Sanat veya sanatçıyı
değil de, galerilerde tanışmanın hayalini kurdukları kendilerine denk
kitlenin hayalini kuran onlarca insanın arasında, Çığlık portresine
benzeyen resmin önünde durdular dakikalarca. Ressam, portrenin Çığlık’la
benzerliği olmadığını her konuğa ayrı ayrı anlatmaya çalışsa da,
oldukça sorun olan ve galerinin saygınlığını düşüren resmi sergi sonrası
yakacaktı. Resim yanacaktı, önünde yaşananlar unutulacak mıydı? Bir yıl
boyunca hiçbir haber vermeden ve haber almadan Sibirya’da inzivaya
çekilen Bryan affedilebilir miydi? Yeryüzünde yaşayan tüm dinlerin
kitaplarında eziyetin tanrı katındaki yeri nefretlerle anlatılır.
İsa’nın zulmedenlerin yanında olmayacağı, Muhammed’in onları ümmetine
kabul etmeyeceği yazılır. Bryan inanmadığı dinlere karşı gelirken, ahlak
yasaları onun için işliyor muydu? Ona eroin kadar bağımlı Alexis’i
yapayalnız bıraktığında, yüzme öğreteceğine söz verdiği küçük bir kızı
havuza can yeleksiz atmış kadar olmuş muydu? Ya da, yeryüzüne inen bütün
peygamberler onun üzerine düşeni yaptığını mı söylerdi? Bir konsey
toplansa Bryan yardıma ihtiyacı olan Alexis’e yardım ettiği için
kahraman mı ilan edilir? Bağlanmak suç mudur ve Alexis Bryan’a tüm
benliğiyle bağlanarak yeryüzündeki büyük suçlardan hangisini işlemiştir?
Alexis’in çaresiz bakışlarını diktiği yorgun Bryan’ın çehresine
baktığında görülen pişmanlık –elinde olmadığı halde yaşananların
sorumluluğu- yüzünden okunabilirdi. Sunday’le kavuştuğu neşesi, tekrar
solmuştu. Onu görmeye bile katlanamadığı tahmin ettiği Alexis’in
Cosby’nin koluna başına gömmesi ve gözyaşlarını saklaması… İşte bu
beklediği bir şey değildi. Kendinden böylesine uzaklaştığını görmeyi
tahmin etmiyordu. “Gitmek istiyorum… Evime
gidelim.” Kimi zaman tek bir harf onlarca şeyi anlatır ya, işte
öyleydi. Bryan’ın kayıp listesine bir yenisi daha eklenmişti: evi. O
evde ona yer kalmış mıydı? Zaten bir sıfır yenik başlayan Bryan’ın bu
maçı alabilmesinin bir yolu yeryüzünde mevcut muydu? Çünkü eğer
mevcutsa tüm şartları zorlayıp o yolu bulurdu. Aslında aklından bu
cesaretlendirici sözler ve teskin edici gelecek kehanetleri geçse de,
Alexis’e baktığında hiç de umutları yeşermiyordu. Genç kadın yüzüne
bakmıyordu. Bryan’ı görmek onu memnun etmemişti hatta içinden gerçekten
ölmüş olmasını diliyor bile olabilirdi. Bu durumda Bryan ne yapabilirdi?
“Evimden git benimle yaşamak istemiyorsan diyebilir miydi?” Hayır. Buna
hakkı olmadığının öylesine farkındaydı ki, lanet olası Yezid’e,
kendisine bulaştığı için okkalı bir küfür savurdu belki milyonuncu kez.
Mutlu olmuş, aşka böylesine yaklaşmışken kaybetmek zorunda mıydı? Hiç
yaşamamalıydı. Bu yüzden korkuyordu bağlanmaktan. Onu kaybetmekten
korkuyordu ve bu bir zaaftı. “E-eve gidelim mi? Ama
gelmek istemiyorsanız sorun değil. Gerçekten…” Bu sefer
Alexis’in konuştuğu kişinin kendisi olduğunu bilmek yüzüne belli
belirsiz bir gülümseme kondurması için yeterli oldu. Umut vardı. Ölmüş
olmasını dilemiyordu. Yalnızca Bryan’ın hatasını düzeltmesini ve eskiye
dönmeyi istiyordu. Eğer onu tanıyorsa, doyasıya konuşmayı ve huzurla
uyumayı istiyordu. Bir de sevilmeyi. O kadar... Eve gitmeyi memnuniyetle
kabul etti, Cosby’e Sunday’i almasını ve çok soru sormamasını söyledi
ve eve gittiklerinde etrafına özlemle bakındı. Özenle aldığı portrelere,
Alexis ilk kez geldiğinde oturduğu kanepeye, şöminenin önündeki
minderlere ve Statham’ın kırmızı eskimiş terliklerine uzun uzun baktı.
Bir yıl kaçırmıştı. Cosby, Statham, Amélie ve -Bryan o zamanlar itiraf
edemese de- en önemlisi de Alexis olmadan geçirilen bir yıl yaşamıştı.
Kayıp bir yıl. Ah hayır, böyle söylememek için kendisine söz vermişti. O
bir yıl ona Sunday’i katmıştı.

Dışarıdan gelen sokak
lambalarının ışığında, ilk gece olduğu gibi dikildiler karşılıklı. Bryan
hareket etmeye cesaret bulamıyor, her an suratında patlaması muhtemel
bir tokadı, bir sinir krizini ya da bağırışları bekliyordu. Kendini en
kötüsüne, bir lanete maruz kalmaya dahi hazırlamışken, üzerinde bir
ağırlık hissetti. Olması gerektiğinden çok daha hafif, kuş gibi,
rahatlatan, tanıdık bir dokunuş… Alexis’in kollarını boynunda, başını
boynunda ve ellerini saçlarında hissettiğinde evinde olduğu hissini
gerçek anlamda yaşadı. Alexis’i kaybetmemişti. Belki büyük hasarlara yol
açmış bir ayrılık yaşamışlardı; fakat kesinlikle kopmamışlardı. Bryan
Alexis’e hiç olmadığı kadar sıkı sarılıp şampuanının beynindeki koksunu
ve saçlarının dudaklarındaki yumuşaklığının verdiği hissi
belleğindekilerle karşılaştırırken, ona dair her şeyin hatırındakinden
daha güzel olduğunu fark etti. Burnundan kokusu gitmişti, oysa taze
vanilya yaprağı kokuyordu. Saçları dokununca yumuşaktı; fakat
dudaklarıyla hissedince daha yumuşak… Bedeni incelmişti. Dokunduğunda
kırılganlığını son raddeye kadar hissettirir olmuştu. Kaç günde bir
yemek yiyordu? Uyuyor muydu? İnsancıl herhangi bir faaliyette en son ne
zaman bulunmuştu? Özlemiş miydi? “Sizi çok özledim…
Gitmeyin lütfen. Beni bırakmayın, beni bırakmanızı istemiyorum. Yasak
olmalı bu… Çünkü çok acıyor.”Başını kaldırıp Bryan’a yaşlı
gözlerle baktı. Hıçkırıklar nefesini tüketmişti, ayakta durabilecek gibi
görünmüyordu ve loş ışık altında dahi zaten beyaz olan teninin iyice
açıldığı ve galeriden bu yana toparlanamadığı görülüyordu. Ona bunca acı
çektirmiş miydi gerçekten? Bunu yapabilmiş miydi?
“Düşmek istemiyorum... Sizi seviyorum.” Gür sesle
başlayan cümle bir fısıltıya dönüşürken, Bryan ilk kez duyduğu ve
şaşkınlıkla karşıladığı kelimelere mi; yoksa Alexis’in su gibi akan
bedenine mi odaklanması gerektiğini bilemedi. Sonucunda, belki de
hayatında ilk kez bencillik yapmayarak kendi mutluluğuna değil,
Alexis’in iyiliğine karar verdi. Kendini salıvermiş vücudunu kolları
arasına aldı ve koltuğa yatırıp, yanına oturdu. Gözleri kapalıydı,
saçları yüzüne geliyordu, ellerini Bryan’ın ellerinden çekmiyordu.
Gitmeyeceğinden emin olamıyordu. Bryan’a olan güveni kırılmıştı. Ya da,
Bryan öyle hissediyordu. Eğilip dudaklarını bir kez öptü ve öpücüklerini
yanaklarında gezdirdi. Onu sevdiğini söylemişti. İlk kez. İlk kez
Bryan’a biri onu sevdiğini söylemişti. Yani, Bryan’ın da duymak
isteyeceği şekilde. Alexis tarafından sevilmek isterdi; çünkü Alexis’in
gitmesini istemiyordu. Alexis’in daima hayatında olmasını istiyordu, bu
yüzden aşk gibi bağlayıcı bir duygu işini kolaylaştırırdı. Kendi karışık
duygularını çözümlemeyi ise sonra düşünecekti. O anda, zamanın tadını
çıkardı, kadının yanına uzandı. Küçük koltukta, sarmaş dolaş olmuşlardı.
Alexis’in yüzü, hemen karşısındaydı. “Sibirya’da
geçirdiğim her günde, keşke Alexis de yanımda olsaydı”
dedim.Bir daha gitmeyeceğini ve zaten gitmeyi kendisinin
istemediğini de içinden ekledi. “Döndüğümde beni
unutmamış olman için çok dua ettim. Statham duası.” Ah, evet bu
bencilliği gerçekten yapmıştı. Eridiğini gördüğünde onca üzüldüğü
Alexis’in, ölümünden pek de etkilenmediğini görmek istememişti. Biraz
olsun üzülmesini istemişti. Çünkü o üzgündü. Alexis’in yaşadığını
bildiği halde yanında olamadığı için üzgündü. Unutulma korkusu bu
yüzdendi. Alexis’i tanısa dahi, uzaklarda yaşayanların hep yaşadığı o
korku… Cümlesine biraz ironi katıp gülmeye çalışsa da, başaramadı. Garip
sesler çıktı şen kahkahaları yerine. Alexis’e sarıldı onun yerine. Tüm
hatalar onunlayken affediliyordu. Peygamberler artık Bryan’ı da haklı
bulabilirdi.