Arabanın camlarına vuran yağmur sesleriyle sessizliğe meydan okuyan doğa David'in pek umurunda değildi. Gece tüm benliğiyle etrafı sararken kafasında tek isim vardı. Yıllardır bildiği, gördüğü, takip ettiği insanla ilk defa karşılaşacak olmak ironik bir şekilde onu geriyordu. Hogwarts ile fazlasıyla bağı olmaya başlamıştı. Küçük çocuklarla fazlaca içli dışlıydı ama her yerden, her yaştan gelecek yardımlara ve bilgilere kapısı açıktı. Gaza biraz daha köklenerek otobanda tek tük arabaları solluyordu. Cisimlenebilirdi fakat nedense klasik olmayı seviyordu. O değil de, yaşlandıkça huyları da mı değişiyordu? 30 yaş pisikolojisi fena sarmıştı bir de kardeşi yaşında kızının olması.. Gençlik hatalarıydı fakat derin izler bırakmıştı. Bir hayat gibi.. O bunları düşünürken önünde yasak ormanın karanlık ağaçları göğe doğru yükseliyordu. Hızını biraz düşürerek ormanın toprak yoluna kırdı direksiyonu. Patika daralana kadar arabayla ilerleyecekti. Bu yağmurda fazla ıslanmak istemiyordu. Yaklaşık üç kilometre gittikten sonra ağaçlar tek bir insanın geçebileceği sıklığa gelmişti. Frene hafifçe dokunduktan sonra inleyen motoru susturdu. Arabanın içinde bir kaç dakika boyunca yağmurun amansız şarkısını dinledikten sonra Hızlı bir şekilde kapıyı açıp ayaklarını yağmur yüzünden çamurlaşmış toprağa attı. Berrak koku burnuna dolarken suratında tek bir mimik oynamıyordu. Emin adımlarla çamurda izlerini bırakırken onu gördüğünde ne yapacağını kafasında evirip çeviriyordu. Kızıyla karşılaşacağı zaman bile bu kadar gerilmemişti. Bir şeyleri yoluna sokmak için, karşılaşmak için karar verdiğinden beri düğümler daha da çoğalmıştı. Saçmalıktı bütün bu olup bitenler, fakat himayesi altına alması gereken değerli insanlar vardı. Zarar verilmesini engellemesi gerektiği..

Yasak ormanın kıyısına geldiğinde yağmurun ıslattığı bir adam daha dikkatini çekti. Geçmişin tüm yıkıntılarını ve şimdinin bilinmezliklerini üzerinde taşıyan bir adam. Korku değildi içinde baş gösteren duygu. Uzun zamandır korkuyu tatmamıştı. Fakat merak ve endişe.. İçinden hiç atamadığı şeylerdi. Boğazını sesli bir şekilde temizleyerek yağmurun altında ıslanan çocuğa katılarak düz bir sesle "Austen.." dedi. Yılların getirdiği bir duygusuzluğu taşısada sesi, kendi parçası olan bir insanı bu kadar zamandan sonra bu şekilde görmek içindeki bir çok şeyi değiştiriyordu.

O gün derslerin yoğunluğu ve bir de okul çıkışı Ricimar'a yardım sözü beni gece bitiricekti. Ama olsun Ricimar'a yardım etmek her zaman iyidir. Nede olsa yaşlı birisi bu görevin bazı noktalarını kaldıramıyor olabilir. O nedenle tam gece olmuşken hazırlanıp Ricimar'ın kulübesine ilermeye başladım. Yağmur çok kötü yağıyordu. Mecburen üzerime su sağma büyüsü uyguladım. Böylelikle Yağmur zarar veremiyordu. Ricimar'ın kulübesine ulaştım ve kapıyı çaldım. İçerden sesler geliyordu. Kapıyı açmıyordu. " Ricimar benim Austen." dedim. Kapıyı açtı ve "Hoşgeldin Austen. Hazır mısın? Bu göreve." dedi.

Çok endişeli bir şekilde "Evet hazırım Ricimar" dedim. Oysa ne kadar hazırdım bilmiyordum. Orası iyi de olsa kötü de olsa sihirli yaratıklarla doluydu. O anda Ricimar " Austen cübbeni al çıkıyoruz." dedi. Ellerimi sıkarak "Tamam Ricimar" dedikten sonra hızla kapıya yöneldim ve kapıyı açıp dışarı çıktım. Ama hala yağmur durmamıştı. Ricimar ile yola çıktık. Ricimar hiçbir şey konuşmuyordu. Bu onunla bir şey yapmanın en sıkıcı anlarıydı. Karanlık Orman'a vardık Ricimar benden az ötede duruyordu. Yanında durmaktansa kıyı kenarına doğru ilerledim ve orda durdukça ıslanmaya başlamıştım. Tam o anda bir ses duydum. "Austen" dedi. Arkamı döndüğümde yıllardır birbirimizi görmediğimiz abim vardı. Bu olamazdı. O burda olamazdı. Biz onunla yıllar önce birbirimizi bırakmıştık. Ama şimdi yıllar sonra karşımdaydı. Ne diyeceğimi bilemiyordum. Karmaşık duygular içerisindeydim. O anda ağzımdan dört kelime çıkabildi " Ne işin var burda."