Hemen hemen her gün kendimi güvenli kollarına attığım kütüphane tıklım tıklımdı. Sınavlar yaklaştıkça tembelliklerini son haftalarda aşırı ve abartılı çalışarak dengeleyebileceklerini düşünen koca bir öğrenci yığınının istilasına uğraşmıştı evim gibi gördüğüm kütüphanem. Sessiz olmak zorunda oluşları beni daha iyi hissettirmiyordu, o kadar kalabalıklardı ki orada durmaya daha fazla tahammül edemeyecektim. Kitaplarımı çantama yerleştirirken çalışabilecek alternatif bir yer düşünüyordum ve aklıma ilk gelen yer tabi ki Göl Kenarı oldu. Okulun en huzurlu yeri! Oranın da bu kadar kalabalık olmadığını umarak üç katı hızla indim ve Göl Kenarı'na yollandım.

Kalabalıkla karşılaşmamanın verdiği mutlulukla gülümseyerek koca bir ağacın gövdesine yaslanıp Sihir Tarihi notlarımı çıkardım. Dikkatimi pek verebildiğim söylenemezdi, burası çok insan yokken o kadar harika oluyordu ki! Göle yansıyan mavi gökyüzü insanı derse ilgisiz bırakacak kadar güzeldi. Yine de kendimi zorladım, ilk paragrafları defalarca okumam gerekse bile en sonunda odaklanmayı başarmış, bir yandan kafamda canlandırdığım tarihe gömülmüştüm bile.

Ne kadar zaman notlarıma gömülü kaldığımı hatırlamıyorum, oldukça yaknımdan geçip -o kadar ki yanıma oturacağını sandım- karşımdaki ağacın gölgesine yönelen Ravenclaw'lı bir başka öğrenciye kadar beni tarihin derinliklerinden çekip alan ne bir ses, ne de bir olay olmuştu. Kızıla çalan saçlarından onun bina başkanı olduğunu anlamıştım, ismi de Aria'ydı sanırım... Tanışmıyorduk, ama dikkat çeken saçları ve bina başkanı oluşu, tanışık olmadığı insanlar tarafından bile tanınmasını sağlıyordu muhtemelen. 

Kendimi tekrar notlarıma vermeye çalışırken göz ucuyla onun da Sihir Tarihi kitabını çıkardığını görebiliyordum. Neyse ki dikkatimi toplamayı başardım ve hala ezberlemem gereken bir yığın bilginin arasına tekrar gömüldüm.

İlk defa ders çalışmaktan bu kadar sıkıldığımı hissediyordum. Hava ne çok güneşli, ne de kapalıydı ve kendimi en iyi hissettiğim zamanlar hep böyle havalara denk gelirdi. Burası o kadar güzeldi ki, çantamda ders kitapları dışında bir kitap bulundurmadığım için kendime kızdım. Çantamdan bir kalem çıkarıp notlarımın yanındaki boşluklara bir şeyler karalamaya başladım. Muhtemelen hala ders çalışıyor gibi gözüküyordum dışarıdan. Çizdiğim zürafaya dersten daha çok odaklanmışım ki, karşımdaki kız kitabını kapattığında çıkan sesle biraz irkildim. Çantasını alıp ayağa kalktığında ister istemez ona dönmüştüm. Saçlarını savurduğunda acaba bakışıma kibirle karşılık mı verdi diye düşünmeden edemedim. Tanımadığım insanlara karşı hep olumsuz düşüncelerle dolu olurdum, zamanında oldukça kırılmıştım iyimserliğim yüzünden. Ama saçlarının tonu o kadar güzeldi ki gözlerimi alamıyordum. Hep kıskanırdım zaten gingerları. Bu sırada bana doğru yönelmiş, yanıma kadar gelmişti bile. "Şey... merhaba? Sihir Tarihi sıkıcı gelmeye başladı, yanına oturabilir miyim?"
Sesinin içtenliği olumsuz duygularımı yok etmeye başlamıştı bile. Çekingen bir sesle karşılık verdim. "T-tabi... Hava bu kadar güzelken ders çalışmak zor." Söylediklerimin kulağa saçma gelmediğini umarak gülümsedim ve ona yer açmak için kenara kaydım. "Ben Enid."

Gülümsedi. "Ben de Aria."
Vay canına, ismini gerçekten de doğru hatırlamıştım. Ama ya şimdi n'olacaktı? Konuşacak bir şeyler bulmakta hiçbir zaman iyi olmamıştım, Aria konuşacak bir şeyler bulur diye umuyordum. Nitekim öyle de oldu, beni rahatsız etmeyen bakışlarla süzdü ve gözü cüppemdeki çok sevdiğim armaya takıldı: "Merlinin sakalı aşkına! Sende mi Ravenclaw'sın? Karşılaşmamış olmamıza çok şaşırdım." Aslında belki de birçok yerde karşılaşmıştık. Onun bina başkanı olduğunu ve isminin Aria olduğunu başka nasıl öğrenmiş olabilirdim ki? Öte yandan, onun beni fark etmemiş olması şaşırtıcı değildi, bulunduğum her ortamda sessiz, pasif ve neredeyse görünmezdim. Bir Ravenclaw olarak kütüphaneye sık sık uğruyor olmalıydı ama en kuytu köşelerden birinde, sırtımı kütüphanenin girişine vererek oturduğum için beni fark etmemiş olması normaldi. Hem insanlardan olabildiğince kaçıyor ve kendi başıma olmaktan mutluluk duyuyor, hem de zaman zaman arkadaşsız kalışım beni üzüyordu. Belki bu durum artık değişir... Hayır Enid, saçmalama. Abartılı iyimserliğine başladın yine. Aria'nın yeterince arkadaşı vardır. Sana kalmadı ya... 

Düşüncelerimden sıyrılıp bir şey bile söyleyememiştim ki Aria'nın sesini tekrar duydum: "Biliyor musun, ailem beni eğer sıkı bir eğitimle yetiştirmemiş olsaydı muhtemelen Ravenclaw olmazdım... Ama Ravenclaw olmasaydım hangi binada olurdum onuda bilemiyorum, yani...  Hufflepuff'lı olacak kadar temiz bir kalbim yok, cesurum ancak Gryffindor benim evim değil, sanırım Slytherin olmak içinde fazla duygusalım."  
Gülümsedim. Demek ki sessizliğim sandığım kadar uzun sürmemişti. "Her Hufflepuff o kadar da temiz kalpli değil sanırım..." dedim annemi anımsayarak. "Annem, ailesindeki herkes gibi Hufflepuff'a seçilmiş. Eğer onun beni sürekli değiştirmek için gösterdiği çabalar olmasa ben de onun beni zorla sokmaya çalıştığı hayattan kaçıp kitaplara sığınmaz, Ravenclaw olamazdım belki, kim bilir... Belki de beni yeterince sevmediği için ona minnettar olmalıyım." Buruk bir şekilde gülümsedim. Yine aklıma çocukluğumun kederli ve yalnız binlerce anısı doluşmuştu. Derin bir nefes almaya çalıştım, bu düşünceleri kafamdan uzaklaştırmam gerekiyordu. Ne yapıyordum ben? Daha ismimi yeni öğrenmiş birine kimseye bahsetmediğim şeyleri anlatıyordum. Sesi bu kadar içten, dostça ve zararsız çıkmasaydı n'olurdu sanki? Gülümsemeye çalışarak ekledim, "Belki de hiçbir binaya yeterince uymamış, ama Hufflepuff'a düşmüştür soyadı sayesinde. Bu da seni ve beni gerçek birer Ravenclaw'lı yapar." Gülümsememin burukluğu büyük ölçüde geçmişti, benimle aynı şeyleri seven biriyle arkadaş olduğumu hissediyordum. "Umarım bu da iyimserliklerimden biri değildir..." diye geçirdim içimden, kitabımın üstüne düşen bir yaprağı elimle iterken. Ve onu tanışmamızın daha ilk dakikalarında sıkmış olmaktan korkarak Aria'ya çevirdim gözlerimi.

-yanlıslıkla sildim.  

"Seçmen Şapka Ravenclaw'ı ' mantıktır onlarca önemli olan, öyle kurtuldular sorunlardan ' diye tanımlıyor. Oysa ben bazen mantığımın hiç cevap vermediği zamanları biliyorum. Ağabeyim beni kapı dışarı ettiğinde mesela." Birkaç saniye duraklayıp devam etti, "Ya da Nicolas ile ilgili durumlarda. Nicolas ile sevgili değilken, henüz arkadaşken başka bir kızlaydı. Kızın güzel saçları, dolgun dudakları ve kesinlikle iyi bir fiziği vardı ama kalbinin dışı gibi temiz olmadığını biliyordum. Bunu Nicolas'a söyleyip söylememe konusunda çok kararsız kalmıştım. Ve..." derin bir iç çekerek ekledi, " Tüm gece uyumadım ve düşündüm. Hiçbir şey yapamadım. Ertesi gün kız onu başkası için terk etti." 

Onun da kendi dertlerinden bahsetmesi beni rahatlatmıştı. Ama acaba gerçekten içinden taşan bir duygu yoğunluğuyla mı, yoksa benim rahatsız olabileceğimi hissedip mi anlatmıştı, kestiremiyordum. Her iki durumda da samimi bir arkadaş yakınlığı göstermişti bana, ve bu içimi minnettarlık hissiyle doldurmaya yetiyordu. Dolan gözlerini fark ettiğimde hem durumu kavradım, hem de acı çekiyor oluşu içimi yaktı. Halbuki ne küçük şeyleri kafasına takmıştı, değer miydi hiç! Onu rahatlatmayı umarak konuşmaya başladım: "Kulağa uzun zaman önce olmuş gibi geliyor... Üstelik yapabileceğin çok da bir şey yokmuş ki, düşünsene. Söylesen de hiçbir şey fark etmeyebilirdi, hatta sana öfkelenebilirdi ve ertesi gün olanlar da bu öfkeye yalnızca tuz biber ekerdi." Sözlerimin etkilerini görmek için kısa bir süre bekleyip devam ettim: "Abin konusunda üzgünüm... Korkunç bir şey olmalı. Sanırım kalbin kırılmış ya da yoğun duygular altında ezilmişken mantıklı düşünmek bir Ravenclaw için bile oldukça zor." 

Arkadaşım olarak görmekten kendimi alamadığım bu üzgün kızın gözlerine biraz suçluluk, biraz kederle baktım ve birazdan -öğleden sonra yanına gitmem için sabahtan beni çağırmış olan- profesörün odasına gitmek için kalkmak zorunda kalktığımda ne söyleceğimi ve ne yapacağımı düşünmeye başladım kara kara. Onu böyle üzgün bırakmak istemiyordum, ama bu kadar keder göl kenarı için bile çok fazlaydı. Yeni tanıştığım ve daha ilk konuşmamızda ortalığa saçılan sırlarımız arasında nasıl kalkıp da gitmem gerektiğini söyleyecektim bakalım...