Geldiğimizden beri ilk defa tam olarak derse konsantre olmuş gibiydi. Bir saattir burdaydık ve Clary'nin bu takdire şayan çalışma çabalarını her seferinde bozuyordum. Şimdi yaklaşık bir dakikadır kitabın başına eğilmiş önümüzde ki kitap yığını ile baş etmeye çalışıyordu. Kısa bir süre muzurluğu bıraktım ve elime tüy kalemimi aldım. Sonrada kitabı açıp ödevimi yapmaya çalıştım.

Denemelerim çaba vermiyordu. Clary yanımdayken düşüncelerim sürekli ona yöneliyordu. En sonunda gereksiz yere uğraşmaktan vaz geçip yanımda oturan kıza döndüm ve elimi sandelyesinin arkasına koydum. Bunu yaptığım için pişman olacağımı biliyordum. Gece yarısına kadar ödev yapacağımı da biliyordum. Ancak umurumda değildi. Parşömene yazı yazarken kitapta yazanları okumak için eğiliyordu. Bu sırada saçları yüzüne dökülmüş, yüzünü kısmen gizliyordu. O kadar güzel görünüyordu ki gözüme..
Eğildim ve yüzümü saçlarına bastırdım. Kulağına doğru:
"Çok güzel görünüyorsun.." dedim. Derin bir nefes alarak saçların kokusunu içime çektim.

Elimdeki tüy kalem ritmik bir şekilde parşömenin üzerinde gidip geliyordu. Adrian, tekrardan dikkatimi dağıtmadan önce şunu yazmalıydım. Her konsantre oluşumda bir şeyler yapıyordu ve odaklanmam güçleşiyordu. Bir saattir buradaydık ve pek bir ilerleme kaydetmiş sayılmazdık. Çaktırmadan saçlarımın altından ona bir bakış attığımda nihayet eline tüy kalemini aldığını ve bir şeyler - benim dikkatimi dağıtmanın dışında şeyler- yapmaya başladığını gördüm. Gülümsedim ve tekrardan önümdeki kitap yığınına döndüm.

Aslında bende Adrian'ın uğraşmaları olmadan da odaklanmakta güçlük çekiyorum. Cecelia ile hala barışmamıştık, bir öğrenci ölmüştü ve içimde bir şeyler olacağına dair garip bir his vardı. Bunların yanı sıra Adrian'da yanımdayken odaklanmak daha da zorlaşıyordu.Zihnimdeki tüm düşünceleri atıp yanımda Adrian'ın oturmadığını düşünmeye çalışarak dersime odaklandım. Bunun çok uzun sürmeyeceğini biliyordum. Sandalyemin arkasında bir el hissedince bu düşüncem doğrulanmış oldu. Adrian yine iş başındaydı.

Belki uğraşmaktan vazgeçip önündeki parşömen yığınına döner diye düşünüyordum; fakat o yüzünü saçlarıma gömdü ve "Çok güzel görünüyorsun..." dedi. Gülümsememi yüzümden sildim ve bunun yerine kızgın bir ifade yerleştirmeye çalıştım. Bu oldukça zor olacaktı. Kolunu sandalyemin arkasından çektim ve elimi göğsüne koyup onu kendimden biraz uzaklaştırdım. "Adrian!" Bunu uyarı dolu bir ses tonuyla söylemiştim. "Bu ödevleri bitirmemiz gerekiyor. Dikkatimi dağıtmaktan vazgeç!" Ona kızmak gerçekten zordu. Ama bu ödevleri bitirebilmemiz için bunu yapmam gerekiyordu.

Sandalyede ki elimi ittirince hafifçe yalpalar gibi oldum. Elini göğsüme koyup beni ittirdi ve uyarıcı bir şekilde:
"Adrian!" dedi. Gözlerimi eline çevirdim ve hayal kırıklığımı saklamaya uğraştım. Homurdandım. Hayal kırıklığı şu anı tam olarak anlatamıyordu. Yıkıldım desem daha doğru olurdu.
"Bu ödevleri bitirmemiz gerekiyor. Dikkatimi dağıtmaktan vazgeç!" Sözlerinde ki acımasız gerçek yüzünden yüzümü buruşturdum. Dediklerinde haklıydı. Yine! Ama ben onun yanındayken ödev yaparak, zamanımızı ödev yaparak geçirmek istemiyordum. Yine homurdandım. Zaten ayrı binalarda olmamız yüzünden zorla görüşüyorduk. Gözlerimi ona çevirdiğim anda dedikleri aklımdan çıktı.

Bana biraz kızgın olduğu barizdi. Ayrıca bakışlarına biraz sertlik katmaya çalışmış olduğu da belliydi. İstediği alınmayan küçük bir çocuğun kızdığını belli etmesi gibi bir şeydi. Birden gülmek istedim. Sonra bu istek yerini başka duygulara bıraktı.

Beni iteklemiş olması yüzünden içinde olduğum hayal kırıklığı ve kızgın bir şekilde bakarken, bakışının altında yatan sevgiyi gördüğümde, hayli şaşkın bir şekilde orada öylece durdum. Sonra elimi yavaşça kaldırıp yumuşacık bir şekilde elini tuttum ve boş bir şekilde konuşmaya başladım.
"Pekala. Nasıl istersen.." dedim. Ona hafifçe gülümseyerek baktım.

Sözlerimin onu üzdüğünü görünce kendime kızdım. Gerçekten hayal kırıklığına uğramış görünüyordu. Ama ne yapabilirdim? Bu ödevleri yapmak zorundaydık. Ayırca ders çalışmayı teklif eden oydu. Adı ders çalışmakmış! O an sadece benimle vakit geçirmek için ders çalışma fikrini ortaya atmış olabileceğini düşündüm ki bu olması muhtemel bir durumdu. Bende hep onunla vakit geçirmek istiyordum; ama dersleri de aksatamazdık.

Elime bakan gözlerini tekrardan bana çevirdi. Bir süre öylece kalakaldık. Gözlerinin içinde kaybolmuştum yine. Acilen bakışlarımı çevirmem lazımdı. İşte yine dikkatimi dağıtmayı başarmıştı. Bir süre daha birbirimize baktıktan sonra nazikçe elimi tuttu ve "Pekala. Nasıl istersen..." dedi. O an bende oldukça üzülmüştüm. Ona bu şekilde davranmamalıydım. Küçük bir ödülü hak ediyordu.

Yavaşça ona doğru uzandım ve yanağına bir öpücük kondurdum. Geri çekilmeden önce kulağına "Özür dilerim. Sana kızmak benim için çok zor ve üzücü. Ama biliyorsun ödevler..." diye fısıldadım. Geri çekildim ve en şeker gülümsemelerimden birisini yolladım.

Bana yaklaşıp yanağıma bir öpücük kondurdu. O beni öperken gözlerimi yumdum. Dönüp kütüphanenin ortasında onu öpmeyeyim diye.
"Özür dilerim. Sana kızmak benim için çok zor ve üzücü. Ama biliyorsun ödevler..." dedi. Derin bir iç çektim. Sonrada bolca homurdandım.
"Ödevler önemsiz demiyorum. Ancak bazen merak ediyorum. Ödevlerin mi, yoksa ben mi daha önce gelirim diye? İçinde bir inek yatıyor. Önce ondan kurtulmak lazım." dedim. Daha çok homurdandım.
Tüy kalemimi elime alıp tam anlamıyla konsantre olmaya çalıştım. Aradan bir kaç dakika geçti. Sessizce çalışıyorduk. Ta ki ben bir terimi anlamayıp ona sorana kadar.
"Bu nedir?" dedim kitabı ona doğru uzatarak. O başını çevirip baktığında, saçları hafifçe yüzünün önüne dökülüverdi. Bende onları toparlayıp kulağının arkasına sıkıştırdım.

"Ödevler önemsiz demiyorum. Ancak bazen merak ediyorum. Ödevlerin mi, yoksa ben mi daha önce gelirim diye? İçinde bir inek yatıyor. Önce ondan kurtulmak lazım." Bu sözleri beni güldürdü. Aslında o kadarda çalışkan değildim ve tabii ki de Adrian ödevlerden önce geliyordu. Yine de şimdilik bunu bilmese de olurdu. Kafasında biraz soru işaretleri olması fena olmazdı. Her zaman ben bilinmezlikler yaşamayacaktım ya.

Bir kaç dakika sessizlik içerisinde önümüzdekilere odaklandık. Sonra bana bir soru sordu ve bende ona döndüm. Önüme düşen saçlarımı kulağımın arkasına sıkıştırınca kafam allak bullak oldu. Bana dokununca kafam karışıyordu. Sorduğu soruya odaklanmam bir kaç dakikamı aldı. En sonunda ona açıkladım ve tekrardan kendi önüme döndüm.

Adrian'ın sesi çıkmıyordu ve bu beni meraklandırmıştı. Şimdiye kadar dikkat dağıtıcı bir kaç girişimde daha bulunması gerekirdi. Merakla ona baktım ve "Ne düşünüyorsun?" diye sordum. Gerçekten sonunda ödevlere odaklanabilmiş miydi? Yoksa bu sadece beni kızdırmamak için yaptığı bir şey miydi? Bazen onu çözmekte zorlanıyordum. Karmaşık birisiydi.

Sözlerime güldükten sonra bana gülümsedi ve ödevlerine geri döndü. En son oynaşma çabalarıma cevap alamayınca bende mecburen ödevlerime dönmek zorunda kaldım. Homurdanarak kitapları önüme çektim ve biraz sertçe sayfalarını çevirdim. Tüy kalemi elime alıp ödevlerimi yazmaya koyuldum.

Başka odak kaynağım kalmadığından dikkatimi tam olarak yaptığım işe verebilmiştim. Ara sıra başımı hafifçe Clary'e çevirip bakıyor onun ne kadar güzel olduğunu bir kez daha kendime hatırlatıyordum. Bir kaç dakika aramızda sessizce geçti. Tüy kalemle kağıda yazarken çıkarttığı hafif cızırtı, satır sonunda satırın başına geçmek için elimi çektiğim sırada çıkan sürtünme sesleri düşüncelerime tempo tutuyordu. Aradan bir kaç dakika geçti ve ben tam olarak ödevlere konsantre olabilmiştim. Hızlı bir şekilde bitirdiğim iksir ödevimden, bir diğer dersin ödevine başlamak için kitapları karıştırmaya başladım. Ödev yapmak eğlenceliydi aslında.

Kitabı okurken iyice daldım ve Clary'nin bana baktığını fark etmedim.
"Ne düşünüyorsun?"
Sorduğu soruyu zar zor algıladım. Başımı kaldırıp ona baktım. Soruya cevap vermem bir kaç saniyemi aldı.
"Hiç" dedim basitçe. Omuz silktim ve ödeve geri döndüm. Bir dakika kadar geçti ve tüm dikkatimin yerle bir olduğunu fark ettim. Tekrar odaklanabilmek için çabaladım. Bir dakika sonra çabalarımın boşa olduğunu görünce derin bir nefes alarak doğruldum. Clary'e döndüm ve elimi sandalyesinin arkasına koydum yine. Bana dönünce gözlerimi gözlerine odaklayıp biraz yaklaştım. Bu hareketimin onu afallatacağını biliyordum. Evet. Bu yüzden o şekilde yaklaşıyordum. Kötü müyüm ne?
"Bak ne yaptın gördün mü?" dedim. Biraz daha yaklaştım. Hafifçe geriye doğru kaykıldı. Bende daha çok yaklaştım.
"Bayan Çok Ders Çalışan. Bence biraz ara vermeliyiz.. Çünkü dikkatim dağıldı.." dedim muzur bir tonla ve biraz daha yaklaştım. Nefesim yüzüne çarpana kadar yaklaştım ve:
-Adrian? Adımın söylenmesi üzerine yerimden sıçradım geriye doğru. Aslında biraz korkmuştum. Porfesör geldi zannetmiştim ve kızları sıkıştırma konusunda ki kötü ünüm yüzünden başım derde girebilirdi. Kendimi toparlayınca kızın bana pis pis sırıttığını fark ettim. Hafifçe kaşlarımı çattım.
"Merhaba Sidney. Nasılsın?" dedim. Hfflepuff'dan bir kızdı. Eski bir sevgili işte. Neden şu anda gereksiz yere selam verdiğini anlamamıştım.

-İyiyim. Bakıyorum da gene iş başındasın. Hiç vazgeçmeyeceksin değil mi çapkınlıklarından? dedi ve bir kahklaha attı. YUH! dedim içimden. Şok içinde bakıyordum ona.
-Sen aslında bir rekora doğru gidiyorsun. İlk defa bu kadar uzun zamandır çıkıyorsun bir kızla değil mi? diye sordu. Sonra muzur bir gülümseme ile Clary'e dönüp:
-Bizim için, yani eski sevgilileri adına, canına okursun değil mi Clary? Clary'nin adını biliyor olmasına şaşırmıştım. Ayrıca Clary'den böyle bir şey istemesi önümüzde ki bir kaç gün bana sert davranmasına yol açabilirdi. Şimdilik herşey toz pembe iken birden kıskançlık krizine girmesine gerek yoktu. Eğer gerçekten böyle bir şey olursa Sidney'i boğabilirdim.
-Ayrıca Clary, Adrian'da büyük değişiklikler var. Bunu sana borçluyuz. Ne zamandır çıkıyordunuz? Balodan önce mi? Baloda beraberdiniz çünkü. Yakın bir zamanda kız kıza bir şeyler yapmalıyız bence ne dersin? diye sordu. Şok içersinde söze karıştım.
"Y-yok öy-öy-öyle bir şey. Nereden çıktı şimdi?" dedim ve karşılığında çın bir kahkaha aldım. Sarı saçlarını savurdu ve Clary'e tekrar sordu:
-Ee Clary. Ne dersin? dedi. Ben aslında Clary'nin olaya hiç dahil olmasını istemiyordum. Ona döndüm baktım ve yüzünde ki ifadesizlik üzerine apışıp kaldım. Aslında masaya bir yıldırım düşmesini bekliyordum. Sanki konuşursa herşeyi yıkacakmış gibi geliyordu. Nefesimi tuttum ve bekledim.

Sanki sorduğum soruyu anlayamamış gibi duruyordu. Bir kaç saniye sonra konuşmaya başladı. "Hiç." İlginç! Omuz silkti ve önündeki kitaplara geri döndü. Bende kendi ödevime konsantre olmaya çalıştım; ama aklım karışmıştı. Adrian, bir kaç dakika öncesine kadar benimle uğraşıyorken bir an da nasıl da odaklanmıştı öyle? Büyük başarı doğrusu. Doğrusunu söylemek gerekirse belki de benimle uğraşması hoşuma gidiyordu. Harika, şimdi de ben odaklanamıyordum.

Sandalyemin arkasında bir el hissedince Adrian'ın da dikkatinin dağılmış olduğunu fark ettim. Bu sefer hepsi benim suçumdu; ama pişman olup olmadığımdan emin değildim. Ona doğru dönünce bana doğru biraz yaklaştı. "Bak ne yaptın gördün mü?" Biraz daha yaklaşınca bende geriye doğru gittim. Merlin'in Sakalı! Kütüphanedeydik sonuçta. "Bayan Çok Ders Çalışan. Bence biraz ara vermeliyiz.. Çünkü dikkatim dağıldı..." Gittikçe yaklaşıyordu. Artık nefesini yüzümde hissedebiliyordum. Harika, şimdi bir profesör bizi görecekti ve ömrümde yaşamadığım utancı yaşayacaktım. Daha da kötüsü ceza alabilirdik.

"Adrian?" Bu gelen kimse ona minnettar olabilirdim. Ta ki onun kim olduğunu görene kadar. Sidney! Bu Adrian'ın eski sevgililerindendi. Ne yapmaya çalışıyordu? Adrian korkmuş görünüyordu. Sonra bu korku hali sinire dönüştü. "Merhaba Sidney. Nasılsın?" Bir de muhabbet ediyorlardı. Bense konuşmuyordum. İzleyip bu işin nereye gideceğini görecektim. Gerekirse müdahale ederdim. "İyiyim. Bakıyorum da gene iş başındasın. Hiç vazgeçmeyeceksin değil mi çapkınlıklarından?" Adrian şok olmuş bir ifade ile kıza bakıyordu. Şok olmalıydı da zaten. Nasıl oldu da sükunetimi koruyabildim bir fikrim yok. Ama konuşmam gerektiğinde burada hiç iyi şeyler olmayacaktı.

"Sen aslında bir rekora doğru gidiyorsun. İlk defa bu kadar uzun zamandır çıkıyorsun bir kızla değil mi?" Sonra salak salak gülerek bana baktı. "Bizim için, yani eski sevgilileri adına, canına okursun değil mi Clary?" İçimden onda bildiğim bütün küfürleri saydırıyordum. Konuşacaktım; ama anlaşılan bu gerizekalı kızın söyleyecekleri bitmemişti. Sen bitir bir söyleyeceklerini ben sana o zaman göstereceğim, dedim içimden. "Ayrıca Clary, Adrian'da büyük değişiklikler var. Bunu sana borçluyuz. Ne zamandır çıkıyordunuz? Balodan önce mi? Baloda beraberdiniz çünkü. Yakın bir zamanda kız kıza bir şeyler yapmalıyız bence ne dersin?" Bu kız gerçekten ölümüne susamıştı. Adrian ağzında bir şeyler geveledi; ama sinirden ne dediğini anlayamadım. Şu an da sadece Sidney e bakıyordum ve onu öldürme planları yapıyordum.

"Ee Clary. Ne dersin?" Ortama bir sessizlik çöktü ve bu fırtına öncesi sessizlikti. Sakin olabilmek adına derin bir nefes aldım ve konuşmaya başladım. "Aslında, Sidney, beni sizinle aynı kefeye koymanıza anlam veremedim. Siz, yani Adrian'ın eski sevgilileri, kullanıp atılmış bir mendil gibisiniz. Bense asla kendimi kullandırtmam ve kaltaklık yapmam. Öfkeyle ayağa kalkınca kız bir adım geri çekildi. "Ayrıca buraya gelerek bu kaypaklığı yapman yakın zamanda ölmek istediğinin bir işareti olmalı. Bir gece yatağında huzurlu bir şekilde uyuyorken birisinin gelip seni boğmasını istemezsin değil mi?" Sandalyemi geriye doğru itip ona doğru bir adım attım. "Yerine olsam şimdi buradan defolup giderdim." Sözlerimin ardından bana öfke dolu bir bakış atıp gitti.

Sinirden deliye dönmüştüm. Adrian'a dönünce onunda telaşlı olduğunu fark ettim."Aslında biliyor musun, Adrian? Bence bende gitmeliyim. Sende böylelikle eski sevgililerinle rahatlıkla konuşabilirsin." Bu durumdan sıkılmıştım. Bütün herkes beni de kullanıp atacağını falan düşünüyordu; ama bilmiyorlardı ben diğerleri gibi değildim. Belki de Adrian'da öyle düşünüyordu. Belki de ben ondan ayrılmalıydım ve bütün bu aptalca şeylerden kurtulurdum. Aklımda bu sorularla eşyalarımı toplamaya başladım.

Sdney'in gelişinin problem olacağını biliyordum. Clary konuşmaya başladığı anda gözlerimi yumdum ve içimden dua ettim.
"Aslında, Sidney, beni sizinle aynı kefeye koymanıza anlam veremedim. Siz, yani Adrian'ın eski sevgilileri, kullanıp atılmış bir mendil gibisiniz. Bense asla kendimi kullandırtmam ve kaltaklık yapmam." Clary çıldırmıştı ve ben bundan korkuyordum. Ah! Sdney senle görüşeceğiz.. Clary bir anda hışımla ayağa kalktı ve Sdney'in üzerine yürüdü. Tabi bende ayağa kalktım ve yanına gittim. Eğer kızın üzerine atlamaya çalışırsa diye onu durdurmayı deneyecektim.
"Ayrıca buraya gelerek bu kaypaklığı yapman yakın zamanda ölmek istediğinin bir işareti olmalı. Bir gece yatağında huzurlu bir şekilde uyuyorken birisinin gelip seni boğmasını istemezsin değil mi? Yerine olsam şimdi buradan defolup giderdim." dedi ve Sdney öfkeyle uzaklaştı. O gider gitmez Clary bana döndü ve beni bir telaş kapladı. Şimdi hırsını benden çıkaracaktı.
"Aslında biliyor musun, Adrian? Bence bende gitmeliyim. Sende böylelikle eski sevgililerinle rahatlıkla konuşabilirsin." dedi ve eşyalarını toplamaya koyuldu. Tam da tahmin ettiğim gibi olmuştu. Derin bir iç çektim ve:
"Clary" diye mırıldandım. Duyduysa bile hiç belli etmemişti. Biraz daha yüksek sesle ismini tekrarladım. Yine bir tepki vermeyince bu sefer yanına gittim ve sağ elimle bileğini tuttum.
" Merlinin sarkık şalvarları adına. Clary bana bakar mısın?" dedim. En sonunda başını çevirip bana baktı. Şu anda yaşanan olayın ona neler hissettirdiğini görebiliyordum. Her ne kadar saklasada anlıyordum. O anda bir şey daha fark ettim. Clary ile geçirdiğimiz zamanlarda, onu tanıma çabalarım meyvelerini vermişti. Şu anda ne yapmam gerektiğini az çok tahmin edebiliyordum.

"Clary. Bak diğer kızların, yada diğerlerinin, benim için bir önemi yok. Lütfen. Kızdığını anlıyorum ama, geçen seferki gibi olmasın." dedim. Hala gözlerine bakıyor, orada yanımda kalmasını istiyordum. Ama o an yaşananlardan ötürü hiç bir kabahatim olmasa dahi, bana olan kızgınlığı yüzünden gidecekti. Kalmayacaktı..

Ben eşyalarımı toplarken Adrian'ın belli belirsiz adımı söylediğini duydum; ama duymamazlıktan geldim. Şu an çok sinirliydim ve ağzımdan kötü bir şeyler çıkabilirdi. Ben onu umursamayınca adımı tekrar ve bu defa yüksek sesle söyledi. Yine ona bakmadım. En sonunda sabrı taşmış olmalı ki bileğimden tuttu ve "Merlinin sarkık şalvarları adına. Clary bana bakar mısın?" dedi. Öfkeli gözlerle ona baktım. Öfkeli görünüyordum; ama kalbim kırılmıştı. Onun bu lanet olasıca geçmişi sinirlerimi bozuyordu. Bu kadar çapkın olmak zorunda mıydı?

"Clary. Bak diğer kızların, yada diğerlerinin, benim için bir önemi yok. Lütfen. Kızdığını anlıyorum ama, geçen seferki gibi olmasın." Bana bu şekilde bakınca ona kızgın kalmam daha da güçleşiyordu ve söyledikleri gerçekten de haklı olduğunu gösteriyordu. Ne diyeceğimi bilemiyordum. Derin bir nefes aldım. Onun gözlerine baktıkça öfkemin yavaş yavaş geçmeye başladığını fark ettim. Bir yanım bu kadar kolay pes etmek istemiyorken diğer yanım ona sarılıp beni asla bırakmamasını söylemek istiyordu.

Bileğimi tutan elini avucumun içerisine aldım. "Sana neden kızgın kalamıyorum ki?" Parmaklarımı onun parmaklarının arasında geçirirken kalbim hafifçe tekledi. Ona kızmak istemiyordum. Onunla aptal bir kız yüzünden kavga etmekte istemiyordum. Sadece onu sevmek çokça sevmek ve onun da beni sevmesini istiyordum. Çok mu şey istiyordum? Bana bencil diyebilirsiniz; fakat herkes sevdiği kişinin kendisine karşılık vermesini ister. "O aptal kızlardan bıktım artık. Senin yanına yaklaşmalarına bile katlanamıyorum. Kıskanıyorum, tamam mı?" Bakışlarımı aşağıya indirdim ve bir şeyler söylemesini bekledim.

Bielğimi avcunun içine aldı ve:
"Sana neden kızgın kalamıyorum ki?" dedi. Bunu söyleyince biraz yumuşadığını anladım. Yinede kırılmış olmalıydı.
"Çok yakışıklı olduğum için olabilir" dedim. Parmaklarımız birbirine karışırken yüzü daha da yumuşadı. Bende biraz yaklaştım.
"O aptal kızlardan bıktım artık. Senin yanına yaklaşmalarına bile katlanamıyorum. Kıskanıyorum, tamam mı?" resmen homurdanmıştı. İçimden deli gibi gülmek geliyordu. Ama yapamadım.
"Anlıyorum." diye mırıldandım biraz daha yaklaştım. Yemek vakti gelmişti ve burada kimseler olmazdı. Elimi beline koydum onu kendime çektim. Başımı eydim ve nefesini yüzümde hissettim.
"Diğerlerinin hiç önemi yok. Onlar, .." devamı gelmedi iyice yaklaştım ve..

"Adrian Mikael Black. Bu konuda daha kaç defa uyarılmanız gerekiyor. Cezalısınız...."

Tanrı aşkına!... Hadi ama..