[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.] Madison Alexis

[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.] Dean Bloom

Huzurun oluşturduğu dünyanın gerisinde bulunan yüreğinin çırpınışlarını dinliyordu, yanan şömineyi izlerken. Mutlu muydu? Ya da istediği bu muydu? Bilmiyordu. İhtiyacı olan tek şey şefkatti şuan belkide. Ateşin oluşturduğu şekillerin büyüsü dikkatini çekiyordu. Ordan oraya sıçrayan küller özgürlerdi belki de. Melekler dans ediyordu sessizliğin şarkısında. Gülüşüyorlardı belki de. Küçük bir çocuğun mutluluğu hakimdi etrafa saf ve temiz. Bundan uzak olmak can sıkıcıydı. Bir kaç gündür bir şarkı mırıldanıyordu. Ne olduğunu, diline nereden takıldığını bilmiyordu. Tek bildiği güzel olduğuydu.

Rahat koltukta daha ne kadar öyle oturduğunu bilmiyordu genç büyücü.Ateş sönmüş, meleklerin dansı bitmiş. Özgür küller etrafa saçılmıştı. Gecenin karanlığı çökmüştü etrafa ve kasvetlenmişti, küçük çocuğun mutluluğu bile dayanamamış saflığını kaybetmişti. Fakat Dean kendinde oradan kalkacak güç bulamıyordu. Etrafında bir iki kişi kalmıştı onlarda gevezeliklerini bitirip gittiklerinde sıcaktan rahatsız olan Dean üstündeki beyaz t-shirti çıkarttı ve geriye yaslandı. Teni ani ısı değişimine tepki olarak benek benek oldu fakat umurunda değildi. Dışarı çıkmak istiyordu. Temiz hava belkide onu kendine getirecek bu kasvetli ruh halinden alacaktı. Tam ayağa kalktığında arkasından gelen tıkırtılar onu durdurdu. Dönüp baktığında kısa boyu ve sarı ipek bukleli saçlarıyla kardeşinin arkasında olduğunu gördü. İçinde büyüyen mutluluk tohumunun önüne geçemiyor, yüzündeki sırıtışı gizleyemiyordu. Sıkı sıkıya tuttuğu t-shirtinü kenara fırlattı ve gidip kardeşine sıkı sıkı sarıldı. Kokusunu içine çekiyor, yıllardır hasret kaldığı bir şeymiş gibi özlemle sarılıyordu. Kızın masum yüzünde gördüğü saflığı değişemezdi şuan hiçbir meleğin dansına. Bir kaç dakika öyle kaldıktan sonra geriye çekildi ve "Sana gerçekten çok ihtiyacım var." dedi. Gerçekten öyleydi ona ihtiyacı vardı. Kanepeye oturdular ve kızın meraklı bakışlarının ardında cümlelerini toparlamaya çalıştı genç büyücü. Nasıl söylenirdi ki böyle bir şey bilmiyordu. Tek bildiği şuan huzurluydu ve kızın saçtığı mutluluktan yararlanıyordu. Yazın bir ara yeniden kamptan çıkmıştım hatırlarsan. Son bir ay kala galiba. Her neyse o sırada gerçek ailemle ilgili bazı gerçeklerin peşine düştüm ve eskiden kaldığım yetimhaneye bir uğradım. Bir adres buldum ve oraya gittim, büyük zamanında ihtişamlı bir evdi ama şimdi terk edilmiş. Evi aradım baya bir bazı ip uçları bulmaya çalıştım ve elime bazı soy ağaçları ve fotoğraflar geçti. Gerçek ailemle ilgili. Her neyse buna dayanarak kardeşimi buldum. Yani gerçek olanını bilirsin aynı aile filan.. sözlerini tamamlayacak gücü bulamayınca kendinde bıraktı ve arkasına yaslandı. Kasvetin kendini yeniden sarmalamasına şahit olabildi sadece.

İçinde bir huzursuzlukla aniden uyandı. Bu gün aşırı yorgunluktan erkenden uyuyakalmıştı. Saatin kaç olduğunu bilmiyor, umursamıyordu. Sızlayan uzuvlarına aldırmadan yatağından kalktı, ayaklarının arkası et kesmişti. Bozulan yüz ifadesi düzeldiğinde üzerine sabahlığını geçirdi ve ortak salona doğru yürüdü. Bir an gizlice mutfağa gidip sıcak çikolata ve içine o küçük şekerlerden almayı düşündü ama abisini görünce sıcak çikolatayı da küçük şekerleri de unuttu. 'Acaba onun da içi sıkkın mı?' diye düşünmeden edemedi. Abisi ona sarılınca bu düşüncesi de aklından uçmuş yerini huzur, merak ve şaşkınlık almıştı. Birbirlerini çok sevmelerine rağmen sürekli sarılmazlardı, bu yüzden hisleri bu hale gelmişti. Bir süre öyle durduktan sonra Dean'ın "Sana gerçekten çok ihtiyacım var." demesi merağını arttırmış hatta endişelenmeye başlamıştı. İçinden kardeşinin iyi olması için büyük dileklerde bulunarak kanepede abisinin karşısına oturdu. "Yazın bir ara yeniden kamptan çıkmıştım hatırlarsan. Son bir ay kala galiba. Her neyse o sırada gerçek ailemle ilgili bazı gerçeklerin peşine düştüm ve eskiden kaldığım yetimhaneye bir uğradım. Bir adres buldum ve oraya gittim, büyük zamanında ihtişamlı bir evdi ama şimdi terk edilmiş. Evi aradım baya bir bazı ip uçları bulmaya çalıştım ve elime bazı soy ağaçları ve fotoğraflar geçti. Gerçek ailemle ilgili. Her neyse buna dayanarak kardeşimi buldum. Yani gerçek olanını bilirsin aynı aile filan..." sözünü tamamlayamamıştı Dean. Madison'un yüzü kasıldı, hiçbir ifade okunmuyordu yüzünden. Adeta bir heykeldi, kımıldamıyordu. İçten içe oldukça endişelenmişti. Abisini kaybetmekten korkuyordu, ayrıca kaybetmese bile eski yakınlığını yitirmekten. Ağlamamak için kendisini zor tutuyordu, gözleri dolmuştu ama güçlü durmalıydı. Sonuçta abisi ya da artık Dean mı demeliydi -ki bu düşünce yüzünde karamsarlığa yol açtı- gerçeği ve en iyiyi hak ediyordu. Kalktı ve abisine sıkıca sarıldı şimdi de onun Dean'e ihtiyacı vardı. Onu kaybetmeyi düşünemiyordu bile. "Dean." dedi. Yüzüne bakarak "Sen benim için gerçek bir abisin ve bunu kaybetmek istemiyorum." diye ekledi. Şimdi yüz ifadesini sabit tutuyor kendisini her cevaba hazır hissetmeye çalışıyordu. Bencil olmayacaktı, adil olacaktı. Yine de abisini istiyordu çünkü o her şeyiydi, ve aile her şeyden önemliydi.

Kızın minik bedeninin ona yaydığı huzur sanki bir an parazitlenmiş, eski bir televizyona dönmüştü. Kazandığı yeni bilgilerin yanında sahip olduğu bilgileri muhafaza etmek onu her ne kadar zorlasa da bunu beceriyordu ve kaybetmek gibi bir niyeti yoktu. Kızın sıcak ellerini sırtında hissettiğinde narin bedenine sarıldı. Geri çekildiğinde gözleri dolu dolu olan kızın karşısında güçlü durmaya çalışıyor, onu bu ruh halinden kurtarmak için elinden gelen her şeyi yapacağına emin oluyordu. Kızın sesi kulaklarında yankılanmaya başladığında Düşüncelerinden sıyrıldı ve içinde burukluk olan cümleleri dinledi: "Dean. Sen benim için gerçek bir abisin ve bunu kaybetmek istemiyorum." Kaybetmek mi? Madison'u mı? Bu düşünebileceği son şeydi. Uğrunda bi çok şeyi yapacağı kişi duruyordu karşısında. Öz yada değil ne fark ederdi? Kardeş kelimesi bundan ibaret değildi. Anlamı vardı ve Madison o anlamı taşıyordu, yüreğinde ve gözlerinde. Dean bunu görebiliyordu. Görememesi için aptalın teki olmalıydı ve hayır değildi. "Mad, sakın aklından şunu bir an olsun çıkarma. Benim kardeşim sensin. Öz yada değil. Bir şey fark eder mi? Bizim aramızdaki kardeşlik bağı çok farklı. Gerçeklerle yüzleşeceğim, karşıma çıkacaklar, hayatıma girecekler ama senin yerin hep olması gerektiği yerde olacak. Şüphen olmamalı. Hayatımda olan tek doğru şeysin sen belki de. Sevdiğim ve değer verdiğim. Şimdi ne olursa olsun bir daha sakın o gözlerin dolmasın ufaklık. dedi ve bu duygusal anın getirdiği iç bunaltıcılıktan çıkmak için kızın saçlarını karıştırdı ve gülmeye başladılar. Madison'u kaybetmek mi? Bu olabilecek son şeydi. Hatta olmayacak ilk şey bile denilebilir.

Her cevaba hazırken en çok duymayı istediği sözler dile geldi. Bir an beyninde kurmadığından emin olmak istedi. "Mad, sakın aklından şunu bir an olsun çıkarma. Benim kardeşim sensin. Öz yada değil. Bir şey fark eder mi? Bizim aramızdaki kardeşlik bağı çok farklı. Gerçeklerle yüzleşeceğim, karşıma çıkacaklar, hayatıma girecekler ama senin yerin hep olması gerektiği yerde olacak. Şüphen olmamalı. Hayatımda olan tek doğru şeysin sen belki de. Sevdiğim ve değer verdiğim. Şimdi ne olursa olsun bir daha sakın o gözlerin dolmasın ufaklık. " demişti. Bu içine ferahlama ve mutluluğu yaymıştı. Dean saçlarını karıştırdı ve gülmeye başladılar. Madison Dean'ın ellerini saçlarından uzaklaştırıp gülmeye devam ederek sahte bir kızgınlıkla "Ben ufaklık değilim, boyum üç cm uzadı" dedi ve dil çıkarttı. Abisini kaybetmemek onun için çok önemliydi, sonuçta hayatının yarısını kaplayan birinin hayatınızdan çıkması size boşluktan başka ne hissettirirdi? O sadece abi değil arkadaşı, dostu ve sırdaşı da oluyordu. Böyle bir şeyi kaybetmek anılarını ve yaşamını kaybetmek demekti. Melankolik olmanın anlamı yoktu. Yerine oturdu ve o muzur sırıtışıyla " Ee anlat bakalım, ailen nasıl insanlar?" her şeyi öğrenmek istiyordu, sonuçta birini kabullenmek için tanımak gerekirdi.

Gülücüklerin etrafında oluşturduğu bulutsu sevinci hayatının etrafına serpiyor, kızın gülücüklerinin kalp atışlarını etkilemesine izin veriyordu. "Ben ufaklık değilim, boyum üç cm uzadı" dedikten sonra dilini çıkardı ve gülmeye devam etti. Gecesinin bir anda böyle renkleneceğini bilemezdi. Hayatına neşe katıyordu bu kız. Nasıl onu hayatından atabilirdi ki? Kahkahalara ve mutluluğa veda demekti bu bir şekilde. Aralarında bir yaş olması onun ufaklık olmasını değiştirmiyordu. İsterse bir ay olsun ama o hep ufaklıktı, onun savunmasız küçük kardeşiydi. Kızın çocuksu hareketlerine gülen Dean, başını arkaya yasladı ve anın tadını çıkarmaya çalıştı, kolay kolay ulaşabildiği anlar değildi bunlar çünkü. " Ee anlat bakalım, ailen nasıl insanlar?" Bilmiyordu. Sadece fotoğraflarını görmüştü. Tek tanıdığı kardeşiydi. Aralarında bir yaş vardı ve çocuk burada Gryffindor'da okuyordu. Derin bir nefes aldı ve kafasını kaldırmadan konuşmaya başladı. "Hmm, aslında pek bir şey bilmiyorum. Kardeşimle tanıştım daha sadece. Gryffindor'da okuyor. Değişik birisi ama biraz kendime benzettim onu da. Bilmiyorum daha ikimizde şokunu atlatamadık. Anne ve babamla tanışma fırsatım olmadı büyük ihtimalle tatilde gideceğim. Fakat şöyle bir durum var ki bizim annemiz, yani seninle benim, şu sıralar pek mutlu değil. Beni kaybetmekten ciddi anlamda korkuyor ve sürekli bir panik halinde. Babamız bunu iyi karşılıyor ama o da kabullenmekte zorlanıyor. Benim onları terk edeceğimi sanıyorlar. Böyle bir şey yapmayacağım, yapamam. Onlar biyolojik ailem olmasa da ailemler. Gerçek ailem beni nasıl karşılayacak, neden böyle yaptılar bilmiyorum ve gerçeklerin canımı yakacağından korkuyorum. Gerçekten çok korkuyorum. dedi ve kızın suratına baktı. Mutluluğun izleri silinmemişti fakat gün ışığı gibi parlamıyordu. Kafasını kaldırıp kızın dizine yatan Dean kafasından atmak ister gibi gözlerini kapadı ve "Biliyor musun, ne olursa olsun ben olduğum kişi olmaktan vaz geçmeyeceğim. Benliğimi kaybetmeyeceğim. Hayatım ne kadar zor olursa olsun umrumda değil. Çünkü bir zaman sonra her şey bitecek. Biliyorum. dedi ve kafasında yavaş yavaş şekillenen yeni hayata kendince ilk girişi yaptı.

Abisi anlatırken sürekli dediklerinde belli noktalara takılıyordu. Demek ki artık bir değil iki kardeşi vardı Dean'ın. Tuhaf bir çocuk ha! Dean ile böyle birinin alakası olamazdı ki. Sonuçta o gayet cool biriydi. Onu geçerse biyolojik ailesiyle tanışmamıştı daha. Dean ile aynı soruyu soruyordu neden? Bu hem acımasızca hem de yanlış bir hareketti. Mecbur kalmışlarsa neden sonradan ona ulaşmamışlardı. İçleri rahat etmiş miydi? İçinden söylendi. Ailesinin endişesini anlıyordu ve onlarla konuşacaktı. Sonuçta Dean onları da sevmeye devam edecekti. Yine de abisi için endişeliydi, mutsuz olmasını istemiyordu. Abisi dizinin üzerine kafasını koyduğunda sevgisini göstermek ve ona destek olmak için saçlarını okşadı. Her şeyin düzelmesi için dua ediyordu. Yeterince karışmıştı ortalık ve bu abisi için zor olabilirdi. Sadece iyi şeyler olur diye umuyordu. Abisi anlatırken de hiç konuşmamıştı, yanlış bir şey söylemekten korkuyordu belki de. Affedilirdi, ne derse desin ama onu incitmek istemiyordu. Abisi konuşmayı bitirince onu öptü ve "Değişmeyeceksin Dean, sana inanıyorum. Her şey güzel olacak. Sen her zaman iyi biriydin, iyi şeyler yaşamayı hak ediyorsun." duraksadı "Hadi, uyumalısın abiciğim. Yarın derslerimiz var." dedi.