Sihir Tarihinden çıkan çoğu öğrencinin aksine Hannah ve Emerald, her zaman ki gibi notlarla doldurdukları parşömenleri mutlu mutlu çantalarına yerleştirip neşeyle derslikten dışarı süzülmüşlerdi. Yok yok deli değillerdi, sadece büyücülük tarihini en başından itibaren dinlemekten zevk alıyorlardı işte. "Bugünlük bitti!" dedi Hannah hafifçe suratını asarak yanındaki arkadaşına. "Biraz dinlenmeye ne dersin?" Normalde, Hannah'nın dinlenme anlayışı kütüphanenin huzurlu ortamında, Bay Flanigan'ın da bulunduğu tabi, rahat sandalyelerde kitap okumak veya ortak salonda şömine karşısına yayılıp büyücü magazin dergilerini karıştırmaktı. Ama aniden değişim geçirmişe benzeyen şu porsuğu gördüğünden beri pek kendinde değildi. Emerald'ı kütüphaneden sürükleyerek çıkarıp göl kenarına götürüyordu bazen. Çocuk orda değilse Quidditch Sahalarına, yoksa Avluya, orda da değilse Büyük Salona. Sevgili en yakın arkadaşı son zamanlarda tuhaflaşan davranışlarının farkındaydı. Hatta muhtelemen olayı çözmüştü bile ama Hannah şimdiye kadar bu konuyu konuşmamayı tercih etmişti. Zira Spencer -ah, ne kadar da büyülü bir ismi vardı- kelimesini telaffuz etmek bir yana, onu düşündüğünde bile kıpkırmızı oluyordu.

Avluya vardıklarında Hannah ihtiyatla etrafı inceledi. Derslerden çıkmış ya da derslerden kaçmış bir avuç öğrenci, avlunun dört bir yanına dağılmıştı. Bazıları neredeyse gök yüzünü kapatan ağaçların dibinde, bazıları taş banklarda, bazıları da ayakta laflıyordu. Arkası dönük sarışın çocuğu gördüğünde gözleri açıldı. Ona epey benziyordu ama yüzünü göremiyordu. Heyecanla Emerald'ın cübbesinin koluna asıldı ve çocuğun biraz yan tarafındaki banka çekiştirip oturttu. Gözlerini ondan alabilse arkadaşının yüz ifadesini görüp korkardı. "Sana bir şey söylemeliyim Emy." dedi Hannah gözlerini kırpıştırarak. Emerald'ın farketmemiş olması imkansızdı ama bu onun için hala bir itiraftı. "Şeyi tanıyor musun, eee..." arkadaşının kulağına yanaşıp fısıldadı "...Spencer Everheart." Heyecandan farkında olmaksızın ayaklarıyla taş zeminde hızlı bir tempo tutturmuştu. "Hufflepuff'dan. Ona ba-yı-lı-YO-RUM." Son kısımda farkında olmadan sesi yükselince utanarak eliyle ağzını kapattı. Avluda bir kaç kişide sese dönüp tuhaf tuhaf Hannah'ya bakmıştı ama o bunun farkında değildi çünkü kim olduğunu kestiremediği sarışında sesi duyup bir an için onlara bakmıştı. Çocuk kafasını tekrar arkadaşlarına çevirir çevirmez Hannah ellerini anlamsızca sallayarak dirseğini Emerald'a geçirdi. "Gördün mü? Gördün mü?! Burda o, o, şurda?" Emerald'ın arkasına doğru eğilip, tuhaf  bir şekilde saklanmaya çalışarak arkadaşının omzunun ardından Spencer'ı izlemeye başladı. Her konuda, bütün ergen yaşıtlarının çıldırdığı konular dahil, soğukkanlı biri olduğundan şuanki davranışları pek anlam verilecek gibi değildi doğrusu.

Minik kızımız, birkaç haftadır karın ağrısı çekmesine neden olan şeyi sonunda itiraf etmeye karar vermişti demek ki. Spencer Everheart... İsmini söylerken yüzünde oluşan ifade kahkaha atmak istememe neden olmuştu ama en ufak bir hareketimde söyleyeceği şeyi söylemekten vazgeçecekmiş gibi durduğundan istifimi hiç bozmadan cümlesini bitirmesini bekliyordum. Çocuğun Hufflepuff olduğunu biliyordum. Aslında, Hannah'nın ona olan ilgisini fark ettiğimden beri çocuğa dikkat etmeye başlamıştım. Yakışıklıydı. Kızla, Spencer yanlarından geçtikten sonra bir süre sersemlemiş halde arkasından bakıyorlardı. Buna benim yakın, normalde fazlasıyla zeki olan, tatlı arkadaşım da dahildi. "Gördün mü? Gördün mü?! Burda o, o, şurda?" Ne? Ne saçmaladığını kendisi bile anlamamıştı bence. Dönüp çocuğa baktığımda göz ucuyla ne olduğunu anlamaya çalıştığını gördüm. Hannah saklanmaya çalışırken bir yandan da omzumun üzerinden çocuğa bakmaya çalışıyordu. O sırada Spencer arkadaşlarıyla vedalaşmış ve tek kalmıştı. Sırtındaki çantasını düzeltirken neden olmasın, diye düşündüm. Yüzüme yayılan gülümsemeye engel olmadan elimi havaya kaldırdım. "Hey, Spencer!" Hannah kolumu sıkmaya başladığında sakince elini kolumdan çektim. Spencer yanımızda durduğunda Hannah yok olmak istermiş gibi iyice saklanmıştı. Cisimlenmek serbest olsa çoktan gitmiş olacağına adım kadar emindim. Bankta biraz kenara kayıp, açılan boşluğa hafifçe elimle vurdum. "Bize katılmak ister misin?"

Dersler çok yorucuydu. Spencer sıradaki iksir dersine gitmeden önce bir boşluk olduğunu görünce çok sevinmiş ve arkadaşı Julius'u kolundan tuttuğu gibi bahçeye sürüklemişti. Böyle aralarda hava almak için dışarıya çıkma ihtiyacı hissediyordu. Kapana kısılmışlık duygusu hiç ona göre değildi. Banklara gelip yerleşirken bir kaç Hufflepuff öğrencisi daha görmüşlerdi. Nasıl olduğunu anlamadan grup halinde oturup şakalaşmaya başladılar. Etraflarında başka öğrenciler de olduğundan seslerini yükseltmemeye dikkat etmişlerdi. Aynı anda avluda çığlığa benzer bir ses yankılandı. Spencer da diğerleri gibi başını çevirip baktığında sesin geldiği yönde sadece iki tane Ravenclaw öğrencisi gördü. Herkes önüne dönerken derse yetişmesi gerekenler apar topar toplanıp gittiler. Spencer, Julius'u önden gönderip kendi çantasına, arkadaşlarına göstermek için çıkartmış olduğu kitapları doldurmak amacıyla geride kalmıştı. Bir ara gözü tekrar kenardaki kızlara kaymasına rağmen hemen dikkatini tekrar önüne çevirmişti. En sonunda her şeyini almış ve çantasını sırtına takmıştı ki kendisine seslenildiğini duydu. "Hey, Spencer!" Başını çevirip sesin geldiği yöne baktı. "Bize katılmak ister misin?" Az önceki sesi çıkartan Ravenclaw kızları yanlarına çağırıyor gibi görünüyordu. Onlara doğru yaklaşırken banktaki boşluğun gösterildiğini gördü oturması için. Kızlara doğru yürürken dersinin başlamasına ne kadar olduğunu düşündü. Biraz sohbet için her zaman vakti vardı. Kendisine gösterilen yere otururken gülümsedi ve çantasını ayağının yanına koydu. "Merhaba, bayanlar!" Başka binalarda da olsalar Spencer'a göre bu dost olmamak için bir sebep olamazdı. Yüzündeki gülümsemeyle yanına döndü. "Güzel bir gün değil mi? İksir dersine gitmeden önce biraz boş vakit bulduğum için çok şanslı hissediyordum kendimi ama görünüşe göre şansım asıl şuan dönmüş." Kızların kim olduklarını hatırlamak için zaman kazandırma amaçlıydı konuşması ama işe yaramıştı. Onlarda beşinci sınıflardı ve bazı derslerde denk bile gelmişlerdi. Gülümsemesi tekrar yüzüne yerleşti.

"Hey, Spencer!" Yo, hayır, hayır... Bu olamazdı! Hannah can havliyle arkasına saklanmaya çalıştığı Emerald'ın kolunu sıktı. Belki ne kadar utandığını anlar ve- hayır. Tabi ki Hannah'nın utançtan yerin dibine girmiş olması umrunda değildi. En iyi arkadaşların görevlerinden en önemlisi birbirlerini zor durumlara düşürmek değil miydi zaten? Spencer'ın bakışları tekrar ikisine dönerken Hannah başını kuma sokan devekuşu gibi Emerald'ın arkasına doğru kaykılmaya devam ediyordu. "Bize katılmak ister misin?" Spencer şaşırmış görünmesine rağmen teklifi kabul ettiğini gösterir şekilde banka doğru yürümeye başlamıştı. O banktaki boşluğa otururken Hannah'nın boğazından hıçkırığa benzer tuhaf bir ses çıktı. Artık saklanamayacağının bilincindeydi. Hatta Spencer onun böyle iki büklüm oturduğunu görürse sakat falan sanabilirdi. Çaktırmadığını umarak derin bir nefes aldı ve sırtını dikleştirdi. "Merhaba, bayanlar!" Ne kadar müzikal bir ses tonu vardı... Hannah her an gözleri yukarı kayıp kapanabilir ve banktan kayarak yere yapışabilirmiş gibi hissediyordu. "Güzel bir gün değil mi? İksir dersine gitmeden önce biraz boş vakit bulduğum için çok şanslı hissediyordum kendimi ama görünüşe göre şansım asıl şuan dönmüş." Spencer bir Hannah'ya, bir Emerald'a bakıp gülümserken kalp atışlarının hiç olmadığı kadar hızlandığını hissetti. Şansım dönmüş mü? Sanki Seni seviyorum Hannah demiş gibi bir etki yaratmıştı cümle Hannah'nın üzerinde. Bunun yanında bir de elini kolunu nereye koyacağını bulamıyordu ve konuşmayı unutmuş gibiydi. Ağzını açıp bazı sesler çıkarması gerekiyordu sanki ama tüm kelimeler anlamını yitirmişti. Bir kaç saniyelik sessizlik sırasında karın boşluğunda Emerald'ın dirseğini hisseder gibi oldu. Ya konuşması için onu dürtüklüyordu ya da Hannah birazdan kusacaktı. "Eermm... İksir demek, ha? İksiri severim b-ben ve Emerald'da çok sever!" İki elinin baş parmaklarını kaldırırken ne yaptığını gerçekten bilmiyordu. "Değil mi Emy?" dedi arkadaşını dürtükleyerek. Sorusu biter bitmez muhtemelen kendisini pek tanımayan çocuğa ismini söylemesi gerektiğini farketti. Gerçi beraber girdikleri derslerde Emerald'da Hannah'ta sürekli ellerini kaldırdıkları için profesörler sık sık isimlerini tekrar ederlerdi ve bu sayede çoğu öğrenci onların isimlerini bilirdi ama Spencer gibi bir dünya harikasının kendisine dikkat edeceğini düşünmüyordu. Umutsuzca kollarını bağlayıp arkasına yaslanırken çocuğun muhtemelen bir daha kendisini gördüğünde kaçacağını düşünüyordu.

Hannah'nın ne dediği hakkında gerçekten bir fikrim yoktu. Aslında mantıklı konuşan, düzgün cümleler kurabilen bir kızdı. Birazcık, sadece birazcık, sakinleşebilse bu çocuk buradan geldiği haliyle kalkamazdı. "İksir dersine bayılırım... Fakat ders arasındayken bile bunu konuşmak istediğimden emin değilim." Yalan. Normal zamanda ders arasında bile çılgınca ders muhabbeti yapabilirdim ama onun bunu bilmesine gerek yoktu. "Kaptan olduğunu duyduk Spencer. Tebrik ederim. Aslında Profesör Claudel bizim de takıma girmemizi önerdi ama bilemiyorum... Hannah fazlasıyla yetenekli aslında ama buna bir türlü inanmıyor. Antonije'de çok söyledi ama, onu da dinlemiyor." Biraz Spencer'a eğildiğimde Hannah oturduğu yerde ne dediğimi duymak için biraz dikleşmişti. "Bir de sen denesen ya şansını. Belki başka takımdan birisinden, hele de kaptanından duyarsa kabullenebilir." Göz ucuyla Hannah'ya baktım. Hayran hayran Spencer'a bakıyordu. Umarım biraz kendini toplar ve her şeyi batırmazdı.

 
Bahçede olmayı gerçekten de seviyordu. Güneşin vurduğu çimleri de izlemek bir harikaydı. Keyifli bir şekilde bacaklarını ileri doğru uzattı. Kendisini yanlarına çağıran kızlardan biri iksir dersini ne kadar sevdiklerinden bahsedince Spencer daha da keyiflendi. Her ne kadar iksir profesörü diğer binadaki öğrencileri de pek sevmese de Spencer o dersi seviyor ve başarılı olduğunu düşünüyordu. Tam bu düşüncelerini söylemek için eğilmişti ki yanında oturan kız bu sefer konuşmaya başladı. Söylediklerinin biraz tersleme olma olasılığını geçirdi aklından Spencer. Arkadaş olmak istemeseler kendisini çağırmayacaklarını düşündü demek ki ona öyle gelmişti. "Kaptan olduğunu duyduk Spencer. Tebrik ederim. Aslında Profesör Claudel bizim de takıma girmemizi önerdi ama bilemiyorum... Hannah fazlasıyla yetenekli aslında ama buna bir türlü inanmıyor. Antonije'de çok söyledi ama, onu da dinlemiyor. Bir de sen denesen ya şansını. Belki başka takımdan birisinden, hele de kaptanından duyarsa kabullenebilir."  Bahsettiği isimlerin kim olduğunu hatırlayan Spencer yerinde dikleşti ve başını yanındaki kızın arkasında durana çevirdi. Galiba o burada olmasından hoşlanmıyordu çünkü kendisini görmek istemiyormuş gibi görünüyordu. Gülümsedi öyle olup olmadığını anlamaya çalışırcasına. "Teşekkür ederim. Kaptan bu sene mezun olunca ben oldum." Alnına düşen saç tutamını geri atmak amacıyla parmaklarını saçlarına geçirdi. Ne demesi gerektiğini düşünüyordu bir yandan da. Adının Hannah olduğunu öğrendiği kızın yüzünü inceledi bir kaç saniye. Çok sevimli görünüyordu o çillerle. Refleks olarak tekrar gülümsedi. "Eğer iyiysen bu işin peşinden gitmelisin Hannah. Bak arkadaşların da seni destekliyor. Bence kendinden şüphe etmemelisin. Hele ki oynamayı seviyorsan hiç bir şey seni durdurmamalı. Hele ki şüphelerin!" Ciddi olduğunu göstermek için kızın gözlerinin içine baktı. Her saniye giderek güzelleşiyor muydu yoksa kendisine mi öyle geliyordu?

Hannah arkadaşının ders arasında dersten konuşmak istemediği yalanını dinlerken somurttu. Konuyu Spencer'a getirdiğinde ise dikkatini tekrar ona vermişti. "Kaptan olduğunu duyduk Spencer. Tebrik ederim. Aslında Profesör Claudel bizim de takıma girmemizi önerdi ama bilemiyorum... Hannah fazlasıyla yetenekli aslında ama buna bir türlü inanmıyor. Antonije'de çok söyledi ama, onu da dinlemiyor." Profesör Claudel bizim de mi takımıma girmemizi önerdi? Hannah kaşlarını kaldırarak Emerald'a baktı. Hannah ve Quidditch yeteneği mi? Tekrar yerin dibine girmek üzereyken neyseki bir süredir dükkanı kapatan beyni tekrar çalışmaya başladı. Emerald'ın ne yapmaya çalıştığını anlıyordu. Spencer'ın geçen sene de takımda olduğunu biliyordu ve şimdi takım kaptanı olduğuna göre konuyla epey ilgiliydi. Hangi erkek değildi ki? Yani şimdi Emy'nin planına uyup Quidditch'te iyiymiş gibi davranacaktı. Neyse ki çok okuduğu için spor hakkında bilgisi vardı. Yavaşça ısınan beynine biraz daha yük bindirerek neler söylemesi gerektiğini düşündü. Bir şekilde Spencer'ı daha sonra görmesine yarayabilecek bir şeyler... Emerald böyle bir atak yapmasa onunla okul hayatı boyunca konuşmamış olacağına emindi. Bu da demek oluyordu ki tek başınayken onunla asla konuşamazdı. Dikkatini toplamaya çabalarken Emerald'ın Spencer'a yaklaşıp konuştuğunu farketti ama ne dediğini duyamadı. Kendi adının geçtiğinden ise emindi. Ne söylemiş olabileceğini düşünerek iyice kızardı. "Teşekkür ederim. Kaptan bu sene mezun olunca ben oldum." Ah, yine o meleklerinkine benzer ses. Çocuğun parmaklarını güneş ışınlarının altında altın gibi parlayan saçlarından geçirişini izlerken bayılacağını düşündü. Abartılı bir düşünce değildi, onu izlerken nefes almayı unutmuştu. "Eğer iyiysen bu işin peşinden gitmelisin Hannah. Bak arkadaşların da seni destekliyor. Bence kendinden şüphe etmemelisin. Hele ki oynamayı seviyorsan hiç bir şey seni durdurmamalı. Hele ki şüphelerin!" Birisi iğne batırmış gibi zıplayarak dikleşti. Adını mı söylemişti o? Yoksa hayal mı görüyordu. Ağır çekimde izlemişti adeta dudaklarının arasından isminin çıkışını. Ve dalıp gittiği için gözlerini Spencer'ın dudaklarından alıpta, bakışlarını bulması epey zaman almıştı. Öyle delici bakıyorduki Hannah biri oksijen maskesi getirse fena olmaz diye düşündü. Şimdi onun sırasıydı. Evet. Mantıklı bir kaç kelime söyleyecekti sadece, yanyana koyunca kulağa acayip gelmeyecek bir şeyler. Konuş, hadi Hannah. Gözlerine far tutulmuş bir tavşan gibi Spencer'a bakmaya devam ederken sonunda kendini zorladı. "Quidditch! Evet, çok severim." Gerçekten mi? Şu an söylemen gereken şey bu mu? "Yani, ee, şey demek istiyorum. Seviyorum ama pek pratik yapma şansım olmadı." Nefes almayı unutma. Ara sıra da olsa nefes almalısın. "S-sanırım sadece yetenek değil, biraz da çalışma işi." Yutkundu. Tamam, bu kez delicesine saçmalamamıştı ama söylediklerinin nereye gittiğinden emin değildi. Havada kalan bir kaç cümle sarfetmişti sadece. Buraya kadardı demek Ravenclaw'lığı. "B-ben bütün dersleri aldığım için çok vaktim yok. Ama senin adına sevindim, S-spencer." Onun karşısında konuşuyor olmanın üstüne bir de gözlerine bakarak ismini söylemek kalbini durmaya yakın bir noktaya getirmişti. Cümlesi bittiğinde, konuşmaya başlamadan önce Spencer'ı daha sonra görebileceği bir bahane bulduğunu ama bunu tamamen unuttuğunu farketti. Böyle bir açıklama yapmanın ne manası vardı ki, şimdi onun ineğin teki olduğunu düşünecekti. İnek olmaktan gurur duymadığından değil ama Spencer'ın böyle birine ilgi duyacağını pek sanmıyordu. Kendisine tekrar nefes almayı hatırlatarak iç geçirdi ve sonunda gözlerini ondan kaçırıp avluya çevirdi. Şu an hastane kanadından şifacılar sedyeyle gelip onu bir süreliğine dinlenmek üzere götürse fena olmazdı.

Batırma Hannah, batırma Hannah... Yapabilirsin sen bunu. Onlar bakışıyorlar mıydı? Gülümsememi bastırmadım ve resmen otuz iki diş sırıttım. Nasılsa beni takan yoktu! Hannah pratik yapma şansının olmadığından bahsettiğinde dudağımı dişledim. Pratik şansı mı yoktu... O zaman biz de  ona şans yaratırdık. "Bakın ne diyeceğim. Bu gün Antonije ile biraz koşmak için akşam görüşmeyi düşünüyorduk." Hayır böyle bir şey konuşmamıştık ama görüşeceğimiz kesindi. "Biz sahada koşarken, neden siz de biraz pratik yapmıyorsunuz? Antonije'in Hanna'ya yardım etmesini isterdim ama birbirlerini delirtiyorlar. Ben de pek anlamıyorum. Umarım yardım edersin Spencer." dedim kolunu dostça sıkarak. Hemen ardından dalgın dalgın etrafa göz gezdirdim. O sırada gözüme çarpan sarı saçlarla anında ayağa fırladım. "Antonije'i gördüm!" Çantamı omzuma atıp Hannah ve Spencer'a arkamı döndüm. Antonije ile ders arasında denk geldiğimiz çok nadir oluyordu. Bu yüzden onu kaçırmamak için gözlerimi ondan ayırmadan arkama doğru bağırdım. "Büyük ihtimalle geri gelmem Hannah, sınıfta görüşürüz. Ve Spencer, tanıştığıma memnun oldum!" dedikten sonra Antonije'e doğru koşmaya başladım. Umarım yetişebilirdim.

Emin olmuştu. Hannah her baktığında daha güzel hale geliyordu. Güneşin vurduğu yüzünde çiller birer çiçek gibi görünüyor ve onu sevimlilikte ileri götürüyordu. Hele ki quidditchi sevdiğini söylediğinde Spencer ona daha fazla ısındığını düşündü. Çünkü kendisi de çok severdi. Bu demek oluyordu ki ortak noktaları vardı. "Yani, ee, şey demek istiyorum. Seviyorum ama pek pratik yapma şansım olmadı. S-sanırım sadece yetenek değil, biraz da çalışma işi. B-ben bütün dersleri aldığım için çok vaktim yok. Ama senin adına sevindim, S-spencer." Karşılık olarak yüzünde gülümseme beliren Spencer ona katıldığını belirtircesine başını salladı. Sadece yetenek asla işe yaramazdı. Yine de Hannah'ın tüm dersleri alıp üzerine de oyunda yetenekli olması onun insan üstü bir varlık olduğunu göstermez miydi? Bir insan nasıl bu kadar yetenekli olabilir miydi? Ravenclaw binasındaki herkesin böyle olduğundan şüpheliydi. Belli ki Hanna özel bir büyücüydü.  "Bakın ne diyeceğim. Bu gün Antonije ile biraz koşmak için akşam görüşmeyi düşünüyorduk. Biz sahada koşarken, neden siz de biraz pratik yapmıyorsunuz? Antonije'in Hanna'ya yardım etmesini isterdim ama birbirlerini delirtiyorlar. Ben de pek anlamıyorum. Umarım yardım edersin Spencer." Birisi kendisinden yardım istediğinde elbette ki kabul edecekti. Spencer insanlara destek olmayı seviyordu. Adının Emerald olduğunu daha yeni hatırladığı kız birden bağırıp ayağa fırladığında ürktü. Onun aceleyle eşyalarını toplamasına bakınca kendi dersinin yakın zamanda başlayacağı aklına geldi. "Büyük ihtimalle geri gelmem Hannah, sınıfta görüşürüz. Ve Spencer, tanıştığıma memnun oldum!" Karşılık vermek için elini kaldırıp sallamıştı fakat kız o kadar hızlı gitmişti ki Spencer'ın vereceği karşılık havaya karışmıştı. Nereye gittiğini görmek için başını çevirdiğinde neredeyse avlunun diğer ucundaki Ravenclawlu çocuğa koştuğunu görmüştü. O mesafaden kim olduğunu nasıl seçmişti acaba? Asıl onun arayıcı olarak yeteneği vardı belli ki. Spencer başını iki yana sallayıp önüne döndü. Bankta yalnız kaldığı Hannah'a döndü. "Hangi kısımda oynayacaksın? Yani quidditch için diyorum. Ona göre seni çalıştırmayı çok isterim." Onun gibi her konuda yetenekli birine yardımcı olmak kendi işine de gelirdi. Belki daha fazla ortak noktaları vardı ve bunun açığa çıkartılması kolay olurdu böylece. "Programlarımızı karşılaştıralım. Uygun boşluklarla saha da çalışabiliriz." Aklına sonradan gelen şeyle çantasına eğilip kitaplarının arasından bir kağıt çıkarttı. Kendi ders programıydı bu. Kıza uzatırken bu konuyla ilgili bir kopyalama büyüsü olup olmadığını düşündü. Şu an aklına gelmiyordu elbette. Ders programının kopyasını kıza verirse bir ihtiyacı olduğunda kendisini rahatlıkla bulabilirdi böylece.

Ahh... İşte buydu. Saçmalamaya başlamadan hemen önce Spencer'ın yardımını istemeyi düşünmüştü ama konuşurken kelimelerin arasında kaybolup gitmişti bu fikir. Sebebi ise tabii ki Spencer'dı. Neşeli bir yüz ifadesiyle Emerald'ın tavsiyesini dinledi. Biz sahada koşarken, neden siz de biraz pratik yapmıyorsunuz? Bir yandan kafasının içinde epey mutlu filler dansederken bir yandan tekrar endişelendiğini farketti. Spencer'la tek başına mı? Hannah ve Spencer? Quidditch? Şimdiden kolunu ya da bacağını kıracağından emindi. Ama bunun Spencer'a değeceğini de kolaylıkla kabullenirdi. Emerald Antonije'yi gördüğünü iddia ederek -Hannah kaçamak bakışlarla Spencer'ın mükemmelliğini izlemekten başka bir şey yapamıyordu- yanlarından gittiğinde şaşkın şaşkın ardından bakan çocuğa doğru dönmek için büyük çaba harcadı. Heyecanı biraz bile dinmemişti. "Hangi kısımda oynayacaksın? Yani quidditch için diyorum. Ona göre seni çalıştırmayı çok isterim. Programlarımızı karşılaştıralım. Uygun boşluklarla saha da çalışabiliriz." Hmm, hangi kısım mı? Pek bir alakası olmamasına rağmen en azından pozisyonları biliyordu. "Arayıcı." dedi kendinden emin olmayan bir sesle. Daha sonra uzattığı ders programını almak için elini uzattığında, neredeyse ellerinin titrediğini farketmediğini umdu. Gerçekten şu an Spencer Everheart'ın ders programını elinde mi tutuyordu? Dahası gerçekten başbaşa Quidditch antremanı mı yapacaklardı? İnanamayarak bir programa, bir Spencer'a baktı. Tamam, muhtemelen programı ona geri vermesi gerekiyordu ve bir muggle gibi kalem kağıt çıkarıp programı yazmayacaktı herhalde. Derin bir nefes alıp sırt çantasından asasını çıkardı. Neyseki biçim değiştirme ve var etme büyüleri konusunda üstün bir yeteneği vardı. Asasını hafif bir dokunuşla Spencer'ın programına vurdu. "Gemino." Kağıt bir an için ortasından yırtılıyormuş gibi göründükten hemen sonra, iki adet program Hannah'nın elinde duruyordu. Üstünde Spencer'ın yaptığı bazı karalamalar olan kağıda sarılmamak için kendini zor tutarak, orjinalini ona uzattı. "Teşekkür ederim." Vay canına Hannah, kekelemedin. "Ö-öyleyse bu akşam sahada görüşürüz vee ben- ben de programlarımızı karşılaştırıp uygun vakitlere bakarım. Akşam sana haber veriririm. Ee, baykuşumu yollayabilirim." Kızarıp bozararak programı da asasıyla çantasına atarken, üstlerine bir gölge duştu. "Hadisene be oğlum! D- oo, bakıyorum da meşgulsun." Çocuk bir an durup kaşlarını kaldırıp indirmek suretiyle Hannah'ya baktığında genç cadı irkildi. "Bak durumunu anlıyorum ama Profesör Rheanna geç kaldık diye yine saçlarımı solucana çevirirse seni öldürürüm. Zaten hala 5. sınıf dersi aldığım için benden nefret ediyor kadın. O Nimbus 2000'ini bir ineğe dönüştürürüm ve maça öyle çıkmak zorunda kalırsın. Anladın? Hadi artık." Huysuz huysuz konuşan kişiyi tabi ki tanıyordu. Bir üst dönemden Julius Castellian'dı bu. Hannah zamanında onun hoş olduğunu düşünmüştü ama hakkında duydukları daha fazlasını hissetmesine engel olmuştu. Jetonu geç düşen, ısrarcı ve patavatsız bir tipti anlaşılan. Çantasını omzuna atıp ayağa kalktı. "Ehm, şey, ben de gitmeliydim zaten. Görüşürüz, Spencer." dedikten hemen sonra kısaca el sallayıp giriş salona ışınlanırcasına gitti; Julius'un onu Spencer'ın yanında küçük düşürme ihtimaline karşı. Şimdi planı gidip ders boyunca Spencer'ın ders programına kalpler çizmekti.

SON