"Yılın ilk maçı için, fena rakip değil ha?" Öküzümün yanağına bir öpücük kondurdum ve pelerinimi son kez düzelttim. Quidditch'i her zaman severek oynardım. Sakarlığım yüzünden çoğu kez hatalar yapardım fakat gün geçtikçe hatalarımın kaybolması hoşuma gidiyordu. Maçın başlamasına dakikalar -belki de saniyeler- kala öküzüm takımı etrafında topladı, akıcı ses tonuyla takımı destekleyici sözler sarfetti; "Güçlü olun. Ben size güveniyorum. Gryffindor size güveniyor. Bu maç bizim." Öküzüme gülümsedikten sonra, Henry'nin bana gülümseyen yüzüne baktım. Baş parmağımla, 'tamamdır' işareti yaparak Henry'ye gülümsedim. Ortağımdı, onunla çalışırken kendimi özgür hissediyordum. Nedense, en büyük görevi bizimkisiymiş gibi görürdüm. Süpürgede dengede durmak zaten zor bir işti. Sopayla kuvvetli vurmak için de dengeyi daha kontrollü yapmalıydık. Tabii, bu benim fikrimdi. Belki de egom beni bu yöne itiyordu. Tezahüratların arasına karışmış "Yaşasın Gryffindor," sesi Henry'ye aitti. Aynı ses tonuyla onu onayladım ve ellerimizi ortada buluşturup hep beraber "Yaşasın Gryffindor!" diye bağırdık. Bu takımı seviyordum! Maçın başlama vakti geldiğinde, son kez derin nefes aldım ve süpürgemin yanına ilerledim. "Hadi, millet!" diyerek takımıma son kez gülümsedim.