endişeliydi.Amir hemen yanıtladı "O iyi.Merak
etmeyin zaten onu bir suçtan içeri almadık.Kendisi bugün birisinin hayatını
kurtardı." dedi sesinde birazcıkta olsa iyi niyet vardı."Hemen
geliyorum memur bey." dedi Francisco’nun annesi.Yaklaşık 25 dakika sonra
Francisco camdan annesi gördü telaşlıydı.Francisco onu görünce hemen doğruldu.2
dakikada sonra anne içeriye girdi.Francisco'yu görünce hemen yanına gitti ve
elleriyle Francisco’nun kafasını göğüslerine koyarak "Tanrıya
şükür!İyisin.Beni o kadar korkuttun ki Francisco!" dedi ama mutluydu sesinden
anlaşılıyordu.Sonra Amir söze atıldı "Bugün oğlunuz okuluna giderken bir
adamın hayatını kurtardı.Tabi adamın bıçaklandığını tek gören kişide sizin
oğlunuz olduğu için onun sorgusuna ihtiyacımız vardı.Sorgusunu aldık eğer bir
gelişme olursa ilk size ulaşacağız. Şimdi gidebilirsiniz" dedi sesi
kararlıydı ve bir o kadar sakin.Anne dönüp ona "Teşekkürler memur bey.İyi
günler." dedi ve gülümsedi.Francisco sadece gülümsemekle yetindi ve odadan
çıktılar.Francisco'nun ilk söylediği kelime "Ben çok yorgunum.Hadi eve
gidelim anne." dedi sesi gerçektende yorgun gözüküyordu.Hemen arabalarının
olduğu yere yöneldiler arabaya bindiler ve evlerinin yolunu tuttular.
Kimse yol boyunca birbiriyle konuşmadı zaten Francisco’nun ne olayı anlatacak
nede konuşacak hali kalmamıştı.Doğruca merdivenlerden odasına çıktı yatağına
uzandı ve uyumaya başladı.Annesi dudağını onun kulağına yakınlaştırarak "Sen
benim kahramanımsın." dedi ve büyük bir sessizlikte kapıyı kapattı...
"Lanet olsun!Sabah güneşinden nefret ediyorum." güneş franciscoyu her
sabah olduğu gibi aynı edayla kaldırmıştı.Francisco yatağından doğruldu ve
ellerini havaya kaldırarak "Yeni güne Merhaba!Yeni umutlar,yeni olaylar
bekleyin beni." dedi sesinde ki kahraman edasıyla.Önüne de daha yeni
günler daha yeni olaylar ,yeni umutlar onu bekliyordu ve tabi birde "Sabah
Güneşi(!)"