Tek Gözlü Kambur Cadı Geçidi'ni kullanmak bir gün kesinlikle başıma bir iş açacaktı ve ben hala onu kullanmaya devam ediyordum. Elimde değildi. Kendimi sanki özgürlüğüm kısıtlanmış gibi hissediyordum ve böyle hissetmek hiç bir zaman hoşuma gitmemiştir. Hava henüz kararmamıştı. Akşam üstü vakitlerindeydik ve bu saatte Hogsmeade Köyü o kadar da sakin olmuyordu. Ben ise ortalığın kalabalık olabiliceğini bile bile okuldan kaçıyordum. Birilerine yakalanmamayı umuyordum.

Üzerimde siyah kapşonlu, bol tişörtüm vardı. Kapşonu kafama geçirince yüzümün büyük bir kısmı görünmüyordu. Bu da bana avantaj sağlayacaktı. Kahverengi saçlarım ise kapşonun iki yanından çıkıyorlardı; fakat bunun beni ele vereceğini sanmıyordum. Sonuçta bir sürü kahverengi saçlı insan vardı. Asamdan çıkan ışıkla karanlık geçitte yürüyordum. En sonunda Balyumruk'un oraya vardım. Tam merdivenlerden çıkacakken başka birisinin de merdivenlerden indiğini duydum ve hemen bir kolinin arkasına saklandım. Aşağı inen kişi kısa bir süre sonra tekrardan yukarıya çıktı. Derin bir oh çektim. Az kalsın yakalanacaktım. Nihayet zor da olsa kendimi dükkandan dışarıya attım. Bir kaç tanıdık yüz etraftaydı; fakat kapşonum sayesinde beni görmediler.

Doğruca Simon'ın yanına gitmeyi planlıyordum. Dükkanın oraya vardığımda kapalı olduğunu görünce büyük bir hayal kırıklığına uğradım. Şimdi ne yapacaktım? Yavaşça dükkandan uzaklaştım ve amaçsızca sokaklarda dolaşmaya başladım. Hemen okula geri dönmek istemiyordum. Yürüken tel örgülerin oraya gelmiştim. Uzakta Bağaran Baraka görünüyordu. Hayaletli olduğuna hiç bir zaman inanmamıştım. Dalgın bir şekilde uzaklara bakarken arkamdan gelen bir sesle yerimden sıçradım. İçimden 'Ah! Lanet olsun!' diye geçirdim. Sanırım yakalanmıştım.

"Bu saatte burada ne arıyorsunuz? Ya da bir oyun mu güzel cadı?"

Sese doğru dönünce sarışın bir bayanla karşılaştım. Yüzü bana oldukça tanıdık geliyordu; fakat bir türlü çıkaramıyordum. Yine de onu tanıdığım söylenemezdi, ki sanırım o da beni tanımıyordu ve beni yargılayamazdı. Birden sinirlendiğimi fark ettim. Benim burada ne yaptığım onu hiç ilgilendirmezdi. Dikkatlice onu inceledim. Kendine güvenen ve benden yaşça büyük biri olduğunu anlaşılıyordu. Ama bu benim ona boyun eğeceğim anlamına gelmezdi. Tedirgin olduğumu anlamaması için bütün oyunculuk yeteneğimi kullanarak yüzüme alaycı bir gülümseme yerleştirdim. "Benim burada ne aradığımın sizi ilgilendirdiğini pek sanmıyorum, hanımefendi." Kendimden emin bir şekilde konuşmuştum.

Elim, cebimdeki asamda hazır bir şekilde bekliyordum. Sonuçta bu tanımadığım, ya da çıkartamadığım, kişiye güvenemezdim. Bir ölümyiyen olabilirdi. Ben de onu pataklamaktan mutluluk duyardım. Bir adım öne çıktım. Rüzgar kapşonumdan çıkan saçları uçuşturuyordu. Hafif bir serinlikte vardı. Bir cevap vermesine fırsat vermeden tekrardan konuştum. "Sizinle tanışıyor olabilir miyiz?" diye sordum. Elim hala asamdaydı. Etrafta garip bir koku vardı. İstemeden burnumu buruşturdum. Kokuyu umursamamaya çalışarak, şarışın kadının cevabını bekledim.

"Tabii ki de ilgilendirmiyor genç bayan. Ama küçük boynun tık diye yerinden çıkarsa ilgilendirir değil mi? İstemesem de beni ilgilendirmese de karışmak zorunda kalırım. Bunu hiçbirimiz istemeyiz." Bunu öyle umursamaz ve rahat bir tavırla söylemişti ki elimde olmadan ürpermiştim. Bu kadın da ürkütücü bir taraf vardı. Aynı zamanda da onun yanındayken güvende hissetmiştim kendimi. Bu iki hissi bir arada hissetmek oldukça tuhaftı doğrusu. Ellerini göğsünde birleşmiş delici gözlerle bana bakıyordu. Rahatsız bir içimde kıpırdandım. Birilerinin gözlerini dikip bana bakmasından hoşlanmazdım. Kim hoşlanırdı ki?

Biraz sonra sözlerine devam etti. "Tanışmıyoruz ama. Tanışamayacağımız anlamına da gelmiyor değil mi? Ben Isabella." Şimdi ise yüzünde sevecen bir gülümse vardı. Nasıl biri olduğunu anlamak gerçekten güçtü. Ters bir yanıt vermek yerine ben de adımı söylemeye karar verdim. "Ben de Clary. Memnun oldum." Söyleyecek bir şeyler bulmaya çalışıyordum; fakat aklıma bir şey gelmiyordu.

Elimin hala asamda olduğunu fark ettim. Etrafıma bakındığımda ise havanın kararmış ve dolunayın çıkmış olduğunu gördüm. Bu kadar uzun süredir burada olduğumun farkında değildim. Özellikle bu kadının yanında durmak daha da tehlikeliydi. Belki de bir vampirdi. Sonuçta vampir olup olmadığını hemen anlayamazdım. İşte şimdi aklıma söyleyecek bir şeyler gelmişti. Kim olduğunu öğrenmeliydim. "Peki, siz kimsiniz? Adınız dışında bir şeyler söylerseniz, belki içim biraz rahat eder. Örneğin; mesleğiniz nedir?" Şuan da kendimi onun karşısında ufak bir kız çocuğu gibi hissediyordum. Normalde kendimi böyle hissetmezdim; fakat bu kadın da garip bir şeyler vardı.

"Ben de Clary. Memnun oldum." Gülümsemesine mani olamamıştı karşısındaki kıza. Gençti ve iyi yetişmeliydi. Hayatta ki acımasızlıklara ve oyunlara aldanmamalıydı. Hogwarts olgunlaşmak için gayet iyi bir yerdi. Dostunu ve düşmanını iyi seçebiliyordunuz. Ayrıca hayatta kalma mücadelesine hiç girmiyordu bile. Pişmanlıklarınız karşısında geriye dönük yaşarsanız, sürekli olduğunuz yerde sayarsınız. Gözleri elinde tutup göstermediği asasına kaymıştı genç cadının. Saklıyor muydu? Yoksa çıkartıp üzerinde büyü mü kullanacaktı? Belki de sessiz geceyi sakinleştirebilirdi.

"Peki, siz kimsiniz? Adınız dışında bir şeyler söylerseniz, belki içim biraz rahat eder. Örneğin; mesleğiniz nedir?" Sesindeki cılız ton geceye meydan okuyor gibiydi. Gerçekten Isabella’nın neyle uğraştığını mı merak ediyordu? Yoksa onun bir kurt ya da kara büyücü olup ona zarar vereceğini mi? Ah vampiri atlamıştık. Dikkatsiz, umursamaz gibi görünse de her an her şeye hazırdı. Belki de gerçekten de umursamıyordu…

‘’İçinin rahat etmesi için burada olmaman gerekti. ‘’ Birden sesi koruyuculukla bürünmüştü. Gözlerini odakladığı yerden kaldırarak geceden farklı koyulukta olan gözlerine çevirdi. Yavaşça kıza yaklaşarak konuştu. ‘’Benimle karşılaştığın için sevinmeli misin karar veremedim. Düşmanlarım genelde sevinmez. Ben Isabella. Bakanlıkta asistanım. Ayrıca aydınlık savaşçılarına liderlik yapıyorum. ‘’ Sesi gece de gittikçe kaybolmuş, yerini sise vermişti. Söylediklerini duyduğundan bile şüpheliydi. İyice yaklaştığı kızın yüzündeki duyguları rahatlıkla görebiliyordu. Korku, endişe, heyecan, sevinç, merak ve adrenalin… Gecede ki soğukluk aralarına duvar örerken ne yapması gerektiğinden emin değildi Isabella. Ama onu Hogwarts’a götürmeliydi… Birden kendini sorumluluk sahibi biri gibi hissetmişti. Hiç ona uygun değildi üstelik. Düşüncelerinin arasında kaybolmaya başlamışken yakından gelen bir çıtırtı dikkatini dağıtmıştı. Hemen gözlerini sesin geldiği yöne, kıza çevirdi. Ne yapıyordu? Isabella’yı atlatmaya mı çalışıyordu? Kıza doğru yaklaşarak aralarındaki mesafeyi kapattı ve nazik bir tavırla kolundan tuttuğunda sesin geldiği yerin tersi yönü olduğunu anlamıştı. Hızla arkasını döndü ama bir şey yoktu. Yavaşça asasını çıkartarak etrafını temkinli gözlerle izlemeye koyuldu. Kızın yanından uzaklaşarak sese doğru ilerledi. Karanlık bir sis gibi etraflarını sarıyordu sanki. Kızla aralarındaki mesafeyi kontrol ediyor, bir tehlike yaşamasına izin vermeyecekti. ‘’Gritelorsin!’’ Önündeki sis bulutu bir anda çözülüvermişti dudaklarından dökülen sihirli kelimelerle. Önüne geçen karaltı bir sis bulutu değildi. Lanet olası siyah bir kurttu. Kurt’un gözlerine alaycılıkla bakarak hızlıca kıza yaklaştı ve kolundan tünele doğru sürüklerken konuştu.

‘’Bende seninle tanıştığıma memnun oldum. Artık gitme vakti.’’

‘’İçinin rahat etmesi için burada olmaman gerekti. ‘’ Bunları söylerken sesinde koruyucu bir anne tınısı vardı sanki ya da bana öyle geliyordu. Güvenliğimi neden umursasın ki? Bana biraz daha yaklaştı. ‘’Benimle karşılaştığın için sevinmeli misin karar veremedim. Düşmanlarım genelde sevinmez. Ben Isabella. Bakanlıkta asistanım. Ayrıca aydınlık savaşçılarına liderlik yapıyorum. ‘’ Ah, işte şimdi onun kim olduğunu anlamıştım. Bu John amcanın yeni assitanıydı. Onu merak etmişitim ve şimdi tam kaşımdaydı. Ne yapacağımı bilemiyordum. Acaba benim bakanın vaftiz kızı olduğumu biliyor muydu? Eğer biliyorsa kesinlikle beni şikayet ederdi ve bu benim için hiç iyi olmazdı.

Hava gittikçe soğumuştu. Dolunay tüm ihtişamı ile parlıyordu. O sırada bir çıtırtı geldi. Kadın benden geldiğini sanmış olacak ki bana doğru geldi ve kolumdan tuttu. Ne yani kaçacağımı falan mı sanıyordu? Hayır, o kadar korkak değilim. Daha sonra sesin farklı bir yerden geldiği anlaşıldı. Kadın benden uzaklaşıp o tarafa doğru yöneldi. Asasını çıkardı ve duyamadığım bir şeyler söyledi. Bir an da sis dağılıverdi ve büyük siyah bir kurt ortaya çıktı. Oldukça ürkütücü görünüyordu. Ben de asamı çıkardım ve kurta yöneltim. Daha bir büyü yapmaya fırsat bulamadan, kadın kolumdan tuttu ve beni sürüklercesine kurttan uzağa yöneltti. ‘‘’Bende seninle tanıştığıma memnun oldum. Artık gitme vakti.’’ Çok hızlı gidiyorduk ve kurtun arkamızdan geldiğini anlaşılır kılan sesler geliyordu.

"Şimdi ne yapacağız?" diye sordum telaşla. Kesinlikle başım büyük bir derde girecekti. Okuldan kovulacaktım ya da daha kötü ihtimalle ölücektim. Gerçi okuldan atılmak mı, yoksa ölmek mi daha kötü bilemiyorum. Koşuşturmaktan kapşonumda çıkmıştı ve yüzüm gözler önüne serildi. Kadının beni tanımamasını ummaktan başka çarem kalmamıştı ve ölmemekten.