Hava çok soğuktu bu yüzden atkımı boynuma iyice dolamıştım. Okul arazisine doğru yürümeye başladım. Adrian'la orada buluşmak için anlaşmıştık. Clary'den gizli iş çeviriyormuşum gibi bir hisse kapılmıştım ve bu beni oldukça huzursuz etmişti. Ama ben kötü bir şey yapmıyordum ki. Her şey Clary'nin iyiliği içindi.

Adrian'ı her ne kadar çok sevmesemde Clary'i gerçekten çok sevdiğini biliyordum. İçimi rahatlatan şey de buydu zaten. Adrian bana Clary hakkında yüzlerce soru sormuştu ama ben bunlardan Clary'e bahsetmemiştim. Sonuçta Clary en yakın arkadaşım olsa bile Adrian'a söz vermiştim. Ama eğer bir şekilde öğrenirse bana gerçekten çok kızacaktı. Olumsuz düşüncelerimden sıyrıldım. Okul arazisine geldiğimde Adrian orada yoktu ve ben onu beklemeye başladım.

Cecelia, Clary ile birlikteliğime yardım etmişti. Bu yüzden ona bir teşekkür etmem gerekiyordu. Clary için bir kolye alırken, Cecelia'yada bir hediye almıştım. Hem teşekkür hemde 'sus' payı anlamında. Ona, bana ettiği yardımlardan Clary'e bahsetmemesini isteyecektim. Saate baktım küçük kutuyu aldım ve Cecelia ile buluşacağımız noktaya gittim. Ben geldiğimde beni bekliyordu. Beni pek sevmezdi. Aslında hiç sevmezdi. Ama yinede yüzüme bir gülücük kondurup yanına gittim ve konuşmaya başladım.
"Cecelia. Beklettiysem kusuruma bakma. Bana iyiliğin dokundu. Gerçekten. Bu yüzden bir teşekkür olarak,(elimi cebime atıp, kolyenin bulunduğu kutuyu çıkardım) bu küçük hediyeyi aldım." dedim gülümseyerek. Bir yandan kutuyu göz hizasına kaldırıp salladım.

Canım acaip derecede sıkılmıştı. içimde garip bir huzursuzluk vardı. Yine duvarlar üstüme üstüme gelemeye başlamıştı. Hava soğuk olmasına rağmen cübbemi bile giymeden sadece okul formamla dışarıya atmıştım kendimi. Hava gerçekten de soğuktu ve benim üzerimde ne atkım ne de cübbem vardı. Bacaklarım ve boynum donma tehlikesi altındaydı.

İçim daraldığı için soğuğu umursamamaya çalıştım. Okul arazisinde dolaşırken bir adam gördüm. İşte yine oydu. Son zamanlarda sürekli bu adamı görür olmuştum ve gözleri bana hiç yabancı gelmiyordu. Sanki bir yerlerden tanıyor gibiydim. Aslında bu durum beni birazcık ürkütüyordu.

Adamı görmezden gelmeye çalışarak yürümeye devam ettim. Beni takip edip etmediğini görmek için arkama baktığımda orada olmadığını gördüm. İşte şimdi durum gerçekten korkutucu olmaya başlamıştı. Ellerimi kollarıma sürterek yürümeye devam ettim.

Adrian nihayet gelmişti. Bana gülümsüyordu bu yüzden bende ona gülümsedim. "Cecelia. Beklettiysem kusuruma bakma. Bana iyiliğin dokundu. Gerçekten. Bu yüzden bir teşekkür olarak bu küçük hediyeyi aldım." Cebinden küçük bir kutu çıkarıp gözümün dibinde salladı. Bu gerçekten çok hoş bir hareketti. Ondan böyle bir şey beklemiyordum. Açıkçası çok şaşırmış ve mutlu olmuştum.

"Vay canına," dedim ve kutuyu elinden aldım. Kutuyu açtığımda içinden çok hoş bir kolye çıktı. Buna gerçekten bayılmıştım. "Çok teşekkür ederim Adrian, senden beklenmeyecek hareketler bunlar. Söyle bakalım kaç galleon saydın bu güzel kolyeye?," dedim ve kahkaha attım. Bir yandan da kolyeyi takmaya çalışıyordum ama takamıyordum. Atkı kolyeyi takmamı engelliyordu.

"Vay canına, Çok teşekkür ederim Adrian, senden beklenmeyecek hareketler bunlar. Söyle bakalım kaç galleon saydın bu güzel kolyeye?" dedi ve ufak bir kahkaha attı. Kolyeyi beyendiği her halinde belli oluyordu. Eh, kızları mutlu etmek, benim işim ne de olsa diye iç geçirdim.
"Değeri önemli değil. Senin beğenmen önemliydi. Hem ayrıca konuşmak istediğim bir konu vardı. Şey... Ee.." biraz duraladım. Bu arada Ceceli kolye ile cebelleşiyordu. Elimde olmadan kıkırdadım ve konuşmaya başladım:
"Cecelia, (dedim ve uzandım) istersen takmana yardımcı olabilirim." dedikten sonra bir şey demesine pek bir fırsat vermeden atkısına uzandım. Yavaşça çıkardım. Cecelia ile iyi arkadaş olabilirdik. Ama sadece arkadaş olabilirdik.

Atkısını çıkardıktan sonra, kolyeyi elinden aldım ve arkasına geçtim. Kolyeyi takmak için uzanırken:
"Clary hakkında senden bir çok şey öğrendim. Bundan, en azından şimdilik, Clary'nin haberi olmasın." dedim. En sonunda kolyeyi takabilmiştim. Rhat bir nefes alıp bir adım geri çekildim.

Karla kaplı okul arazisinde yürümeye devam ettiğim sırada bir kahkaha duydum ve bu kahkanın kime ait olduğunu çok iyi biliyordum. O tarafa yöneldiğimde Cecelia'yı ve Adrian'ı gördüm. Vay canına onların birbirlerinden nefret ettiklerini sanıyordum. Yani nefret etmeseler bile birbirlerinden pek hazetmezlerdi. Sonra Cecelia'nın Adrian'ın elinden bir kutu aldığını ve kutunun içerisinden bir kolye çıkardığını gördüm.

Yanlış görüyor olmalıydım. Adrian, Cecelia'ya neden kolye alsındı ki. Yanlarına gideceğim sırada şoka uğramam neden olacak bir şey daha oldu. Adrian, Cecelia'nın atkısını çıkardı ve kolyeyi takmaya çalıştı. Hayır, aklımdan geçen kötü fikirlere engel olamıydım. Birisi en yakın arkadaşım, diğeri sevdiğim kişiydi ve bunu bana asla yapmazlardı. Yapamazlardı!

Hızlı adımlarla yanlarına gittiğim sırada Adrian'ın şu sözlerini duymam yerimde mıhlanmama neden oldu. "..Clary'nin haberi olmasın." Hayır, bunu yapamazlardı. Kalbime binlerce bıçağın saplandığını hissedebiliyordum. Acıdan ölebilirdim. Şu an şurada ölebilirdim. Aramızda bir kaç metre vardı. Onlara doğru biraz daha yaklaşıp sinirli bir şekilde "Neyden haberim olmayacakmış?" diye bağırdım. Yanlış anlamak istememiştim; fakat her şey gözler önündeydi.

"Değeri önemli değil. Senin beğenmen önemliydi. Hem ayrıca konuşmak istediğim bir konu vardı. Şey... Ee..," dedi ve biraz duraksadı. Ne söyleyeceğini bilmiyor gibi bir hali vardı. Kolyeyi takmakla uğraştığım için bir şey söylemedim. Komik görünüyor olmalıydım ki kıkırdadı."Cecelia, istersen takmana yardımcı olabilirim," dedi. Bir şey söylememe fırsat vermeden atkımı çıkardı ve kolyeyi elimden alıp boynuma takmaya çalıştı.

Bu çocuk özünde iyiydi aslında. Her ne kadar uyuz olsamda beni mutlu etmişti ve artık gerçekten arkadaş olabileceğimizi düşünmeye başlamıştım. "Clary hakkında senden bir çok şey öğrendim. Bundan, en azından şimdilik, Clary'nin haberi olmasın," dediğinde nihayet kolyeyi takmıştı. Tam ağzımı açmış konuşacaktım ki "Neyden haberim olmayacakmış?" diye bağıran Clary'nin sesini duydum.

Öfkeden çıkdırmış gibi görünüyordu. Ne olduğuna anlam verememiştim. Sanırım bir şeyler sakladığımızı anlamıştı. Tanrım! işte şimdi sıçmıştık. Ne bok yiyecektik şimdi. Ne söyleyecektim. Kalbim hızla çarpmaya başlamıştı. Acaba ne zamandır bizi izliyordu. Kolyeyi boynuma takarken görmüş olacak ki böyle çıldırmıştı. Hayatımda hiç bu kadar korktuğumu hatırlamıyordum. Yanlış anlaşıldığımıza emindim ve bu olmasını isteyeceğim son şey bile olamazdı. "Clary senin burada ne işin var?," dedim. Söyleyecek başka bir şey bulamamıştım. Sözler ağzımdan çıktığında çok pişman olmuştum ama söylemiştim işte geri dönüşü yoktu..

"Neyden haberim olmayacakmış?" sözleri başımı çevirmeme sebep oldu. Baktığımda görmek isteyeceğim son şey, vardı karşımda. Clary'nin yıkılmış hali.. Gerçekten onu öyle yıkılmış bir halde görünce içim acıdı.. Onu üzdüğüm için bir an kendimden nefret ettim. Her ne kadar gördüğü şeyi yanlış yorumlamış olsa da...

Bize bakmaya devam ediyordu. Bakışları değişti. Öfkeden deliye dönmüş bir şekilde bana, bize bakıyordu. Alçak sesli küfrettim. Cecelia, Clary'e hitaben konuştu.
"Clary senin burada ne işin var?," Ah! Cecelia konuşmasan daha iyiydi sanki, diye düşünmeden edemedim. Bir yandan kendimi sanki bir filmin içinde gibi hissediyordum. Clary bakışlarını üzerimizde gezindirirken, ben en iyisinin herşeyi anlatmak olduğunu düşündüm.
"Clary, ben sadece hediye aldım ona. Teşekkür etmek için aldım." söylediklerimi duyuyor gibi görünmüyordu. Şimdi ne olacaktı?..

Öfkeli bağırışımı duyunca ikiside bana doğru döndü. İkisinin yüzünde de şok vardı. Cecelia korkulu gözlerle bana bakıyordu. Anlaşılan uygunsuz bir zaman da gelmiştim. "Clary senin burada ne işin var?" Buna inanamıyordum. Demek burada ne işim var, öyle mi? Az önce belki yanlış anlamış olabilirim diye düşünüyordum; fakat Cecelia'nın bu sözleri adeta beynimde yankılanmıştı. Burada ne işin var? Beni beklemedikleri açıktı.

Hayır, Clary. Böyle düşünmemelisin, diyordu bir yanım. Diğer yanım ise çok daha farklı şeyler söylüyordu. Onlardan bir açıklama bekliyordum. 'Tanrım! Lütfen yanlış anlamış olayım,' diyordum içimden; fakat onları bu şekilde görünce kötü düşünmemek elimde değildi. Kendimi sakinleştirmeye çalışırken Adrian'ın sözleri herşeyi daha da kötüleştirdi. "Clary, ben sadece hediye aldım ona. Teşekkür etmek için aldım." Ne için teşekkür? Bana bunun açıklamasını yapmak zorundaydı.

Adrian'a bakmak içimi acıtıyordu. Gözlerinde gerçeği görmeyi umuyordum; fakat gözlerim dolduğu için görüşüm bulanıklaşmıştı. "Senin lanet olası hediyen umrumda bile değil." Sesimi yükseltmemeye çalışıyordum; fakat elimde değildi. Derin bir nefes aldım ve "Ne dediğini duydum, Adrian. Bana söylememeniz gereken şey ne? Lanet olsun! Yanlış anlamış olmayı umuyorum; fakat gördüklerimden başka ne anlam çıkarabilirim ki?" Sesimde çaresizlik ve kızgınlık vardı.

Bu imkansızdı. Hayır, böyle bir şey olamazdı. İçimdeki kötü ses yine ortaya çıkmıştı işte: Elbette, böyle bir şey olabilir, Clary... Adrian'ın kötü geçmişi, daha çok yanlış anlamama sebep oluyordu. Sonuçta Cecelia çok güzel bir kızdı ve Adrian ondan etkilenmiş olabilirdi. Cecelia'da ona gösterilen ilgiye asla dayanamazdı. Yo, ama benim sevgilim(!) olan kişiden bir ilgi görse o da bu ihanete katılmaz, onu bir güzel benzetirdi. Kafam allak bullak olmuştu. Neye inanacağımı bilemiyordum. Şimdi ne yapmacaktım ben?

"Clary, ben sadece hediye aldım ona. Teşekkür etmek için aldım." Adrian durumu kurtarmaya çalışmıştı ama pek başarılı olduğu söylenemezdı. Clary'nin gözleri dolmuştu. Onu bu hale biz getirmiştik. Özellikle ben onu bu hale sokmuştum. Adrian'la konuştuğumuzu, onun hakkında şeyler söylediğimi Clary'e anlatmam gerekiyordu; fakat bunun için artık çok geçti.

"Senin lanet olası hediyen umrumda bile değil." Sesi çok yüksek çıkmıştı. Konuşamıyordu bile, ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. Derin bir nefes aldı ve "Ne dediğini duydum, Adrian. Bana söylememeniz gereken şey ne? Lanet olsun! Yanlış anlamış olmayı umuyorum; fakat gördüklerimden başka ne anlam çıkarabilirim ki?" İşte bu sözleri beni çok incitmişti. Benden böyle bir şeyi nasıl bekliyordu. Buna inanamıyordum, inanmak istemiyorum. Clary'e asla ihanet etmezdim, öyle bir şeyi düşünemezdim bile. Bunu biliyor olması gerekirdi.

"Ne yani bizi birlikte olmakla mı suçluyorsun Clary? Böyle bir şeyi nasıl düşünebilirsin ha? Bunu benden nasıl beklersin? Ben senin en yakın arkadaşınım unuttun mu yoksa? Böyle iğrenç bir ihaneti yapmaktansa ölürüm daha iyi. Hadi beni bırak. Adrian seni ne kadar çok seviyor, sana nasıl tapıyor bilmiyor musun? Onunla sürekli buluşuyoruz ama bunun nedeni ihanet değil Clary. Bunun nedeni sadece sensin. Senin hakkındaki her şeyi öğrenmek istiyordu Adrian. Bende ona yardım ettim sadece. Hatta Godric's Hollow'daykende evinin adresini ben buldum. Bu kolyede ona yardım ettiğim için almış olduğu hediye!" Konuşmam bittiğinde ağlıyor olduğumu farkettim. Beni hiç kimse bu kadar incitmemişti. Böyle bir şeyi benden nasıl beklediğini hala anlamıyordum. Daha fazla bir şey söylemeyecektim. Adrian'ın bana almış olduğu kolyeyi boynumdan çekerek kopardım. Canım çok yanmıştı. Kolyeyi Clary'nin önüne fırlattım. Hiç bir şey söylemeden hızlıca oradan uzaklaştım.

"Senin lanet olası hediyen umrumda bile değil. Ne dediğini duydum, Adrian. Bana söylememeniz gereken şey ne? Lanet olsun! Yanlış anlamış olmayı umuyorum; fakat gördüklerimden başka ne anlam çıkarabilirim ki?"

Gözleri dolmuştu. Şu anda bile bu durumun onu ne kadar zorladığı belliydi. Ona doğru bir adım atıp konuşmaya çalıştım. Ama Cecelia araya girdi.
Canına yetmiş gibi bir ses tonu ile.

"Ne yani bizi birlikte olmakla mı suçluyorsun Clary? Böyle bir şeyi nasıl düşünebilirsin ha? Bunu benden nasıl beklersin? Ben senin en yakın arkadaşınım unuttun mu yoksa? Böyle iğrenç bir ihaneti yapmaktansa ölürüm daha iyi. Hadi beni bırak. Adrian seni ne kadar çok seviyor, sana nasıl tapıyor bilmiyor musun? Onunla sürekli buluşuyoruz ama bunun nedeni ihanet değil Clary. Bunun nedeni sadece sensin. Senin hakkındaki her şeyi öğrenmek istiyordu Adrian. Bende ona yardım ettim sadece. Hatta Godric's Hollow'daykende evinin adresini ben buldum. Bu kolyede ona yardım ettiğim için almış olduğu hediye sadece!" dedi. Cecelia bas bayağı ağlıyordu be. Bu kız ağlar mıydı?

"Cecelia.." diye mırıldandım. Ama hiç bir şey yapamadım. Clary bir kez daha durumu çok farklı görür diye. Cecelia kolyeyi kopardığı gibi Clary'nin ayakları dibine atmıştı. Sonra da dönüp gitti.
"Cecelia." diye seslendim arkasından. Ama dönüp bakmadı. Hışımla Clary'e döndüm yanına gittim.
"Clary" dedim yüzüne doğru. Gözlerimi gözlerine dikmiştim. Gitmeye kalkarsa gerekirse onunla güreşip onu orada sözlerimi dinleyene kadar tutatacaktım.

"Sen, bazı şeyleri hiç anlamadın. Sen benim için sıradan biri değilsin. Sana duyduğum sadece, bir arkadaşa duyulan cinsten değil. Yada bir sevgiliye. Asla da olmadı. Sana tapıyorum be kadın. " dedim. Son cümlem kulağıma biraz saçma gelmişti ama daha nasıl açıklardım bilemiyorum. Gerçi kadın olmak için küçüktü ama sonunda herkes büyürdü. Elimi cebime attım ve Clary için aldığım kolyeyi ona uzattım.
"Bunu da sana almıştım." dedim. Kutuyu ona uzattım. Ona aldığım ile Cecelia'a aldığım kolye arasında çok fark vardı. İkisini görünce durumu belki kavrardı..

Bana attığı bakış.. Bana duyduğu güvenin bu kadar çabuk yıkılması. Hemde birbirimizi pek sevmediğimiz, en yakın arkadaşı Cecelia ile birlikte düşünmesi.. Gerçekten acıtmıştı. Hani utanmasam, ağlardım.

"Ne yani bizi birlikte olmakla mı suçluyorsun Clary? Böyle bir şeyi nasıl düşünebilirsin ha? Bunu benden nasıl beklersin? Ben senin en yakın arkadaşınım unuttun mu yoksa? Böyle iğrenç bir ihaneti yapmaktansa ölürüm daha iyi. Hadi beni bırak. Adrian seni ne kadar çok seviyor, sana nasıl tapıyor bilmiyor musun? Onunla sürekli buluşuyoruz ama bunun nedeni ihanet değil Clary. Bunun nedeni sadece sensin. Senin hakkındaki her şeyi öğrenmek istiyordu Adrian. Bende ona yardım ettim sadece. Hatta Godric's Hollow'daykende evinin adresini ben buldum. Bu kolyede ona yardım ettiğim için almış olduğu hediye!" Cecelia ağlamaya başlamıştı. Bende ağlayacaktım neredeyse; fakat kendimi tuttum. Ne diyeceğimi bilemiyordum. Cecelia kolyeyi boynundan çektip kopardı ve önüme attı. Sonra da hızla oradan uzaklaştı.

Çok korkunç bir durumdaydım. Adrian'da Cecelia'nın ardından seslendi; fakat bir etkisi olmadı. Korkunç bir şey yapmış olduğumun yeni yeni farkına varıyordum. Yine de hala içimde bir kırgınlık vardı. Benden saklamış olmasaydı bende böyle bir şey yapmazdım. Adrian bir an da yanıma geldi. Gözlerimi yerdeki kolyeden alıp onun gözlerine çevirdim. "Clary." İsmimi söylemesi bile kalbimde garip kıpırtılar olmasına neden oluyordu; fakat şu an canım çok acıyordu. Konuşamıyordum. Bir an önce buradan gitmeliydim.

Adrian sözlerine devam etti. "Sen, bazı şeyleri hiç anlamadın. Sen benim için sıradan biri değilsin. Sana duyduğum sadece, bir arkadaşa duyulan cinsten değil. Yada bir sevgiliye. Asla da olmadı. Sana tapıyorum be kadın. " Normalde olsa son söylediklerine gülebilirdim ve aynı zaman da hoşuma da giderdi; fakat şuan söylediklerini zar zor idrak ediyordum. Kulaklarım uğulduyor ve kalbim bu acının altında eziliyordu. Cecelia ile bu zamana kadar hiç böylesine ciddi bir kavgaya tutuşmamıştık ve şimdi onun kalbini çok kötü bir biçimde kırmıştım.

Kafamı başka tarafa çevirim. Adrian'a da bakamıyordum. Cebinden bir kutu çıkarıp bana uzattı. "Bunu da sana almıştım." Bir kutuya bir Adrian'a bakıyordum; fakat kutuyu alamak için hamle yapmıyordum. Boğazıma bir yumru oturmuştu. Ne konuşuyor ne de bir tepki veriyordum. Onun yüzüne de Cecelia'nın yüzüne de bir daha bakamazdım. Son bir kez bakarmışçasına Adrian'a baktım ve onunda bana baktığını gördüm. Üzüntülü olduğu anlaşılıyordu. Belki de biraz kızgın. Ben olsam benden nefret ederdim. "Yapamam... Gitmeliyim.." diye fısıldadım ve gitmek üzere arkamı döndüm.

"Yapamam..Gitmeliyim..." dedi ve arkasını döndü..Elimi uzatıp kolunu tuttum. Bana bakması için canını acıtmadan biraz sertçe kendime çevirdim. Gözlerine bakıyordum. Anlıyorum ki,
düştüğü durumdan utanıyor. Rezil olduğunu, Cecelia'nın kalbini kırdığı için üzüntülü olduğunu, beni kırdığı için (ki bu konuda ona hak veriyorum) üzüldüğünü anlıyordum. Bu yüzden;
"Clary..." dedim. Ama ne diyeceğimi bilmiyordum. Sadece ona baktım. Belki de bu sefer o bir şeyler demeliydi....

Gitmek üzereydim ki kolumdan tutup beni kendisini çevirdi. Sert bir şekilde yapmıştı bunu; ama canımı yakmamıştı. Yine gözlerimin içine bakıyordu. O bakışları bir gün beni öldürecekti. Nefes almamı zorlaştırıyordu. Zaten kendimi kötü hissediyordum böyle yaparak daha da kötü hissetmeme neden oluyordu. Çünkü onun bu ilgisini hak etmiyordum. "Clary..." Sadece ismimi söylemişti. Başka bir şeyler söylemesini daha bekledim.

Konuşmadan öylece bana bakıyordu. Benim konuşmamı bekliyordu anlaşılan; fakat bende ne diyeceğimi bilmiyordum. Gözlerine bakmak gittikçe zorlaşmaya başlamıştı. Kollarının arasından sıyrıldım ve bir adım geri çekildim. O sırada Cecelia'nın yere attığı kolyeyi gördüm. Eğilim onu aldım ve Adrian'a, "Bunu yapma. Her şeyi daha da zorlaştırıyorsun. Beni sevmeni hak etmiyorum. Cecelia'nın arkadaşlığını da hak etmiyorum artık." Daha fazla dayanamadım ve gözyaşları yanaklarımdan süzülmeye başladı. Adrian, beni tekrar durdurmadan önce hızla koşmaya başladım ve oradan uzaklaştım.