|  Konu: Kıyamet  Perş. Nis. 12, 2012 7:07 pm | |
| [Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.] - [Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]Amié, Dırdırcı'daki haberi görür. Roy'un mantıklı bir açıklaması yoktur. E doğal olarak kıyamet de kopar. |
|
| | Konu: Geri: Kıyamet Perş. Nis. 12, 2012 7:09 pm | |
| Güneş utangaç bir şekilde perdelerin arasından yatak odasına sızıyordu. Beyaz perdeler dışarıdan esen hafif meltemle birlikte yavaş hareketlerle sallanıyordu. Amié gözlerini açtığında kolunun uyuşmuş olduğunu fark etti, dün gece kanepede uyuyakaldığını hatırlıyordu en son. Roy’u beklerken. Evet, geç gelmişti. İlk defa bu kadar geç kalmıştı hem de. Sevgilisini sabah öpücükle uyandırmak üzere yeltendiği sıra boynundaki o garip izi görmesiyle bir anda şaşkına döndü. Ne anlama geliyordu bu! Sinirle yataktan kalktı ve onu uyandırmamaya gayret ederek, sinirli olsa da uyandırmaya kıyamıyordu, odadan çıktı. Her sabah yaptığı gibi öncelikle kapıyı açtı ve gazeteleri aldı. Onlara göz atmadan önce mutfağa geçti ve krep yapmak için buzdolabından dört adet yumurta çıkardı. Ardından fikrini değiştirip önce gazete okumaya karar verdi. Eline kahvesini alıp masanın başına geçtiğinde gazeteye bakmasıyla donakaldı. Roy ve adını bile bilmediği bir kadın.. Başbaşa… Merlin aşkına! Ne demekti tüm bunlar? Adeta burnundan soluyordu, belki yanlış görmüşümdür diye bir kez daha abktı ve haberi okumaya başladı.
“Gecenin geç saatlerine kadar Ateş viskisinde takılan çift bardan da birlikte çıkarken görüntülendi. Gecenin onunda neler olduğunu düşünmeyi sizlere bırakıyoruz…”
Hışımla yerinden kalktı ve tezgahın önüne geçti. Sakin ol Amié, diye tekrarlıyordu içinden ta ki Roy mutfağa girene kadar. Yeni uyanmış olduğu her halinden belli oluyordu. Dağınık saçarlı ve uykusuzluktan şişmiş gözleriyle o kadar şe-. Hayır, değildi. Genç adam Amié’ye sarıldığında kadın hışımla kurtuldu kollarından. “Dün gece kiminleydin?” dedi ve ardından masanın üzerindeki gazeteyi ona doğru fırlattı. Daha sert olabilirdi ama sabırlı bir kadındı o. Ama bazı cevaplar almalıydı, yoksa bu evden ikisinden biri sağ çıkamayacaktı. Roy ile geçirdiği tüm günler zihninden birer birer geçiyordu, bitecek miydi yani tüm bunlar? Bitmesin istiyordu… Tüm o güzel günlerin böyle son bulması gerçekten öldürürdü onu. Geç kavuştuğu mutluluk gereksiz bir kadın yüzünden lekelenmemeliydi. |
|
| | Konu: Geri: Kıyamet Paz Nis. 15, 2012 12:01 am | |
|
Roy yatakta beline iyice dolanmış çarşafı düzeltirken yarı uykulu bir halde gözlerini araladı, Amié'nin olması gereken yerde boş bir yastıkla karşılaşınca gözlerini açıp etrafına bakındı. Saat öğlene geliyordu. Günlerden ne olduğunu hatırlaması uzun zaman aldı. Cumartesiydi. Cuma gece ne yapmıştı o kadar da, sanki biri obliviate atmış gibi silinmişti her şey. Çok içmiş olacak barda. Zaten tekilanın ağır geleceğini düşünmüştü aç karna. Keşke içmeseydi. Yerinden zorla kalkıp uzun koridoru yalpalayarak geçti, doğruca banyoya gitti. Sular başından aşağı akarken daha iyi hissettiği aşikardı. Hem sonuçta haftasonuydu, Amié'yle bir yerlere giderlerdi. Belki de evde kalırlardı. Şu yeni aldıkları filmi mi izleselerdi? Oldukça övüyorlardı. Keyifsiz olmak zordu bu şartlar altında Aklının bir köşesinde öğleden sonra önerisi olarak yer edindikten sonra havlusuna sarındı, kıyafetlerini giyip mutfağa doğru yol aldı. Duş almasına rağmen o kadar yorgundu ve kendine gelememişti ki gözlerinin ovuşturarak kapıda durdu bir süre. Amié tezgahta kahvaltı hazırlamakla uğraşıyordu ve kapıdaki kıpırdanmayı duyunca Roy'la göz göze geldiler. İşte Roy'un uyanması için o bakış yeterliydi. Genç adam sevgilisinin yanağına sabah öpücüğü kondurmak için yaklaşmış ve elini beline dolamışken Amié çevik bir hareketle kollarından kurtuldu. “Dün gece kiminleydin?” Evet, güzel bir soruydu. Roy yine ne yapıp da böylesine sert hareketler ve ifadesiz bir yüzle sabah sabah karşılaşma şerefine erişmesinin nedenini merak ederken yüzüne çarpan gazete ve yere düştüğünde açılan haberle kendine geldi. Ön sayfada ağzı kulaklarına kadar sırıtırken siyah saçları kadar beyaz tenli bir kadınla bakışıyordu. Peki ama niye veya şöyle sormak gerek, neden Roy'un haberi yok bu fotoğraf ve kadından? Gülümsemesini bozmadan sarılmak için bir hamle daha yaptı ve kaçmasına fırsat bırakmadı. Dudaklarını kadınınkilere yaklaştırsa da Amié’nin başını sağa çevirmesiyle öptüğü şey yanakları oldu. Kaşlarını kaldırdı, biraz geri çekilip Roy’la göz göze gelmemek için adeta ekstra bir çaba gösteren Amié’ye baktı. “Bir sorun mu var? Dün gece bildiğin gibi tek başıma Ateşviskisi’ne gitmiştim. Hani senin dışarı çıkmak istemediğin gece. Birkaç bir şeyler içtim.” Ne kadar morali bozulsa da, gülümsemesini bırakmadı. Oysa o fotoğraftan sonra böylesine zorlama sözler söylemesine gerek yoktu. Belliydi işte, yemişti bir haltlar.
|
|
| | Konu: Geri: Kıyamet Ptsi Nis. 16, 2012 6:48 pm | |
| Adamın suratına fırlattığı gazeteyle birlikte içinde bir şeylerin koptuğunu hissetmişti. Uzun zamandır sırtında taşıdığı beyaz melek kanatları gitmiş; yerine simsiyah kanatlar gelmişti. Her daim gülen gözlerle baktığı adama öfkeyle bakıyordu. Aldatılmak, işte bu tahammül edemeyeceği şeyler listesinin başındaydı. Hem de görünüş yönünden ona yaklaşamayacak bir kadınla... Roy ona doğru gelirken içinden bir tiksinti duydu. Onun dudakları, merlin aşkına! O dudaklar. Başını yana çevirdi ve adamın dudaklarının yanaklarıyla buluşmasına sebep oldu. Kendisini olabildiğince geriye doğru çekiyordu ki kötü bir şey olmasın. “Bir sorun mu var? Dün gece bildiğin gibi tek başıma Ateşviskisi’ne gitmiştim. Hani senin dışarı çıkmak istemediğin gece. Birkaç bir şeyler içtim.” Tek başına mı! Ha ha ha ha. Genç kadın sinirli bir kahkaha attı ve tekrar tezgaha döndü. Domatesleri atomlarına kadar parçaladıktan sonra uzun süredir tuttuğu nefesi verdi. Elindeki bıçağı kesme tahtasına sapladıktan sonra tekrar Roy'a çevirdi gözlerini. Hala şu kadın gitmiyordu gözlerinin önünden. Simsiyah saçlar ve kırmızı gözler. Gözleri niye kırmızıydı ki? Elbette normal zamanda olsa Amié keskin zekasını kullanır ve olayı çözümlerdi ama kıskançlıkla ketlenmiş bir zihinle doğru düzgün düşünemiyordu. Adamın üstüne doğru yürümeye başladı, sinirden dişlerini öyle bir sıkıyordu ki çenesi kırılacaktı. "Demek yalnızdın? O kadın da zaten gökten zembille inmiştir." Mutfaktan çıktı ve oturma odasına geçti. Odanın tam ortasında kollarını kavuşturmuş bir şekilde beklerken masanın üzerindeki telefonu çarptı gözüne. ışığı yanıp duruyordu, mesaj. Eskiden beri sahip olduğu bir alışkanlıktı bu, hiçbir mesajı sonraya bırakmazdı. Mesaj bakanlıkta çalışan arkadaşlarından birindendi. 'Gazeteyi gördün mü? Seninki barda fena halde basılmış. Ama ben sana demiştim o adam çok yakışıklı boş durmaz diye. Neyse, ara beni. Ağlamak istersen falan.' O sırada odaya giren Roy'a ölümcül bir bakış attıktan sonra telefonunu yere attı ve paramparça etti. "Tanrım! Gerçekten çok saçma şu içinde bulunduğumuz durum. Beni sevmiyorsan neden gelip ayrılmak istediğini söylemiyorsun ki! Aldatmak niye? İyi mi oldu şimdi ben bunu kırınca iyi mi olacak?" Roy'un o çok sevdiği Playstation'ı eline aldı ve havaya kaldırdı yere atmak üzere. Adamın büyüyen gözleri normalde olsa yumuşatırdı. Çünkü; öyle şeker bakıyorlardı ki... |
|
