Aurélien Rhodanthe&Brian Walters

Brian Gryffindor ortak salonundan erkenden çıkmıştı. Giriş salonundan geçerken büyük salona gözü takılmıştı. Sadece birkaç kişi vardı içeride. Bir an biri ile göz göze geldi ve kendini hızla bahçeye attı. Tam da ihtiyacı olan şeydi bu! Okulda bu kadar karşılaşmak istemediği biri daha olabilir miydi? Bahçede yürürken Dean ile karşılaştı selamlaştılar. O da büyük salona doğru gidiyordu. Brian'ın vicdanı biraz daha sızlarken kendine iyi gelecek bir şeye ihtiyacı vardı. Bunları aklından uzak tutacak. Uzun yıllardır yaptığı şeye başvurdu. Her zaman üstüne atlamaya hazır olan Natalie ona doğru geliyordu. Elini tuttuğu gibi bir ağacın kenarında durdular ve Brian onu şiddetle öpmeye başladı. Yıllardır başvurduğu tek şey bu idi ve her zaman işe yarıyordu. Bütün nefretini içinden atarcasına onunla öpüştü. Natalie bunun karşısında şaşırmıştı fakat karşı koymuyordu. En sonunda öpüşmeleri bittiğinde Brian tek kelime etmeden arkasına dönüp şatoya doğru yürüdü. Natalie ile yaptığı bu küçük oynaşma belki onu umutlandıracaktı fakat onun umrunda mıydı? Hayır kesinlikle değil! Uzun süre önce kızların aşık olma duygularına değer vermeyi bırakmıştı.

3. Kata çıktığında artık kendini daha iyi hissediyordu. Taa ki bir köşeyi dönene kadar. Yere düştüğünde etrafında sarı saçlar dönüyordu. Ne olduğunu anlamak için kalktı. Biri ile çarpışmıştı. Nefesini tutarak "Aurélien." dedi. Ağzından çıkan tek kelime bu olmuştu. Kız ona hem şaşkın hem de sinirli bir şekilde bakıyordu. Sanki onunla birlikte bu koridorda olmak kendine karşı işlediği bir suçmuş gibi.

Gökyüzünün kuzguni ışıkları geceye teslim olmak üzereyken, günün en sevdiği zamanlarıydı. Sarı dalgaları güneşin ölümünde kalıntılarını bırakıyor ve bir şeyleri yeniden yazıyor gibiydi. Doğumu büyük bir olay ve yaşamı ise imkansızlığın ta kendisiydi. Etrafındaki herkese zarar gelmişti. Soyu, kaçamayacağı tek şeydi ama bir şeyleri değiştirmek isteseydi, aynı şekilde olmayacaktı. Annesinin karanlığa teslim edilişi ve soyu… Belki dışarıdan bakanlar için büyük bir ihtişamdı gücü ve soyu, herkesin sahip olmak isteyeceği bir kudretti. Sevdikleri insanları öldürebilecek bir kudret…

Kalabalık yavaşça dağılıyor, herkes bir şeylere yetişmeye çalışıyor gibiydi. Adımlarını bıkkınlıkla atarken tek hissettiği şey yorgunluktu, uyumak ve uyanmamak istiyordu. Kollarını etrafına sararken, tüm bedeni yay gibi gerilmişti. Tüm havayı içine çekerken, çevreye yayılan şey korkuydu. Sessiz adımlar ve donuk siluetler beyninin içinde dolaşıyordu. Belki de paranoyaya bağlamış ve sadece zihni ona acımasızca oyun oynuyordu. Ölümcül oyunlar… Adımlarını yavaşça sürerken hiçbir değişiklik yoktu, öğrenci grupları etrafta rahatça dolaşıyor ve bir kargaşaya sebep olan bir şey görünmüyordu ama hissedebiliyordu. Bir şeylerin yanlış gittiğine emindi. Üçüncü kata doğru çıkarken koku yoğunlaşmıştı ve ilk defa bu kadar somuttu. Hislerine hep güvenmişti ve o doğrultuda gitmişti ama hep kötü olayların ortasına düşmesi, bilemiyordu. Zaten daha fazla karanlığa batamazdı değil mi? Titrek ışıkların aydınlattığı koridor, cansız bir siluetten farksız ve kana bulanmış gibiydi. Boğazını yakan o çürümüş kokuyu hissettiğinde hızla ellerini dudaklarının üzerine götürdü. Elini asasına doğru götürürken etrafına bakındı. Duvarlar büyük bir bedenmiş gibi öne eğilmiş ve ışık soluk bir nefes gibi sönmeye yaklaşıyordu. Koridorda yankılanan ayak sesleri bir anda nabzını harekete geçirirken, içinde tutsak ettiği soluk ile sırtını duvara yasladı ve hızla köşeyi döndü. Her şey bir anda gelişirken etraf kararmış gibi üzerine doğru gelen şeye çarptı ve yere düştü güçlü beden. Dengede durmak için soğuk duvardan destek alırken, nefes nefese kalmıştı ismini söyleyen siluet karşısında. Hiç değişmeyen gözler ve çok değişen güzel bir beden… Dudaklarını aralayıp şaşkınlığını gizleyememişti erkeğin gözlerine bakarken. Saçları dağılmış ve güzel yüzü meleksi ifadesine dönmüştü. Bakışları eskisi gibi değildi ama içindeki güzelliğin değişmediğine emindi. Aurélien ilk kabusunu Brian’a anlatmış ve gök gürültüsünden korktuğunda onun yanında uyumuştu. Sevgiyi ve değeri o küçük kalbiyle hissettirmişti yıllar önce ve şimdi iki yabancı bir ruh gibi, birbirlerinden uzakta duruyorlardı. ‘’Ah, Brian senin burada ne işin var?’’

Brian karşısında güzelliğinden hiçbir şey kaybetmemiş fakat daha da güzelleşmiş bir kız bulmuştu. O artık küçük bir kız değildi. İlk kabusunda yanına sığınan küçük kız değildi. O geceyi hatırlamak istemediği kadar net hatırlıyordu belki de. Herşey somut bir şekilde gözlerinin önüne geliyordu. Pencereye küçük taşların gelmesi ile uyanmıştı küçük çocuk. Pencereyi açtığında karşısında korkmuş küçük bir kız vardı. Ona ne bir arkadaş ne de bir sevgili terimi uyuyordu. Birlikte küçüklüklerinden beri çok şey yaşamışlardı. Şimdi o gözleri korku ile dolu olan kız pencereden tırmanıp içeri girmişti. Bir kabus görmüştü. Genç çocuk küçük kızı yatıştırmak için ona sarıldı. İki masum çocuk bütün geceyi birbirlerine sarılarak geçirmişlerdi. Kız onun yanında kendini güvende hissediyordu. Çocuk ise dünyada erişemeyeceği bir şey yokmuş gibi. Fakat herşey zaman denilen yanıltmaca tarafından silinip gitmişti.

Şimdi aynı kişiler koridorda karşı karşıya duruyorlardı. Auré nefesini tutmuştu ‘’Ah, Brian senin burada ne işin var?’’ demişti. Brian henüz olayın şaşkınlığını atlatamamıştı. Gözleri kızın güzel yüzünde geziniyordu. Yıllardır bu kadar uzun süre birbirlerine bakmamışlardı belki de. Ama Brian'ın bir sözü vardı. Ona bir daha asla aşık olmayacaktı. Hiç kimseye! Brian soğuk kanlılığını ve yüz kaslarının kontrolünü ele alarak soğuk bir şekilde gülümsedi "Merhaba, Aurélien. Seni burada göreceğimi sanmıyordum." dedi sakince. Auré aynı soğuk gülümseme ile karşılık vermişti. Brian buna şaşırmamalıydı. Bütün bu hareketler ona Auré'nin acısının mirasıydı. Bunu kızda görmesi şaşırtıcı değildi. Tabi ki onu büyük salonda ondan kaçarken görmüştü. Brian daha da gülümseyerek "Dean ile aranız nasıl?" diye sordu. Boğazının düğümlenmesine izin vermemişti. Ona karşı olmazdı. Ona karşı hiçbir şey hissetmeyecekti.

Ciddi yüzü bir anda donuk bir gülümsemeye yer verirken çok iyi bir oyuncu olduğunu düşündü bir kez daha. Gözleri, tüm duygularını bir perde gibi arkasına almış ve yüzü sadece ifadesizleşmişti. Bunu yapabilecek kadar yaşanmışlıklarının olması Aurélien’ı garip hissettirmişti. "Merhaba, Aurélien. Seni burada göreceğimi sanmıyordum." Sesi neredeyse soğuk denebilecek kadar huzursuz ve umursamazdı. Buda neydi böyle? Onu neyin bu hale getirdiğini bilmek istiyordu aslında. Hep güzel kalbi olan birinin bu kadar soğuk olması, bilemiyordu işte. Ellerini teslim edermiş gibi yukarıya kaldırdığında gülümsemesi yüzünde genişlerken, etraftaki tüm efsun dağılmıştı bir anda. Az önce duyduğu koku ve his, sanki hiç yaşanmamış gibi duvarların arkasına, onlarca ruhun yanına gizlenmişti. "Dean ile aranız nasıl?'' Sessizliği bölen güzel tını, tüm dikkatini üzerine çekerken kendisiyle bir mücadele veriyormuş gibiydi. Gözlerindeki duygu geçişini ustalıkla saklarken, sorusu bir şekilde afallatmıştı Aurélien’ı. Uzun zamandan sonra nasıl olduğunu değil de, ilişkilerini mi soruyordu yani? Bu gece onu şaşırtıcı şeyler devam ediyordu. Önce korkması ve şu garip his zımbırtısı ve sonra beklenmedik bir geçmişten gelen…

Karaltıların gölge oyunları altında sürdüğü belirtiler, kalıcı bir iz bırakmak istiyor gibi titrek ışıkların altında süzüldü bir kez daha. Gecenin gölgesi altında o kadar da kötü değil gibiydi. ‘’Karmaşık gibi. Kimsenin hakkımda ne düşündüğünü umursamıyorum, ama bir şeyleri sorgulamamı sağladığı için… Bilemiyorum Brian. Biraz hava almak iyi gelecektir, ne dersin? ’’ Yüzü ciddiyetle buluşurken sessizlik tekrardan sardı çevresini. Evet, bilmiyordu hiçbir şeyi. Usulca koluna dokunurken, merdivenlere doğru ilerledi. Uzaktan gelen sesleri dinledi bir süre. Sessiz fısıltılar gibiydi bir orkestranın melodisi, çözülemeyen bir sır gibi…

Brian ona hiçbir şey fark ettirmediğini düşünerek kendini avuttu. ‘’Karmaşık gibi. Kimsenin hakkımda ne düşündüğünü umursamıyorum, ama bir şeyleri sorgulamamı sağladığı için… Bilemiyorum Brian. Biraz hava almak iyi gelecektir, ne dersin? ’’ dedi ciddiyetle. Fakat Auré'nin duygularını ondan saklamasına imkan yoktu. Birbirlerinin kalplerine dokunan insanlar için bu imkansızdı. Üzerinden ne kadar zaman geçerse geçsin. O anda Brian'ın içinde bir şeyler eridi sanki. Bu sefer soğukluğu bir kenara atarak "Tabi ki. Neden olmasın?" dedi. Birlikte merdivenlerden inerken ağızlarını bıçak açmıyordu. Brian'ın nefes alış verişi hızlanmıştı fakat fark edilemeyecek kadar azdı. En azından öyle umuyordu. Bu içindeki heyecan da neydi böyle? Uzun süre önce bu tür hislerden arınmıştı.

Brian düşüncelerine öylesine dalmıştı ki göl kenarına geldiklerini ancak bir ağacın gölgesine oturduklarında fark etti. Birbirlerine temas etmemeye dikkat ediyordu. Hava inatçı bir şekilde çok güzeldi ve mutlu çiftler göl kenarında el ele tutuşuyorlardı. Brian'ın boğazı bu sefer gerçekten düğümlendi. O olaylar olmasa şuan Auré ile o da mı aynı durumda olacaktı? Belki de Dean ile hiçbir zaman sevgili olmayacaklardı. Bunu düşündüğü an kendinden nefret etti. En değer verdiği şey arkadaşları değil miydi? Dean gerçek bir dosttu. Ona bunu asla yapmayacaktı. Kalbi yanında duran kız için heyecanla atsa bile o kalbi oradan söküp atacağına yemin etti kendi kendine. Ama yapabilecek miydi?...

Gecenin karanlık yüzü haşince üzerlerine çökecekmiş gibi duruyordu parlak ışıkların altında. Kandırmacaydı sadece her şey ya da kurmaca demeliydi, bilemiyordu. Yalan bir mutluluk, sahte insanlar… Bazen kime inanacağını bilemedikleri zaman, sahte sevgiler esir alıyordu etrafı. Gerçekmiş gibi görünen ama sevgiden yoksun ruhlar… Bu kadar mı acizdiler? Ellerinden gelen bir şey vardı, sevgi. Onu da sadece ellerine ve yüzlerine bulaştırarak kirletiyorlardı. Sevgi, seksten ibaret değildi ve olmamıştı da. İhtiyaçlarını ve duyguları birbirine karıştıran, bir kişiliğe sahip olamayacaklarsa ölmeleri daha iyiydi. Yüzünü biran rahat bırakmayan saçları ve güzel nemli koku burnunu okşuyordu. Rüzgarın ılık esintisi bir bedene bürünmüş gibi savuruyordu etrafındaki her şeyi, umarsızca. Uzaklardan gelen toprağın ıslanmış kokusu ve gökyüzünü süsleyen parıltılarla oyalandı bir süre. Evet, kusursuz olan buydu. Her şeyin kıymetini bildiğiniz sürece vardınız. Tenini soğuk yüzeye doğru bırakırken, erkeğin yüzünü inceledi. İfadesiz gibiydi, ama sadece bir maskeydi bu. Aurélien’dan saklayamayacağı tek şeydi benliği. Onu tanıyordu ve… Bir şeyler yolunda değildi. Belki rahatsızlık duymuştu genç cadının yanında olmaktan, onu gördüğünden beri içtenliği kaybolmuştu güzel büyücünün. Başını öne doğru eğerken, saçlarının gölgelerin arasındaki izlerini izledi, etrafındaki karanlığın dansını ve erkeğin bakışlarını…

‘’Değişmeyen tek şey zamanmış gerçekten. Seni benden iyi tanıyan birinin daha olduğunu zannetmiyorum bile. Neyin olduğunu bilmiyorum ama beni gördüğünde tepkini bu kadar açık ve net belirtmen, güzel yüz ifadeni saklayabildiğinde bile pek etkili olmuyor.’’ Gülümsemesi alaycılıkla yüzünü sardığında, kendini tutamıyormuş gibi ellerini dudaklarına götürmüştü zarifçe.

Auré'nin sözleri Brian'ı hiç şaşırtmıyordu, aksine tam da beklediği şeylerdi bunlar. Genç kız her zaman onun içinden geçeni bilmişti. Zaman durumu değiştirmemişti, haklıydı. Kız ellerini zarifçe dudaklarına götürmüştü bir an. Brian o dudakları, hayır sadece dudaklar değil Auré'yi ne kadar çok arzuladığını anladı. Bu etkiden kurtulmaya çaba bile harcamadan o da alayla gülümsedi. "Ne söylememi bekliyorsun Aurélien. Sana aşığım mı? Seni unutamadım mı? İçimde bir yerlerde hep umut ettim mi? Ya da kelimeleri boşver ağlayabilirim değil mi? Yılların acısını dışarı dökebilirim değil mi? Ama bu imkansız! Sen gittiğinde herşeyi kalbime mühürledim. Hiçbir büyüde bunu açığa çıkaramaz." Sanki herşeyi bir nefeste söylemişti. Bütün duygularını, bütün düşüncelerini. Auré'nin bile bir saniye afalladığını görmek tatmin ediciydi. Fakat söylediklerinde bir yalan vardı. Hayır, bu yalan değildi. Sadece bir eksiklik. O mühürün tek anahtarı Auré'nin kalbiydi belkide. Bu birlikte çıkacakları büyük bir gizemin cevabıydı.

Şimdi Brian Auré'ye bakmaktan kaçınarak gölü inceliyordu. Gölün üzerindeki herhangi bir kıpırtı bile aklını ondan uzaklaştırması için bir şanstı. Fakat bu imkansızdı. Kız o kadar yakınındayken, kalp çarpışını kendi kalbinde hissederken, kokusu bütün benliğini sarmışken bunu nasıl yapabilirdi. Aradaki uzun yıllar yok olmuştu sanki. Sanki iki küçük çocuk gibi beraberlerdi ve birbirlerinden ayrılamıyorlardı.

Bazen bakışlar, bir sözden bile daha etkili oluyorlardı. Hislerini ortaya çıkarabilir ve daha da kötü yapabilirdi her şeyi ya da gözlerinin sonsuzluğunda saklardı her şeyi. "Ne söylememi bekliyorsun Aurélien. Sana aşığım mı? Seni unutamadım mı? İçimde bir yerlerde hep umut ettim mi? Ya da kelimeleri boş ver ağlayabilirim değil mi? Yılların acısını dışarı dökebilirim değil mi? Ama bu imkansız! Sen gittiğinde her şeyi kalbime mühürledim. Hiçbir büyüde bunu açığa çıkaramaz." Sözleri aklında bir bir tekerrür ederken, şaşkınlıkla gözlerine baktı. Gözleri, gözlerinden sakınabilecek bir yer ararken neredeyse utangaçlığını gizleyemeyecekti genç büyücüden. Aradan zaman geçmesi, bir şeylerin silinmesi demek değildi ya da unutmak bu kadar kolay… Hayır, hayır. Onun canını acıtmak isteyeceği en son şey olurdu hep. Birlikte oldukları zamanlar o kadar fazlaydı ki. Hayatları beraber birleşmiş gibi, sadece sevgiyi değil, hüznü ve kederi de paylaşmışlardı. Gecenin siyahı üzerlerinde dolaşıyor ve her şeyden habersiz fısıltıları yayıyorlardı etrafa. Yumuşak bir dokunuş gibi tenini okşayan karanlık, daha da çevresini sararken kendini güvende ve kötü hissetmişti. Yüzüne vuran esinti ona Dean’ın kokusunu getiremiyordu bir türlü. Sanki onun bir parçası olmadan asla tamamlanamayacakmış gibi, bir bağımlıktı.

Yüzünü rahat bırakmayan saçlarını elleriyle yatıştırırken konuşmaya başladı. ‘’Ben… Ne diyeceğimi bilmiyorum Brian. Seni üzmekten nefret ediyorum ya da duygularını incit-’’ Sesinin tınısı bir anda dindiğinde tam karşısında duran kıza baktı birkaç saniye. Bu ne cüretti böyle? Ne zannediyordu kendini? Karşısındaki cadı bakışlarını Brian’a doğru sürerken, yüzündeki ifadesizliği korudu gecenin karanlığında.

Genç kız utandığını gizlemek için kafasını başka bir yere çeviriyordu. Fakat hiçbir şey aralarında ki bağı saklayamazdı. Auré yüzünü Brian'a döndürürken saçını yüzünden çekti. O el hareketi bile Brian'ı büyülemişti. ‘’Ben… Ne diyeceğimi bilmiyorum Brian. Seni üzmekten nefret ediyorum ya da duygularını incit-’’ Fakat sözü yarıda kesilmişti. Şimdi üzerlerinde bir kızın gölgesi duruyordu. Brian hemen onu tanımıştı. Yüzünde ki öfke ifadesinden de ne olduğunu anlıyordu. Julie sinirle "Brian! Burada bu kızla ne yapıyorsun? Bir Slytherin'le!" diye bağırdı kız cırtlak bir ses ile. Brian birden ayağa kalkmıştı. Midesinden bir alev yükselmişti sanki. Bir çeşit öfke. Ama daha farklıydı. Kıza hiç nezaket göstermeden bakıyordu. "Sen kendini çok mu iyi sanıyorsun. En azından kime güvenip kime güvenmeyeceğini bilmeliydin küçük kız. Çünkü seni sadece bir gece istedim ve o gece bitti. Şimdi günaydın!" Kız hem afallamış hem de daha çok öfkelenmişti. Bu sırada Auré arkasında gitmekle ilgili bir şeyler geveledi ve ayağa kalktı. Bir anda kızı unutan Brian hemen Auré'nin yanına koştu ve onu kolundan tuttu. Auré hızla dönerken öfkeli olmasını bekliyordu fakat anlayışlıydı. "Özür dilerim." dedi Brian. O kadar sert tutmak istememişti kolunu fakat kapıldığı telaş hiçbir şeye benzemiyordu. Ondan uzaklaşması fikrine dayanamıyordu. Bu sefer yapmacıklıktan eser bile yoktu konuşmasında "Lütfen, kal. Ayrıca ay daha yeni tepeye yükseliyor. Göl bu zamanlar ne kadar güzel olur bilirsin." Onu etkilemek için hiçbir şey yapmıyordu. Her zaman ki gibi kendi sesiyle, dürüst hali ile konuşuyordu.

Şaşkınlığını gizleyecek vakti ya da soğukkanlılığı bulamamıştı kendinde biran. Karşısındaki bulanığın ona bu şekilde hitap etmesine izin verecek kadar da bıkkındı belki, sadece sahte bir gülümsemeyle etrafını aydınlatmıştı. Yüzünü görmek için bile bir şey yapmamış, neye ya da kime kızgın olduğunu kestirememişti. Her şey etraflarında olup bitiyor, sadece hayallerin tınısı etraflarında dönüyordu. Belki de ölümün soğuk yüzü... Brian ona ait değildi ama ondan asla vazgeçmeyecekti., bencilliği için kendini karanlığın soğuk pençelerinde bırakmaya bile razıydı. Ruhunu defalarca serbest bırakmak istedi. Kalbinde atan bir ruh gibi değil de hep onun olacak bir benliğin içinde saklamaya çalışmıştı. Belki de şimdiydi sevgisini serbest bırakma zamanı. İçindeki bir şeyler durmuş gibi, her şey karaltıya sürüklenmişti. Bu kadar cesur muydu? ''Ben çok bile kaldım… Gitsem iyi olacak.’’ Sözleri bir fısıltı gibi, belki de çaresizliğin verdiği bir şeydi. Erkeğin duyduğundan bile emin değilken adımlarını kararsızlıkla serin toprağın üzerinde sürdü. Yüzünü kırbaçlayan rüzgara arkasını dönerek yürümek için kendini temin ettiğinde, sadece dengesiz birkaç adıma yer verdi. Kollarını hızla kavrayan güçlü parmaklar dengesini bozarken, canının yanması bile bir şey ifade etmemişti. ‘’Özür dilerim.’’ Parmakları küçük bir kalbin atışına yer varmek istiyor gibi yumuşadı bir süre. Gözleri gecenin içine ait değildi ya da benliği… Ruhu huzur bekliyor ve gözleri her şeyi ayakta tutuyordu, Aurélien’ı bile. ‘’Lütfen, kal. Ayrıca ay daha yeni tepeye yükseliyor. Göl bu zamanlar ne kadar güzel olur bilirsin.’’ Bu ses ve yaşamı yazan hisler sadece iki teslim olmuş ruha aitti. Yanlışlar üzerinde, her şeyin ortasında olan bir cadı ve her şeyden uzak bir büyücü. Ve Aurélien’a tekrardan sevgiyi öğreten Dean… Derin bir iç çekerken gözlerini erkeğin gözlerinden çekti tekrardan. Karanlığın içinde olmayı diledi onların canlarını yakmak yerine.

Rüzgar şiddetini sürdürüken kollarını etrafına sardı. Her şey için ilkler vardı ya Aurélien için? Belki her zaman ki gibi bir batağın içindeydi, tek başına. Herşeyin ortasında duran, herkesin tehdit olarak gördüğü küçük bir kız. Yüzünü erkeğin yüzüne çevirdi. Sözcükler belki kifayetsiz kalacaktı, her şey anlamını yitirecekti. Ama bir tek gerçekler tutunmaya yaratacaktı doğrulara. ‘’Özür dilememelisin. Ben bir yabancı sayılırım Brian ve buda senin hayatın. Ne bunun için yargılayabilir ne de anlayışsızlık gösterebilirim. Ama hayatının dışında kalmaya alışık olamayacağım, seni hissetmeden yaşayamayacağım.’’

Kolumu korkuyla çekmiştim. Onu incitmek istemiyordum. O incitmek istemediğim tek insandı. İçimi bir sıcaklık ve Auré'nin kokusu sarıyordu. Şimdi gözlerimiz birbirine değiyor, birbirimizi hissediyorduk. ‘’Özür dilememelisin. Ben bir yabancı sayılırım Brian ve buda senin hayatın. Ne bunun için yargılayabilir ne de anlayışsızlık gösterebilirim. Ama hayatının dışında kalmaya alışık olamayacağım, seni hissetmeden yaşayamayacağım.’’ Söylemek istediğim ama cesaret edemediğim ne varsa söylüyordu Auré. Şimdi gözlerinin içine bakmaya korkuyordum. O güzel gözlerin içinde kaybolmaya.

"Bu benim hayatım, bu senin hayatın. Asla bizim hayatımız olmayacak Aurélien. Ama ben de buna alışamam, seni hissetmeden yaşayamam. Sana dokunmadan, kokunu duymadan, seni görmeden yaşayamam." Şimdi elimi saçlarında gezdiriyor, oradan da yanağına indiriyordum. Nefesini nefesimde hissediyordum. Onu kalbimin içinde hissediyordum. Artık dayanamıyordum. Elimi yüzünden çektim ve arkamı döndüm. Bu doğru değildi. Bu kesinlikle büyük bir hataydı. Ama neden hala onu öpmek, onu affetmek, onunla birlikte olmak istiyordum...

Günün sessiz tınıları bir sepete girerken acının verdiği etkiyle dışarı hava almaya çıktı Dean. Gecenin kendisine getireceği hayal kırıklığı ve umutsuzluğun daha farkında değildi ve yüzündeki gülümsemeyi koruyordu. Göl bu gece yine tüm ihtişamıyla karşısındaydı. Üzerinde seyiren yakamoz ve yaşattığı anılar. Çim zemini ağır aksak adımlarla geçerken yarasının ölesiye sızlamasına aldırış etmiyordu. Son zamanlarda yatması gerekirken o hep kendini zorlamıştı. Yanında kimsenin olmayışından rahatsız değildi aksine bu şuan rahatlamasına yol açıyordu. Hava ne çok soğuk ne de çok sıcaktı. Ilık bir esinti tenini yalıyordu sadece. Cebinden sigarasını çıkarıp dudaklarına yerleştirdi ve tam yakacağı sırada dikkatini çeken parlak sarı saçlarla hareketi yarım kaldı. Karşısında duran sevgilisi ve alakasız Brian. Ne demek oluyordu bunlar şimdi? Karşıdan hışımla gelen kız gözlerindeki yaşlara mani olamazken durup Dean'e bağırmaya başladı ve gecenin tüm saçmalıklarına start verdi. "Lanet olası sevgilin Brian'ı elimden aldı! Lanet olsun hepinize!" dedikten sonra koşarak şatoya girdi. Ne demekti bunlar? Saçmalıktı bütün hepsi. Sigarasını dudağından geri çekip cebine yerleştirdi ve olayın göbeğine doğru ilerlemeye başladı. Duyacaklarından ölesiye korksa da bununla yüzleşmesi gerektiğinin farkındaydı. Nefes alış verişleri kesikleşmeye başlamıştı ve acıyı hiç olmadığı kadar yakından hissediyordu. Elini sargıların üzerine koydu ve kulaklarında aşinası olduğu sesin yankılarını işittiğinde bunların hiçbirinin yaşanmaması gerektiğini vurgulayıp duruyordu kendi kendine. "..Ama hayatının dışında kalmaya alışık olamayacağım, seni hissetmeden yaşayamayacağım.’’ başından kaynar sular dökülüyordu resmen. Ne demekti bunlar? Bacakları onu daha fazla ileri götürmeyi ret etmişti. Olduğu yere mıhlandı ve peşi sıra gelecek olan cümleleri dinlemeye koyuldu. Kaçmak istiyordu aslında şuan. Herkesten uzağa gitmek. Belki acımasızcaydı. Bu konuşmanın bir benzerini yaşamıştı bir kaç saat önce ama bunu hissetmek. Kalbinin paramparça olmasını sağlıyordu. "Bu benim hayatım, bu senin hayatın. Asla bizim hayatımız olmayacak Aurélien. Ama ben de buna alışamam, seni hissetmeden yaşayamam. Sana dokunmadan, kokunu duymadan, seni görmeden yaşayamam." belkide son bağları koparan da bu olmuştu. Arkadaşım dediği adam Sevgilisine sahip olmak için tüm benliğini ortaya koyuyordu ve o bunlara sadece şans eseri şahit olabiliyordu. Kızın ipeksi saçlarında dolaşan elleri bacaklarını harekete geçiren etmen oldu galiba. Hızla ikilinin yanına doğru son bir kaç adımı da kat ettikten sonra arkadaşı sandığı adamın elini alıp kızın boynundan sert bir hareketle çekti. Gözlerinden daha önce hiç hissetmediği bir öfke fışkırıyordu. "Hayatlarınızın bir olamama sebebi benim galiba!" dedi ve nefretle ikisine bakmaya başladı. Aptal gibi hissediyordu kendini sadece.

Elini kızın saçlarında dolaştıran Brian şimdi yanağını okşuyordu. İçinde o kadar büyük bir özlem oluşmuştu ki ona koparamıyordu vücudunu kızın genç ve güzel vücudundan. Yanlarından geçen insanların sesleri ve diğer somut herşey yok olmuştu. Ta ki bütün gerçekliği ve sertliği ile somutluk geri dönene kadar. "Hayatlarınızın bir olamama sebebi benim galiba!" İkiside bu sesi çok iyi tanıyorlardı. Aure ürkmüştü. Brian ise kolunu tutup çeken adama bakıyordu. Dean neredeyse üzerine atılacaktı. Onu sakinleştirmeye çalışarak itiyordu Brian. Kolunu kurtarmaya çalışırken biraz öfke biraz da pişmanlıkla "Hey! Düşündüğün gibi değil!" diye bağırdı. Nasıl düşündüğü gibi olamazdı. Kızın saçlarında ve pürüzsüz yüzünde gezinmişti elleri. Onu o kadar çok istemişti ki kendine bir tane patlatası geliyordu. Fakat Dean onun yerine bu işi yapacaktı ve buna teslim olmak daha zordu. Düşüncelere dalmışken onu kontrol etmek daha zor oluyordu. Sonunda yumruğunu kurtarıp Brian'a doğru sallamıştı. Brian bir yumrukla yere serilmişti. Şimdi Dean hiçbir şey görmüyordu ve Brian'ın üstüne atılmıştı bile. Yerde boğuşuyorlardı. En sonunda Brian onu yere doğru bastırmayı başardı ve "Sakin ol artık!" diye bağırdı. Yerden kalkarken Dean biraz daha sakin görünüyordu ama öfke dolu gözleri bir Brian'a bir Auré'ye kayıyordu.

Sözler aklında bir bir dolaşırken dokunuşu tıpkı hatırladığı gibi, yumuşak ve duygu yüklüydü. Sevgisi ve arzusu arasında kalmış bir erkeğin birebir ruhunu hissediyordu güzel cadı. Dokunuşu kusursuz gibi gözükse de asla tamamlanamayacak bir şey vardı. Ruhu… Dean gibi değildi, olamazdı. Erkeğin sevgisini affedebilirdi belki, ama onu arzulamasını? Etrafını saran karaltı, bir anda tüm sahneyi değiştirmişti. Brian’ın elini teninden çekerken, gözlerindeki öfke ilk defa bu kadar somuttu. Onu hiç bu şekilde görmemişti ve bu canını yakmıştı. Bir şeyleri yanlış anlaması istediği en son şey olacaktı. ‘’Hayatlarınızın bir olamama sebebi benim galiba!" Sesi rüzgarın huzurundan arınmış, güzel yüzü Aurélien yüzünden öfke ile birleşmişti. Ona bir şeyleri açıklamak istiyordu. Tek bağlılık gösterdiği insanın o olduğunu ve sadece onu isteyeceğini… Ama sadece susmakla yetindi, ona inanmayacaktı belki de inanmak istemeyecekti, bilemiyordu. Dean takip edemeyeceği bir çeviklikle erkeğin üzerine atıldığında, tereddüt etmeye yer bile vermemişti. Dudakları arasındaki çiz çığlığı bastırırken, sebep olduğu şeyler önünde bir bir dolaşıyordu. Sevdiği insanlara bunu yapmıştı, onları incitmişti. Yerde boğuşurlarken aralarına atılmak istese de sadece Dean’e doğru bir şeyler söyleyebilmiş, duyduğundan emin bile değildi. Gözlerinde biriken parıltılar bir yıldızın ölümü gibi akıyordu yanaklarından. "Sakin ol artık!" Brian, Dean’in bedenini tutmaya çalışırken yüzündeki küçük kızarıklık ay ışığı altında ödenmiş sadece küçük bir bedeldi.

Erkeğin öfkeli bakışları yüzünde dolaşırken hiçbir şey söyleyemedi, istemediğinden değildi, yapamamıştı sadece. Bakışları kırılgan ve öfkeyle bütünleşmiş, gözlerindeki ihanet duygusu her şeyi daha da köreltmişti. Tüm gerçekliğiyle karşısında dururken gözlerine bakmak istiyordu sadece. Adımlarını çekingenlikle toprakta sürerken yakınına geldiği zaman durduğunda kokusunu daha iyi hissedebilmişti. Gözlerine bakmak için yüzünü çevirdiğinde, sanki ona çok uzakmış gibiydi ama sadece yanında duruyordu. ‘’Dean, hiçbir şey zannettiğin gibi değil. Beni nasıl suçlayabilirsin anlayamıyorum.‘’ Sesi yatıştırıcı gibi olsa da öfkeden uzaktı. Gözleri, gözleriyle birleştiğinde içinden kopan şeyleri durdurmak daha da zorlaşıyordu sadece. ‘’Brian, benim ailem katledildiğinde yanımda duran tek kişiydi Dean. Beni ayakta tutan ve bir şeylerden mahrum bırakmayacak kadar sevgi göstermişlerdi. Evet, geçmişi unutmak çok zor ve kirli anılarımı süsleyen güzel şeyleri unutamam. Brian benim için hep çok değerliydi, bir arkadaştan daha öte. Ama sen benim aşık olduğum, sevdiğim tek kişisin Dean.’’

Durumun ona verdiği acı dolu dakikaların altından sinirler ellerine ve bacaklarına doluşup sanki bir mekanizmaymışcasına karşısında duran çocuğun üzerine atıldı. Onu paylaşma fikrine dayanamıyordu. Kendi yaptıklarından tiksiniyordu. Her şey canını yakıyordu şuan. Hayatında değer verdiği bu yegane insanın elinden alınması fikri hoşuna gitmiyordu hiçbir şekilde. Yarasını umursayacak durumda değildi. Arkadaşı sandığı kişinin üzerinde tepinirken açılan yaradan sızan kan belki de kendine getirmişti onu. Uyguladığı saçma gücü geri çekip kendisini yere mıhlamasına izin verdi. Hissettiği hayal kırıklığı ve üzüntüden donakalmıştı adeta. Bu rezilliğe son verebilmek amaçlı ayağa kalktığında karşısında ağlayan sevgilisini gördüğünde zaten acıyan canı bu sefer katlanılamayacak bir seviyeye taşınmıştı. Ona saatlerce sarılmak istiyordu ve göz yaşlarını silmek istiyordu ama bir yandan da kaybetmekten ölesiye korkuyordu. Tişörtüne geçen kan lekesini saklamak amaçlı ceketinin fermuarını çekti ve bir açıklama için gözlerini ikisi arasında bir ileri bir geri götürüp duruyordu. Yanına yaklaşan varlık için her ne kadar canını vermek istese de, şuan yaşadığı bu saçma durumun etkisinden çıkamamıştı. Titreyen sesinden öfkeden çok yatıştırıcılık vardı ‘’Dean, hiçbir şey zannettiğin gibi değil. Beni nasıl suçlayabilirsin anlayamıyorum.‘’ Buna katlanamazdı. Suçlamak değildi bu sadece yaşadığı bir hayal kırıklığıydı. Gözlerine yansıttığı öfkenin altında yaşadığı duygu patlamalarını saklamak için acısını kullanıyordu. ‘’Brian, benim ailem katledildiğinde yanımda duran tek kişiydi Dean. Beni ayakta tutan ve bir şeylerden mahrum bırakmayacak kadar sevgi göstermişlerdi. Evet, geçmişi unutmak çok zor ve kirli anılarımı süsleyen güzel şeyleri unutamam. Brian benim için hep çok değerliydi, bir arkadaştan daha öte. Ama sen benim aşık olduğum, sevdiğim tek kişisin Dean.’’ Kalbine işlese de bu cümleler hala ne yapacağını bilemez bir durumda dikiliyordu orada. Ayakta durmak eziyet haline gelse de bunu belli etmemeye çalışarak yutkundu ve boşluğa bakmaya başladı. Sevdiği kızın suratına bakarsa sesindeki duygusuzluğu kaybedebilirdi. "Üzgünüm." diyebildi sadece. Başka sözlerin dudaklarından dökülmesine izin verirse neler olur bilemiyordu. Sevdiği kızı kırmak ve gözlerinden akan yaşların sebebi olmak istemiyordu. "B-Ben sadece, sanırım gitmeliyim." dedi ve sevdiği kızın suratına bakarak bir adım attı arkasını dönerek gidip bir yerleri yumruklamak dağıtmak, bağırıp çağırmak istiyordu.