Clary ile okul bahçesinde ayrıldığımız o günden sonra hiç konuşmadık. Ben onun yokluğunda ilk defa kendimi tam anlamıyla kaybettim. Bir kızın çok kısa sürede, hemde bu denli, kalbimde yer etmesini anlamadım, anlayamadım. Onu düşünmemek için çok çabalıyordum son bir kaç gündür. Şimdi de kendimi kütüphaneye kapatmış ders çalışıyordum. Belkide Hogwarts'a geldiğimden beri çalışmadığım kadar çalışmıştım son bir kaç günde. Yine de Clary çok sık aklıma geliyor. Onu düşünmek bile, .... Şimdi de kütüphanede çok geç bir saatte, kendimi ders kitaplarına ve daha fazlasına gömmüşken, Clary ve onunla ilgili tüm düşünceler, yavaşça ama acımasızca diğer düşüncelerimin arasına sızıyordu.

En sonunda Clary'den başka bir şey düşünemez hale gelince sıkıntıyla bir:
"Off.." çektim. Kütüphane de yalnızdım. Kuytu bir köşeye çekilmiştim. Saat gece yarısına gelmek üzereydi ve ben bir hafta sonra teslim edeceğim ödevleri bile yapmıştım. Bütün bunları Clary'i düşünmemek için yapıyordum ve gene de aklımdan çıkmıyordu.
Ayağa kalktım ve masanın etrafından dolaştım.

Nefes almak bile acı veriyordu. Clary yokken gerçekten her şey anlamsız geliyordu. Yutkunamıyordum. Acı, bir dakika boyunca, yavaş yavaş tüm bedenimi ele geçirmeye başladı. Hareket edemez, kımıldayamaz bir hale gelene kadar orda öylece durdum. Her şey daha fazla katlanılmz hale gelince içimde ki şeyden kurtulmak için oldukça yüksek bir sesle:
"Clary.." dedim.

Günlerdir kendimi çok kötü hissediyordum. Yalnızlık etrafımı sarmıştı sanki. Cecelia ile hala barışmamıştık ve beni affedeceğini de hiç sanmıyordum. Adrian'a gelince, Adrian... Onu düşünmek bile istemiyordum. Bir kaç kere okulda karşılaşmıştık; ama genelde ben yolumu değiştiriyordum. Hala yüzüne bakamıyordum. Anlaşılan o da artık bana kızgın olduğunun farkına varmıştı ki benimle hiç konuşmamıştı. Aslında hiçbir fikrim yoktu. Çünkü artık eskisi kadar ortalarda görünmüyordu. Karşılaşmamızda bir derse girerken veya çıkarken olmuştu. Hatırlayamıyorum bile. Çok dalgın ve üzgündüm bu günlerde.

Ne yapacağımı bilemediğim için yine kütüphaneye gitmeye karar verdim. Saat oldukça geç olmuştu; fakat umrumda bile değildi. Kafamı dağıtmam gerekiyordu. En azından derslerimle ilgilenip kafamı meşgul edebilirdim. Üzerime kot pantolon ve soluk yeşil bir tişört geçirdim. Kütüphaneye doğru sessiz bir şekilde ilerliyordum. Birisi ile karşılaşmasam iyi olurdu. Kütüphanede kimse yoktu. Bu işime gelmişti. Böylelikle biraz yalnız kalabilirdim(!). Ne diyordum ben? Zaten yeteri kadar yalnızdım.

Amaçsızca kitap raflarının arasında geziniyordum. Rastgele bir kitap aldım ve bir masaya oturdum. İşte tam o sırada bir ses duydum. Hem de çok net bir şekilde. "Clary.." Birisi adımı söylemişti ve bu birisinin sesi bana çok tanıdık geliyordu. Asla unutamayacağım bir ses. Adrian'ın sesi... "Ah, işte şimdi kafayı yedim," dedim kendi kendime. Gaipten sesler de duymaya başlamıştım. Adrian ile küsmüş ya da ayrılmış olmamız iyice dengemi bozmuştu. Beni bu kadar etkilemeyi nasıl başarmıştı anlayamıyordum.

"Ah, işte şimdi kafayı yedim," Bu sözler üzerine birini görmek için kafamı çevirdim. Raflardan başka bir şey yoktu. Bir an kendimi aptal gibi hissettim. Ne olduğunu idrak edemedim. Daha sonra kendi kendime gülerek kitaplığın arkadasından dolaştım. Ve buna biraz pişman oldum. Clary orda öylece durmuş bana bakıyordu.. Soluk yeşil bir tişört, kot pantolon ile sanki okul içinde geziye çıkmış gibi tam karşımda duruyordu. Ya zihnim bana oyun oynuyordu yada Clary benimle konuşmaya gelmişti. Eğer benle konuşmaya geldiyse, neden bunu daha önce yapmamıştı?.. Niye daha önce gelip konuşmaya çalışmamıştı?. Benden neden kaçmıştı?..Bu soruları şu anda sorabilirdim. Yada gerçekten sadece hayal görüyordum ki; bu artık delirdiğime işaretti...

Ben üçüncü seçeneği seçtim. Sadece karşılaşmıştık.... Bir şeyler söylemek istiyordum ama aramızda ki sessizlik uçurum gibi büyüyordu. En sonunda konuştum. Daha doğrusu konuşmaya çalıştım..
"Senn, ne yap'yon burda?" dedim. Biraz yorgunluğun da etkisiyle yalpalayarak konuşuyordum. Clary'e doğru bir adım attım ve konuşmasını bekledim.

Sesi kesinlikle hayal etmiş olmalıydım. Aldığım kitabı, bir işime de yaramamıştı zaten, yerine koydum ve ayağa kalktım. Belki de gerçekten birisi bana seslenmişti de ben sadece Adrian'ın sesine benzetmiştim. Tam etrafıma bakınıyorken rafların arasından gülümseyerek Adrian çıktı ve beni fark edip duraksadı. Acaba yanında birisi mi vardı? Belki de ona gülümsüyordu. Belki de o da arkasındaydı; fakat Adrian aniden durunca o geride kalmıştı. Ah, saçmalama Clary, dedim içimden.

O zaman burada ne işi vardı? Beni mi takip etmişti yine. Sonradan fark ettim ki kütüphane de ilk konuştuğumuz yerde duruyorduk. Ne ironik ama! Saçma bir biçim de birbirimize bakıp duruyorduk. Ne diyeceğimi bilemiyordum. O da öyle gibiydi. Gözünün altında mor halkalar vardı. Yine de yakışıklılığından bir gram bile eksilmemişti. Kes şunu Clary, diye kızdım kendime. Ne zamandır buradaydı ki?

En sonunda konuşmaya başladı. "Senn, ne yap'yon burda?" Konuşurken zorlanıyordu. Yorgun, bitkin ve üzgün olduğu her halinden belliydi. Benim de durumum farksız değildi. Bana doğru bir adım yaklaştı ve aynı anda bende bir adım uzaklaştım. Kendimi bu konuşmaya hazırlamamıştım ve ayrıca konuşacak ne kalmıştı ki? Ayrılmıştık sonuçta yada ayrılmamıştık. Bilmiyorum! Konuşmuyorduk işte. "Asıl sen burada ne yapıyorsun?" diye sordum ve soruyu sormamla tekrar konuşmaya başlamam bir oldu. "Neyse boşver. Ben gitsem iyi olacak," dedim ve gitmek üzere arkamı döndüm. Buradan uzaklaşmalıydım.

"Asıl sen burada ne yapıyorsun?"dedikten sonra bir an durdu ve devam etti.
"Neyse boşver. Ben gitsem iyi olacak," dedi ve arkasını döndü. İşte şimdi çıldırtmıştı beni.
"Yok artık" diye bağırdım arkasından. Neden konuşmuyordu ki? Ona kızgın değildim. Yani o olay için. Şimdi ise baya baya sinirliydim..
Ah Clary ben sadece..

Ben..

Sen. Sen sadece!..

AAARGGHHHH!

Bunları en iyisi ona söylemekti. Salak gibi kendi kendime konuşmak doğru bir seçenek değildi.
"Clary, dur." dedim. Daha çok bağırdım. Hızlıca yanına gittim ve önüne geçtim. Zaten daha adım atmamıştı. Önüne geçip gözlerine baktım. Yüzümü yüzüne iyice yaklaştırdım.
"Clary, Neden kaçıyorsun? Neden? Kaçman için sebep ne?"

Biraz yüksek sesle konuşmuştum. Daha çok bağırmıştım. Gözleri dolmuştu. Neden ki?
"Clary, .." dedim fısıltı ile.." Clary, o gün olanlar için sana kızgın değilim." Çok yumuşak bir sesle konuşuyordum. Kendi kendine ve tabi ki bana, eziyet ediyordu. Bunu yapması çok mantıksızdı. Herkes sevgilisini kıskanırdı. Genellikle kıskanılan kavga çıkarırdı. Ama bu sefer.. Of, Clary offff!....
"Sana kızgın değilim. Sadece sen kaçınca.. Ben.....( derin bir soluk aldım) Clary. Bak o gün olanları yanlış anlaman çok normal.. Kıskanman çok normal." biraz gülümsedim. "Hem, eğer kıskanmasaydın, o kadar hırçın davranmasaydın, benim sevdiğim kız olmazdın. Yani tam anlamıyla. O hırçınlığın ve kıskançlığın, beni gerçekten ne kadar sevdiğini gösteriyor ve ben de o kızı çok seviyorum." dedim.
"Beni sensiz bırakma Clary." dedim. Bir an durdum. Sözlerin devamı gelmeliydi. "Sensiz olmuyor." dedim. Bütün bunları söyledikten sonra hem nefesim hızlanmıştı hemde kendimi boş bir kabuk gibi hissetmiştim. En sonunda yüzümü yüzüne yaklaştırdım ve alnımı alnına dayadım. Bir elimi beline koydum. Sadece şu anın sonsuza dek sürmesini istiyordum. Asla bitmemesini. Saatlerce o halde bekleyebilirdim....

Daha adım bile atamadan "Yok artık," diye bağıran Adrian'ın sesi beni durdurdu. Hayır, onu dinleme. Yoluna devam et, Clary. İçimdeki ses bangır bangır bağırıyordu. Gitmeliydim; fakat gidemiyordum işte. Tam bütün gücümü toplayarak bir adım atacaktım ki Adrian tekrardan bağırdı. "Clary, dur." Bu sefer bağırmakla kalmadı ve bir an da önümde duruverdi. Artık gitmemin hiçbir yolu yoktu. Yanından öylece geçip gitmeme izin vermezdi.

"Clary, Neden kaçıyorsun? Neden? Kaçman için sebep ne?" Yüksek sesle konuşmaya devam ediyordu. Daha önce onu böyle bağırırken görmemiştim. Aslında onun birçok özelliğini bilmiyordum. Daha onu o kadar çok tanımıyordum ki ve ben... Neyse. Gözlerim dolmaya başlamıştı. Ah, hayır! Şimdi olmaz. Adrian tekrardan konuşmaya başladı. "Clary..." Şimdi sesini kısmıştı ve yumuşak bir biçimde konuşuyordu. Nihayet bağırdığının farkına varmış olmalıydı. "Clary, o gün olanlar için sana kızgın değilim." Kızgın değil miydi? Kızgın olmak zorundaydı. Bunu hak etmiştim ben; fakat o hala beni üzmemek için elinden geleni yapıyordu.

Gözlerimi kaçırmaya çalışıyordum; ama yapamıyordum. Adrian konuşmama fırsat vermeyerek tekrardan lafa girdi. "Sana kızgın değilim. Sadece sen kaçınca... Ben..." Derin bir soluk aldı ve sözlerine devam etti. "Clary. Bak o gün olanları yanlış anlaman çok normal.. Kıskanman çok normal. Hem, eğer kıskanmasaydın, o kadar hırçın davranmasaydın, benim sevdiğim kız olmazdın. Yani tam anlamıyla. O hırçınlığın ve kıskançlığın, beni gerçekten ne kadar sevdiğini gösteriyor ve ben de o kızı çok seviyorum." Söylediklerine nasıl bir tepki vereceğimi bilememiştim. Beni sevdiğini söylüyordu; fakat aynı zamanda birazcık kendini beğenmişlikte vardı sözlerinde. Beni ne kadar sevdiğini gösteriyor. O kadar emindi demek kendinden. Eğer bu kadar üzgün olmasam gülebilirdim.

Ben hala konuşmuyordum. Onun söyleyeceklerini bitirmesini bekliyordum. "Beni sensiz bırakma Clary." Bu sözleri, kalbimin bir sinek kuşunun kanatları kadar hızlı çarpmasına neden oldu. O kadar anlamlıydı ki bu sözler. "Sensiz olmuyor," diyerek konuşmasını bitirdi ve ben hala ne diyeceğimi bilemiyordum. O kadar şaşırmıştım ve mutlu olmuştum ki. Ben ne söyleyeceğimi bulmaya çalışırken Adrian, alnını alnıma dayadı ve bir elini de belime koydu. Hiç kıpırdamadan öylece duruyorduk. O an sözcüklerle dile getirelemeyecek kadar mükemmeldi. Kendimi geri çektim ve gözlerine baktım.

"B..ee..ben özür dilerim." Doğru sözcükler bunlar değildi. "Bunu birine söyleyeceğim hiçbir zaman aklımın ucundan bile geçmemişti; ama ben..." Bir nefes aldım ve sözlerimi bitirdim. "Ben... Seni seviyorum," dedim ve utancımı gizlemek için başımı göğsüne yaslayıp ona sarıldım. Sadece gerçekten burada olduğundan emin olmak istiyordum. Hayal görmediğimi bilmek istiyordum ve o gerçekten de buradaydı.

Kendini benden biraz geri çekti. Yine gideceğini düşündüm. Artık onu durdurabilecek gücüm varmıydı bilmiyorum. Bir kaç defa ağzını açıp kapadı. Sonra:

"B..ee..ben özür dilerim. "duraladı. Konuşmak için çabalıyordu sanki.

"Bunu birine söyleyeceğim hiçbir zaman aklımın ucundan bile geçmemişti; ama ben..." durdu derin bir soluk aldı. "Ben... Seni seviyorum," Bu sözleri beni şok etmişti. İlk defa bir kız bana beni sevdiğini söylüyordu. Üstelik bunu söyleyen Clary idi.Bu sözlerinden sonra bana sarıldı ve başını göğsüme yasladı.

Ben.. A.. Cla.. Daha önce böyle bir durumda hiç kalmamıştım. Ben..

Yaşadığımı idrak edemeden geçirdiğim bir andan sonra bende Clary'e sarıldım. Başını göğsüme yaslamıştı. Bende yüzümü saçlarına bastırdım. Orda öylece bekledim. Sadece o vardı. Sadece şu anın tadı vardı.
"Clary." dedim fısıltıyla ona sarılmaya devam ederken.

Her şey yok olup sadece o kalsa, ben yine varolurdum; her şey yerinde kalsa ve o ortadan kaybolsa, evren bana tamamen yabancı olurdu.

Okuduğum bir Muggle kitabındaki bu sözler şimdi benim için daha anlamlı geliyordu. İlk okuduğumda saçmalıktan başka bir şey değildi; fakat şimdi anlıyordum. Gerçekten de onsuz yapamazdım. Kütüphanede öylece birbirimize sarılmış bir vaziyette duruyorduk ve hiçbir şey umrumda değildi. Kalbim artık eskisi kadar acımıyordu. İçimde hala onu kaybetme korkusu vardı; fakat artık onun da beni sevdiğine yürekten inandığım için bu korku biraz olsun hafifliyordu. O ismimi fısıldarken kalbim yerinden çıkacak gibi atıyordu. En sonunda geriye çekildim ve saatin ne kadar geç olduğunun farkına vardım. Bir profesör bizi bu saatte ayakta görmeden önce kütüphaneden ayrıldık.

~SON~