Brianna, Philip’in bar tezgahına koyduğu bardak dolu tepsiye doğru asasını şöyle bir sallayıp temizlenmelerini ve raflardaki yerlerini almalarını izledikten sonra tezgahın altından bir kaymak birası çıkarıp tepsiye koydu. Sonra Philip’in kaymak birasını masaya götürmesini, sibarişin sahibi olan orta yaşlı büyücüyle gülerek sohbet etmesini gözlemledi. Philip’in Üç Süpürge’ye gelen misafirlerle nasıl iletişim kurduğunu izlemek onun için bir rutin haline gelmişti. Bakanlıktan ayrılmadan önce, her mesai sonrası gelip burayla ilgileniyordu ama doğrusu yorgunluktan zihni o kadar bulanık oluyordu ki otomatik hareketlerle bardakları temizlemek, yerleştirmek, siparişleri hazırlamak dışında bir şey yapmıyordu. Şimdi ise, yaklaşık 4 ay olmuştu, tüm vaktini burada harcıyordu. Bakanlığın yanı başında yaşadığı küçük daireyi hala boşaltmamıştı,  bu onun için kendini bildi bileli hayalini kurup sonunda eriştiği mesleğinden tamamen kopmak anlamına geliyordu çünkü. Az daha burayı devrettiği günü düşündü... Bir kaç ay öncesini. Burayı bırakmak, Arianna'dan tamamen kopmak gibi geliyordu ona; aynı Bakanlığın yanındaki dairesini boşaltamadığı gibi Üç Süpürgeden de vageçememişti. Artık Üç Süpürge’nin üst katında, eskiden ikizi Arianna’nın kaldığı küçük evde kalıyordu. Bazen eski dairesini ziyarete gittiği oluyordu, o günlerde mutlaka bakanlığa uğrayıp eski iş arkadaşlarıyla sohbet ediyor; işini ne kadar özlediğinden yakınıyordu. Ama son bir kaç haftadır ziyaretlerini azaltmıştı. Çünkü Arianna gittikten sonra müşterisi epeyce azalan bar son zamanlarda çok daha kalabalıktı. Erkenden kalkıp çevrede çalışan cadı ve büyücülerin kahvaltı için uğramalarını bekliyor ve hızlıca balkabağı sularını ve atıştırmalıklarını hazırlarken sürekli gözlemlediği Philip gibi onlarla sohbet etmeye çalışıyordu. Brianna gibi, işini yap yeter görüşünde bir cadı için kolay iş değildi. Hatta bakanlıkta çalıştığı dönemde pek arkadaşı yoktu, ayrıldıktan sonraki ziyaretlerinde insanlarla gerçekten konuşup onlarla ilgili hiç bilmediği şeyleri öğrenmiş ve bir çok dost edinmişti.

İç çekerek raflara döndü ve kendisine bir bardak su alıp barın arkasından çıktı. Zordu ama insanlarla konuşması gerekiyordu. John’u ve Arianna’yı kaybettikten sonra iletişim kurmak özellikle bir işkence haline gelmişti. Zamanını hiçbir şey düşünmeden çalışarak geçirmeyi tercih etmişti çoğunlukla. İnsanların ikiziyle veya hayatıyla ilgili soruları onu bunaltıyordu ama zamanla, sorular bittikçe açılan konular en az deli gibi çalışmak kadar iyi gelmeye başlamıştı Brianna’ya. Ne var ki hala kendini tuhaf hissediyordu, sanki hep yanlış şeyleri söylüyormuş gibi. Arianna bu konuda hep becerikli olmuştu. Bara ilk kez giren birini bile sıcacık gülümsemesiyle karşılar, dakikalar içinde yıllardır tanışıyorlarmış gibi bir rahatlıkla sohbet etmeye başlardı. İnsanların yüzünü ışıldatan bir enerjisi vardı ikizinin. Vardı. Brianna asla onun gibi olamayacağını biliyordu. Ne komikti ki, Hogwarts’da bir öğrenciyken sürekli iyi notlar aldığı ve ödüller kazandığı için babaları Brianna’yı iltifatlara boğduğundan Ari ile sık sık tartışırlardı. Arianna, “Harika olduğunu sanıyorsun. Herkes öyle söylüyor çünkü ama bilmediğin şeyler var, mükemmel değilsin.” gibi laflar ederdi ne zaman Brianna onu bir konuda düzeltse. Haklıydı, derslerden en yüksek notları alması her şeyi bildiği anlamına gelmiyordu, veya bakanlıkta henüz 24 yaşındayken Sihir Bakanı Asistanı pozisyonuna gelmesi de. Bilmediği çok şey vardı.

Az ilerideki masada oturan cadının yanına yürüyüp doğal bir gülümseme takınmak için elinden geleni yaptı ve gününün nasıl geçtiğini, bir isteği olup olmadığını sordu. Hemen ardından bara dönmek üzereyken Philip’in yüzünde bir tebessümle kendisine baktığını farkedince huysuzca omuz silkti. Philip her defasında bu çabalarını gözlemleyip çocuğu 3’le 2’yi toplayabilmiş gururlu bir baba edasıyla bakıyordu ona. Bu ilgi onu hem rahatsız hissettiriyor hem de bir yandan teşvik ediyordu.

Barın arkasına geçmiş, yeni içecekler hazırlarken insanların konuşmalarının boğuk gürültüsünün ardında önce dış kapının açıldığını belirten zili, sonra da çok tanıdık gelen ama kime ait olduğunu bilmediği sesi duydu. “Arianna?”

Sağanak yağmur bütün şehri sağırlaştırmıştı. Mark yavaş adımlarla yerde oluşan gölcüklerin üzerinden atlarken, en sevdiği havanın bu olduğunu düşünüyordu. Yağmur damlaları öyle çoktu ki insan yüzleri seçilmez hal alıyordu. En azından diğer insanlar içinde. Onlarla eşit olduğu bir zamandı bu. Sürekli gördüğü bulanık simalara artık alışmış olsa da birilerini ilk görüşte hatırlamak onu mutlu edebilirdi. Edebilir miydi? Bir zamanlar ettiği kesindi. Cüppesinin ıslanmasına aldırmadan yağmurun altında yürümeye devam etti. Mutsuzluk dalga dalga bedenine yayılırken işten bu kadar erken çıktığı için kendisine kızdı. Felix Felicis şuanda buldunduğu yerden uzakta değildi ama yine de dönmek istemiyordu. Barın sahibi Carmenta iyi biriydi ve onu işe aldığından pişman görünmüyordu. Mark'ın insan yüzlerini görememesiyle ilgili de bir sorunu yokmuş gibiydi. Bir çok patronu kendilerini tanıyamadığına inanmadığı için Mark çok fazla iş değiştirmişti. Barmenlik kendisi için iyiydi. Geceleri içmeye gelen insanların çok azı hatırlanmayı istiyordu. Bu yüzden bir kaç yıldır bardak parlatıp, kokteyl hazırlıyordu. İç geçirirken kafasının dağılması için ilk gördüğü bara yöneldi. Üç Süpürge ismini hayal meyal seçerken kapının önünde cüppesini silkelemek için bir anlığına duraksadı.

İçeri girdiğinde etrafa göz gezdirdi. İnsanlar kendi hallerine bakıyor gibi göründüğünden ilerlemeye devam etti. Barın arkasındaki kadını görünce ağzından çıkan o kelimeyi durduramadı. "Arianna?" Dişlerini sıkıp kendisine kızdı. Yine bir başkasına çocukluk arkadaşının adıyla seslenmişti. Sanki az önce konuşan kendisi değilmiş gibi bardan uzak bir masaya yönelip oturdu. Çocukluğunda geçirdiği kazadan beri sarı saçlı bütün kadınlarda Arianna'nın yüzünü görüyordu. Seçebildiği daha doğrusu başkalarında görebildiği tek yüz onunkiydi. On yaşındayken başına meteor düşmesi sonucu komaya girmişti. Altı ay kadar komada kaldıktan sonra kendiliğinden uyanmıştı. Yüzleri göremediğini o zaman fark etmişti. Şifacılar darbeye bağlı olarak böyle bir komplikasyon gelişebileceğini söyleyip ne zaman ya da nasıl iyileşeceği konusunda sessiz kalmışlardı. Bu olay yirmi yıl kadar önceydi. Mark kadının kendisini fark etmemesini umarak cübbesini çıkartıp bir asa sallama hareketiyle kurumasını sağladı. Islak saçlarını geriye doğru atarken yanı başında garson belirdi. Onu da göremeyeceği için bakmadı bile genç adama. İçmek için brendi istedi alçak sesle. Bir yandan da barın arkasındaki kadına bakmamaya çalışıyordu. Garson yanından uzaklaşınca yine de istemeden de olsa gözleri sarışın kadına doğru kaydı. Ona o kadar uygundu ki. Sanki Mark'ın zihnindeki bir görüntünün yansıması değilmiş de o yüzde gerçekten sahipmiş gibiydi. Uzaktan olsa seçmek kendisine garip geldiği için kadını ne kadar zamandır izlediğine dikkat etmemişti.

Saçları ve cübbesi tamamen ıslanmışa benzeyen büyücüyü görmek için kafasını çevirdiği anda, adamın hızlıca bardan uzaklaşmasını izledi. Tanıdık bir şeyler vardı onunla ilgili. Kesinlikle... Emin olamayarak çekingen bakışlarını bir bara, bir büyücünün oturduğu masaya yöneltti. İnsanlara gözünü dikip bakmak pek hoş değildi sonuçta. Brianna üç süpürgeyle ilgilenmeye başladığı günden beri bara girip onu Arianna sanan bir sürü insan olmuştu. En acı verici kısmı tek tek hepsine Arianna’ya ne olduğunu anlatmak zorunda kalmasıydı. Her defasında, Arianna olmadığı söylediğinde karşısındakinin yüzünü kaplayan ifade Brianna için küçük bir travma haline gelmişti neredeyse. İnsanların ikizi için ne kadar üzüldüğünden öyle bir tepki verdiklerini biliyordu ama onda, “Brianna” olmasından kaynaklıymış gibi bir his yaratmıştı. Hiçbir zaman ikizinin sevildiği kadar sevilen biri olmamıştı doğrusu. Bunun farkındaydı. İnsanları gerçekten dinleyip sohbet etmekten ziyade işe yarayan bilgiyi alıp konuşmayı kesmek onun için standarttı. Bu yüzden çekingen bakışlarla izlediği büyücünün buranın müdavimlerinden biri olabileceğini düşündü. Belki de onu Arianna sanıp kendince selam vermiş ve yerine geçmişti ama... Aylardır burada olmasına rağmen onu hiç görmemiş olması bu ihtimali azaltıyordu. Philip onun masasına ilerlerken gözlerini bir türlü ayıramadı; aynı zamanda büyücünün ufak hareketlerinin bile tanıdık geldiğini hissetti.  Philip bara doğru yanaşıp siparişi ona tekrar ederken dalgınca siparişi hazırlamak için arkasına dönüp asasını salladı. Bardağından bir yudum su içip barın arkasından çıktı ve düşüncelere dalarak tezgaha yaslandı. İşte tam bu sırada, Philip’in içki bardağını bırakıp uzaklaştığı masadaki büyücüyle göz göze geldi. Yoksa o mu?

Merakına yenik düşüp hiç kendinden beklenmeyecek bir kararlılıkla masaya hızlı adımlarla yaklaştı. Bir an için ne diyeceğini bilemeyerek öylece durduktan sonra, muhtemelen aptallık ediyor olduğunu düşünse de dayanamadı. “Mark? Mark Lindberg?” Nedense kalbinin hızlandığını hissetti. Geçmişten birini görmek onu heyecanlandırmıştı herhalde. “Şey, kusura bakmayın, emin olamadım ama Londra’da eski evimizde yaşarken birbirimizi tanıyorduk. Bennet'lar. Eğer yanılmıyorsam siz -sen de içeri girdiğinde... Beni tanıdın?”

#5c3b6f

Neden öyle söylemişti? "Beni tanıdın?" Söyler söylemez pişman olduğu kadar, rahatlamıştı da. Kendisinin Brianna olduğunu söylediği anda Mark kendisiyle ilgili bir kaç soru soracak, sonra Arianna'nın neler yaptığını bilmek isteyecekti. Aynı şeyi, üstelik canını epey acıtan bir şeyi defalarca anlatmakdan bıkmıştı. Her defasında daha az detay veriyor ve daha hissiz konuşuyordu olaydan bahsederken. Öyle bir hale gelmişti ki, dışarıdan bakan biri alelade konulardan bahsettiğini düşünürdü. Ve artık hemen hemen herkes neler olduğunu duyduğundan, sormayı bırakmışlarken Brianna bu konudan kurtulduğu için memnundu. Şimdiye kadar. "Arianna?" Mark heyecanla ayağa fırlarken, midesinde her endişelendiğinde hissettiği o şeyi hissetti. Korkunç bir boşluk hissi ve ağrı. Kardeşinden bahsetmemek için, oymuş gibi yapabileceğini nasıl düşünmüştü? Yok yok, hemen halledebilirim. İçeri girdiğinde Brianna dediğini sandım, o yüzden beni tanıdın dedim. "Kazadan beri seni hiç görmemiştim. Biraz konuşabilir miyiz? Eski günleri yad etmek isterim." Mark'ın çektiği sandalyeye otururken, hala düzeltme yapmamasının sebebini bir an için anladı sanki. Eski günler diyince aklında, Arianna'ya hayranlık dolu gözlerlerle bakan küçük Mark canlandı. Brianna'yla da arası iyiydi tabii ama Arianna'ya olan ilgisi aşikardı. Ona hiçbir zaman öyle bakmamış, deli gibi bir hevesle dinlememişti. Ne saçmalıyorsun? Kafasındaki ses öfkelenmiş olsa da yapamadı. Bir türlü ağzını açamıyordu. "Biz taşındıktan sonra neler yaptın? Kardeşin vardı Brianna o neler yapıyor? Eminim çok iyi yerlere gelmiştir." Resmen delilikti yaptığı. Arianna'dan söz etmemek için oymuş gibi yapmıyordu, bambaşka bir sebebi vardı ama kafasındaki sesi zorla bastırdı. Onu dinlemek istemiyordu, ona tek hissettiği şeyin mutluluk olduğu günleri hatırlatan genç adamla güzel şeylerden konuşmak istiyordu yalnızca. "Evet. Şey, bir şeylerden bahsediyorlardı. İnsanları tanıyamadığından. Doğru mu?" Sorusunun onu rahatsız etmeyeceğini umdu. Kendisi sözde kötü konuları geçiştirmek için yalan söylerken, bundan bahsetmesi ironikti biraz gerçi. "Brianna, o şeyde, Bakanlık'ta çalışıyor. Hep orada çalışmayı hayal etmişti zaten. İyi yani, o kadar çok çalışıyor ki pek görüşemiyoruz doğrusu." Vay vay, ne kadar da rahat yalan söylüyorsun.

Doğrusu Mark insanları tanısın tanımasın, insanlar onu ikiziyle ayırt etmeyi son yıllarda bile başaramazdı. Gerçi kolay bir yolu vardı; Brianna resmi giysilerle ve ciddi tavrıyla ortalıkta dolanırken Arianna rahat, tatlı elbiseler giyer ve yüzünden eksilmeyen tebessümüyle herkesle sohbet ederdi. Bu ona bir şeyi hatırlatmıştı. Gergin yüz ifadesini olabildiğince rahatlatıp gülümsemeye çalıştı. Tam bu sırada, Philip'le göz göze geldi. Yine o gurur duyan edasıyla kafasını sallıyordu çünkü müşterilerle sohbet ettiğini sanıyordu. Brianna utanarak gözlerini hemen Mark'a çevirdi. Evet büyümüştü ve gözlerinin altında belli belirsiz torbalar belirmişti ama çocukken ışıl ışıl parlayan güzel gözleri hala aynıydı; özellikle Arianna'ya baktıklarında.

Arianna, çocukluk aşkı, ona bakarken Mark gözlerini bile kırpmak istemiyordu. Dudaklarının oynamasını takip etmek bile ona o kadar güzel geliyordu ki biri onun düşüncelerini duysa sapık olduğunu düşünebilirdi ama Mark bunu renk körü birinin ilk defa renkleri görmesine benzetmişti. "Evet. Şey, bir şeylerden bahsediyorlardı. İnsanları tanıyamadığından. Doğru mu?" Sözler kulağına gelince dondu kaldı. Geriye çekildi üstüne eğildiği masadan. Arkasına yaslandı. "Brianna, o şeyde, Bakanlık'ta çalışıyor. Hep orada çalışmayı hayal etmişti zaten. İyi yani, o kadar çok çalışıyor ki pek görüşemiyoruz doğrusu."  Kendi içerisine o kadar dönmüştü ki sözlerdeki burukluğu yakalayamadı Mark. Bardağından tekrar bir yudum alıp cümlelerini toparlamaya çalıştı. Aslında burada dursa ve akşama kadar Arianna'yı izlese kendisini cennette sayabilirdi. Yine de konuşmaya çalıştı. "Bakanlık tam ona uygun bir yer. Umarım onu da görürüm. Sizleri görmeyeli çok uzun zaman oldu." Sonra yüzünün düşmesine engel olamadı. "Evet kazadan sonra yüzleri göremediğim ortaya çıktı. İnsanlara bakınca bulanıklık görüyorum suratlarında. Nasıl olduğunu anlatamam. Benim için bile açıklaması çok tuhaf." Kendi yüzümü bile göremiyorum demek istedi. Kelimeler dudaklarının ucuna kadar gelmesine rağmen sesi çıkmadı. Bunu kimseye söylememişti. Sesli söyleyebilecek kadar güçlü değildi. "Ailem tedavi için bir çok yere gitti. Taşındık bu yüzden zaten. Ama tedavisi yok. Zaman içerisinde iyileşebileceğimi düşünüyorlar." Mark onun mesafeye rağmen kendisini nasıl tanıdığını sormasını istemedi. Belki de istiyordu bilmiyordu. Komada geçirdiği altı ay boyunca rüyada gibiydi ve o rüyada da tek bir kişi vardı. Arianna. Bunu kazadan önce en son onu görmesine yoruyordu aslında. Başını öne eğdi.