Günlerdir planladığımız akşam yemeğinin zamanı sonunda gelmişti. Aslında biraz da gergindim. John'u dört yıldan sonra ilk defa ciddi ciddi birisiyle tanıştıracaktım ve Pho öyle çok da kolay beğenen birisi değildi. Aslında John da öyleydi. İkisi de zor kişilerdi ama ikisini de kendimden bile iyi tanıyordum. Bir kaç gün önce Pho'yla birlikte Paris'e alışverişe gitmiştik. Ben dizlerimin altına kadar uzanan kırmızı, dar bir elbise ve Chanel ayakkabılar seçmiştim. John, kıyafet konusunda biraz hassastı ve ben onu kızdırmak istemiyordum. Onu kızdırıp da benim için çok özel ve önemli olan bu akşamı rezil etmek istemiyordum. Eğer bir somurtmaya başlarsa, onu güldürmek biraz zordu... Bunu deneyen kişi ben bile olsam. Hava çok da açık değildi, biraz soğuktu. Bu yüzden elime siyah bir panço aldım son rötüşları yaptım ve saatin gelmesini beklemeye başladım. "Acaba John yetişebilecek mi?" diye düşünmekten kendimi alıkoyamadım. İşleri dolayısıyla sürekli yoğundu. Toplantılar, görüşmeler.. vb.
Kendimi biraz olsun rahatlatmak için içki dolabının yanına gittim ve kendime bir bardak kırmızı şarap koydum. Saate son bir kez baktım ve koltuğa oturdum. Ayağım bir hayli düzelmişti. Buna güvenerek, restorana kendim gitmeye karar verdim. John'u arayıp, restorana kendim gideceğimi, merak etmemesi gerektiğini ve onu beklediğimi söylediğim bir mesaj bırakıp evden çıktım.
Restorana geldiğimde beni hemen başgarson beni karşıladı ona gülümsedim ve geçip sandalyeye oturdum. Beklemeye başladım, bakalım hangisi geç kalacaktı?

Üşengeçlikten yerimden kımıldayamayacak haldeydim saati fark ettiğimde. Doğru ya bugün Sihir Bakanı'yla yemeğe gidiyoruz değil mi? En sonunda bizimkinin küçük sevgilisini tanıyacaktım. Onu gazetelerden tanıyordum ama ilk defa üst düzey bir eniştem olacaktı, o geriyordu beni. Çünkü biliyordum ki tars bir hareket yaparsa sinirlerime hakim olamayabilir ve her şeyi berbat edebilirdim. Anne beni engelleyebilirdi ama nereye kadar tampon muamelesi yapabilirdim ki kıza? Kendimi sıkmayı denedim fakat samimiyetsiz her şeye karşı olduğumdan biliyordum ki oraya gittiğimde tekrar serserilik yapacaktım.
Elim mahkum yatak odasına yürüdüm bezgin adımlarla. Bir derdim daha vardı: ne giyecektim?
Elbise felan giyemezdim çünkü görücüye ben çıkmıyordum. Bu nedenle dolabımın altını üstüne getirerek siyah keten pantolonumu ve hakim yaka bej gömleğimi buldum. Odayı biraz daha kurcaladıktan sonra komidinle yatak arasına sıkışmış olan topuklu ayakkabıları de bulmuştum. Saçlarımla uğraşacak mecalim yoktu, makyaj yapmaya da öyle. Sadece böyle durumlarda büyük kurtarıcım olar parlatıcımı sürdüm ve buluşacağımız restorana cisimlendim.
Ayağım sağlam zemine basınca fark ettim ki ortam ensesi kalınlarla dolu lüks bir restoranttı. Kenarı yaldızlı masa örtülerinden tutun sık şamdanlara, paçataliklere kadar lüks kokuyordu. Burda sakız çiğneyemez, bacaklarımı uzatamaz, bira köpüğü bıyıklarımla eğlenemezdim. Rahatsız olmuştum evet. Bakışlarımla ortamı taradım ve kırmızı elbisesiyle göz kamaştıran arkadaşımı gördüm. Koşar adım yanına gittim ve vardığımda ortama hiç yakışmayan bir biçimde boynuna sarıldım omuzunun arkasından.
- Ben geldiiim!

Yine bakanlıktaki işlerim uzamıştı. İşlere o kadar çok dalmışım ki akşamki yemeği assistanım Cristina söyleyene kadar hatırlamamıştım. Cris bana bunu söylediği anda hemen cisimlenerek eve geldim. Bayan Bohm, yatağımın üzerinde kıyafetlerimi hazırlamıştı. Koşarak banyoya girdim.
Banyodan çıkar çıkmaz saate baktığımda 15 dakika geç kaldığımı farkettim ve hızlanmaya başladım.
Siyah smokinimi giydim. Üstüne beyaz bir gömlek ve siyah bir papyon ve onunla uyumlu bir siyak parlak ayakkabılar... Pascal Morabito'nun eseri olan Or Black parfumümü eline aldım ve boynuma sıktım. Or Black'ı sadece özel günlerinde kullanırdı. Parfmumü sıktıktıktan sonra tam çıkmak üzereydim ki saçlarıma bakmadığımı fark ettim ve tekrar odaya dönerek saçlarıma baktım ve hafifçe düzelttim. Yanıma parfumümü de almıştım. Nolur nolmaz açısından.
Hemen odadan koşarak çıktım ve arabaya atladım. Sonuçta yanımda iki bayan olcaktı ve ben onları evlerine bırakacak-
tım. Arabayla cisimlendikten sonra arabayı park ettim ve koşarak içeriye girdim.
Çok heycanlanmıştım. Zaten geç kalmıştım. İki bayanı bir restuarantta bekletmek pekte hoş değildi. Gözlerimle ayırttığım masayı arıyordum ki şef yanıma gelip masanın numarasını söyledi.

- Numara 4 Bay Dillinger ve masanız cam kenarında efendim ve ayrıca Bayan Phoneix ve Bayan Anne geldiler dedi gülümseyerek ve beni yanlız bıraktı. Lanet olsun! Pho zorlu biriydi. Geç kalanı asla affetmezdi. Umarım bana bu seferlik bir ayrıcalık tanırdı. Bu sefer koşarak değilde hızlı adımlarla yürümeyi tercih ettim. Masa vardığımda gözlerim kamaşmıştı. Amié çok güzel olmuştu. Amié ile selamlaşmadan önce Pho'ya döndüm ve:

- Hoşgeldiniz Bayan Phoneix. Sizi beklettiğim için özür dilerim dedim ve Amié'ye dönerek

- Hoşgeldin Amié! Beklettiğim için tekrar özür dilerim dedim ve sandalyeleri göstererek oturmalarını işaret ettim. Amié'e hayatım gibi laflar etmeye cesaret edemiyordum. Çünkü her an Pho patlayabilirdi bu iltifatlara karşı. Onlar oturduktan sonra ben de oturdum.
Neredeyse kalbim duracaktı. Sanki görücüye çıkmıştım. Şuanda gözüm hiç birşeyi görmüyordu. Sesler karma karışıktı. Etrafı bulanık görüyordum. Ya heycandan ölecektim ya da korkudan..

Seçtiğim restorantın güzelliği sayesinde kendimi bir kez daha kutladım. Mükemmel bir şarkı çalıyordu. Paganini caprice no.24. hayatımda bunun kadar güzel bir keman solosu duymamıştım. Herkes kendi alemindeydi, dönüp de kimse bana bakmıyordu.
Hiç beklemediğim bir anda birisi boynuma sarıldı, gelenin John olduğunu düşündüm ve tam dönüp onu öpecekken Pho olduğunu fark ettim. Kuş gibi cıvıltılı bir sesle:

- Ben geldiiim! dedi. Seçtiği kıyafetler ona öylesine yakışmıştı ki, sonunda ona da bir miktar moda hissi bulaştırdığım için çok mutlu oldum. Makyaj yapmamıştı ama makyajsız hali bile mükemmeldi. Üzerimdeki gereksiz gerginliği atmak için John gelene kadar kırmızı şarap içmeye karar verdim.

Pho geldikten birkaç dakika sonra, restorantın kapısı açıldı ve içeriye tarif edemeyeceğim kadar etkileyici birisi girdi. Benim onu fark etmediğimi düşündü ve bize doğru yöneldi. Siyah smokiniyle o kadar hoş görünüyordu ki, bir an için kendimi çok çirkin hissettim.
Bana selam vermeden önce Pho'ya döndü ve:

- Hoşgeldiniz Bayan Phoneix. Sizi beklettiğim için özür dilerim dedi. İşte benim Johnnie'm. Benden önce Pho'ya selam vermesi çok uygun bir davranıştı. Eğer direk bana sarılsaydı, Pho sanırım 5 dakika içerisinde burayı terk ederdi. Daha sonra bana baktı ve:

- Hoşgeldin Amié! Beklettiğim için tekrar özür dilerim dedi. Onun sesini tekrar duymak beni öylesine rahatlatmıştı ki. Yanıma oturduğu anda burnuma gelen mükemmel kokusuysa...

- Eee, nasılsınız?

O kadar gereksiz bir soruydu ki bu. Söylediğim anda pişman oldum.

Kendimi o kadar çok sıkmıştım ki gülmemek için, yüzüm
kıpkırmızı olmuştu. Koca sihir bakanının benden çekinebileceği aklımın ucundan
geçmezdi ama olmuştu işte. Adam benim korkumdan iltifat bile edemiyordu
arkadaşıma.Anne de ortamı yumuşatmaya çalışıyordu gereksiz sorularla. Ortam gergin miydi ki? Benim için hava hoştu. En son yüzü o kadar sıkıntılı bir hal aldı ki John'un, hafifçe
kıkırdamadan edemedim.
- Bay başkan, efendim, bu kadar utanıp sıkılmanıza ne
gerek var anlayamadım. Eğer sorun yaklaşık 15 dakikalık rötarınız ise, Anne
alışmıştır artık, ben ise bu kasıntı mekandan ölesiye nefret ettiğimden olsa gerek
biraz fazla gerildim. Ama şunu da belirtmek isterim ki insan yemiyorum.
Sinsice gülümsedim. Birinin bu herife sevgilisinin sahipsiz olmadığını,
sahibinin ise gerçekten huysuz bir cadı olduğunu belletmesi gerekiyordu ve o
biri benden başkası olamazdı. Anne'in anlattığına göre bir Tanrı'ydı bu adam.
Fiziksel olarak evet, gerçekte iyi görünüyordu. Fakat burada beni ilgilendiren
kişiliğiydi ve yeteneklerimi sonuna kadar kullanacaktım. Hangi yeteneğimi mi?
Tabiki insanı çileden çıkarmaktaki üstün yeteneğimden bahsediyordum.

Aslın da pek korkmamıştım ama heycanlanmıştım. Sanırım heycan ve korku birbirine karışmıştı.Masaya oturduktan sonra:
Ee , nasılsınız ? diye sordu Amié . Gereksiz bir soru muydu ? Sanrım, evet. Cesaretim topladım ve:
-İyiyim , hayatım sen nasılsın ? diye konuşmaya başladım. Sonra da sıcak bir gülümsemeyle:
-Peki siz nasılsınız Bayan Pho? dedim. Neden bu kadar stres yapmıştım ben de anlayamadım. Neyse ki Pho benim eski bir arkadaşımdı onu tanıyordum ama uzun yıllardır görüşmemiştik. Zaten o kadar da samimi değildik. Gaddar görünümlü biriydi ama aslında öylesine iyi kalpliydi ki. Konuşarak biraz vakit geçirdikten sonra:

- Bay başkan, efendim, bu kadar utanıp sıkılmanıza ne gerek var anlayama
dım. Eğer sorun yaklaşık 15 dakikalık rötarınız ise, Anne alışmıştır artık, ben ise bu kasıntı mekandan ölesiye nefret ettiğimden olsa gerek biraz fazla gerildim. Ama şunu da belirtmek isterim ki insan yemiyorum dedi. Bu sözleri söylemesi beni baya şaşırtmış ve rahatlatmıştı. Herkezin yanında aynı olmalıydım. Amié'le nasılsam şuan da öyle olmalıydım. Elimi Amié'nin omzuna attım ve:

-Doğrusunu söylemek gerekirse Pho'cum 15 dakikalık gecikmem beni biraz rahatsız etti. Sonuçta iki bayanı bir restorantta tek başlarına bekletmek olmaz dedim gülümseyerek. Ve devam ettim:
-Pho,gerilmene gerek onlar ne kadar insansa biz de onlar kadar insanız. Sonuçta onlar nasılsa biz de onlar gibiyiz. İstediğin şekilde davranabilirsin dedim küçük bir kahkahayla ve göz kırpttım. Bu sırada garson geldi ve:

-Ne arzu ederiniz ? Diye sordu. Kararı Pho ve Amié'ye bırakmıştım.
Dışarda yağmur yağmaya başlamıştı. Ne kadar da güzeldi. Amié öyle bir restoran seçmişti ki...
Kemanın o sesi beni gerçekten de rahatlatıyordu. Onun , o ritimli çalışı ve ortamda yarattığı sıcak duygular gerçekten de inanılmazdı.

Bir kaç dakika soruma cevap gelmeyince bayılacağımı hissettim. İkisi de gayet rahat duruyorlardı, ama ben? Ben gerginlikten az sonra orta yerimden yırtılacaktım. Neden bu kadar kasıntı bir yer seçmiştim ki? Ama aklıma buradan daha hoş bir yer gelmiyordu. Kemaın sesi bile beni rahatlatmaya yetmiyordu ki, kurtarıcım, John, elini omzuma attı. O anda o kadar rahatladım ki, tam olarak ne dediğini bile hatırlamıyorum. Önce bana bir şeyler söyledi sımsıcacık bir gülümsemeyle, daha sonra Pho'ya...
Etrafımda olan bitenleri fark etmeye başladığımda Pho konuşuyordu:

- ... utanıp sıkılmanıza ne gerek var anlayamadım. Eğer sorun yaklaşık 15 dakikalık rötarınız ise, Anne alışmıştır artık, ben ise bu kasıntı mekandan ölesiye nefret ettiğimden olsa gerek biraz fazla gerildim. Ama şunu da belirtmek isterim ki insan yemiyorum. dedi ve sinsice gülümsedi. Aklında kimbilir neler geçiyordu. Pho, okul yıllarımızda bile bana karşı bir şeyler hisseden herkesi sorguya çekmeye o kadar alışmıştı ki, eminim bu gece John'a soracağı milyarlarca soru vardı.

- Doğrusunu söylemek gerekirse Pho'cum 15 dakikalık gecikmem beni biraz rahatsız etti. Sonuçta iki bayanı bir restorantta tek başlarına bekletmek olmaz dedi ve o muhteşem gülüşüyle devam etti: Pho,gerilmene gerek onlar ne kadar insansa biz de onlar kadar insanız. Sonuçta onlar nasılsa biz de onlar gibiyiz. İstediğin şekilde davranabilirsin
John'a Pho'yu o kadar çok anlatmıştım ki, artık Pho'yu çok iyi tanıyordu ve canım arkadaşım bu tür yerlerden nefret ederdi. Ona daha çok minik barlar, pub'lar iyi gelirdi...
Ben tam kemanın melodisine takılmışken garson geldi ve bir şeyler isteyip istemediğimizi sordu. Bu gece çok sert bir şeyler içmemeliydim.

- Şimdilik beyaz şarap, dedim ve masadakilere dönerek:
- Siz gayet rahat görünüyorsunuz. Ben niye kendimi bu kastıysam... dedim ve tiz bir kahkaha attım.

-Pho,gerilmene gerek onlar ne kadar insansa biz de
onlar kadar insanız. Sonuçta onlar nasılsa biz de onlar gibiyiz.
İstediğin şekilde davranabilirsin

İşte bu beklediğim anahtar kelimeydi. Tam ağzimi açacakken garson ne arzu ettiğimizi sordu. Anne her zamanki gibi beyaz şarap sipariş etti ve ardından:

- Siz gayet rahat görünüyorsunuz. Ben niye kendimi bu kastıysam... dedi tedirginlikle.
Gülümsedim. Kasılmakta haklıydı çünkü John'un sınırlarını zorlamayı kafama takmıştım. Anne'e anlamlı ve sinsi bir bakış attıktak sonra :
-Neden gerildin tatlım? Gayet zevkli bir sohbet ortamının içerisindeyiz değil mi Bay Başkan?

Sinsi bir şekilde gülümsedim Jdhn'a. Bakalım bu adam, sevgilisi için ne kadar büyük rezilliklere katlanabilirdi. Amacım sadece John'un hangisine daha çok değer verdiğini anlamaktı. Sihir Başkalığına mı? Yoksa en yakın arkadaşım, dostum, annem, can yoldaşım Anne'e mi? Cevaplanmayı bekleyen çok soru vardı ve zaman kısıtlıydı. Ahlaksız ve sinsi planımı gerçekleştirmek için bacak bacak üstüne attım ve garsona döndüm:
-Tekila. Her halde nasıl servis edildiğini biliyorsundur? Yanına bir kaç çeşit çerez de getirirsen sevinirim. dedim yumuşak bir sesle. Garsonu kafasındaki soru işaretleriyle başbaşa bırakarak bizimkilerin şaşkınlıktan ve gerginlikten çarpılmış yüzlerine dönüp:
-Bu meret çerezsiz içilmiyo be çocuklar. dedim ve arsız bir kahkaha patlattım
-Ee Bay Başkan, bakanlıkta işler nasıl gidiyor? Asistanınla bazı sorunların var galiba?
İlişkinin bam teline dokunmuştum. John'un tepkisini merak ediyordum evet, fakat Anne'in tepkileri de hayati önem taşıyordu benim için. Fark ettirmesem de John'la kendimi kıyaslamaktan yorulmuştum ve bir cevap almam gerekiyordu. 'Bir taşta iki kuş' diye geçirdim içimden ve karşımdaki iki yetişkinin tepkilerini izlemeye koyuldum.

- Siz gayet rahat görünüyorsunuz. Ben niye kendimi bu kastıysam... dedi tedirginlikle.

- Hadi ama bebeğim. Kendini kasmana gerek yok. İkimizi de tanıyorsun. Ve biz Pho ile gayet iyi anlaşıyoruz dedim tebessümle.

Pho'nun yüzünde yine o çocukluk dönemimizdeki sinsi gülümseme ve sert bakışları vardı. Bacak bacak üstüne attı ve:
-Tekila. Her halde nasıl servis edildiğini biliyorsundur? Yanına bir kaç çeşit çerez de getirirsen sevinirim dedi yumuşak bir sesle. Garson kafası karışmış bir şekilde bana döndü ve:

- Siz ne arzu edersiniz bayım ? diye sordu.
- Bir ıstakoz ve kırmızı şarap , lütfen dedim. Garson ''tamam'' anlamında kafasını salladı ve bizi mum ışığında yanlız bıraktı.

-Ee Bay Başkan, bakanlıkta işler nasıl gidiyor? Asistanınla bazı sorunların var galiba? İşte beklenen soruyu soruyu sormuştu Pho. Beklemediğim bir soru değildi.Küçük bir gülümsemeyle söze başladım.

- Şu Başkan kelimesini kullanmasak ya da bay. Sonra lafıma devam ettim.
- Evet,küçük bir problem yaşadık ama Amié'nin olgunluğu sayesinde bu olayı da atlattık. Assistanımı kovdum ve yerine daha deneyimli birini aldım dedim ve yine küçük bir gülümseme ile bitirdim. Şimdi artık heycanımı yenmiştim.

- Hadi ama bebeğim. Kendini kasmana gerek yok. İkimizi de tanıyorsun. Ve biz Pho ile gayet iyi anlaşıyoruz dedi John. Hayatımın aşkı ve en yakın arkadaşımın ilk defa bir araya geldiği gecede fazlaca gergin davranmıştım. Biraz rahatlamaya karar verdim ve uzanıp John'un elini tuttum.

-Ee Bay Başkan, bakanlıkta işler nasıl gidiyor? Asistanınla bazı sorunların var galiba? dedi. Beklenen soruyu sormuştu. Ben de düşünüyordum, Pho bu konu hakkında neden beni sorguya çekmedi acaba diye? Bu konuda beni değil John'u sorguya çekmeyi planlıyormuş küçük hanım. Gerilmek istemiyordum. Sadece onları sorunsuz bir şekilde tanıştırıp bu olayı bitirmek istiyordum. Neyse ki, John gayet normal bir şekilde cevap verdi:

- Evet,küçük bir problem yaşadık ama Amié'nin olgunluğu sayesinde bu olayı da atlattık. Assistanımı kovdum ve yerine daha deneyimli birini aldım dedi.
Eğer o gün orada çekip gitseydim eminim her şey çok daha farklı olurdu. Bu sefer "Bakanın sevgilisi çok fena trip attı." başlıklı yazılarla karşılaşırdık eminim ki. Ama benim John'a sonsuz güvenim var ve bu tür durumlarda kesinlikle dinlenmeyi hak ediyor.

- Bir kez daha, Ne o ne de başka bir dış kuvvetin bizi ayıramayacağını kanıtlamış olduk hayatım. dedim ve ona gülümsedim.

Dudaklarımı büzdüm. Bu başkan bey zorlu biriydi ama ben de dozu arttırmalıydım değil mi? Anne bana düşünceli gözlerle bakıyordu. Şüphesiz ne yapmaya çalıştığımı anlamıştı ve bir dahaki adımımı anlamaya çalışıyordu. Ona doğru sinsi bir gülümseme fırlattım ve John'a dönüp:
-Asistanına asılmadın yani?
İkisinin de tepkisini ölesiye merak ediyordum ki garsonun önüme koyduğu bardak dikkatimi dağıttı. Adamcağız haklı olarak bir porsiyon tekila, limon ve tuz getirmişti. Desibelleri zorlayan bir kahkaha ile:
-Ohoo şef, bu benim dişimin kovuğuna yetmez, şişeyi komple getir! Nasılsa John ödüyor!
Etraftaki 'elit' insanlar onaylamayan bakışlarla beni süzüyorlardı. Onlardan bazılarına dil çıkardım. Kısık sesle söylendiklerinden ne dediklerini anlamıyordum. Onları lanetlemediğime şükretsinlerdi. Önüme dönüp çeyrek dilimlere ayrılmış limonlardan birini ağzıma götürdüm, akabinde küçük tekila kadehini boşalttım ve elimin tersine döktüğüm tuzu yaladım. Alkolün etkisiyle yüzüm buruştu.
-Vay be, gerçekten etkiliymiş. Hah ne diyordum? Asistanına asılmandan bahsediyordum doğru.

- Bir kez daha, Ne o ne de başka bir dış kuvvetin bizi ayıramayacağını kanıtlamış olduk hayatım. dedi ve bana gülümsedi. İşte benim kadınım. Bir kez daha bana olan güvenini ve sevgisini kanıtlamıştı.
- Haklısın aşkım dedim sadece. Tam Pho'ya odaklanmış ve bir sonraki adımını tahmin etmeye çalışırken yemeklerimiz gelmişti. İyi bir zamanda mı gelmişti yoksa kötü bir zamanda mı ?
Yemeklerimizi yemeğe başlamıştık. Kırmızı şarabımı yudumluyor bir yandan da yemeğimi yiyiyordum. Aldığım bir parça ıstakozu çiğnemeye başlamıştım ki:
-Asistanına asılmadın yani? sorusu üzerine yediğim ıstakoz boğazımda düğümlendi ve öksürmeye başladım. Bardaktaki şarabımdan birkaç yudum aldım.

Acaba gerçekten de asılmış mıydım Scarlett'e ? Bu sorunun cevabı neydi ben de bilmiyordum. Scarlett ile bir yakınlığımız yoktu ama fiziki yönden güzel bir bayandı. Sonuçta her erkek güzel bir fizikten etkilenirdi. Ben de etkilenmiş miydim ? Sonradan hatırladım ki bir ara ona yan gözle bakmıştım ama son anda bu yoldan dönmüştüm. İyiki de dönmüşüm yoksa nolurdu bilmek bile istemiyorum. Sonuçta erkekler için fizik bir anlık zevkti ama benim için fizikten önce gerçek sevgi gelirdi. Amié'de gerçek aşkı bulduğum için onunla birlikteydim. Eğer gerçek aşk olmasaydı önümüze çıkan her engele çarpıp düşerdik kalkmamak üzere. Bunları düşünürken Pho'nun sesiyle irkildim:
-Vay be, gerçekten etkiliymiş. Hah ne diyordum? Asistanına asılmandan bahsediyordum doğru. Sorusunu yenilemişti. Ben de beklemeden cevabımı vermiştim.
- İlk geldiği zamanlar biraz asılmış olabilirim ama sonradan bu yolun yanlış olduğunu anlayıp geriye döndüm. Eğer o yoldan döndüğüm için pişman mıyım diye soracak olursan hayır,değilim. Çünkü; benim için öncelik gerçek aşktır dedim ve elime şarabımı alıp içmeye koyuldum.
Kırmızı şaraptan sıkılmıştım garsona işaret edip bir viski getirmesini söyledim. Şimdi o kararsız halim gitmişti ve yüzümde gülümsemeler vardı. Amié döndüm ve elini tutum ve kibarca öptüm.

- İlk geldiği zamanlar biraz asılmış olabilirim ama sonradan bu yolun yanlış olduğunu anlayıp geriye döndüm. Eğer o yoldan döndüğüm için pişman mıyım diye soracak olursan hayır,değilim. Çünkü; benim için öncelik gerçek aşktır

Kadınlar hisseder diye boşuna dememişler. Bir dönem John'la olan kavgalarımız çok aşırı derecede artmıştı. Beni hergün ararken haftada bir kez aramaya başlamıştı ve ben bu olayın o kadın yüzünden olduğunu biliyordum... O kadına karşı öylesine bir nefret duyuyordum ki, ona sadece öylesine bir Avada Kedavra sallamak istiyordum. Neyse ki, o zor günler artık geride kalmıştı. John yanımdaydı ve aldığım her nefeste onun beni sevdiğini ve seveceğini bilmek beni müthiş rahatlatıyordu...

Pho, karşımda bir CIA ajanı edasıyla John'a soğuk terler döktürmeye niyetliydi ve ben bu duruma kendimi alıştırmıştım artık. Ne sorarsa sorsun bozuntuya vermemekte kararlıydım. John seviyordum ve ona aşıktım. Ama bu kadar büyük bir şeyi göz ardı da etmem imkansızdı....

- Demek öyle hayatım, başka neler yaptın arkamdan? dedim dişlerimi sıkarak...

İşler kızışıyordu, tam da istediğim kıvama gelmişti olaylar. Anne, John'un kirli çamaşırlarını görüp yüzünü buruşturmuştu. John ise durumu nasıl açıklayacağını şaşırmıştı muhtemelen. Ortamın ısısını köklemeye karar verdim. Yanlış anlaşılmasın, arkadaşımı çok ama çok seviyorum ama arkadaşımın kendine layık gördüğü insanlar hakkında bazı tereddütlerim vardı haklı olarak. Zira Anne için en mükemmelini istiyor, bu nedenle arsız bir kaynana gibi karşımdakini haşlıyordum. Nitekim şimdi de öyle oldu. Sağımda duran tekila şişesinden bir yudum aldım, çeyrek limonlardan bir tane ve tuz. Alkolün boğazımı yakıp mideme indiğine emin olduğumda Anne'e dönüp:
- Klasik senaryolar muhtemelen tatlım. İlk önce sekreterine, sonra asistanına, sonra bilmem kime... Belki de şuradaki garson kızla da ilişkisi olmuştur. Bunları öğrenmeden nasıl bir ilişkiye girebilirsin anlamıyorum Anne. Daha önce defalarca yaşamadık mı bunu? Lütfen, aşkına saygı duyuyorum ama...
Duraksadım. İçimde yükselen öfke dalgasını Azkaban korkusuyla bastırarak dişlerimin arasından söylendim:
-Şu ana kadar aşkını kötüye kullanıp sana yazık edenleri hatırla.
Anne'in elini tuttum. Duygulanmıştım ve lanet olsun ki bu sesime de yansımıştı. Titrek bir sesle:
- Sen ağlarsan ben de ağlarım unuttun mu? Astronomi okumaya karar verdiğin gece... Kule'de sırt üstü uzanıp beraber ağlamadık mı? Oh mon amie petite, bu sefer dayanamayız.
Ne yapıyordum ben böyle? Buraya John'un canına okumaya gelmemiş miydim? Öyleyse neydi bu gereksiz duygusallık üzerimdeki? Kendimi toparlamaya çalıştım ama ne Anne'in elini bırakabildim, ne de sesimin titremesini engelleyebildim. Ağzımı açtım fakat söyleyecek şey bulamadan, gözlerim dolu dolu can arkadaşıma bakakaldım...