Sonunda okul bitmişti. Koskoca senenin yorgunluğunu atmak için kendini Yaz Kampı’na attı genç büyücü. Hem yorgunluk hem de yeni sınıfının kutlamasını yapacaktı. Birkaç arkadaşıyla anlaşan Antonije saat on yedi sularında su parkına gidecekti. Arkadaşları bu konuda çok ısrarcıydı. Eğer gitmezse onlardan çekeceği vardı. O saate kadar kendini ve kafasını başka yöne yönlendirmişti. Birden gözlerini saate çevirdiğinde gidiş saatinin geldiğini fark etti. Bir çabuk çantasını hazırladı ve yola çıktı. Dışarı çıktığında güneş batıyordu. Güneşin parlak ışığı gözlerini alıyordu. Kafasına taktığı güneş gözlüğünü gözüne taktı. Şimdi etrafı daha iyi görüyordu. Sonunda varmıştı su parkına. Arkadaşları gelmişti bile. Antonije arkadaşlarına yaklaşıp “Merhaba” dedi. Arkadaşları da aynı tepkiyi verdi. Sonunda eğlenceye ramak kalmıştı ki birden koluna aldığı darbe ile yere düştü. Kolu bir yandan sızlıyordu. Bir yandan da yere düşmesi ile şok olmuştu. Kendisini yere düşürüp ve bu acıyı kendine çektireni görmek için kafasını kaldırdığı anda siniri ikiye katlanmıştı. Karşısında duran kendini bundan yaklaşık birkaç ay önce terk eden Reyna'idi. Etraftaki sesler biranlığına duymaz hale geldi.

Sanki Dünya onun için durmuştu. Hiç görmek istemediği kişi karşısında duruyordu. Reyna "Antonije.. Merhaba." dedi. Evet şimdide cevap vermek zorunda kalmıştı. Ruh halini bozmadan “Merhaba” demekle yetindi. Biran önce bu durumdan kurtulmak istiyordu ama bu imkansızdı. Kalp atışı hızlanıyordu. Aniden “Sen yürümeyi bilmiyor musun kızım?” diyebildi. Acaba çok mu ağır olmuştu. Genç büyücü kendi kendini böyle baskılarken aniden az bile yaptın bu onun yaptığının yanında hiç kalır diye geçirdi içinden. Reyna, Luke ile beraber olduktan sonra sanki Antonije için Dünya dönmüyordu. Neşeli olan insanın yerine suratı asık olan bir insan gelmişti. Belki de bu durum Reyna’nın hiç de umrunda değildi. Hayattan soğutan kız karşısında dikilmiş kendisine bakıyordu. Hala sessiz bir şekilde birbirlerine bakıyorlardı ki Reyna konuşmak için kendini hazırladı..

Biran da sinirlenen Reyna, Antonije’ye "Biliyor musun Hargrove, boş ver gitsin. Şimdi de Slytherin'ler gibi tıslıyor musun?" dedi. Soru karşısında ne diyeceğini bilemeyen genç büyücü acaba haklımı diye düşüncelere dalıyordu. Resmen karşısındaki kızı unuttu. Düşüncelere odaklandı.Aslında hala delilerce seviyordu Reyna’yı sadece kırgınlık hissediyordu. Bitebilirdi bu kırgınlık ama acaba bir şeyler mi bekliyordu. Genç büyücü bu sorunları kendi kendine düşünürken Reyna’nın hareket ettiğini gördü. Reyna gidiyordu. Antonije’yi artık kırgınlık yerini pişmanlığa bırakmıştı. Arkasından gitmek istedi ama cesaret edemedi. Ama yapmak zorundaydı. Yoksa her şey tamamen bitebilirdi. Küçük bir sarsıntıyla kendine gelen genç büyücü, gözden kaybetmeden Reyna’yı gözüne kestirdi. Artık gidebilirdi yanına. Antonije ayakları heyecandan titrek bir vaziyette ona doğru gidiyordu. Reyna arkası dönük bir vaziyette çakmağı çaktı ve sigarasını yaktı. Antonije elini Reyna’nın omzuna elini koyup kendine çevirdi. Biran da yeniden heyecanı iki katına çıkmıştı. Reyna ile göz göze gelmişlerdi yeniden. Antonije bir şey diyemeden Reyna "Gerçekten, ne istiyorsun?" dedi. Acaba yapmalımıydı. Bu sözleri Antonije’de bazı duyguları harekete geçirmişti. Antonije, Reyna’yı belinden kavradığı gibi kendine doğru çekti. Gözleri birbirlerine daha çok yaklaşmıştı. Antonije kendini daha fazla tutamadan o mükemmel ve zarif dudaklara yapışmıştı. Bir müddet böyle devam ettiler. Antonije geri çekilip “İşte bunu istiyorum.” dedi.