1. Seçilmek istediğiniz bina(-lar): Gryffindor veya Ravenclaw.
2. Sınıf: 5 ya da 6.
3. Kan Durumu: Safkan.
4. Karakteriniz ve Geçmişi: Hailina yalnız kalmayı, huzuru seven, hırslı, derslerindeki başarısıyla adını duyurmuş bir cadıdır. Yakın arkadaşları için yapamayacağı şey yoktur. Her zaman öncelikli olarak takımı düşünür. Zeki olduğu kadar kurnazdır, duygusal olduğu kadar da soğukkanlıdır. İnsanlara karşı kin tutabilmesi en sevmediği özelliğidir. Kolay pes etmez ama korkularıyla yüzleşme de kısmen başarısızdır. Ailesi safkan ve tanınmış bir ailedir. Fransız kökenlidir.

Örnek Roleplay

Kafamı koyduğum yerin büyük bir gürültüyle sarsılmasıyla uyandım. Etrafıma şöyle bir göz gezdirince kütüphanede uyuyakalmış olduğumu fark etmem çok zamanımı almadı. Beni uyandıran şey ise ortak İksir dersi aldığım Slytherin binası öğrencisi Jonathan’ın kafamı koyduğum masaya bir yığın kitap fırlatmasıydı. Yüzüme tiksintiyle baktığını görünce hiç şaşırmadım. Hogwarts’a adım attığım ilk günden beri bana karşı kin beslerdi. Benimde onun için aynı hisleri taşıdığımı düşünüyor olmalıydı ki her lafımın altında bir ima arardı, böylece kavgalarımıza ben sebebiyet vermişim gibi gösterirdi. Ona karşı kin beslediğimi düşünüyordu evet ama tamamen yanlış düşünüyordu. Aksine onu seviyordum.

Jonathan ile bitirmemiz gereken bir ödev vardı, en son İksir dersinde kopardığımız yaygara sonucunda Profesör bilerek bizi eşleştirmişti. Açıkçası buna memnun olmadım diyemezdim. Jonathan kibirli, çoğu zaman ukala biri olmasına karşın derslerinde çok başarılı olmasıyla da bilinirdi.

“Şu ödevi yapalım ve kurtulalım tamam mı?” diyerek karşımdaki sandalyeye kuruldu. Getirdiği kitaplara şöyle bir göz gezdirdim, İleri İksir Bilgileri, Çeşit Çeşit Şifalı Otlar, İksir’in Sırları gibi klasik kitaplar vardı. Bir elimle gözlerimi ovuştururken elime Çeşit Çeşit Şifalı Otlar’ı aldım ve karıştırmaya başladım.

Jonathan ile uzun yıllar boyunca süren kavgalarımızın yanı sıra bana yardım ettiği zamanlarda olmuştu. Kütüphanede saatlerce kafa yorduğum ödevlerimde bana kendi ödevini göstermiş, Hogwarts Ekspresi’nde kompartımanına oturmama müsaade etmiş, okuldaki Noel Balosu’nda eşim başka kızlarla takılıp kaldığında beni dansa bile kaldırmıştı.

“Burada uyuduğuna göre yararlı bir şeyler bulmuşsundur sanıyorum.”diyerek sessizliği bozdu.

Aklıma dün gece gelmişti, buraya ödev için gelmiştim ve uzun saatler boyunca baya ilerlemiştim. Tuttuğum notlarla dolu parşömen yığınını işaret ettim. Bakışları oraya yöneldi ve sandalyede doğrularak onları karıştırmaya başladı.

Bir süre arkama yaslanıp onu izledim. Biçimli, kıvırcık, kahverengi saçları vardı. Gözleri bal rengiydi, her baktığımda aslında onun kötü biri olmadığını bir kez daha anlardım. Aramızda süregelen bu savaşa sadece çocukluktan kalma bir alışkanlıktı. Aslında ben onu seviyordum. Belki o benimle ilgili böyle hissetmiyordur diyerek bu kızgınlığı sürdürmüştüm ama içten içe bunları onunla paylaşmak istiyordum.

Ben düşüncelere dalmış Jonathan’ı izlerken o da farkına varmış olacak ki bakışlarını parşömenden kaldırıp bana doğrulttu. Gözlerimi kaçırmama fırsat bırakmadan konuştu, "Yüzümde bir şey mi var?” diyerek ellerini ağzında gezdirmeye başladı. Kendime engel olamadan gülümsedim. Genellikle, hatta hiçbir zaman ona gülümsemediğimi bilen Jonathan da benim kadar şaşırmış olacak ki soru sormaya devam etti, “Gerçekten neyin var senin Hailina?” dedi ve bakışlarımda anlam ararmış gibi gözlerini üzerimde gezdirdi.

“Aslında iyi birisin Jonathan. Sadece inatlaşıyorsun.” dedim. Artık daha fazla kaçamayacağımı anlayarak ani bir kararla şansımı denemeye karar verdim, “Bu anlamsız kavgaları bir kenara bıraksak, ateşkes?”
Jonathan şaşırmış görünüyordu. Bir süre daha beni izledikten sonra, ”Sen hala kendini rüyada falan mı sanıyorsun Hailina?” dedi alayla.

“Gayet ciddiydim aslında. Ama istemezsen sorun değil,” diye kıvırmaya çalıştım. Gerçekten hayal kırıklığına uğramıştım, bir yandan da kendime saydırıyordum. Ne diye böyle bir işe kalkışmıştım ki? Jonathan’ın yaptıklarını gözümde büyütüyordum sadece. O kibirli, sersem olmuştu her zaman ben ise onun tam zıttıydım, beni asla sevemezdi, sevmeyi bırak arkadaşım bile olmazdı.

“Bende seninle konuşmak istiyordum aslında, bu konu hakkında.” diye mırıldandı. Bakışlarını kaçırıyor, bir şey söyleyecek gibi olup sonrasında cevabımı bekliyordu.

“Dinliyorum.” diye yanıtladım istifimi bozmadan.
Jonathan tam bir şey söylemek için ağzını açtığında kütüphanenin kapısından içeri bir grup Hufflepuff’lı girdi. Jonathan bir küfür savururken tekrar arkasına yasladı ve kitaplara bakarak,”Unut gitsin…” dedi.

İçime bir merak düşmüştü, acaba yıllardır kendimden bile gizli hayalini kurduğum şeyleri mi söyleyecekti? Hufflepuff’lara bir uğursuzluk büyüsü savurmamak için kendimi zor tutuyordum.

Birkaç dakika sonra kahvaltı vaktinin geldiğini belirten zil sesi duyuldu ve Hufflepufflar kütüphaneyi terk etti. Jonathan ayağa kalkarak, “Kitapları sana bırakıyorum, ödevin kendime ait kısmı işte burada,” bir tomar parşömeni göstererek devam etti, “Yardımıma ihtiyacın olursa işte bilirsin,” diye mırıldandı.

Elimi istemsiz bir hareketle saçlarıma attım ve ayağa kalkarak beceriksizce gülümsedim, ”Ah, tamam öyleyse, şey, ben sana söylerim yani yardım gerekirse diye, bilirsin.” İşte şimdi kendime uğursuzluk büyüsü atmak istiyordum.

Jonathan beni şaşırtan bir hareketle aramızdaki iki metrelik farkı kapattı ve tam önüme dikildi. Boyu benden on santim kadar uzundu, başımı kaldırıp ona baktım. Hareket etmek istiyor ama yapamıyor gibiydi. Ağzımdan bir kelime çıktı, “Durma.”

Jonathan başını hafifçe eğerek yumuşak, pürüzsüz ve sıcak dudaklarını dudaklarıma örttü, işte bizim hikayemiz böyle başlıyordu.