Bazen aydınlığın kıymetini bilmek için karanlıkta kalmak gerekir derler. Sürekli elinizde olanın kıymetini anlamanız neredeyse imkânsızdır. İnsanoğlunun yapısından kaynaklanan bir şeydir bu. Doğduğumuzdan andan itibaren içimizde gelişen o doymak bilmeyen canavarı memnun etmek için uğraşıp dururuz işte. Amélie tam da böyle bir durumun içindeydi. Yaşadığı yalan günlerin ardından huzurlu günlerini arar olmuştu. Tek istediği biraz olsun durgunluktu. Her geçen gün biraz daha yorucu oluyordu onun için. Yaşadığı her gün biraz daha fazla hareketli bir hal alıyordu. Rose’u babasından uzak tutma çabası başlı başına yorucu bir uğraştı zaten. Neyse ki, John’un ihaneti işini kolaylaştırıyordu. Gerçekleri tüm çıplaklığıyla Rose’a anlatmıştı. Minik kızı tüm bunları şaşırtıcı bir olgunlukla karşılamıştı ve hatta annesine destek olmaya çalışmıştı. Bazen kendi küçüklüğünü görüyordu onda Amié. Olayların o kadar güzel üstesinden geliyordu ki… Tabii bu zamanlar uzakta kalmıştı. Büyüyen ve gün geçtikçe güzelleşen Rose gün geçtikçe daha da asi bir hal almaya başlamıştı. Aralarındaki muhteşem büyü bozuluyor gibiydi sanki. Yine de aralarına hiçbir şey giremezdi. Onların arasındaki bağ her şeyden daha güçlüydü. Kızına bildiği ve değer verdiği her şeyden daha çok önem veriyordu. Bu yüzden onu babasından uzak tutmaya çalışıyordu. Sadece onu korumak istiyordu. Babasına yaklaşacak olursa o adamın düşmanları tarafından Rose’a zarar gelebilirdi. Böylesine lanet bir dünyada yaşıyordu işte! Kötülükten kurtulmak için kötülüğü seçiyordu sürekli. Karanlıktan kaçamazsın, ancak gölgeye sığınabilirsin! O da tam olarak bunu yapıyordu. Gerçi içindeki kötülüğü saklama gibi bir çabası da yoktu. Gerçek yüzünü saklamaktan sıkılmıştı yıllarca. Steven’ı tanıdığı günden itibaren bu günler için yetiştirilmişti.

Evin parke zemininde topuklularının çıkardığı rahatlatıcı sesleri dinleyerek yavaşça merdivenlerden aşağıya indi. Eve minik bir hırsız girmeye çalışıyordu. Sessiz bir şekilde işini yaparsa yakalanmayacağını düşünüyordu minik fare ama hatalıydı… Ellerini merdivenin bitimine koydu ve kızının boşuna çabasını izledi bir süre. “Minik prensesimiz teşrif etmişler. Saat kaç küçük hanım?” Sesindeki yumuşaklığa bakıp kızmadığı düşünülebilirdi ama bu saatte kızın eve gelmesini kabul edemezdi. Anlaşmalarına göre saat dokuzda evde olunacaktı. Yavaşça kolundaki saate baktı, 23.30. Çok da normal bir saat değildi…

Kol saatime baktım; 23.28. Kapının önünde durmuş gergin bir şekilde tırnaklarımı kemiriyordum. Ne zaman gergin olsam bunu yapardım zaten. Derin bir nefes aldım ve çantamın derinliklerinden anahtarımı çıkardım. Aceleyle dışarı çıkmama rağmen anahtarımı almayı unutmama bir mucizeydi. Bu gece tamda ihtiyacım olan şey. Anahtarı dikkatle deliğe yerleştirdim ve elimden gelen en sessiz şekilde anahtarı çevirdim. Kapıdan minik bir "klik" sesi gelip açılınca rahatlayarak içeriye adımımı attım.

Giydiğim abartılı topuklular bu casus imajıma uymuyordu. Parke zemin her adımımı gürültülü bir hale getiriyordu. Annemin odasından aşırdığım bir iksirle dalgalı hale getirdiğim yele gibi saçlarımı geriye attım ve yavaş yavaş yürümeye devam ettim. Tam yanımda, duvardaki ayna durup dönmeme sebep olmuştu. Kendimi beğeniyle bir süre seyrettim. Kıpkırmızı rujum, göz kapaklarımı kaplayan, mavi elbisemle aynı renkteki far, yanaklarımı doğal bir pembeliğe boyayan allık, yine annemden aşırdığım parlak taşlı küpelerim ve kolyem... Tam istediğim gibiydim. En az 17 gösterdiğimden emindim. Yoksa o bara nasıl girebilirdim ki? Kendime dalmışken arkamdan gelen ses resmen havaya sıçramama sebep oldu. Hızlıca arkamı döndüm ve korkmuş bir sesle, bağırır gibi konuştum

"Anne, sen misin?!"

Tehlikenin farkına varınca neredeyse tüm saçlarımı önüme atmış, topuklu ayakkabılarımı ileride koltuğun altına doğru fırlatmıştım bir aceleyle.

"Anne, sen misin?!" Kızın normalden fazla çıkan sesi cadıyı şaşırtmıştı. Saçları tüm yüzünü kaplıyordu neredeyse. Normal Rose böyle davranmazdı. Tamam boşanma falan normal şeyler değildi ama kız çok değişmişti. Ona doğru ilerledi ve saçlarını yüzünden çekti. Gördüğü manzara karşısında bağırmamak için zor duruyordu. Kulağında abartılı denecek kadar taşlı küpeler, dudağında kıpkırmızı rujlar, allık… “Bu halin ne senin?! O güzelim saçlarını ne hale getirmişsin. Rose, inanamıyorum sana.” Sözlerindeki hüznü sadece kızı fark edebilirdi. Ondan bu tür davranışlar beklemediği için hayal kırıklığına uğramıştı. Yavaşça yürüyerek oturma odasına geçti ve koltuklardan birisine kuruldu. Bir süre saçlarıyla uğraştıktan sonra düşünmeye karar verdi. Neden böyle davranıyordu ki kız? İstediği her şeyi ona veriyordu. Şımartmıyordu, isteklerini karşılıyordu. Belki fazlasıyla.

Ne yapması gerektiğine karar veremiyordu. Tek düşünebildiği nerede hata yaptığıydı. Odasındaki iksir şişesinin boş olmasından anlamalıydı kızın bir şey peşinde olduğunu. “Değdi mi bari bu hale girmene? Eğlendin mi?” En az bir deve kadar kinci olan Amélie’yi artık kimse durduramazdı. Laf sokmaktan yana özel bir becerisi vardı onun. Bacak bacak üstüne attı ve iğneleyici bakışlarını kızın üstüne kenetledi. Hatasının farkına varmasını istiyordu. Öbür türlüsü ölümcül sessizliğe katlanmak zorundaydı. Bu da demek oluyordu ki, Amié onu görmezden gelecekti. Ne söylerse söylesin duymayacaktı.

"Aslına bakarsan eğlendim. Bunu kabul etmek istemiyorsun herhalde ama ben büyüyorum. Pembe unicornlu çarşaf takımı yada tüylü taçlar geride kaldı anne. Bu yaptığımda garip bir şey yok." Küçükken şuan dalga geçtiği her şey için ölüp biten Rose'du karşısında duran. Barbie'lerini öldürüp, sonra öldüler diye ağlayan minik kızını arıyordu bazen... Ama hayat her zaman adil olmuyordu. İstediklerimizi bize vermiyor. Mavi gözlerini kızın üzerine dikti. O kadar inatçı görünüyordu ki, tıpkı senin çocukluğun gibi işte... İçten içe kendisiyle hesaplaşıyordu. Kızması gerekiyordu ama Rosie'ye kızamazdı ki. Bunu yapması için kendisini öldürmesi falan gerekirdi. Biraz olsun yumuşamaya karar verdi. Rose haklıydı, o büyüyordu ve her ne kadar karşı çıkmaya çalışsa da değişiyordu. O artık başlı başına bir birey olma yolunda ilerliyordu. "Artık yeni arkadaşlarım var Londra'da. Onlarla bugün bir klüpte tanıştım. Hogwarts'dakilerin tek yaptığı ders çalışmak, çoook sıkıcı." Şaşkın gözlerle kıza baktı. Ders çalışmayı önceden sıkıcı bulmazdı. Küçükken okula gitmek için verdiği uğraşları hatırladıkça gülümsüyordu. Birkaç kere kızı Hogwarts' bile götürmüştü. ne güzel günlerdi... "Klüp mü? Ahh inanmıyorum sana." dedi ve hemen yüz ifadesini değiştirdi, fazla bile kızmıştı. Çok anlayışsız birisi gibi davranmıştı. "Yakışıklı çocuklar da var mıydı bakalım?" Bir anneden beklenmeyecek performans sergiliyordu. Bazen o bile kendisine inanamıyordu.

Kızın yüzündeki değişimler gözünden kaçmamıştı. Belli ki birilerinden etkilenmişti minik kızı. Bir anda endişeye boğuldu. Rose küçük müydü bunlar için? Gerçi o Roy ile tanıştığında II. Sınıftı. Eski günler... "Ahh... Evet. Adı Benjamin fakat ona Ben dememi istiyor. Şey, ımm, yaşça biraz büyük. Ama çok iyi anlaştık! Tam bir muggle. Sürekli o koca telefonla bir şeyler yazıp duruyor." Kızın bu tabiri karşısında kahkaya boğulmuştu. Amié de cep telefonu kullanıyordu, çok sık olmasa da. Ama Mugglelar ellerinden düşürmüyordu o şeyi. Yaşadıkları yüzyılın en moda olan şeyi şuan cep telefonuydu. İlerleyen yıllarda o da düşecekti tahtından... Kızı istiyorsa elbette ki alacaktı. Kesinlikle en iyisinden almalıydı ama. "Şu tuhaf muggle telefonlarından banada alır mısın? Biraz büyülü gibiler, hani dokunmatik denilenlerden. Tüm arkadaşlarımda var. Benim telefona ihtiyacım olmuyor ama mugglelarla takılırken yanımda bir tane bulundurmalıyım." Rosie'nin haklılığı konusunda bir an ne diyeceğini şaşırdı. Gerçekten çok mantıklı konuşuyordu. Muggleların hemen hemen hepsinde bulunan bir şeyin Rose'da olmaması saçma kaçıyordu ve dikkat çekerdi. Az önce neye kızdığını bile umursamıyordu şuanda. Kızına nasıl telefon almayı unuttuğunu düşünüyordu. "Demek Ben'in telefonu var, senin yok..." Yüzüne yayılan gülümseme çok şey anlatıyordu. Karşısındaki artık minik Rosie değildi... Birden John'un paketinden bile çıkarmadığı şu telefon aklına geldi. Yerinden yavaşça kalktı ve odadaki çekmecelerden birisini açıp kutuyu eline aldı. Daha hiç açılmamıştı bile. Para fazla olunca deli gibi harcıyorlardı... "İstediğin böyle bir şey mi birtanem? Değilse istediğini alırız, sorun olmaz."

"Sanırım şimdilik idare eder. Rengini maviye çevirmemiz mümkün mü?" Rose'un mutluluğu yüzünden okunabiliyordu. Kötü planları olan, karanlık bir cadı olsa da birilerini mutlu etmeyi seviyordu. Konu kızıysa onun mutluluğu için canını bile verebilirdi. Aslında çok da iyi birisi olabilirdi ama bazı şeyler onu engelliyordu işte. Belirli kişilere olan nefreti ve kini. Nefret ve kin her duygudan güçlü duygulardır... [solor=steelblue]"Anne-"[/color] Rose'un bir şeyler söylemek istediğinin farkındaydı. Söyleyeceği şey muhtemelen John ile ilgiliydi ki, bu kadar sıkılıyordu söylerken. Kızına babası konusunda açık açık baskı yapmamıştı asla. Sadece aralarında geçen her şeyi tüm çıplaklığıyla anlatmıştı ve kıza bırakmıştı gerisini. Rose da doğru yolu seçmişti. [solor=steelblue]"şey, John'un işi bırakacağı yada bıraktırılacağı gibi söylentiler var. Bunun anlamı ne? İşini iyi yapamadığını falan söylüyorlar."[/color] Bir anda gazete gözünün önüne geldi, sabah o da okumuştu aynı haberi. John'a yapılan baskılar giderek artıyordu. Öünkü, gerçek anlamda hiçbir şey yapmıyordu. Steven okulda bir çocuğu öldürmüştü ve bunun karşılığında John hiçbir önlem almamıştı. Belki de işi bırakması en iyisi olurdu. "Bırakabilir, bilmiyorum bebeğim. John'un işini yapmadığını söylüyorlar ve sihir dünyası tembel Bakanları sevmez. Hem bize ne? Bizim düzenli bir hayatımız var onsuz bile." Söyledikleri yüzde yüz doğruydu. Hayatlarını tepetaklak eden o adam olmadan gayet mutlulardı kızıyla. Zaten Rose için bile varlığıyla yokluğu aynı şeydi John'un. Gece yarılarına kadar eve gelmemesinin nedenini de öğrenmişlerdi. Gerçi bu Amié'nin ekmeğine yağ sürmüştü ama...