Jeffrey Carter
1- Bütün binalar gözümde aynı en sevdiğim bina yok ama Ravenclaw'dan nefret ederim.
2- Üçüncü veya beşinci sınıf.İlla bi tanesini tercih etmem gerekirse üçüncü.
3- Melez
4- Annesi büyücü babası muggle.Annesi doğduğu günden itibaren karakterime sürekli yeni büyüler iksirler öğretmiş bu yüzden karakter Hogwarts'a gelmeden önce baya bilgili.Özellikle kara büyüleri iyi biliyor.Büyükanne ve büyükbabası karanlık lord tarafından öldürüldüğü için içinde karanlık sanatlara karşı bir nefret de var.Bu yüzden KSKS dersini çok seviyor.
Örnek RP:
"Ah hadi ama yakalanacağız!"
"Birşey olmaz , merak etme"
Son birkaç saattir tüm koridorlara tezekbombası yerleştirmekten ellerim yorulmuştu , artık yatakhaneye dönelim diye ısrar etmeme rağmen bir türlü ikna edememiştim Simone'u.Son koridora gelmiştik , terden sırılsıklam olmuştum ama Simone benden daha rahattı o kesin.Tam son tezek bombasını da yerleştirmiştikki arkamda bir nefes hissettim.Hiç güvenilir gelmeyen ve sonumun geldiğini haber veren bir nefes.Hızlıca arkamı döndüğümde karşımda duran kişi hademe Filch'den başka birisi değildi.Yutkundum.Arkama dönüp baktığımda Simone'un da aynı benim gibi titrediğini gördüm.Evet sonumuz gelmişti işte.
"Vay,vay küçük düzenbazlar iş başında! Hah! Sizi nihayet yakaladım!"
Tehditkar bir şekilde kahkaha attı.Yakalarımızdan yakaladığı gibi bina başkanımıza götürdü.Yol boyunca bizi sürekli tehdit ettiği için korkum daha da artmıştı.Sonunda Profesör Sprout'un odasına varmıştık.İçeri girer girmez Filch ikimizi hızlıca öne ittirdi.
"Bu öğrenciler, Profesör, sinsice ve haince bir suikaste hazırlık yaparken yakalandı!"
Şaşırmıştım.Ne suikasti ? Açıklamaya çalıştım.
"N-ne ? Suikast falan değil sadece ufak bir şak-"
"Sus! Yalancı küçük şeytan! Sanki sihir bakanlığı müsteşarının bugün okula geleceğini ve koridorları tek tek dolaşacağını bilmiyordun ?" dedi Filch hiddetle.
Tesadüfün bu kadarı dedim kendi kendime.Simone'a baktım ağlayacak gibiydi.
"Bize ne ceza vereceksiniz?" diye sordu tasayla.
Filch'in o kızgın suratı gitti ve yerine pis pis sırıtan bir adam geldi.
"Tabii ki yasak ormana gideceksiniz.Bu yeterli olmaz ama kurallar ancak bu kadarına el veriyor!"
Doğru mu bu dercesine Profesör Sprout'a baktım , o da sanki cevaplarcasına başıyla onayladı.
Az sonra Filch ikimizi de yakaladığı gibi odadan çıkardı.Aşağı giriş salonuna doğru yürürken Simone'a fısıldadım;
"Gördün mü başımızı ne hallere soktun?"
O da şaşkındı tabii;
"Nerden bilebilirdim ki ? Şansa bak.."
O sırada kulübeye vardık.Bekçi Ricimar orada odun topluyordu.Filch bizi onun önüne attı.
"Al, bu sansarlar bu gece cezaya kalıyor.Seher vakti gelirim , arta kalan parçalarını toplamak için."
Kahkahalar atarak şatoya geri döndü Filch.Biz ise Ricimar'la kalmıştık.10 dakika boyunca hiç konuşmadık Ricimar'ın odun toplama işinin bitmesini bekledik.Daha sonra Ricimar bize döndü;
"Bana bakın, zaten yeterince yorgunum eğer ormanda ters bir hareket yapıp başımızı belaya sokarsanız o zaman yarın bavulunuzu toplayıp dönersiniz.Tamam mı ? Güzel.Gidelim öyleyse."
Bekçiye olan güvenimi de kaybetmiştim.Simone ve ben hiç konuşmadan Ricimar'ın peşinden ilerledik.Ta ki hava kararıp soğuyana dek;
"Hava soğuk oldu" dedi Ricimar "Kulübeye dönüp pelerinleri getirsem iyi olur.Siz burda durun ve hiçbirşey yapmayın.Tamam mı ?" Simone ve ben Ricimar'ın karanlıktaki siluetinin ağaçlar arasında kayboluşunu izledik.O sırada Simone bana döndü ve;
"İşte tam aradığım fırsat! Ormanı hep gezmek istiyordum.Gidelim hadi!" Tam ilerlemeye yeltenmişti ki kolundan tuttum ve geri çektim.
"HAYIR! Senin yüzünden burdayız ve daha fazla başımı belaya sokamam!"
Ama o beni dinlemiyor gibiydi;
"İyi, ben kendim giderim ve sende burda korkak korkak otur." İlerlemeye başladı .Korkmuştum orada yanlız kalamazdım.Ama hayır ilerlersem başım daha fazla derde girer.Ricimar'ı beklemeliydim.Öyle de yaptım.Bir,iki,üç derken tam 10 dakika geçti ama ortalarda kimsecik yoktu.Korkmuştum.Tam bu sırada çalılardan sesler gelmeye başladı.Ricimar olduğu umuduyla seslendim;
"Ricimar, sen misin ?"
Cevap gelmedi.Birkez daha sordum yine cevap yoktu.Tam o sırada çalılarda soruma cevap veren birşey gördüm.Ricimar değildi bu, Sihirli Yaratıklar Kitabında gördüğüm birşeydi bu, bir At-adam.
At-adam'ın yanında yarı baygın Simone duruyordu.Kafasından oluk oluk kan akıyordu Simone'un.
"Ne yaptın ona iğrenç şey?!" diye bağırdım.Ve sanırım yapmamam gereken birşeyi yapmıştım.At-adam hiddetle üstüme yürümeye başladı;
"Bana ne cüretle hakaret edersin seni insan pisliği!" diye haykırdı.
Korkmuştum ama kendimi korumalıydım.O an heyecanla büyücü olduğumu unutup At-adamın kafasına taş atmaya başladım.At-adam daha da sinirleniyordu.En son attığım minik taş tam gözüne gelince üzerime doğru şaha kalktı.Birşeyler yapmalıydım yoksa ölecektim, işte o an annemin öğrettiği kara büyüleri test sürüşüne çıkarma vaktiydi.Hızlıca asamı çekip haykırdım;
"Incarcerous!"
Asamdan çıkan ipler yaratığın boynuna ve bacaklarına dolandı.Hayvan yere yığıldı ve haykırmaya başladı.Can çekişiyordu.Daha fazla orda kalmanın doğru olmayacağını anlamıştım.Hemen Simone'u sırtlayıp ormanın dışına doğru koşmaya başladım.Tam o sırada karanlıkta birşeye çarparak durmuştum.Kafamı kaldırıp baktığımda bunun Bekçi Ricimar olduğunu gördüm.İnanılmaz rahatlamıştım.Onun hem soru soran hemde sert bakışları arasında olayları çabucak anlattım o da bizi en güvenli şekilde ormandan çıkardı.Ormandan çıkar çıkmaz, tam ormanın sınırına birtakım büyüler püskürttü.Savunma büyüleri yaptığını anlamıştım.Hemen onun klübesine girdik.Simone'a ilkyardım yaptı.Cezamızı iptal ettiğini söylediğinde çok sevindim.Simone' beraber kaldırıp Madam Pomfrey'e götürdük.Simone'un yanıbaşına oturduğumda aklıma gelen ilk şey Hogwarts'ın söylenildiği kadar güvenli olmadığıydı.
Anasayfa 
Konu: Jeffrey Carter