Koridorda ayak seslerim yankılanıyordu. Kathleen okulun açılış şölenine gelmemişti. Bu yüzden endişeliydim. Hatta endişem yüzünden derslere katılmak yerine sağda solda onu arayarak geçiriyordum vaktimi. Onu ilk günden beri görmemiştim ve onu görmeden iyi olduğunu bilmeden huzur bulamayacaktım. Sanırım bu kız benim ölümüme yol açacaktı. Koridorlar uçsuz bucaksız gibi geliyordu bana. Adımlarım yavaşlamıştı. Gözlerim kız kardeşimden bırakılmış olabilecek bir ipucu arıyordu. Başına kötü bir sürü şey gelmiş olabilirdi sonuçta. Muggle olduğu zannedilip, bir muggle hastanesinde acılar içinde kıvranmaya terkedilmiş, ya da kötü büyücüler tarafından kaçırılmış, belki de en kötüsü bana haber vermeyi unutmuş olabilirdi. En kötüsü buydu çünkü onun için bu kadar endişelendiğimi bildiği halde beni unutması can sıkıcıydı. Eğer sağlıklı ise bunun hesabını ona soracaktım. Koridorda ilerlerken tanıdık bir ürperti geçti bedenimden. Huzursuz olmuştum. Etrafa bakındım dikkatlice fakat birşey göremeyince ilerlememe devam ettim. Kızlar tuvaletinin önünde durdum. İçeride olabilir miydi? Bir arkadaşı onun okulda olduğunu söylemişti ama yine de pek güvenememiştim bu sözlere de. Aynı ürperti tekrar gezince bedenimde, taradı gözlerim boş koridoru. Tüm sinirlerim gerilmişti. Lanet olsun sana Kathleen!

Hogwarts sınırlarında süzülerek geçirdiği bir gün daha... Mindy sıkıntıyla Yasak Orman'da iki atadamın ölümüne dövüşmesini, bir yavru kuşun yuvadan düşüşünü ve bahçede sevgilisi tarafından terkedilen kızıl saçlı kızın hıçkırıklara boğularak şatoya koşuşunu izlemişti. Bir şey yapamıyor olmak eskiden olsa canını sıkardı ama hayalet olarak geçirdiği yüz yıllar bu duruma alıştırmıştı onu. Hem okul döneminin başlaması demek onun için yeni eğlenceler demekti. Daha da önemlisi, Henry demekti. Kızıl saçlı kızın arkasından şatonun içine süzüldü. Henüz aşkını görmediğine göre, aşk yüzünden kalbi kırılan kızı teselli etmeyi deneyebilirdi. Kız koşarak birinci kata çıkan merdivenleri tırmandı, Mindy ise iki kat arasındaki duvarı kullandı. Tahmin ettiği gibi kızlar tuvaletine gidiyordu. Tam o da içeri girecekti ki durdu. "Henry!" Tiz sesi tüm koridorda yankılanmıştı. Taş kesilen çocuğun etrafında hızlıca dönüp yüzünü onunkine iyice yaklaştırdı. Gözlerini gözlerine kilitledi. "Ah, Henry! Seni görmek çok güzel. Öyle çok özledim ki..." İki elini eskiden kalbinin olduğu yerde birleştirip koridorda şöyle bir süzüldü ve Henry'e tekrar yanaşıp başını omzuna koydu, ya da en azından koyuyormuş gibi yaptı çünkü temasları hissedemiyordu.

Koridorda duyduğum ayak sesleri ile arkama döndüm. Tam kardeşime seslenecekken kızıl saçlı bir kızın koşarak geçtiğini gördüm. Neydi kızın adı? Anımsayamadım fakat içerde kız kardeşimin olup olmadığını söyleyebilirdi. Bunun için tam bir adım daha ilerlemiştim ki aniden çığlığa benzer bir sesle yerimden zıpladım. "Henry!" Hayır. Hayır. Hayır. Hayır. Hayır. Hayır. Hayır. "Ah, Henry! Seni görmek çok güzel. Öyle çok özledim ki..." Yüzünü ya da en azından yüzünden geri kalanı burnumun dibine kadar soktu. Elini kalbinin üzerine de koymuştu. Kalbinin olmadığını tekrarladım kendi kendime. Bir an koridorda süzüldü geriye dönüp ve o kısacaık anda beni unutup gideceğini düşündüm. Tabi ki beklediğim gibi olmadı. Geri geldi ve ben kendimi duvarla bütünleştirmeye çalışırken o hayalet başını omzuma koydu. Rengimin solduğunu bilmem için kendime bakmama gerek yoktu. Kendimi tutmaya çalışmasam dizlerim de titreyecekti. Aslında titiriyordu bile. "Mi-Mi-Mindy. S-sen.." Kekelemeden konuşamıyordum bile. Bu kadın okula ilk geldiğimden beri bana böyle davranıyordu. Hayaletlerden ölesiye korktuğumu bilen üç beş kişi de -kardeşim, annem, babam, en yakın arkadaşım- benimle alay ediyorlardı. Ciğerlerimi hava ile doldurup cesaretlenmeye çalıştım. Kathleen bunun için benden azar işitecekti. Onun yüzünden düştüğüm duruma bakılırsa daha çok da kızmalıydım. "Bayan Mindy." Ölü birine ne kadar da kibarım. "Be-Ben de se-seni çok özledim." Eğer bunun karşısında birşey söyleyecek olursam çığlık atıp, ağlamaya ve diğer hayaletleri de yanına toplamaya başlıyordu. En iyisi kendime güvenceye almak için ufak bir yalandı. "Ne-neler yaptın be-ben yokken?" Dikkatini dağıtmaya çalışıyordum. Aslında bir yandan da düşüp bayılmamaya ve en azından ağlamamaya da uğraşıyordum.

Henry'nin dizlerinin titremesini Mindy isimli bu çok, çok yaşındaki hayalet aşkına kavuşmanın heyecanına yormuştu. "Mi-Mi-Mindy. S-sen.." Mindy özlem dolu bir iç çekiyle Henry'sine baktı. Nasıl da heyecanlanmıştı, zavallı âşık! Gözleri kocaman olmuştu, Mindy sevdiği kendisini daha net görebilsin diye dönüp tam karşısında, havada asılı durdu. Derin bir nefes aldı; bir hayaletin kokusunu içine çekebileceğini düşünüyor olmalı diye geçirdi içinden Mindy. "Bayan Mindy." Mindy, asil ve zengin bir ailede büyüdüğü için bu tarz bir konuşmaya, hitap şekline alışıktı aslında. Ama sevdiğinden böylesini duymak onu biraz rahatsız etmişti. "Be-Ben de se-seni çok özledim." Teoride yaşlı, görüntüde genç hayalet şimdi sevinçle dolup taşıyordu! Bunu etrafında dönerek, bir kaç saniye için kendi kendine dansederek göstermeyi tercih etti. Eğer Henry Ona eskiden yaptığı gibi ters bir cevap vermiş olsaydı çok kırılırdı... Anlaşılan Henry'si büyüdükçe bir centilmene dönüşüyordu, tam istediği gibi. "Ne-neler yaptın be-ben yokken?" Mindy koridorda çınlayan, neşeli bir kahkaha attı. "Seni bekledim, seni düşündüm, sana şiirler yazdım..." Hülyalı bir gülümsemeyle dudakları yukarıya doğru kıvrıldı. Sonra bir rüyadan uyanır gibi ifadesi ciddiyete büründü. "Aslına bakarsan Grumpy isimli bir ev cinine yazdırdım. Biliyorsun, ben yazamıyorum. Dur, şimdi sana bir mısra okuyacağım. Hepsini ezberledim." Çok mühim bir iş yapmış gibi gururla söylemişti son cümleyi. Kollarını iki yana açıp gözlerini uzaklara dikti. Tekrar o hayal gören yüz ifadesine dönmüştü. Sıradan bir cümle kurarken bile şiir okur gibi buğulu çıkan sesiyle konuşmaya başladı. "Seni yokluğunda sevmek, aykırı sorulara aldırmadan biraz da. Yalnızca sevmek seni, tek bildiğim bu; hiçe sayıp bana öğretilen her şeyi birden... Ah, Henry." Ellerini çenesinin altında zarif bir hareketle birleştirip gözlerini gereğinden fazla kırpıştırdı. "O kadar aşkla doluyum ki. Ve sen bunu hakediyorsun. Sevgili babamın beni evlendirmeye çalıştığı Lord Mordred haketmiyordu. Zaten kendimi bu yüzden öldürdüm. Şimdi hep aradığım gerçek aşkı buldum!" Tekrar sevinç dolu bir kahkahayla çınlattı koridoru. Ona kalsa sabah, akşam, gece, gün doğumunu; hepsini Henry ile geçirirdi. Bu sırada Henry'nin kızlar tuvaleti önünde dikilerek kabalık yaptığınıda düşündü ama dile getirmedi. Aşkının karşılığını beklemekle meşguldü.

Mindy'nin kahkahası tüylerimi diken diken etti. Korkunç filan değildi ama bir hayalet nasıl ses çıkartabilirdi ki? Ses telleri bile yoktu. Belki de beni rahatsız eden konu da buydu. "Seni bekledim, seni düşündüm, sana şiirler yazdım..." Sırtımı daha çok yasladım duvara. "Aslına bakarsan Grumpy isimli bir ev cinine yazdırdım. Biliyorsun, ben yazamıyorum. Dur, şimdi sana bir mısra okuyacağım. Hepsini ezberledim." Sesini değiştirerek şiire başladı ki bu benim kaçma ihtimalimin daha da azaldığını gösteriyordu. Koşsam bile bir hayaletten daha hızlı olamazdım. "Seni yokluğunda sevmek, aykırı sorulara aldırmadan biraz da. Yalnızca sevmek seni, tek bildiğim bu; hiçe sayıp bana öğretilen her şeyi birden... Ah, Henry." Gözlerini kırpıyordu. Hem onu hem de kafasının arkasını aynı anda görebildiğim için bana hiç de hoş gelmiyordu hareketleri. "O kadar aşkla doluyum ki. Ve sen bunu hakediyorsun. Sevgili babamın beni evlendirmeye çalıştığı Lord Mordred haketmiyordu. Zaten kendimi bu yüzden öldürdüm. Şimdi hep aradığım gerçek aşkı buldum!" Yeniden bir kahkaha attı. Kendini mi öldürmüştü? İntihar etmiş bir hayaletle mi konuşuyordum ben? Ya-yani bi-bir ka-katille? Düşüncelerimde bile kekelemeye başladığıma göre gerçekten de korkmuştum. Gülümsemeye çalıştım. Daha çok yüzümün seyirmesine benzeyen zorlama bir ifadeydi yine de Mindy'nin bunu farketmeyeceğini umdum. "Te-teşekkür e-ederim Mindy. Şiir ç-çok gü-güzeldi." Gözlerini bana diktiğini görünce benden de aynısını beklediğini anladım. Titrememi durdurmaya çalışarak derin bir soluk aldım. "Be-ben de s-sana bi-bir şiir y-yazdım." Korkumdan ağlasam nasıl olurdu acaba? Duvarda birazcık aşağıya doğru kaydım dayanamadan.

"Me-melek gibisin gerçek bi-bir melek
İnanamıyorum ke-kendime, oldum alay konusu
Na-nasıl düştüm bu hallere,
Deniz gibi dalga dalga saçların
Yaşatıyorsun bana pigme pofuduklar ka-kadar pembe bir aşk"

Herhalde daha hızlı geçemezdim yerin dibine. Kız kardeşimi aramaya hiç çıkmamış olsaydım. Mindy'nin bunu kimlere anlatacağınnı da bilmiyordum. Şimdiden tüm okula rezil olmuştum. Okul mu değiştirseydim acaba? Belki de kaçak olarak hayatımı sürdürmeliydim. Mindy sonuçta okuldan ayrılamazdı. Bunu tekrar düşünecektim. Şimdi sadece duvarın içine girmek için uğraşmaya devam edecektim. Mindy artık hiç ayrılmazdı peşimden. İyi bir hayaletti ama ben mezarlıkları bile sevmezdim. Artık ben de resmi olarak ölü biriyim.

Açılış Şöleni'nin ertesi günü Diagon Yolu'nda tekinsiz görünümlü, siyah rujlu ve pejmürde kıyafetli bir cadıyla anlaşıp beni Hogwarts'a getirmesini sağlamıştım. Kimsenin yokluğumu farketmemiş olmasını umuyordum. Gerçi Henry'nin farkettiğinden emindim. Ona nasıl bir açıklama yapacağımı bilmediğim için kaçıp duruyordum. Şimdi, kulelerden inmiş kızlar tuvaletine giderken Henry'nin sesiyle irkilip olduğum yere çivilenmiştim. Koridorun döndüğü köşeden başımı uzatıp bakınca sırtını duvara bütünleşmiş gibi bastıran ağabeyimi ve onun pek kırılgan aşığı Mindy'i gördüm. Kahkaha atmamak için elimi ağzıma bastırmam gerekmişti. Mindy Ona bir şiir okuyordu o her zaman ki buğulu sesiyle. Henry'nin ne kadar korktuğunu çok iyi biliyordum. Bir an arkamı dönüp gitmeyi düşündüm ama onu böyle bırakacak olursam gerçek anlamda bayılabilirdi. Zaten yüzünün en az Mindy kadar beyazladığını bu mesafeden bile görebiliyordum.
"Me-melek gibisin gerçek bi-bir melek
İnanamıyorum ke-kendime, oldum alay konusu
Na-nasıl düştüm bu hallere,
Deniz gibi dalga dalga saçların
Yaşatıyorsun bana pigme pofuduklar ka-kadar pembe bir aşk"
İşte bu son nokta olmuştu. Elimde olmadan bir kahkaha patlattım. İkisininde başı bana dönünce artık saklanmanın faydası olmadığını anladım. Köşeden çıkıp ikisinin yanına ilerledim. "Merhaba Mindy. Seni gördüğüme sevindim." dedim başımla selamlayarak. Sonra Henry'e dönüp göz kırptım. "Seni de, cesur aslancık." Şimdi Mindy'i buradan uzaklaştırmam gerekiyordu. Eğer bu Henry'nin en büyük fobisi olmasa biraz oynardım. "Mindy, az önce sarışın bir kız seni arıyordu. Hufflepuff, adı River mı neymiş... Sevgilisine şiir yazmak için seni arıyor. Şu senin Grumpy herkese ne kadar iyi bir şair olduğunu anlatıp duruyormuş." Sesimin etkilenmiş gibi çıkması için büyük bir çaba göstermiştim. Eğer Mindy'i 5 senedir tanıyorsam koşarak, aman, süzülerek kızın yanına giderdi.

"Te-teşekkür e-ederim Mindy. Şiir ç-çok gü-güzeldi. Be-ben de s-sana bi-bir şiir y-yazdım." Henry'si heyecandan bir yaprak gibi titriyordu! Mindy duyacağı sözler için şimdiden heyecanlıydı. Gerçi şiir tek kelimelik olsa bile yeterde artardı. Henry onu düşünmüştü ya!
"Me-melek gibisin gerçek bi-bir melek
İnanamıyorum ke-kendime, oldum alay konusu
Na-nasıl düştüm bu hallere,
Deniz gibi dalga dalga saçların
Yaşatıyorsun bana pigme pofuduklar ka-kadar pembe bir aşk"
Tam neşeyle etrafa parıltılar saçmaya hazırlanıyordu ki koridorun sonundan bir kahkaha işitti. İkisi aynı anda başlarını o yöne çevirdiler. Köşeden, sevgilisinin sevimli kız kardeşi Kathleen çıkıverdi. Mindy reverans yaparak selamladı Onu. "Merhaba Mindy. Seni gördüğüme sevindim. Seni de, cesur aslancık." Küçük Katie haklıydı. Henry'si tam anlamıyla cesur bir aslandı. Mindy neşeyle güldü ve hep beraber göl kenarına gitmelerini teklif etmeye hazırlandı. Böylece beraber Henry'nin mükemmel akrostişinden bahsedebilirlerdi. Ama Katie'nin söyledikleri çabucak fikrini değiştirdi. "Mindy, az önce sarışın bir kız seni arıyordu. Hufflepuff, adı River mı neymiş... Sevgilisine şiir yazmak için seni arıyor. Şu senin Grumpy herkese ne kadar iyi bir şair olduğunu anlatıp duruyormuş." Aşk dendi mi Mindy için akan sular dururdu işte. Eliyle aralanan dudaklarını kapattı. "Ah! Şu Grumpy yok mu, oysa bana çok kaba bir cin gibi gelmişti. Her neyse, hemen gitmeliyim." Henry'nin yüzünü ellerinin arasına alıp, yanağını öpüyormuş gibi yaptı. Sonra utangaç bir kıkırdamayla geri çekildi. Eğer hala kanı akıyor olsaydı yanakları kızarırdı. "Biz mutluluğa kavuştuk diye diğer aşıkları boşverecek değiliz, değil mi Henry? Ben gidip şu ufaklığa yardım edeyim. Sonra görüşürüz, mesela gün batımını birlikte izleriz. Hadi bakalım, aşk bekletilmeye gelmez!" Havalanıp koridorun sonunda gözden kayboldu. Bir saniye sonra tekrar dönüp koridorun ucundan Henry'sine öpücük gönderdi. "Seni seviyorum Henry Hector Hart!" Ve "pigme pofuduklar kadar pembe bir aşk" isimli kendi uydurması bir şarkı söyleyerek River denen şu kızı bulmak üzere uzaklaştı.

Şiirin sonunda Mindy nerdeyse canlı biri kadar neşeli bir ifadeye bürünmüştü ki kulaklarıma tanıdık bir kahkaha sesi geldi. Kathleen! Bu duruma sevinmeli miydim üzülmeli miydim bilemedim. Yanımıza geldiğinde ben hala sırtımı duvardan ayırmamıştım. "Merhaba Mindy. Seni gördüğüme sevindim. Seni de, cesur aslancık." Zaten bana laf atmasa olmuyordu. Bununla ilgili ömrümün sonuna kadar alay edecekti benimle. "Mindy, az önce sarışın bir kız seni arıyordu. Hufflepuff, adı River mı neymiş... Sevgilisine şiir yazmak için seni arıyor. Şu senin Grumpy herkese ne kadar iyi bir şair olduğunu anlatıp duruyormuş." Mindy birden şaşırdı. Bu sırada benden uzaklaştı. "Ah! Şu Grumpy yok mu, oysa bana çok kaba bir cin gibi gelmişti. Her neyse, hemen gitmeliyim." Onun bu sözleri üzerine ne kadar sevindiğimi kimse tahmin edemez. Tabi aniden soğuk elleriyle yüzümü tutup öpüyormuş gibi yapması bana kalp krizi geçirtiyordu. "Biz mutluluğa kavuştuk diye diğer aşıkları boşverecek değiliz, değil mi Henry? Ben gidip şu ufaklığa yardım edeyim. Sonra görüşürüz, mesela gün batımını birlikte izleriz. Hadi bakalım, aşk bekletilmeye gelmez!" Aşktan değil ama korkudan hızlı atan kalbmin üzerine koydum elimi. O hızla uzaklaşırken duvardan yere doğru kaydım ve tamamen oturdum. Bir ara sesini duydum yeniden. "Seni seviyorum Henry Hector Hart!" Kısa bir sessizlik oldu ki ben bu süre içerisinde ben kendime gelmeye çalışıyordum. "Kathleen, tü-tüm bunlar ba-başıma senin yüzünden geldi. Ya ben kendime gelmeden kaç ya da otur yanımda ve seni sorguladığım zaman sakın gülmeye kalkma." Kendime gelmek için ayaklarımı ileri uzattım ve gözlerimi kapadım. "Şimdi söyle bakalım bunca zamandır neredeydin?" Eğer kaçarsa peşinden kovalayacaktım tabi ki. Kendime nerdeyse gelmiştim. Bir gözümü aralayıp ona baktım.

Mindy tam tahmin ettiğim gibi hemen gitmeye razı olmuştu. Şimdiden zihninde şiirler yazmaya başladığından emindim. Tam Henry düzelecek gibiyken gidip onu öpünce Henry'nin yüzünün aldığı ifade öyle komikti ki yanaklarımı şişirerek kendimi zor zaptettim. Yoksa karnımı tutup yerlerde yuvarlanarak kahkahalar içinde boğulacak, ölecektim. Henry Mindy giderken elini kalbinin üzerine koymuştu. "Ne o, aşkın kalbine çok ağır mı geldi?" diyerek takıldım. Ama beni duymamışa benziyordu. Ya da duymamazlıktan gelmişti. Ciddi anlamda şokta gibiydi. Duvarda kayıp yere oturdu. Tam eğilip yanına oturacaktım ki Mindy'nin sesi bir kez daha duyuldu. Henry'e öpücük gönderdikten sonra, pigme pofuduklarla ilgili söylediği şarkının sesi de azalınca derin bir oh çektim. "Kathleen, tü-tüm bunlar ba-başıma senin yüzünden geldi. Ya ben kendime gelmeden kaç ya da otur yanımda ve seni sorguladığım zaman sakın gülmeye kalkma." Yüzü hala bembeyaz olan Henry'nin gözleri kapalıydı. Onun için biraz endişelenmeye başlamıştım ama korkumdan ona yaklaşamıyordum bile. "Şimdi söyle bakalım bunca zamandır neredeydin?" Ay, bundan kurtulmanın bir yolu olmalıydı! Dediği gibi, o kendine gelmeden kaçsam daha mı iyi olurdu? Ona Daniel'le geçirdiğim geceden bahsetmek istemiyordum. Hem annemlere yetiştirebilirdi hem de yeni dönüşmüş bir vampirle bir kaç saat geçirdiğim için aklımı kaçırıp kaçırmadığımı haykırabilirdi. Tek gözünü araladığında baş parmağımın tırnağını kemiriyordum. Aniden asamı çıkardım ve yüzüne doğrulttum. "Şimdi hem kardeşlik görevimi yapmış olup hem de kendimi kurtaracağım! Aguamenti." Onu kendisine getirmesini umduğum bir miktar su planladığım gibi yalnızca yüzüne değil tüm kıyafetine saçılmıştı. Arkamı dönüp koridorun sonuna doğru deli gibi koşmaya başladım. Tam köşeye geldiğimde durdum ve arkamı döndüm. Saçlarımı abartılı, havalı bir hareketle geriye savurdum. "Mindy pantolonunu ıslatamadı ama ben ıslattım!" dedim kahkahalar arasında. Ve tüm gücümle koşmaya devam ettim.

Spoiler:

Ben ona bakarken aniden asasını çıkartıp bana doğrultmasını beklemiyordum. "Şimdi hem kardeşlik görevimi yapmış olup hem de kendimi kurtaracağım! Aguamenti." Yüzüme gelen su ile yere devrildim aniden. Peşinden baktığımdan koşarak köşeye gitti ve durup bana klasik hareketini yaptı. Demek ki birilerinin canı oyun istiyordu. "Mindy pantolonunu ıslatamadı ama ben ıslattım!" O kahkaha atarak koşarken köşe başında beliren iki kız durup bana baktı. "Kathleeeeeeen!" diye bağırdım peşine ve ayağa kalkıp hızla koşmaya başladım. Köşeden dönerken ayakkabılarım bile ıslandığı için kaydım. Duvara çarptım fakat aynı şekilde duvardan destek alıp koşmama devam ettim. En azından benim kadar hızlı koşamıyordu. Birkaç öğrencinin arasından neredeyse süzülerek geçtim ve hızımı arttırarak ona yetiştim. Yeniden köşe döndük ve yavaşlamasını fırsat bilip kıyafetinden yakaladım onu. Çektiğimde dengeyi kaybettik ve yere yuvarlandık. Tabi o direk yere düşmesin ve canı acımasın diye kendime doğru çektim. Yere ilk düşen ben oldum bu yüzden. O da bana çarpıp yuvarlandı. En azından yerle direk temas etmemişti. Canının acıması isteyeceğim son şeydi. Tabi ben yapacaksam biraz acıyabilirdi. Ona doğru atıldım ve küçükken yaptığım hareketi yaptım. Saçlarından tutup çektim ve asamı sallayıp aynı şekilde onu ıslattım. "Ödeştik. Şimdi bana nerede olduğunu söyle yoksa seni muggleların önceden yaptığı gibi saçlarından sürükleyerek gezerim." Küçükken az yaptığım birşey değildi. Anıların güzelliğyle gülümsedim ona. Sonra yeniden ciddileştim saçlarını bırakmadan. Asam da diğer elimde hazır duruyordu. Kardeşimi tanıyorsam yeniden kaçmaya çalışacaktı.

"Kathleeeeeeen!" Arkamda yankılanan bağırış beni iyice keyiflendirmişti. Arada bir başımı çevirip omzumun üzerinden arkaya bakıyordum. İlk köşeyi dönerken Henry'nin köşeye toslamaktan son anda kurtulduğunu gördüm. Yanından geçtiğim öğrenciler irkilerek yana açılıyor, hortlak görmüş gibi bakıyordu bana. Bir kez daha baktığımda aramızdaki mesafenin kısaldığını gördüm. Ciğerlerim kapasitesinin sonuna yaklaşıyordu ne yazık ki, hazin sonum beni bekliyordu. İkinci köşeyi dönerken tişörtümün arkadan çekildiğini hissettim. Geriye doğru savrulurken Henry'nin bulanık yüzünü gördüm. Önce o, bir salise sonra da ben düştüm. Beni kovalarken bile korumaya çalışacak tek kişi Henry'di herhalde. Sağa doğru yuvarlanırken kahkahalar atıyordum. Muhtemelen Henry'nin canı kahkaha atamayacak kadar acımıştı. Ben daha kalkmak için yerden destek bile alamadan saçlarıma yapıştı. Bu Henry'nin eski numarasaydı. Yakalanmış olmama rağmen sırıtıyordum. Çünkü sağ elim pantolonumun cebindeki asamı kavramıştı bile. Sadece doğru anı bekliyordum. Yüzüme aynı büyüyü yaptı, asasından çıkan sular saçlarımı ve boynumu ıslatırken zihnimde bir ampul yanıverdi. "Ödeştik. Şimdi bana nerede olduğunu söyle yoksa seni muggleların önceden yaptığı gibi saçlarından sürükleyerek gezerim." Deli gibi öksürmeye başladım. "He-Henry, bo-boğazıma s-su-" devamını getiremiyormuş gibi, gözlerimi sımsıkı yumdum ve acı çekiyormuş gibi öksürmeye devam ettim. Endişelenen Henry saçlarımı bırakmıştı. Çevik bir hareketle ayağa kalktım ve asamı ona doğrulttum. Bu sırada çevremizde toplanmış üç kişi bizi hayretle izliyordu. Son biçim değiştirme dersimizi gözümde canlandırarak bir kahkaha daha patlattım. Bugün düne nazaran pek keyifliydi. "İki kız seni izlerken çirkinleşmek ister misin Mindy'nin sevgili Henry Hector Hart'ı!" dedim. Sonra asamı salladım ve Henry'nin saçlarının sapsarı, kıvırcık bir hal aldığını hayal ettim. "Colovaria!" diye haykırdım tekrar koşmaya başlamadan önce. Sevgili ağabeyimi sarışın ve kıvırcık saçlı halde görmek için sabırsızlanıyordum. Dönüp omzumun üstünden baktığımda sabırsızlanmakta haklı olduğumu anladım.

Su yüzüne geldikten sonra öksürmeye başladı. Cevap vermesini beklerken öksürmesi durmadı. "He-Henry, bo-boğazıma s-su-" Numara olup olmadığını anlamaya çalışırken elimi saçından çektim. Omuzlarından tutup sarsmayı planlıyordum ki birden ayağa fırladı. Numarasını yine ve yeniden yemiştim. "İki kız seni izlerken çirkinleşmek ister misin Mindy'nin sevgili Henry Hector Hart'ı! Colovaria!" dedikten sonra koşmaya başladı. Elimi başıma attığımda kocaman bir yumak saçım olduğunu farkettim. Yerdeki sudan görünen yansımama bakılırsa da sarışın olmuştum. Arkasından adını bağırdım yeniden ve o sırada kitaplarını yere düşürmüş birinin üzerinden atlayarak peşine koşmaya devam ettim. Asamı kaldırıp görüş açımdaki kardeşimin önüne nişan aldım. "Carpe Portus" Aniden önünde belirdim ve duramadığı için bana çarptı. Tabi yere yuvarlanmasın diye tuttum onu tekrardan. Ardından yere bırktım düşmesi için ve asamı kaldırıp başıma doğru salladım. "Finite İncantatem" Bu büyüsünün etkisini kaldırmıştı. Asamı bu sefer ona tuttum. "Oppugno." Aniden asamı koridordaki diğer öğrencilerin ellerine sallamıştım. Kitaplar ellerinden fırladı ve kardeşimi dövmek üzere uçup geldiler. Kendiliğinden ona vururlarken işimin bitmediğini biliyordum. "Rictusempra" Hem gülecek hem biraz hırpalanacaktı. Çevredekilerin tedirgin bir şekilde baktıklarıı görünce başımı yeniden kardeşime çevirdim. "Yeterli mi devam edeyim mi?" Aslında herkesin içinde Mindy konusunu açtığı içn cezalandırılmayı hakediyordu. "Aslında seni kurtçuğa dönüştürmeliyim. Bana o zaman sorun çıkartmazsın herhalde." Gevrek gevrek güldüm ona bakarken.

Mindy önce Hufflepuff Ortak Salonuna gitmiş, sonra göl kenarına uğramış, en sonunda koridorlarda süzülmeye başlamıştı. Şu River denen kızı herkese sormuştu ama kimse tanımıyor gibiydi. İçine kapanık bir kızdı demek ki. Aynen Mindy'nin yaşadığı zamanlarda olduğu gibi... Boş yere Henry'den ayrı bir kaç dakika geçirdiği için üzülüyordu şimdi. Doğruca kızlar tuvaletinin yolununu tuttu. Oraya vardığında ikisinin de gitmiş olduğunu gördü ama koridorun ucundan Henry'nin haykırışını duymuştu. "Aslında seni kurtçuğa dönüştürmeliyim. Bana o zaman sorun çıkartmazsın herhalde." Mindy hayretle karşısındaki manzarayı izledi. Bir kaç öğrenci toplanmış iki kardeşi izliyordu. Kathleen yerde, kimin tarafından kontrol edildiğini Henry'e baktığında anladığı kitaplar tarafından şiddete maruz kalıyor, bir yandan da deli gibi kahkahalar atıyordu. Aklını mı kaçırmıştı bu kız? Mindy ikiliyi izleyen öğrencilerden ikisine yanaşıp dinleyince olayı anladı. "AMAN TANRIM, HENRY!" Herkes korkudan yerinden sıçramıştı. "Üzgünüm, üzgünüm..." Tavana yakın bir yükseklikte havada dönüp Henry'nin yanına indi. "Çok ayıp, çok çok ayıp! Lord Mordred'de böyle acımasızdı! Üstelik kız kardeşine... Çabuk etkisiz hale getir şu büyüleri!" Hıçkırır gibi bir ses çıkardı. Gözyaşları akamıyordu ama. Somurtup kollarını kavuşturmuş, Henry'e bakıyordu şimdi.

Merakıma yenilip koşarken arkama bakmam benim için iyi olmamıştı. Birine çarptığımı hissettim, beni tuttuktan sonra yere bıraktı. Karşımda altın sarısı kıvırcık saçlarıyla dikilen Henry'i görünce canım acıyor olsa bile elimde olmadan sırıtmıştım. Bu büyüyü öğrendiğimden beri yaz tatilinde, evde Henry'e en az on kere uygulamış, saçını türlü şekle ve renge sokmuştum ama O da itiraf etmeliydi ki kendisine en çok yakışanı buydu. Ne yazık ki bu büyüe çok kez maruz kaldığından çözümünü de biliyordu. Saçları eski haline dönerken yattığım yerden ağabeyime dil çıkardım. "Oppugno." Oh, yo, hayır! Tahmin ettiğim şey olamazdı bu! Havada uçuşarak tepemde biriken kitaplar bir anda bana vurmaya başladı. Ellerimle yüzümü korurken bir yandan da Henry'den intikamımı alacağıma dair çığlıklar atıyordum. "Rictusempra" İşte bu son noktaydı. "K-kes! Henry! Ye-yeter!" Hem kahkahalar atıyor hem kısa çığlıklarla koridoru inletiyordum. Eğer şu durumdan kurtulduktan sonra kollarımda ve bacaklarımda morluk bulacak olursam Henry'nin başı dertte demekti. Ne de olsa günlerim Daniel'i bulmak umuduyla Yasak Orman kıyılarında geçiyordu ve havalar daha ısınmadığı için kazak falan giyecek değildim. Ona morlukları nasıl açıklayabilirdim ki? Henry beni kurtçuğa çevirmekle ilgili bir şeyler zırvalamaya başlamıştı ki kurtarıcımın sesi duyuldu. "AMAN TANRIM, HENRY!" Derin bir oh çektim -gerçi hala gülmekten gözlerimden yaşlar geliyordu- birazdan bu işkenceden kurtulacaktım. Hem canının yanıp hem gülmenin ne kadar iğrenç bir şey olduğunu Henry tahmin edebilir miydi? Hayır ama yakında öğrenecekti. Mindy Henry'e Lord Mordred ve büyüleri kesmesiyle ilgili bir nutuk çekerken bayılacak gibi olduğumu hissettim. Neyse ki muhtemelen korkudan altına kaçıracak gibi olan Henry büyüleri durdurdu. Kollarımı yerde iki yana açtım, yüzüm hem göz yaşları hem az önceki su yüzünden sırılsıklamdı; saçlarım da öyle. Yaklaşık bir dakika boyunca yerde yatıp derin nefesler alırken bizi izleyen öğrencilerde eğlencenin bittiğini anlayarak dağılmıştı. İçlerinden birinin "İntikamını bekliyoruz Kath." dediğini duyunca sırıttım. Doğruldum ama ayağa kalkmadım, taş zeminde bağdaş kurup bir Mindy'e bir Henry'e baktım. "Ben şu olayın yorgunluğunu üzerimden atarken siz neden biraz göl kenarında vakit geçirmiyorsunuz?" dedim. Pencereden dışarıya bir bakış attım. "Güneş on-on beş dakika içinde batacak olmalı. Aşıklar için tam anlamıyla mükemmel bir manzara!"