Gece yine her zamanki gibiydi. Dans eden kızlar, dilleri dılarda ereksiyondan geberecek erkekler. Arka odalarda iş pişirenler ve salon kadını imajındaki kadınların erkek striptizcilere utangaç dokunuşları. Saçma ve sıkıcıydı. Aslında bilindik şeylerdi. Bu gece kafası hiç olmadığı kadar ayıktı Seph'in. Ne bir içki ne bir madde. Hiçbirini kullanmamıştı. Yüksek sesli müzik beynine beynine işlerken çığlıklar atarak oradan kaçmak istiyordu genç kadın, taki içeri giren adamı görene kadar. Uzun boylu ve yakışıklı sayılabilecek bir görüntüsü olan bir adamdı. Seph çaktırmadan gizlice adamı izliyordu. Görünüşe bakılırsa adamın aradığı birileri vardı nitekim gözleriyle etrafı kolaçan ediyor her kadının suratına dikkatlice bakıyordu. Seph yüksek topuklu ayakkabılarının üzerinde dönüp içkileri yerine yerleştirirken adam da yavaşça bara yaklaştı. Tezini test etmek amaçlı yerinden oynadığında olaylar beklediği gibi gelişmeye başladı. Kendinden emin bir el çıplak omzuna konarken hafif pürüzlü ama kendinden emin ses "Merhaba," dedi. Seph suratında alaycı bir ifade ile geriye döndü ve adamı yeniden süzdü. Elinde tuttuğu fotoğrafı alıp kısaca bir göz gezdirdi ve "Ah şu gençlük fotoğrafları.. İnsanı hep olduğundan kötü gösterirler. Beni bile," dedi ve adamın elini kavrayarak arka odalara yöneldi. Amacının seks olmadığı aşikardı. Fakat bu tip olaylarda ortalık yerde konuşulmazdı. En azından çalışırken bazı prensipleri vardı. Dolanbaçlı kordorları geçerken kulağına gelen inlemelere pek aldırmamaya çalıştı ve dik merdivenlere geldi. Soluk mavi bir ışık aydınlatıyordu ve dikkat edilmezse ciddi yara alınabilecek yükseklik ve dikliteydi merdivenler. Adam sesini çıkartmadan ilerliyordu. Bunu beğenmişti. Az laf çok iş hesabı. Büyük siyah kapıyı aralayarak içeri girdikten sonra sesler arkalarında kalmıştı. Büyük masaya oturmak için adamın elini bırakan Seph "Bana ne istediğini söyle," dedi duygudan yoksun bir sesle.

Gözlerindeki gecenin anlamsız derinliğine bir kaç dakika boyunca dikkatle baktıktan sonra okyanus mavisi gözlerini adamdan uzaklaştırarak büyük masasının arkasındaki rahat koltuğa bıraktı yorgun bedenini kadın. O sırada ciddiyet ve nezaket ile aralanan dudaklarından çıkan kelimeler güzel sesi ile bir kontrast oluşturarak kulaklarına dolarken eliyle genç adamın oturmasını işaret etti. "Tekrar merhaba Bayan Scott. Ben Daniel Sullivan. Tabii gerçek soyadım bu değil." o sırada adamda uzun ve fit vücudunu koltuğun üzerine attı. "Sizden istediğim şey de tam olarak bu. Gerçek soyadımı, gerçek ailemi bulmanız. Elimde hiçbir belge, kayıt yok. O yüzden sizi bulmamı söylediler," dedikten sonra duygusuz gözlerle September'a baktı. Sırtını dikleştiren Seph, kollarını büyük masanın üzerinde birleştirdi ve adamı iyice süzdü. Bu işten kendi çıkarı ne olabilirdi ki? Hangi gerçeğin daha su yüzüne çıkmasını sağlayabilirdi ki? Her şeyi geçti bu adama neden yardım edecekti ki? Sandalyesinden uzattığı bacaklarından destek alarak ayağa kalktı ve topuklu ayakkabılarının etrafta yankılanmasına izin vererek büyük adımlarla masanın önüne gelerek duygusuz bakışların esiri olmaya itirazı olmadan konuşmaya başladı "Danile Sulvian.. Açıkcası bana kendinle ilgili bundan fazlasını vermelisin hayatım," dedikten sonra hafifçe eğildi ve masa da duran iskoç viskisini alıp yeteri kadar kadehlere doldurdu ve müşterisine uzattı. Kendi kadehinden yakıcı bir yudum aldıktan sonra yerinden yeniden doğruldu ve koltuğun geri döndü. "Kendinle ilgili şeyleri bana atlamadan ayrıntısıyla ne kadar iyi anlatırsan sana o kadar yardımcı olabilirim," diyen genç kadın elindeki siyah mürekkepli kalemi beyaz kağıdın üzerinde italik harfler oluşturacak şekilde oynattı ve Daniel Sulvian yazdı. İçinde bu işe karşı bir sempati oluşmuştu ve çözülmesi gerek bu mesele için özellikle ilgi gösterecekti. Tabi bunda bu yakışıklının da payı olabilirdi..

Gecenin tüm kokusunu da üstünde getiren bu adamın, sözlerindeki gizli nefret Lethe'nin kanını kaynatıyor, içindeki öldürme isteğine dokunuyordu. Karşısındaki adamın sabrını ölçmek için işleri yavaştan alıyordu. Önündeki kağıda ismini karalamıştı ama buna gerek yoktu. Önündeki bilgisayardan onunla ilgili her şeyi bir kaç tıkla önüne serebilirdi. O sırada genç adam oturduğu yerden kalkıp masaya dayanmıştı. Lethe bu görüntü karşısında ifadesiz yüzünü korusa da içten içe gülmek istiyordu. "Peki sen nasıl istersen. Daniel Sullivan Gryffindor VII.sınıf, bir yıl geç. Hiç başlayamadım. Hogwarts'ın yaz kampına gideceğim gece evin önünde bir vampir tarafından dönüştürüldüm. Dönüşüm tamamlanınca oradan hemen kaçtım. Bir kaç hafta önce resmi olarak ölüye dönüştüm. Boş bir mezarım var. Hakkımdaki şeyler bu kadar yeterdir umarım." Lethe anlatılanları yazmak yerine kulak kesilmiş dinliyordu. Sözlerini sonlandırdıktan sonra geri dönüp yerine oturan genç adam devam etti "Onları neden aradığım ise eğer yaşıyorlarsa bile emin olun benimle karşılaştıktan sonra ölecekler. Şimdi istediğimi yapacak mısınız? Eğer korktuysanız veya bu işi yapmak istemiyorsanız zaman kaybeden gitmeliyim," Korkmak? Lethe korkuyu hayatından atalı çok oluyordu. Duyguları arasında yersiz bir fazlalıktı korku. Açıkcası, duygular fazlalıktı bu saçma hayatında. Bu sözler üzerine bir kahkaha patlatan genç kadın arkasına yaslandı ve bilgisayarı açmak için bir tuşa bastı o sırada "Sana yardım etmek.. Ben bunu yardım olarak algılamıyorum. Her neyse adı ne olursa olsun istediğini yapacağım, fakat bunun öyle hemen olacağını düşünme. Vampir olduğun için kanın bir bozulmaya uğradı," dedikten sonra açılan monitöre vampirin adını girip bir dosya açtı ve onun insan hayatıyla ilgili her şeyi topladı. Sessizlik sakız gibi üzerlerine yapışırken Lethe ister istemez kendi ailesini düşünmeye başladı. İsteseydi onları defalarca bulabilirdi onları. Defalarca öldürebilirdi ama bunu yapmıyordu. Belkide yapamıyordu. Gerçeklerle ilk ve tek olarak bu alanda yüzleşmek istemiyordu genç kadın. Geçmişinin izlerinden sıyrılıp önündeki ekrana kilitlendiğinde çocuğun üvey ailesinin geçmişlerine ulaşmak için bir kaç sayfa daha açtı. Hızlı bir şekilde göz attıktan sonra sürekli tekrar eden gizli bir kaç görüşmenin izleri dikkatini çekmişti. Önündeki bilgilerde neredeyse tüm büyücü aleminin kayıtları vardı. Attıkları adımdan bile haberdar olabiliyorlardı. Bunun içinde biraz büyü olsa da mugglelar yine şaşırtmıştı işte. Sessizliği bıçak misali kesen bir sesle "Aslına bakarsan fazla uzun süreceğini de sanmıyorum.." dedi Lethe. Aslında bu zamana kadar nasıl bu çocuğun ailesine ulaşamadığını anlayamamıştı.

*:

Gereksiz öfke bulutunun etkisine kapılan genç vampire küçümseyici bir bakış attı Seph. Burada kendi çöplüğünde Seph'e kullanabileceği sözler değildi bunlar. "Bana onları bulduğunu ima etmeye çalışıyorsan hemen yerlerini söylesen iyi olur," ne demekti ki bu şimdi? Bu öfke patlamasını ve en sevdiği masasının parçalanışını büyük bir sükunetle izlerken Çocuk geri yerine döndü ve mahçup denilebilecek bir sesle "Kusura bakmayın. Daha yeni dönüştüm sayılır kendimi kontrol etmeyi öğrenemedim," Seph yine aynı duygusuz suratla ona baktıktan sonra bir şey demeden ekrana geri döndü ve bir kağıda Sophie Anastasia Ellwood adını karaladı. "Bulaştığın kişilere dikkat et. Herkes benim kadar anlayışlı olmayabilir. Ayrıca sana kötü haberlerim de var.." dedi. O sırada ayağa kalktı ve bu açlıktan yakında gözü dönecek olan vampire baktı. Telefonunu çıkarıp kardeşine kısa bir mesaj attıktan yaklaşık beş dakika sonra ucuz görünümlü bir kadın yanlarına gelmişti. Kafası bir milyondu. Başına geleceklerden habersiz etrafına gülücükler ve kahkahalar saçıyordu. Kadını vampire iteledikten sonra bu gece neden bu kadar gerçek Seph'ten saptığını anlamaya çalışıyordu. O sırada yeniden konuşmaya başladı "Ailen, yani anne ve baban senin öldürmene gerek kalmadan nalları dikmişler zaten. Fakat kan bağın olabilecek birisine ulaşman için ona en yakın olan kişinin adını vereceğim sana. Malum gerçek vampirlerle uğraşacak kadar büyümedin daha. Adını vereceğim kişiye ulaşman da gayet kolay olacaktır Daniel Sullivan. Ya da Ellwood mu demeliyim?" dedi ve kendine bir kadeh daha içki koydu.

"Ellwood tanıdık gibi güzel soyadmış. Aslında gerek olacağını pek sanmam ama onu da öldürmek isteyebilirim neden olmasın? Gerçek vampirlere bulaşmaktan kastınız nedir?" KArşısındaki nefret dolu çocuğu biraz daha süzdükten sonra yanına gidip karşısındaki koltuğa oturdu September. Normalde umurunda bile olmazdı insanların hayatları fakat neye uğradığını bilmeden birden bire hayata gözlerinin kapanması.. Derin bir nefes aldı ve "Karşında çok çok önceden dönüşmüş bir vampir var. 1000 yılı aşkın bir süredir var olan bir vampir. Yani sen daha gözünü kırpmadan o seni serçe parmağıyla öldürebilir. Ailene karşı olan nefretini bu adamdan çıkaramazsın anlayacağın. Ona ulaşman için Sophie Anastasia Hunter isminde birine yönlendireceğim seni. Hogwarts da profesör. Ona ulaşman çok daha kolay olur. Fakat şöyle bir şeyde var, gideceğin kadın bir kurt kadın. Ayrıca senin büyük büyük vampir dayın ya da amcan, işte her neyse, onun yeni kocası." dedikten sonra kısa çaplı şokun çocuğun yüzüne yayılışını izledi bir süre. Acemice bir nefretin kölesi olup hayatını sonlandırma girişimlerinde bulanacaktı büyük bir ihtimalle. Arthur'u tanıyordu genç kadın. Ciddi anlamda tehlikeli olabilecek bir vampirdi. Tabii nefretini kazanırsanız. Eğer sizi severse, durumlar değişebilirdi ama gidişata baklırsa bu genç nefretini kazanacaktı. "Sophie'yi bulman daha kolay olacağı için onun adını veriyorum sana. Arthur, yani senin akraban olan vampir, en çok onun yakınında. Ona zarar vermek istersen Sophi'den devreye girebilirsin," dedi umursamaz bir sesle "Fakat Sophie'de pek kolay lokma sayılmaz haberin olsun. İyi şanslar sana," dedi ve son kalan içkisini yudumlayarak masadaki bir düğmeye dokundu. Parmak izi okunduktan sonra bilgisayar sistemi geri açıldığı yere döndü ve kilitlendi. Cam kapıya doğru yavaş hareketlerle ilerleyerek kapıyı açtı ve odadan dışarı çıktı. Genç vampirin de bir kaç saniye sonra onun yanında olacağını biliyordu. Ailevi meselelerin kıçı kırık nefretini çok iyi biliyordu. Bu çovuğa yardım etme nedeni de buydu belkide. Üzülmüştü ama onunkisi gibi güzel bir yüze yazık olacaktı.