Çok hareketli bir gündü. Elijah sabah gözünü açtığından beri hiç rahatça oturamamıştı. Önce derslere koşturmuş, arada kalan boş vakitlerinde ödevlerini yapmaya çalışmıştı. Bir ara yemek yemek için fırsat bulabildiğine şaşırmıştı. Şimdi de quidditch sahasında takım olarak antrenman yapıyorlardı. Slytherin bu sene birinci gelmek zorundaydı. Geçen sene bir kaç öğrencinin yaptıkları yüzünden binadan puan düşülmüştü ve bu yüzden de sonuncu olmuşlardı. En azından bunu takımlarını birinci yaparak telafi edebilirlerdi. Süpürgesinin üzerinde durmaya çalışarak bir yandan da tutuculuk görevini yerine getiriyordu. Okuldan mezun olduktan sonra bile kendi geleceğini sahalarda görüyordu. Hem böylece başarıları ile ailesini daha fazla gururlandırabilirdi. Daha da önemlisi kız kardeşini... Gözünü sahada kelebek gibi süzülen Ellisha'ya çevirdi. İstemsiz bir gülümseme dudaklarına yerleşirken son anda Quaffle'ın yanından geçmek üzere olduğunu farkedip atıldı ve  yakaladı. Kendisine göre sahada ki en zor iş tutuculuktu. Küçük bir süpürgenin üzerinde durmak bir yana sağa sola atılmak daha yorucuydu. Quaffle oyuna dönerken dikkatini tekrar işine odakladı. Bu sene kupa Slytherin binasına ait olacaktı.

Bu sene takım olarak yıla hızlı başlamıştık. Hedefimiz her zaman olduğu gibi, birinciliğe oynamaktı. Geçen sene bir kaç aptalın yapmış olduğu hatalar tekrarlanmayacaktı. Bu sene kupa Slytherin'e gelmeliydi. Bu düşünceyle bana doğru gelen Quaffle'ı yakalayıp, çemberlere daha yakın olan kişiye gönderdim. Hemen ardından da bakışlarımı Elijah'a çevirdim. Bana bakıyordu ve yüzünde küçük bir gülümseme vardı. Süpürgesinin üzerinde, tutucu kıyafetiyle nasıl da yakışıklı gözüküyordu. Mezun olduktan sonra da bir tutucu olmaya devam edeceğini biliyordum. Zaten Elijah'ın ilk quidditch oynayışını gördüğümden beri onu başka bir iş yaparken düşünemiyordum. Tam gülümsemesine karşılık verecekken, bakışlarını çevirdi ve yanından geçmek üzere olan Quaffle'ı kontrol etmeyi başardı. Topu kendim kurtarmışım gibi gururla süpürgemde dikleşip sıramı takip etmeye devam ettim. Quaffle tekrar elime geldiğinde yine hızlıca pas verdim ve çemberlere doğru uçmaya başladım. Üç kovalayıcı hızla paslaşarak oraya ulaştığımızda top tekrar bana geldi ve hızla çembere attım. Sonucu göremeden adımın bir kaç kişi tarafından bağırılmasıyla ne olduğunu görmek için arkamı döndüm. Kimin bağırdığını bile bakamadan son görüğüm, hızla yüzüme doğru gelen Bludger olmuştu.

Halinden memnun bir şekilde süpürgesiyle çemberlerin önünde turlarken birden kulağına çığlıklar geldi. Şaşkınlıkla kafasını çevirdiğinde herkesin kız kardeşine baktığını gördü. Bir bludger ona doğru gidiyordu. Her hangi bir tepki vermesine fırsat kalmadan topun ona çarpmasını ve Ellisha'nın süpürgesinden savruluşunu izledi. Boğazından nasıl çıktığını anlamadığı bir çığlık geldi kulaklarına. Elinden gelen en hızlı bir şekilde kız kardeşine doğru uçtu. "Ellisha!!" Kalbi büyük bir gürültüyle çarpıyor, ciğerleri nefes almasını engelleyecek kadar şişiyordu. Bu gerçek olamazdı. Bir kaç saniye sonra Ellisha'yı havada yakaladı fakat panik halinde dengesini sağlayamadı. Yerden çok yüksekte olmamaları şanslarınaydı. İkisi beraber yere yuvarlanırken Elijah bütün bedenini kardeşine siper etti. Ona daha fazla zarar gelmesine engel olmak zorundaydı. Diğer herkes olayı görüp yere inmişti. Elijah hızla yerden kalktı ve baygın yüzüne baktı Ellisha'nın. Bir yandan da onun adını bağırıyordu. Tüm vücudundan soğuk terler boşanıyordu. Ayağa kalkarken kız kardeşini kucağına aldı. Hastane kanadına gitmeliydi. Var gücüyle koşmaya başlarken kendisinin de yaralandığını farketmedi. Kolundan sızan kan üniformasının her yerine akıyordu. Elijah'ın ise daha büyük sorunları vardı.

Şimdiye kadar yaptığı çalışmaların karşılığını alırcasına bir kaç dakika içinde hastane kanadına varmıştı. Şifacı için bağırışırken kardeşini boş yataklardan birinin üzerine bıraktı kibarca. Takımdaki herkes peşlerinden koşarak gelmişti. Bir tanesinin süpürgelerini getirdiğini görünce Ellisha'nın bir daha asla ona binmesine izin vermeyeceğini düşündü. Tabi ona bir şey olmazsa... Panik bir el gibi boğazını sıkarken, şifacının bir şeyler yaptığını ama bunun kardeşini uyandırmadığını gördü. Ya ölürse? Belki de hemen ölmüştü? Bir daha onu göremeyecek miydi? "Ellisha!" Küçük prensesi o güzel gözleriyle ona bakmayacak mıydı? Elijah başının dönmeye başladığını hissetti. Bu gerçek olamazdı. Şifacı aradan çekilip bir şeyler söyledi ama onu kulaklarının uğultusu yüzünden duyamıyordu. Uyanması gerekirdi. Neden gözlerini açmıyordu? Ellerini uzatıp saçlarını yüzünden çekerken Ellisha'nın, neredeyse ağlamak üzere olduğunu hissetti. Şifacının takım arkadaşlarını gönderdiğini hayal meyal duymuştu. Durmaksızın kardeşinin adını sayıklıyordu. Şuan onun uyanmasından başka hiç bir şey kendisini düzeltemezdi.

Soğuk ve bir o kadar durgun bir gün yaşıyorlardı. Etrafın sessizliği derslerin ağır bir şekilde işlendiğine işaretti. Çünkü ortalıklarda fazla kişi gözükmüyordu. Son dersten çıkan Antonije günün yorgunluğunu bütün vücudunda hissediyordu. Yatakhaneye gidip biraz kestirmek istiyordu. Yarın ki antrenmanda feci şekilde yorulacaktı zaten. Yatakhaneye yaklaştığı sırada arkadan kendine seslendiğini duydu. Arkasına dönüp baktığında Jagger'ın ona doğru koştuğunu fark etti. "Senin şuan sahada olman gerekmiyor mu Jagger?" dedi öne atılıp. Jagger'ın yüzü bembeyaz kesilmiş bir vaziyette Antonije'ye bakıyordu. Bir süreliğine derin bir sessizlik oluşmuştu. Antonije'nin içine Jagger'ın hareketlerinden kurt düşmüştü. Sessizliği bozan Jagger "Ellisha. Ellisha sahada ağır yaralandı. Hastane kanadına götürdük şimdi orada tedavi-" daha cümlesini bitirmesine izin vermeden Antonije koşarak hastane kanadına yönelmişti. O kadar hızlı koşuyordu ki nefesinin kesildiğini hissediyordu. İçeri girdiğinde Ellisha'nın yüzü kanlar içindeydi. Gözleri dolmuştu. Kardeşinin bu halde olması canını yakmıştı. Yatağın diğer ucunda duran abisine takıldı gözleri. Yaralıydı. "Abi, bu nasıl oldu? İyi değilsin hadi şuraya otur yardımcı olayım." dedi. Antonije boş zamanlarında gelir hayalerini gerçekleştirmek için hastane kanadında ki şifacılara yardım ederdi. Bu sırada pansuman gibi detaylı işlemlerin çoğunu biliyordu. Elijah bu fikre pek yanaşmayacak gibi dursa da onu zorlamak zorundaydı. Feci şekilde kan kaybediyordu. "O iyi olacak abi korkma." dedi teselli etmek amaçlı.

Lanet olası bir ağabeydi. Hatta o kadar kötüydü ki bir daha insan içine çıkmayı hak etmiyordu. Kendi kafasına ölümcül laneti yapıp bu yararsız hayatına son vermeliydi belki de. Prensesi, beyaz örtülerin arasında kımıldamadan yatarken nasıl olur da onu koruyacağını söyleyebilirdi? Yatağın kenarında onun elini tutup saçlarını okşarken, yaşadıkları günün her saniyesinden nefret etmişti. Neden bugün başka bir şey olmamıştı? Neden o sahaya çıkmışlardı? Neden merdivenden aşağı düşüp boynunu kırmamıştı ki Elijah? Akmayan yaşlar gözlerini doldurduğunda giderek daha kötü hissediyordu kendini. Ne der, ne yapardı? Kirli elleriyle saçlarını geriye doğru attı yerinden doğrulurken. Ellisha'nın üzerindeki örtüyü düzeltti. Şifacı birkaç kez gelip bakmıştı ama bir şey söylememişti. Yoksa söylemiş miydi? Elijah kulaklarındaki uğultu yüzünden kimseyi duyamıyor gibiydi. Tek yaptığı sürekli kardeşinin adını sayıklamaktı.

"Abi, bu nasıl oldu? İyi değilsin hadi şuraya otur yardımcı olayım." Sesi tanıyan gözleri şaşkınlıkla açıldı. Ne kadar zaman geçmişti burada dururken? Ne kadar zamandır kardeşi baygındı? Sinirleri yıpranmış bir şekilde Anthonije'ye doğru atıldı. Cübbesinin yakasından tuttu. "O iyi olacak abi korkma." Ne yapacağını bilemez bir şekilde onu sallarken bir yandan da ağlamamak için kendini zor tutuyordu. "O yaralandı Antonije! Duyuyor musun beni yaralandı! Hem de ben ordayken. Bir bludgerın ona çarpmasını bile engelleyemedim." Kardeşini bırakıp tekrar yataktaki Ellisha'ya baktı. Vicdan azabı göğsünü dağlarken ne yapması gerektiğini bilemiyordu. Acı içinde eğildi. Bu hissettiği elbetteki kolu değildi. Ne üzerindeki giderek büyüyen kan lekesinin farkındaydı ne de terli ve yorgun olduğu için bitap düşmüş vücudunun. Yerinde duramadan dolanmaya başladı. Sonra tekrardan kardeşine döndü. "Ya ona bir şey olursa? Ben ne yaparım Ant? Kendime nasıl ağabey derim?" Ne dediğini bilmeden ağzına ne gelirse söylüyordu. Kendini hiç bu kadar kaybettiğini hatırlamıyordu. Elleri sımsıkı Rawenclaw cübbesine yapışmıştı. Yıkılmış bir şekilde kafasını kardeşinin omzuna dayadı.

Utanmasa ağabeyi için orada ağlayacaktı. Ama şimdi daha güçlü durması gerekiyordu. Elijah "O yaralandı Antonije! Duyuyor musun beni yaralandı! Hem de ben ordayken. Bir bludgerın ona çarpmasını bile engelleyemedim." dediğinde kendini daha kötü hissediyordu. Antonije kafasını yere eğdiği sırada yarasının daha çok kötü olduğunu gördü. Kenarda duran pansuman malzemelerini alıp abisinin koluyla ilgileniyordu. Ne kadar oturmasını da istese ikna edememişti. O nedenle ayakta pansuman ediyordu. Bir yandan da kız kardeşine bakıyordu. İkisi içinde endişeleniyordu. Bir yandan abisini teselli etmesi umuduyla çabalıyordu ama işe yaramıyordu. Ağabeyi berbat görünen bir hal ile dönüp kendine baktı. "Ya ona bir şey olursa? Ben ne yaparım Ant? Kendime nasıl ağabey derim?" dediğinde yıkılmış gibi duruyordu. Bir şeyler yapmasının gerektiğini farkındaydı ama uğraştıkça Elijah'dan ters tepkiler alıyordu. Elijah elleriyle Antonije'nin cübbesini sımsıkı kavradı. Başını omzuna koydu. İşler gitgide tuhaflaşıyordu. "Öyle düşünme abi o iyi olacak inan bana. Ellisha güçlü kızdır onu hiçbir şey yenemez bunu sen de iyi biliyorsun." dedi ve ellerini halka oluşturacak şekilde abisinin omzuna koydu. Sarılmak için biraz daha sıkılaştırdı. Antonije'nin gözleri dolmuştu. Bir şeyler yapmak istiyordu ama olmuyordu. İçeriye giren şifacı ile biraz uzaklaştı abisinden yanlarına gelip şifacı "Antonije al bu sıvıyı abinin koluna sür ben de kardeşinle ilgileneceğim." dedi. Elindekileri alıp abisinin pansuman yaptığı koluna sürdü. İksir sayesinde kanama durmuştu ama yara ve ağrısı bir süre daha devam edecekti. Abisi ve kardeşinin bu hali Antonije'ye yetmişti bile. Kardeşine doğru ilerledi. "Ah Ellisha! Küçük bücür-" dediği sırada biran duraksadı. Elini saçlarına götürüp okşadı. "Keşke sen değilde ben bu halde olsaydım." Gözlerinden yaşlar dökülmeye başlamıştı. Durduramıyordu. Abisine döndü ve daha çok ağlamaya başlamıştı. Ona tekrar sarılmak istiyordu ama karşılığın ondan gelmesini beklermiş gibi göz göze geldi.

Antonije'nin sakinleştirici sözleri hiç bir işe yaramıyordu. Onun sürekli bir şeyler söylediğini duyuyor ama algılayamıyordu. Zihninde oluşan karmaşayı azaltmak için gözlerini kardeşine çevirdi. "Öyle düşünme abi o iyi olacak inan bana. Ellisha güçlü kızdır onu hiçbir şey yenemez bunu sen de iyi biliyorsun." Ellisha. Elijah ne yapması gerektiğine bir türlü karar veremiyordu. Durmalı mıydı, dolanmalı mıydı yoksa lanet beynini dağıtmak için astronomi kulesinin en tepesinden atlamalı mıydı? Sırtında hissettiği el ile gözünü bürümüş olan öfke bir nebze olsun azaldı. Aynı anda şifacının da geldiğini duymuştu. Neden Ellisha'yı uyandıramamıştı? Kesinlikle şifacıyı okuldan attırmalıydı. Hiç bir işe yarıyor gibi gözükmüyordu. Antonije'nin kız kardeşine yaklaştığını görünce içinin daha da burulduğunu hissetti. Başını çevirdiğinde gözüne pansuman yapılmış kolu ilişti. Ne zaman yaralanmıştı ki pansuman yapılmıştı? Eline şaşkın bir bakış attı. Şifacının kendisi ile ilgilendiğini hatırlamıyordu. O zaman bunu yapan... "Keşke sen değilde ben bu halde olsaydım." Kafasını hızla kaldırdı ve ağlayarak kendisine bakan kardeşini gördü. Donakaldı bir an için. Ne yapması gerektiğini bilememişti. Gözleri zaten akmayan yaşlarla doluydu ve onları bırakıp da Anton gibi ağlayabilirdi ama bu bir şekilde doğru gelmiyordu. Bir yerde bir hata vardı. İki mavi göz karşılaştığında Elijah alt üst olmuş sinirlerinin kaynadığını hissetti. Daha kendisi farkedemeden ileri doğru atılmıştı. Elleri az önceki tekrarlar gibi Ravenclaw cübbesine yapışırken birden bağırdı. "Sen onun yerinde olsan değişen bir şey olacak mıydı sanıyorsun? Neden bunu yapıyorsun? Sürekli kendini feda etme çabası içindesin." Antonije'yi yakasından tutup silkelerken bir yandan öfkesini belli etmek için onun yüzüne baktı. Yatakta yatan o olsaydı değişen hiç bir şey olmayacaktı. Gene başında bekleyen bir çift kardeş bulacaktı uyandığında. Onun anlamadığı şey de buydu işte.

Elijah'ın üzerine yürüyüp cübbesine yeniden yapışması ile kendine gelmişti. "Sen onun yerinde olsan değişen bir şey olacak mıydı sanıyorsun? Neden bunu yapıyorsun? Sürekli kendini feda etme çabası içindesin." dediğinde Antonije büyük bir şok içinde dona kalmıştı. Bunları ağabeyinden duyması onu bu kadar şoka sokması daha bir tuhaf durumdu. Ailesinden bir türlü sevgi göremeyen Antonije bunları düşünememişti. Ağabeyinin ellerinden kurtulup kendini kenarda duran koltuğa bıraktı. Yüzü yere bakıyordu. İçi acıyordu. Yüzünü yerde kaldırıp yeniden ayaklandı. Ağabeyinin gözlerinin içine bakarak çaresiz bir şekilde bağırdı. "O daha çok küçük abi, ne deme mi bekliyorsun? Benim içim yanmıyor mu sanıyorsun? Ben onun yerinde olsaydım emin ol kimse bu kadar umursamayacaktı. Hadi her zaman yaptığın gibi inkar et sırf Ravenclaw'a seçildim diye yapmadık şeyi bırakmadınız bana. Ama emin ol ben sizi her zaman sevdim. Sizden hiçbir zaman vazgeçmedim." dedi ve sakinleşmek için biran duraksadı. Bağırmaktan yüzü kızarmış nefesi düzensizleşmişti. Başının dönmesi ile ayakta duramadı az önce kalktığı sandalyeye istemsizce düştü. Her zaman ki gibi duygularını kontrol edemiyordu. Az önce kurduğu cümlenin anlamsız ve hiçbir şey ifade etmediğini bildiği için söylediklerinin arkasında daha fazla duramamıştı. Tekrar güç toplamaya çalışıp ortamın daha çok gerilmemesi için "Özür dilerim. O şekilde demek istememiştim abi. Biliyorum aynı şeyleri benim içinde hissederdin ama aynı sende istemiyor musun? O değilde keşke yerinde ben olsaydım diye? O acı çekmesinde ben çekeyim diye? Bunlara hayır cevabını vermeyeceğini biliyorum abi sen de beni anla canınızın yanmasını istemiyorum artık. Dayanamıyorum. Biliyorum sizde benden asla vazgeçmediniz." dedi. Çaresizdi. Her zaman ki gibi abisi ile ne zaman konuşsa kendini çaresiz hissediyordu. Gözleri yeniden dolmuştu. İleriye doğru bir kaç adım attı. Karşılık beklemiyordu. Antonije şuan bir aile bireyinin desteğine ihtiyacı olduğunu hissediyordu. Elijah bu na izin verse Antonije onunda yanında olacaktı ama uzak tutmaya devam ediyordu. Ağzından çıkan abi kelimesinden sonra boynuna atıldı Antonije.

Etraftaki boğuk seslerle bilincim açılmaya başlarken kolumdaki keskin acının nedeninin ne olduğunu az çok tahmin edebiliyordum. Bludger'ın kafama gelmesini engellemek için ani bir refleksle kolumu siper etmiş olmalıydım. Gözlerim hala kapalıyken, vücudumda başka ağrı olup olmadığını anlamaya çalıştım. Sadece küçük bir miktar başında vardı. Düştüğümde hasar almaktan nasıl kurtulmuştum peki? Ah, Elijah deliye dönmüş olmalıydı. Kim bilir nasıl üzülmüştü? Antonije duymuş muydu? Geçen gün yaptığımız düellodan sonra gelmemiş olsa bile garipsemezdim. Etrafımdaki sesler biraz daha netleşirken istemsizce kaşlarımı çatıldı. Bu duyduğum Antonije'in sesi miydi? Büyük ihtimalle öyleydi ama hala ne dediğini anlayamıyordum. Elijah'ın cevap verdiğini duydum. Daha doğrusu, bağırdığını. Orada neler oluyordu? Antonije de bağırmaya başladığında müdahale etmem gerekiyormuş gibi bir hisse kapılmıştım ama daha ne konuştuklarını bile algılayamıyordum. Bir kaç saniye sonra sesler tam olarak netleştiğinde gözlerimi ışığa alıştırmaya çalışarak, yavaş yavaş açmıştım. Antonije karşımdaki sandalyede bitkin bir halde oturuyor, Elijah ise ayakta, onu izliyordu. "Bunlara hayır cevabını vermeyeceğini biliyorum abi sen de beni anla canınızın yanmasını istemiyorum artık. Dayanamıyorum. Biliyorum sizde benden asla vazgeçmediniz." dediğinde nasıl bir olayla karşı karşıya olduğumu anlamamıştım. Antonije ayağa kalkıp tereddütle Elijah'a doğru bir kaç adım atmıştı. Fakat daha fazlasını yapamıyor, çekiniyor gibiydi. İkisinin de gözleri dolu doluydu. Bir anda birbirlerine sarılmalarıyla şaşkınlıktan nefesim kesilmişti. Bunu en son ne zaman yapmışlardı? Tekrar gözlerimi kapatmakla olaya müdahale etmek arasında kalmıştım. En sonunda kıskanç yanım ağır bastığında kolumdaki acıya aldırmadan yerimde biraz dikleştim. "Hey, yatağımdan kalkıp size saldırmamı istemiyorsanız, kardeş sarılmasını bensiz yapmamalısınız!"

Parmakları Ravenclaw armasını sarmışken Elijah kendisini çok öfkeli hissediyordu. Anton bu sıkıntıdan kurtulmak ister gibi geri çekildi aniden. Sonrasında gidip sandalyeye oturmuştu. Diyecekleri dilinin ucuna kadar gelmişken birden ayağa fırlayan kardeşini gördü. "O daha çok küçük abi, ne deme mi bekliyorsun? Benim içim yanmıyor mu sanıyorsun? Ben onun yerinde olsaydım emin ol kimse bu kadar umursamayacaktı. Hadi her zaman yaptığın gibi inkar et sırf Ravenclaw'a seçildim diye yapmadık şeyi bırakmadınız bana. Ama emin ol ben sizi her zaman sevdim. Sizden hiçbir zaman vazgeçmedim." Sesini çıkartmadan onu izlemeye devam etti Elijah. Sandalyeye geri çöküşü, birden neredeyse on yıl yaşlanışını... Neler oluyordu böyle? Hogwarts'a başlamadan önce ne kadar yakın olduklarını düşündü. Neredeyse ikiz gibi hep dipdibelerdi. Oyunlarını beraber oynar, nereye gitseler birlikte giderlerdi. "Özür dilerim. O şekilde demek istememiştim abi. Biliyorum aynı şeyleri benim içinde hissederdin ama aynı sende istemiyor musun? O değilde keşke yerinde ben olsaydım diye? O acı çekmesinde ben çekeyim diye? Bunlara hayır cevabını vermeyeceğini biliyorum abi sen de beni anla canınızın yanmasını istemiyorum artık. Dayanamıyorum. Biliyorum sizde benden asla vazgeçmediniz." Bu sözlerin üzerine onun çocukken ne kadar uysal olduğunu hatırlayan Elijah, kendisinin de ne zaman bu kadar sivri bir kişiliğe sahip olduğunu merak etti. Ne yapması, ne söylemesi gerektiğinden emin olamadan orada öylece durdu.
Aralarındaki uçurum bu kadar büyük müydü gerçekten? O an hiç bir sözcüğün birbirlerinin kalın duvarlarının arasından geçemeyeceğini biliyordu. Bazı yaşanmışlıklar geri alınamayacak kadar acıydı. Bunları düşünürken hissettiği sıcaklıkla kalakaldı. Anton'un sıkıca sarılmış kolları kafasını iyice karıştırmıştı. Az önce delirmiş gibi bir sağa bir sola saldırdığını anımsadı. Şu an ise içi boş bir kukla gibi duruyordu. Yüz yılların getirisi olan şeyler aralarını açmaya değer miydi? Kollarını yavaşça kaldırdı geri sarılmak için. "Hey, yatağımdan kalkıp size saldırmamı istemiyorsanız, kardeş sarılmasını bensiz yapmamalısınız!" Elijah dizlerinin bağının çözüldüğünü hissetti birden. Ölmemişti. Yaşıyordu. Refleks olarak aniden yatağa doğru döndü. Onca zaman tuttuğu yaşların bir iki tanesini kaçırdığını hissetti. Anton'un kollarından sıyrılıp kız kardeşine doğru atıldı. Elleri onun yüzünü kavrarken bağırdı. "Ellisha!" Sıkı sıkı sarıldı elinden geldiğince. Yarasını acıtabileceğini düşünmeden sadece iyi olduğuna ne kadar sevindiğini gösterircesine. Tüm gücünün çekildiğini hissedip yatağın yanına çöktü. Dizleri yerle buluştuğunda bayılmamak için zor duruyordu. Yaşıyordu ya kardeşi, kalanı hiç umurunda değildi. "Ellisha! İyisin!" Ağzından başka sözler çıkmıyordu. Boğazı iyice kurumuş, gözleri yaşlarla dolmuştu. Bu hissi bir daha yaşamamak için her şeyi yapmaya razıydı.

Abisinin omzunda daha fazla gözyaşlarını tutamıyordu. artık her şeyin eskisi gibi olmasını istiyordu. tekrardan o kavga etmedikleri, birbirlerine olan bağın güçlü olduğu zamana geri dönmek istiyordu. "Hey, yatağımdan kalkıp size saldırma
mı istemiyorsanız, kardeş sarılmasını bensiz yapmamalısınız!" biran duraksadı. Bu ses Ellisah'a aitti. Başını abisinin omzundan geri çekip arkasını döndü. Ellisha uyanmıştı. Abisi kollarından kurtulup Ellisha'ya atıldığını izledi. Elleriyle gözünden akan yaşları sildi Antonije. "Ellisha!" dedi abisi. Sıkı sıkı sarılıyordu Ellisha'ya. "Ellisha! İyisin!" dediğinde Ellisha'nın gözleriyle onayladığını fark etti. Antonije adım dahi atmıyordu. Ne de olsa gelecek hakkında hiçbir şey bilmiyordu. Abisi affedebilmek için veya o anın verdiği acıyla bir şeyler yapmıştı. Ama aynı şey Ellisha içinde geçerli olacak mıydı emin değildi. Onları izliyordu. Mutluydu. Onları öyle iyi görürken Antonije her zaman mutluydu. İleri bir kaç adım attı. Ellisha'nın yanına doğru eğildi. Eliyle saçlarını okşadı. "Bizi korkuttun." dedi. Yüzündeki gülümseme açıkça fark edilebiliyordu. Ellisha'ya yaklaşıp onu alnından öptü ve geri çekildi. Gözlerinin içi parıldıyordu. Döndü abisine baktı. O da mutlu gözüküyordu. Tek yaptıkları şey birbirlerine gülümsüyorlardı. Aralarının yavaş yavaş düzeleceği açıkça belli oluyordu.

-SON-