Yaklaşık bir saattir göl kenarındaydım. Her zaman ki gibi düşüncelere dalmış, eski hayatımı düşünüyordum. Aslında çok da eski sayılmazdı, ama öyle olması için çok çaba sarfediyordum. Küçük çocukların, küçüklüklerini hatırlamamaları gerçeği, beni es geçmişti. Babamla aramda olanları, yıllarca ne kadar yalnız olduğumu çok net hatırlıyordum. Hatırlamamak için her şeyimi verebilirdim ancak lanet olsun, hatırlıyordum işte. Her gece, kabuslarım bana eski hayatımı, yaşadıklarımı daha kötü bir şekilde anlatıyorlardı. Buna katlanamıyordum. Ancak, canım eskisi gibi yanmıyordu. Hogwarts'a geldiğimden beri kendimi eskiye nazaran daha mutlu, hatta çok daha mutlu hissediyordum. İnsanlara mutluymuş rolü yapmıyordum, gülümsediğimde bu içten bir gülümseme oluyordu. Ya da kızdığımda veya üzüldüğümde. Her duyguyu gerçekten hissediyor, son derece dürüst davranıyordum.

Ellerimi soğuk suya soktum ve hafifçe sudaki yansımamı bulanıklaştırdım. Burada çok kalamazdım, birazdan diğer öğrenciler gelmeye başlarlardı, bu da yalnız kalmamı engellerdi. Kalkmam gerektiğini biliyordum, ama kalkamıyordum. Aslında o an, hiçbir şey yapmak istemiyordum. Yine aynı şey oluyordu. Geçmişime yönelik anılar zihnime akın ettiğinde ve ben bunun yıkıcı etkisinden kurtulduğumda, öylece oturup kalıyor, hiçbir şey yapamıyordum. Bu, bir şoku atlatmak, ya da tehlikenin geçtiğinden emin olmak gibi bir şeydi. Tanrım, bunu neredeyse her gün yaşıyordum. Kış mevsiminde, kafamı sürekli derslere verdiğim için o kadar geçmişime dönemiyordum ancak yazın, kampta kaldığım süre boyunca hep geçmişime kısa kısa yolculuklar yapmış, hepsinde de ruhsal açıdan derin yaralar almıştım.

Biraz daha oturdum, aslında kafamı dağıtmak istiyordum. Biriyle sohbet etsem fena olmazdı. Kendime oturmak için son birkaç dakika verdim ve gölün serin ve ferahlatıcı havasını içime çektim.

Kaşlarımı çatmış bir şekilde gölde akıp giden suyu seyrediyordum. Yanıma gelen kızı farketmemiştim bile. "Merhaba Aleksandra." Şaşkın ve bir o kadar da korkmuş bir şekilde başımı ona çevirdim. Ama bu korkum fazla sürmedi, yerini sevecenliğe ve mutluluğa bıraktı. Kızla tanışmıyorduk ancak yüzü bana tanıdık geliyordu, daha önce Gryffindor masasından görmüş olabilirdim. Ancak benden küçük olmalıydı, yaşıtım olan Gryffindor'ların hepsini, hala bazılarıyla yüz yüze tanışmamış olsam da biliyordum.

Kız konuşmaya devam ederken ben de hafifçe gülümsedim. "Ben Melanié Phoénix. Mel de diyebilirsin tabii. Gryffindor' luyum ben de." dedi yanıma yavaşça otururken. Sonra ekledi, "Oturmamda sorun yoktur umarım?"

Güldüm ve cevap verdim. "Hayır, hiç sorun değil. Seni biliyorum, birkaç kez Gryffindor masasında görmüştüm. Ben de tatilin son günlerini sonuna kadar değerlendirmeye çalışıyordum. Ee, Mel, senin için işler nasıl gidiyor?" dedim ikimiz de birbirimize gülümserken.

Melanié'nin yüzünü bir anda şaşkınlık ifadesi kapladı. Sakince bakışlarını benden göle çevirdi ve birkaç saniye düşüncelere dalmış gibi göle bakmaya devam etti. Ben de onu rahatsız etmek istemedim, düşüncelerle boğuşan tek insan ben olmayacaktım ya. Onun gibi ben de bakışlarımı göle çevirdim ve cevabını beklerken, izlemeye kaldığım yerden devam ettim.

Çok geçmeden Melanié bana döndü ve, "İ-iyi gidiyor." dedi kekeleyerek. Ona başımı sallayarak ve anlayışlı bir şekilde gülümseyerek cevap verdim. Gergin gibi görünüyordu. Kendini toparlamak istercesine kafasını sağa sola salladı, ardından konuşmaya devam etti. "Affedersin, sadece biraz şaşırdım. Zaman ne kadar da çabuk geçiyor!" dedi. Başımı salladım, zamanın ne kadar çabuk geçtiğini, ve bu sırada insanları ne denli etkilediğini en iyi bilenlerdendim. Birkaç dakika sessizlik oldu, ben yine geçmişimi hatırlamamak için zihnimde büyük bir mücadele veriyordum, bu sırada da Melanié'ye bunu belli etmemeye çalışıyordum. Kızın benden sıkılıp kalkıp gitmesini istemezdim doğrusu. Ya da benim garip olduğumu düşünmesini ki bana kalırsa ben son derece gariptim.

Ama Melanié kalkıp gitmedi, bunun yerine bana çekingen ama dikkatli bir şekilde baktı. Sanki aklımı okumaya çalışırmış gibi, ardından da, "Bir sorun mu var?" diye sordu. Bana bu soruyu sorması, mücadeleme yenik düşmeme neden oldu, anılar aklıma akın etmeye başladılar. En acı verici anı da babamı öldürdüğüm andı. Bir anda yok olup gitmişti. Benim ellerimden... Bu anı zihnimde belirdiğinde, sımsıkı gözlerimi kapattım ve gerçekliğe gözlerimi açtım. Karşımda Melanié, ayaklarımın dibinde gölde hızla akan su, gür ağaçlar ve tepemde güzel mavi gökyüzü vardı yine. Başımı hafifçe iki yana salladım ve endişeli görünen Melanié'ye baktım.

Bir anda içimde ona her şeyi anlatmak için sonsuz bir istek duydum, ancak benim geçmişimle ilgili gerçekleri öğrenseydi, benden soğuyabilirdi. Onu kendi içsel sorunlarımla rahatsız edemezdim. Anlatmayı deli gibi istememe rağmen, ona en uygun cümleleri seçerek üstü kapalı bir şekilde cevap vermeye çalıştım. "Her zaman bir sorun vardır Mel. En azından benim için. Her insanın geçmişiyle sorunları, mücadeleleri vardır. Benimki zorlu bir mücadele. Direnmekte zorlanıyorum, ama bir şekilde direniyorum. Zamanla hatırladığımda bana olan etkisi azalacak, ama peşimi asla bırakmayacak bir geçmişe sahibim. Her kelime, her nesne, her şey bana geçmişimden parçaları hatırlatıyor, o parçalar da birleşerek tüm geçmişim haline geliyorlar ve zihnime çullanıyorlar. Kısacası, her dakika benim için bir sorun var. Ama önemli değil. En azından burada bana değer veren insanların olduğunu ve olacağını biliyorum. Çok uzun konuştum değil mi? Uykun gelmiş olmalı." dedim ve yavaşça yüzüme yayılan bir gülümsemeyle Melanié'ye baktım.

Melanié anladığını belli edecek şekilde başını aşağı yukarı salladı ve ardından cevap verdi, "Yo. Uzundu ama güzeldi. Sıkılmadım Alex." dedi ve gülümsedi. Ben de gülümsemesine karşılık verdim. Onu sıkmadığıma sevinmiştim, bir yandan da üstü kapalı da olsa duygularımı sonunda birine karşı açığa vurmuş olmam beni mutlu etmişti. İç çektim ve başımı önce göle, sonra tekrar Melanié'ye çevirdim. "Haklısın, Alex. Herkesin bir sorunu vardır. Önemli olansa bu sorunlarla savaşmaktır." diye fısıldadı Melanié, düşünceli bakışlarını göle çevirerek. Haklıydı. Ben de göle döndüm ve başımı aşağı yukarı onaylarcasına salladım. "Hepimiz güçlü birer savaşçıyız, öyle değil mi?" dedim ve hala başını eğmiş, göle bakıp düşüncelere dalmış olan Melanié'ye baktım. Ardından ekledim, "Peki, ya sen? Derdini anlatmak ister misin? Derdin her neyse dinlemeye hazırım, ancak anlatmaya hazır değilsen, ya da bilirsin, benim bilmemi istemiyorsan sorun değil." dedim hafifçe başımı eğip gülümseyerek. Mel'e yardım etmek istiyordum, sorunlarımız belki aynı olmayabilirdi, belki o benden çok daha zor şeyler yaşıyordu, belki de tam tersi. Ama her ne yaşamış olursa olsun, onun benim yaşadıklarımı yaşamasını istemezdim.

Melanié hazırlıksız yakalanmış gibi görünüyordu, bana baktı ve cevap verdi. "Unutmaya çalıştığım şeyler var Alex. Ama sadece çalışıyorum, öyle yani. Unutmak her şeyi değiştirmez belki ama en azından kafamı rahatlatır," dedi kaşlarını kaldırarak, ardından ekledi. "Anlatmak istediğim ama nereden başlamam gerektiğini bilmediğim sorunlarım var yani. Bunları sonra konuşuruz . Ne dersin?" dedi ve bir anda ayağa kalkıp asasını çıkardı. Asasını bana doğrulttu ve "Colovaria!" diye bağırdı. Kafamın yukarısına doğru kahkahalar atarak bakan Melanié'ye şaşkınlık dolu bakışlar atıyordum.

En sonunda suya bakmak aklıma geldi. Eğildim ve sudaki bana hiç benzemeyen-ve aynı zamanda korkunç görünen-kıza baktım. Saçlarım mosmor olmuştu. Tanrım! Melanié'ye bunu ödetmek zorundaydım! Asamı çıkardım ve Melanié'ye doğrulttum. "Demek öyle!" dedim ve bir kahkaha attıktan sonra bağırdım, ""Colovaria!" Mel haklıydı, biraz eğlenmenin zamanı gelmişti.

Mel kaçamadan, büyüm ona etki etti. Saçları turuncu bir hal almıştı ve bu oldukça komikti. Mel, ""Ow. Bu fazla iyiydi. Saçlarımı turuncuya boyatırsam nasıl olur dersin? Yakışır yakışır!" dedim alaycı bir ses tonuyla. "Ha bu arada, büyün nasıl etkisini yitirir pek bir fikrim yok. Yıkayıp öğrenebiliriz!" dediğinde, kahkahalarla gülüyordum. Gerçekten çok eğleniyordum ve Mel'in de eğleniyor olduğundan hiç şüphem yoktu.

Beni göle ittiğinde, ona direnmedim ve üstümde kıyafetler olmasına rağmen kendimi suya bıraktım ve biraz da yüzdüm. Suyu seviyordum, kafamın dağılmasına olanak sağlıyordu. Gerçi, kafam zaten mosmor saçlarımla yeterince dağılmıştı, ama üstüne bir de denize girmek, daha da iyi gelmişti. Mel sırılsıklam halime gülerek tepki veriyor, bu benim de gülmeye başlamama neden oluyordu. Çok geçmeden Mel de göle atladı ve birbirimize su fışkırtmaya başladık. Merlin aşkına, çok eğleniyordum. Kısa bir an için bile olsa, aklımdaki onca kötü şey, tamamen uçuvermişti. Mel'le tanıştığım için, Hogwarts'a geldiğim için ve daha bir sürü şey için mutluydum. Beni mutsuz edecek şeylere karşı, elimde mutlu olacak sebeplerin de olması, beni rahatlatıyordu. Kendimi serin suların kollarına bıraktım ve öylece, Mel ile birlikte sıcak yaz gününün keyfini çıkardım.

RP SONU.

Yaz kampı bitiyor, rp' yi bitiriverdim.