Lucretia gelmeden önce Henry’e yavşayan kız sürüsünün bakışları iyice dayanılmaz bir hal almaya başlamıştı ki Henry kızı tuttu ve dışarıya çıkarttı. Geldikleri yer bir bardan çok, café tarzı bir mekândı. Hayal kırıklığını belli etmemek için yüzüne ışıltılı bir gülümseme yerleştirmişti. Kendimi tanıtmama lüzum yoktur sanırım. İnsanları itip, ayaklarını kıracak kadar beni tanıyorsun." Kız nazikçe gülümsedi. Söylediklerindeki haklılık payından dolayı yüzü kızarmıştı. Henry için yapamayacağı hiçbir şey yoktu. Ona sapkınlık derecesinde bağımlıydı… Şuanda bir caféde onunla karşılıklı oturmuş bir şeyler konuştuğuna bile inanamıyordu. Bugün böyle şeyler yaşayacağını bilse kesinlikle daha güzel giyinirdi. Mekandaki herkes –garsonlar dahil- gözlerini onarlın masasına dikmiş bir şeyler mırıldanıyordu. Ne düşündükleri az çok tahmin edebiliyordu Lucretia. Tek yaptığı tüm dikkatini karşısındaki bu güzelliğe vermekti. Henry’nin ışıltısında kaybolmak istiyordu. Onun gölgesi olmaya bile razıydı. . "Ama ben seni tanımıyorum ve tanıtman hoş olurdu." Gülümsemesi bir anlığına söndü. Çünkü; çok da ahım şahım bir hayatı yoktu. Aslında berbat bir hayatı olduğu bile söylenebilirdi. Tek yaptığı sürekli okuldan kaçıp sokaklarda boş boş gezinmek ve durmadan ceza almaktı. Tüm bunları Henry’e söylerse çocuk muhtemelen ondan korkardı. Ama yalan söylemek de yapısı itibariyle ona çok tersti.

Kahvesinden bir yudum aldı ve kafasında söyleyeceklerini şekillendirmeye çalıştı. “Aslında bakarsan, çok da iyi birisi olduğum söylenemez. Adım Lucretia ve Hogwarts’da son sınıf öğrencisiyim. Profesörlerim tarafından hiç sevilmem. Hepsi benden nefret eder, ben de onlardan. Hatta Müdür Yardımcısıyla yaptığım bir anlaşma dahi var. Ben okulun adını kötüleyecek bir şey yapmayacağıma dair söz verdim, o da beni mezun olana kadar okuldan atmamaya…” Çok fazla konuştuğunu fark edip sustu. Birilerine bunları anlatmaya ihtiyacı varmış. İçinden bir şeylerin yok olduğunu hissediyordu. Önceden Henry ile ilgili ne hayaller kurardı. Çocukla baş başa olmayı içeriyordu nereyse hepsi ama şuan karşısındaki Henry değil gibiydi. En azından kız öyle hissetmiyordu. “Yani anlayacağın aldığım her nefeste birilerinin başını belaya sokuyorum. Tıpkı ayağına verdiğim zarar gibi.” Dedi ve güldü. Bu sırada arkasındaki masadan gülüşmeler duyabiliyordu. Hafifçe kafasını çevirdi ve bir grup kızın Henry’i kesmekte olduğunu fark etti. Gözlerini tekrar erkeğe çevirdiğinde bakmakta ne kadar haklı odluklarını bir kez daha anladı.