Öğle vaktiydi. Pijamalarımla, televizyonun karşısında oturmuş keyif çatıyordum. Annemle barışmış olmamız kendimi iyi hissettirmişti. Tabii babamın nerede olduğu sorusu hala aklımı kurcalıyordu. Düşünmemeye, bir süre huzur bulmaya çalışıyordum; fakat bu pek mümkün olmuyordu. Zihnimin bir köşesinde, ortaya çıkmak için hazır bekliyordu. Artık televizyon bile zihnimi dağıtmama yardımcı olmuyordu.

En sonunda bir müzik kanalı açtım ve kendime bir kahve koymak için mutfağa gittim. Televizyonun sesini iyice açtığım için müzik evin her tarafından duyuluyordu. Annem evde değildi. Alışverişe çıkmıştı. Zaten evde olsa müziğin sesini bu kadar açmama asla müsade etmezdi. Kahvemi aldım ve odama çıktım. Odam aynı bıraktığım gibiydi. Annem hiçbir şeye dokunmamıştı. Sadece çocukluktan kalma posterlerin yerinde yeller esiyordu. İlk işim onlardan kurtulmak olmuştu.

Son zamanlarda okumaya fırsat bulamadığım bir kitabı aramaya başladım. Daha az önce buradaydı. Aşağıdan gelen müzik sesinin ardından başka bir ses daha geliyordu sanki. Elimdeki kahve fincanını çalışma masama bıraktım ve hızla aşağıya indim. Televizyonun sesini kıstığımda zilin çaldığını fark ettim. Annem henüz gelmiş olamazdı. 'Belki Cecelia'dır' diye düşündüm. Beyaz pijamalarımla kapıyı açmaya gittiğimde, karşımda hiç beklemediğim birini görünce dilim tutuldu.

Clary bir türlü aklımdan çıkmıyordu. Kütüphanede beni tokatladıktan sonra sürekli onu düşünür olmuştum. Okul tatile girdiğinde Clary evine gitmişti. Onun nerde oturduğunu bilmiyordum. Aslında Clary hakkında hiç bir şey bilmiyordum. Zaten onun, benim ona karşı hissettiğim şeylere inanmamasında ki asıl sebep buydu.

Okul tatile girmeden önce En yakın arkadaşı Cecelia'ı bir köşede sıkıştırıp nerde oturduğunu nelerden hoşlandığını sormuştum. İşte bu yüzden Hogwarts'dan 'ailevi' bir mesele hakkında izin almıştım. Ama geri dönmemiştim. Diagon Yolu'nda Çatlak Kazan'da kalıyordum. Anneme bir baykuş yollayıp para göndermesini istemiştim. Diagon yolunda arkadaşlarla kalacağımı söylemiştim. Zavallı annem hiç bir zaman bir dediğimi iki etmedi. Çok çalışırdı. Babam da öyle. Ama Muggle dünyasında.

Şimdi ise Diagon Yolu'ndan Godric Hollow'a gelmiştim. Sırf Clary için. Cecelia'nın tarif ettiği adrese geldiğimde emin olamadan bir kaç dakika geçirdim. Evi dışarıdan gözlüyordum. O sırada içerden müzik sesi gelmeye başlamıştı. Aklı başında birinin dinlemeyeceği kadar yüksek sesli. Zaten aklı başında biri beni reddetmezdi ya.

Bir an kalbim tekler gibi oldu. Clary üstünde pijamaları ile bir odadan diğerine geçerken camdan görünmüştü. Üstünde pijamaları vardı. Daha fazla düşünmedim. Direk gidip kapıyı çaldım. Bir dakika sonra Clary kapıyı açtı. Üstünde beyaz pijamaları vardı. Gerçekten bu kızda beni çeken bir şey vardı. Gözüme o kadar güzel görünüyordu ki. Beni kapıda gördüğüne çok şaşırdığı belliydi. Şaşkınlığı yüzünden okunuyordu. Hafifçe gülümsedim.

"Merhaba, Clary. Nasılsın?" dedim oldukça yumuşak bir sesle. Direkt olarak gözlerine bakıyor, onun beni anlamasını bekliyordum. Buraya ona karşı bir şeyler hissetmesem neden gelecektim ki?

Adrian, karşımda duruyordu. Buradaydı. İnanamıyorum. "Merhaba, Clary. Nasılsın?" Konuşurken gözlerimin içine bakıyordu. Birinin gözlerine 5 saniyeden fazla bakamıyorken Adrian'ın gözlerinden gözlerimi ayıramıyordum. Hayır, böyle düşünmeyi acilen kesmeliydim; fakat karşımda durmuş bana gülümserken bu pekte mümkün değildi. Ne söyleyeceğimi bilemez haldeydim. Üstelik üzerimde de pijamalarım vardı. Lanet olsun! Çok rezil görünüyor olmalıydım.

Ellerimi göğsümde kavuşturdum ve "Senin burada ne işin var?" diye sordum. Ses tonumdan şaşkınlık ve birazda kızgınlık okunuyordu. Kütüphanede olan olayı hala unutmamıştım. Beni öpüp sonra da arkasına bile bakmadan gitmişti. Yine de kafam karışmıştı. Bir tokatla pes ettiğini düşünüyordum. Oysa ki o şuan tam karşımdaydı.

Böyle kapıda dikilmek çok komik görünüyordu; fakat onu içeriye davet etmek istediğimden emin değildim. Ne yapmalıydım? Keşke şu an Cecelia'ya bunu sorabilseydim. O hemen bir tavsiyede bulunurdu. Ah, işte yine yapıyorum. Adrian hakkında tavsiye falan almayacaktım. Onu içeri de davet etmeyecektim. Yani... sanırım.

Ellerini göğsünde kavuşturup:
"Senin burada ne işin var?" diye sordu. Sesinde şaşkınlık bekliyordum ama kızgınlık tınısı değil. Birden panikledim. En iyisi onu konuşturmamaktı. Şimdilik.


"Seni görmeye geldim. Diyordun ya hakkımda bir şey bilmiyorsun diye. Yanılıyorsun Clary. Senin hakkında sandığından çok daha fazlasını biliyorum." dedim. Bir an bekledikten sonra:

"İstersen kapının önünde konuşabiliriz. Ama beni içeri davet etmeni bekliyordum açıkçası. Tabi bir şeyler giyinip benimle biraz yürüyüşe de çıkabilirsin." dedim gülümseyerek. Bir yandan bir daha tokat atmaya kalkarsa diye geri sıçramaya hazır bir şekilde bekliyordum.

"Seni görmeye geldim. Diyordun ya hakkımda bir şey bilmiyorsun diye. Yanılıyorsun Clary. Senin hakkında sandığından çok daha fazlasını biliyorum." Bu sözleri beni gerçekten şaşırtmıştı. Beni görmeye mi gelmişti? Bu nasıl olabilirdi ki? Ayrıca evimin yerini kimden öğrenecekti ki? Cecelia söylemiş olabilir miydi? Kafamdaki sorular yetmezmiş gibi, bir de bunlar çıkmıştı. Meraktan ölebilirdim.

Biraz duraksadıktan sonra sözlerine devam etti. "İstersen kapının önünde konuşabiliriz. Ama beni içeri davet etmeni bekliyordum açıkçası. Tabi bir şeyler giyinip benimle biraz yürüyüşe de çıkabilirsin," dedi gülümseyerek. Garip bir hali vardı. Sanki tekrardan tokat atmamı bekliyor gibiydi. Gülmemek için dudağımı ısırdım.

Ne yapacağımı bilemiyordum. Ona güvenmek istiyordum; fakat içim huzursuzdu. Beni sevebilme ihtimali olduğunu düşünmek çok saçmaydı. Yine de buraya kadar gelmişti. Eğer öylesine biri olsaydım gelmezdi. Yani sanırım gelmezdi. Belki bir yürüyüşe çıkmak kötü olmazdı. Babam konusunda da hala moralim bozuktu. Değişiklik iyi gelebilirdi. Hayır, bunu yapmamalıydım. Manatığım bunu yapmama engel oluyordu.

Hayır, sakın içeri alma onu. Gitme onunla. Dur sakın söyleme. "Ben üzerimi değiştirene kadar içeride bekle." Sözcükler artık ağzımdan çıkmıştı bir kere. Geri gönüşü yoktu.

Kendi kendiyle boğuşuyor gibiydi.
"Ben üzerimi değiştirene kadar içeride bekle." dedi. İşte şimdi sevinçten dans edebilirdim. İçimden kahkaha atmak geliyordu. İçim içime sığmıyordu. Bu bir başlangıçtı.
Devamı gelecekti. Kollarımı kavuşturdum ve beklemeye başladım. Yeteri kadar galleonum vardı. Bir şeyler içmeye gidebilirdik. Ayrıca bir yandan Cecelia'nın dediklerini düşünüyordum.

Bir kaç dakika sonra acele bir şekilde giyinmiş olarak geldi. Bir kot pantolon, siyah bir palto ve bir kırmızı bere vardı üstünde. Tanrı biliyor ya bu kıza gerçekten aşıktım. Kapıda bir an duraladı.
Ben hemen söze girdim.
"Çok güzel olmuşsun. Çıkalım mı?" dedim gülümseyerek.

Sevindiği yüz ifadesinden belli oluyordu. Cidden sevinmişti. Hemen üst kata çıkıp ne giyeceğimi bulmaya çalıştım. Lanet olsun! Bu kadar hızlı karar veremezdim ki. Dolabımdan bir kot pantolon aldım ve giydim. Üzerime ne giyeceğimi bulmam biraz daha vaktimi aldı. En sonunda kırmızı uzun kollu tişörtümü giydim. Onun üzerine de siyah paltomu ve başıma da kırmızı beremi geçirdim. Artık hazırdım. Süslenmeye de gerek yoktu zaten. Beni beğeniyorsa, tabii gerçekten, böyle de beğenirdi pekala. 5 dakika içinde hazır olmuştum. Bu kadar kısa sürede hazırlanmak benim için bir mucizeydi.

Hemen aşağıya indim. Kapıda durakladım ve ne tepki vereceğini merak ettim. Kesin çok rezil görünüyordum. Aman neden umrumda olsun ki? Maalesef ki umrumdaydı. Bana baktı ve "Çok güzel olmuşsun. Çıkalım mı?" dedi. Yüzündeki gülümseme içimde anlam veremediğim bir his uyandırıyordu. Tamam, anlamında başımı salladım ve evden çıktık. Aramızda garip bir sessizlik vardı. Bu beni rahatsız etmişti. Sessizlik olunca aklıma babam ile ilgili düşünceler geliyordu. Hemen konuşmaya başladım. "Pekala, nereye gidiyoruz?" diye sordum.

Ebden dışarı çıktık. Bir kaç dakika kadar yürüdük. Tuaf bir şekilde sessizdik. Ne desem kızacakmış gibi geliyordu. Aslında ben çoktan buraya neden geldiğimi haykırarak sormasını bekliyordum. Sonra

"Pekala, nereye gidiyoruz?" dedi. Bende cevap verdim.

"Burada yaşayan sensin. Buraları sen biliyorsun. Bildiğin bir yer varsa eğer bir kahve ısmarlayabilirim. Aslında ben sadece seninle yürüyüp sohbet etmek istiyorum açıkçası." dedim. Evden o kadar da uzaklaşmamıştık.

"Burada yaşayan sensin. Buraları sen biliyorsun. Bildiğin bir yer varsa eğer bir kahve ısmarlayabilirim. Aslında ben sadece seninle yürüyüp sohbet etmek istiyorum açıkçası." Elimde olmadan gülümsedim; fakat buruk bir gülümsemeydi bu. Üzüntülü olduğumda nasıl gülümseyebilirdim ki? Kafeleri sevmezdim. Kendimi rahat hissetmiyordum. Dört duvar arasında oturup bir de para veriyorduk. Ben açık havayı severdim. Kısıtlanmaya gelemiyordum.

Derin bir nefes verdim. Ağzımdan buhar çıkmıştı. Hava gerçekten çok soğumuştu ve eldivenlerimi almayı unutmuştum. Ellerim donmak üzereydi. Biraz duraksadıktan sonra konuşmaya başladım. "Aslına bakarsan kafe gibi bir yere gitmek pek istemiyorum. Hava çok soğuk; ama yinede şu ilerde banklar var oraya otursak olur mu?" diye sordum. Şuan da havanın soğuk olmasını umursamıyordum. Açık hava da olmak bana iyi gelebilirdi.

"Aslına bakarsan kafe gibi bir yere gitmek pek istemiyorum. Hava çok soğuk; ama yinede şu ilerde banklar var oraya otursak olur mu?" diye sordu. İşte bu işime gelirdi. Soğukta ona sokulabilirdim. Ayrıca eldivenleri yoktu ve üşüyora benziyordu.

"Tabi ki, olur. Ama biraz sıkkın gibisin. Sesin kötü geliyor?" dedim. Onu biraz konuşturmalıydım. Bana alışması lazımdı.

"Tabi ki, olur. Ama biraz sıkkın gibisin. Sesin kötü geliyor?" O kadar belliydi demek ki ya da Adrian fazla dikkatliydi. Benimle ilgileniyor olması hoşuma gitmişti; fakat yine de hala ona karşı bir güvensizliğim vardı. Zorda olsa gülümsemeye çalıştım. "Sana öyle gelmiş. Ben gayet iyiyim," dedim.

Bankların olduğu yere doğru yürüdük. Bense sıkıca paltoma sarınıyordum. Banka oturdum ve Adrian'da soluma oturdu. Aramıza mesafe koymaya çalışıyordum; ama anlaşılan o da bunun tersini istiyor gibiydi. Ne kendini beğenmişin tekiydi. Biraz ısınması için ellerimi ovuşturdum. Aramızda yine sessizlik oluşmuştu ve benim aklıma yine babam gelmişti.

Onu çok özlemiştim ve o ölmediği halde ortalarda yoktu. Neden bize bu acıyı yaşatmıştı? Neden bizi terketmişti? Aklım sorularla, gözlerim ise yaşlarla dolmuştu. Adrian' a bu durumumu belli etmek istemiyordum. Kafamı başka yöne doğru çevirdim ve gözyaşlarımı akıtmamak için uğraştım; fakat bir damla yanağımdan aşağıya süzülmüştü bile.

"Sana öyle gelmiş. Ben gayet iyiyim," dedi. Ama sanki sesi bu dediklerinin aksini söylüyordu. Ama yinede üstelememeye karar verdim. Hem ses tonu konuyu kapatmak ister gibiydi. Bu an için çok düşünmüştüm. Ama şu anda konuşacak şey bulamıyordum. Ayrıca cesaretimi kaybetmiştim. Noel balosundan söz edebilirdim...Bir kaç dakika daha geçti. Clary ellerini soğuk yüzünden ovuşturmaya başladı. Eldivenlerimi çıkarttım. Ona uzatacaktım ki bir damla yaşın gözünden aşağı aktığını fark ettim.

Ona uzunca bir an baktım. Benim burada, yanında olduğumun bile farkında değildi. Yada umursamıyordu. Sanki ben yokmuşum gibiydi. Ben onun için gerçekten değersizdim. Kalbim çok kırılmıştı. Bu akşamdan sonra tekrar onunla konuşmaya geleceğimi sanmıyordum. Acı bir dakika kadar nefesimi tıkadıktan sonra kendimi toparladım ve konuştum:

"Clary sen neden ağlıyorsun?" diye sordum. Erkek olduğum halde ağlamamak için kendimi zor tuttum. Bunu sesime yansıtmamak için çok çabaladım ve bunu başardım. Eldiveni tutan elimi uzatıp hem eldivenleri elinin üzerine koydum hemde elini tuttum.

Sonra ona ne kadar yakın olduğumu fark ettim. Beresinin yüzünden saçlarının aldığı şekil, saç rengi... Ona bu kadar yakın olmak ve aynı zamanda bu kadar uzak kalabilmek..

Acı dayanılmazdı!..

"Clary sen neden ağlıyorsun?" Ah, olamaz! Ağladığımı fark etmişti. Ona doğru döndüğümde yüzünde acı çekermişçesine bir ifade olduğunu gördüm. Onu üzecek bir şey mi yapmıştım yoksa? Şuan yeteri kadar üzüntülüydüm, bir de onu üzmüştüm. Gözyaşlarımı artık tutamıyordum. Akıp duruyorlardı. Ellerindeki eldivenleri elime koydu; fakat ellerini geri çekmedi. İçimdeki garip his yine ortaya çıkmıştı.

Ellerimize bakıyordum. Sonra kafamı kaldırıp ona baktım. Çok yakınımdaydı. Doğru düzgün düşünemiyordum. Gözleri gözlerimin üzerindeydi. Etkilenmemek elde değildi. Kendime engel olamadım ve ona sarıldım. Başımı göğsüne yaslıyıp hıçkıra hıçkıra ağladım. Kendimi tutamıyordum. Onun güven verici kollarının arasında ağlamak kendimi iyi hissettiriyordu.

Kafamı kaldırmadan konuşmaya çalıştım. "Ah, Adrian. Ben çok üzgünüm. Ba..bam, babam, sanırım ölmemiş," dedim ve ağlamayı sürdürdüm. Elim kalbinin üzerinde duruyordu ve ben...ben onun kalbini hissetim. Beni gerçekten seviyordu. Bu nasıl mümkün olabilirdi ki? Daha çok ağladım ve ona daha sıkı sarıldım.

Bana doğru döndü. Göz yaşları artık iyice çoğalmıştı. Daha sonra başını çevirip ellerimize baktı. Sonra tekrar kafasını kaldırıp bana.. Bir anda beklemediğim bir şey yaptım. Bana sarıldı. Bir eli göğsümdeydi. Kalbim delirmişçesine çarpıyordu. Daha önce hiç böyle bir durumda kalmamıştım.

Bana sarılmış hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Sonra, hıçkırıklarının arasında bir şeyler dedi.

"Ah, Adrian. Ben çok üzgünüm. Ba..bam, babam, sanırım ölmemiş,"

Dediğini duyduğumda şok olmuştum. Kollarımda hıçkırarak ağlıyordu ve ben hiç bir şey yapamıyordum.
"Ben yanındayım." diyebildim sadece. Aptalca bir cümle.

Sıkıca sarıldım ona. Sustum ve sakinleşmesini bekledim.