III. Kat koridorlarında önüme bakmadan yürüyordum. Canım bu aralar fazlasıyla sıkkındı. Derslerim çok kötüleşmişti ve sosyal hayatım da onunla eş değer bir şekilde ilerliyordu. Hatta daha bile kötüsü. Neden böyle olduğuna anlama veremiyorum. Sanırım insanları kendimden uzaklaştırmaya başladım. Etrafıma yaydığım negatif enerji yüzünden benden uzaklaşıyorlar. Çoğu zaman umurumda olmadığını ve onlara ihtiyacım olmadığını söylesem de aslında içim içimi yiyordu. Bu durum fazlasıyla umurumdaydı. Sadece bunu dışarıya karşı göstermemeye çalışıyordum.

Aklımdaki bu düşüncelerden sıyrılıp annem ile babamın yolladığı mektubu okumaya başladım. Onları fazlasıyla özlemiştim. Özellikle de beni fazlasıyla şımartmalarını. Bazen bu durum hoşuma gitse de son zamanlar da onlara beni şımarttıkları için kızgındım. Kendimi beğenmişlik yaparak insanları kendimden soğutmaya başlamıştım. Eskiden bu şımarıklığımı arkadaşlarım itici bulmazdı; ama şimdi sanırım bunu fazla kaçırdığım için benden uzaklaşıyorlardı. Mektubun sonlarına geldiğimde her zaman ki iyi dilekleri ve derslerimde başarılı olmamı söyleyen kelimelerle karşılaştım. Bir kere de farklı bir şey yazsalar olmaz sanki.

Mektubu bitirmeme rağmen hala kağıda bakıyordum. Aslında daha çok gözüm dalmıştı. Bu şekilde yürümenin tehlikeli olduğunu kendime hatırlatmalıydım; fakat çok geç kalmıştım. Birine çarpmamla elimdeki kitapların yere saçılması bir oldu. Son zamanlar da sürekli birilerine çarpar olmuştum zaten. Öfkeyle yere saçılan kitaplarıma bakıyordum. Sonra kafamı kaldırıp çarptığım kişi ile yüzleştim. Tam tahmin ettiğim gibi bir Slytherinliydi. Adı neydi bunun? Elliot! İsmi bir an da hafızamda belirivermişti. Öfkeli bir ses tonu ile konuşmaya başladım. "Siz Slytherinlilerin salak olduğunuzu biliyordum; ama aynı zaman da kör olduğunuz aklımdan çıkmış olmalı." Yavaşça yere eğildim ve kitaplarımdan birini aldım. Kaşlarımı soru sorarcasına kaldırdım ve "Bana çarptığın yetmiyormuş gibi, bir de öylece durmuş seyrediyorsun," dedim. Ne garip birisiydi!

"Birincisi ben sana zaten yardım edecektim ama konuşmana başlamanla vazgeçtim. İkincisi bana çarpan kişi sensin. Biraz düzgün konuşabilirdin." Bunları söylerken bağırıyordu. Bu beni daha çok öfkelendirdi. O kimdi ki bana bağırıyordu? Ne kadar görünüş açısından hoş olsa da asla bana bağırmasına izin veremezdim. Hele ki bir Slytherinliye. Ona haddini bildirmeyi çok istiyordum. Elim asama gidip duruyordu; fakat koridorun ortasında ona büyü atamazdım. Bunu yaparsam ceza almam kaçınılmaz olurdu. Hem de en kötü cezalardan.

Derin bir nefes aldım ve sakin bir şekilde konuşmaya çabaladım. Açıkçası başarılı olduğum söylenemezdi. Topladığım kitapları da yere attım ve "Düzgün konuşabilirim öyle mi?" Ona doğru bir adım attım ve işaret parmağımla omzundan ittirdim onu. "Düzgün konuşmayı sen mi öğreteceksin bana?" Tekrardan geri çekildim ve öfkeli bakışlarımı ona diktim. Şu an yeteri kadar sorunum yokmuş gibi bir de bu ukala ile uğraşıyordum. Benden bir sınıf büyük diye kendini bir şey sanıyordu herhalde. Tıpkı kardeşi gibiydi. Birinin, bunların akıllarını başlarına toplamaları için onlara yardımcı olması gerekiyordu ve bu kişi seve seve ben olabilirdim.

Kitaplarım hala yerde duruyordu ve ben saniyeler geçtikçe daha da çok öfkeleniyordum. "Kitaplarımı yerden alsan iyi edersin," diye bir tehdit savurdum ona. Bundan pek etkilenmişe benzemiyordu. Ona bir büyü savurmamak için derin nefesler alıyordum. Aslında o kadar büyütülecek bir durum yoktu; fakat beni asıl sinirlendiren onun benimle bu şekilde kabaca konuşmasıydı. Normalde bu kadar nefret dolu ve sinirli bir insan değilimdir. Sadece biraz kendimi beğenmiş ve şımarık birisiyimdir; ama konu ukala Slytherinliler olunca sinirlenmemek elde değildi.

Birden bir nefes aldı ve daha sakin olmuş gibi göründü ama aslında asla böyle değildi. Konuşmaya başladı gene. "Düzgün konuşabilirim öyle mi?" ve birden bana doğru bir adım attı. Sonra da işaret parmağı ile beni iktirdi. "Düzgün konuşmayı sen mi öğreteceksin bana?" diye bağırdı. Öfkesi yerine gelmişti. Ben diğer Slytherin’liler gibi değildim ama onlar gibi eğlenceyi severdim. Gene geriye doğru çekildi. Gözlerini bana doğru dikti. Bu küçük kız kendini bir şey zannediyordu. Ona hemen saldırabilirdim ama yapmayacaktım. Gerçekten eğleniyordum şu anda. Başını bu sefer kitaplara dikmişti. Yere attığını fark etmiş olmalıydı. Tekrar bana doğru dönüp "Kitaplarımı yerden alsan iyi edersin," dedi. Bu kız gerçekten söylediklerini umursadığımı falan zannediyor olmalıydı. Emiri ile hareket edecektim ha! ”Hemen emirini yerine getireyim.” dedim ve asamı çıkardım. O daha ne olduğunu anlayamadan ”Wingardium Leviosa!” dedim. Ve kitaplar yerlerinden havalandı. Bu sefer nefreti bin kat daha artmıştı. Daha da sinirlendirmek için kitaplarını merdivenden aşağıya atabilirdim. Ama bu kadarı fazla kaçardı. O yüzden kitapları duvara doğru fırlattım ki bu çok uzaklaştırmıştı kitapları. ”Nasıl beğendinmi.” diye söylendim. O sıra bence bir şeyler söylemişti ama ben onu dinlemiyordum çünkü bir ses duymuştum. Ne dediğini gerçekten anlamıyordum ama bağırdığından bu gelen kişinin dikkatini çekmişti. Tılsım dersliğinden geliyordu o kişi. Ve bir yetişkindi. Daha fazla yaklaşınca bunun Profesör Patrick’di. ”Çocuklar kavganız geçer diye bekliyordum ama bu bağırmalar geçince cezayı hak ettiniz. Öncelikle binalarınızdan 10 puan kesiliyor.” dedi. şu an tek ihtiyacım olan şey de buydu zaten. ”Beni takip edin daha cezanız bitmedi.” dedi.

Bizi bodrum katındaki odasına götürmüştü. Sadece yerden kitaplarımızı toplamamızı söyledi. Hatta kitaplardan bir müddet nefret edeceğimizi söyledi birde. Neden böyle söyledi anlayamamıştım. Odaya girince şaşırmıştım. Bir taraf turuncu bir taraf kırmızı bir taraf ise yeşildi. Bu iğrenç gözükmeliydi ama gerçekten harika görünüyordu. Büyülü olduğu arada yer değiştirmelerinden belli oluyordu. Ama neden her üçüde. Gryffindor’da okuduğunu biliyordum. Hufflepuff ise bina sorumlusu oranın. Peki ya yeşil. Onu sonra öğrenebilirdim. Onların dışında odada üç kişilik bir koltuk, bir masa, üç sandalye vardı. Ve en kötüsü koskocaman bir kütüphane vardı. Ve kitaplar yerleşik değildi. Biz konuşmayınca konuşmaya başladı. ”Eski KSKS profesörünüzün olayından sonra biliyorsunuz ki yeni Hufflepuff sorumlusu ben oldum. Ama daha yeni olduğu için oda tam yerleşik değil. Sizin göreviniz ise kitapları yerleştirmek. Ve hayır büyü olmadan. Tek büyü merdivenin kontrolü olacak ve onu sizin yapmanız gerekmiyor. Hepsi sırasıyla yerleşmeli.” dedi. Ah bu gerçekten işkenceydi. Kutuları da şimdi fark etmiştim. En az 5 tane vardı. Sanırım bunlar kitaptı. ”Kitaplar bu kutularda ben şimdi gidiyorum. Geri döndüğümde bitmiş olmalı. Ve eğer büyü kullanırsanız bunu fark ederim.” dedi. Neden düşündüklerimi söylüyordu ki. Girdiği şekilde odadan çıktı. ”Bir bu eksikti memnunmusun?” diye söyledim ama sesim sakin sayılırdı.

"Hemen emirini yerine getireyim." Sözlerinin ardından asasını çıkardı ve kitaplarımın havalanmasını sağladı. Öfkeli gözlerle ona bakıyordum. Aşağılık herif! Bu da yetmezmiş gibi kitaplarımı duvara doğru fırlattı ve ardından "Nasıl beğendin mi?" dedi. Ne sanıyordu bu kendini? Ona haddini bildirecektim. Öfkeyle bağırmaya başladım. "Seni adi Slytherinli! Bu yaptığını ödeyeceksin," demiştim ki Profesör Patrick olaya dahil oldu. Geldiğini fark etmemiştim bile. Şu an da çok öfkeliydim. Bu kendini bilmeze gününü göstermeliydim; ama planlar benim istediğim şekilde ilerlemiyordu. "Çocuklar kavganız geçer diye bekliyordum ama bu bağırmalar geçince cezayı hak ettiniz. Öncelikle binalarınızdan 10 puan kesiliyor." Lanet olsun! Bunun geleceğini bilmeliydim. Bu çocuğun kitaplarımı hırpalaması yetmiyormuş gibi bir de binamdan puan kırılmıştı. Tek tesellim Slyherin'den de puan kırılmış olmasıydı. Profesör Patrick'in "Beni takip edin daha cezanız bitmedi," demesi ile öfkem bir kez daha kabardı. Bugün gerçekten berbat bir gündü.

Nereye gideceğimiz hakkında bir fikrim yoktu. Kitaplarım da mahvolmuştu zaten. Sinirle onları topladıktan sonra Profesör'ün peşine düştük. Etrafıma dikkat edemeyecek kadar sinirliydim. Şu Elliot denen çocuk yüzünden başıma gelmeyen kalmamıştı. Şimdi bir de saçma sapan bir ceza ile uğraşacaktık. Sanki yeteri kadar işim yokmuş gibi. Daha teslim etmem gereken bir sürü ödevim vardı ve ben daha başlamamıştım bile. Geldiğimiz oda farklı renklere boyanmıştı ve etrafta henüz yerleştirilmemiş yığınlarca kitap vardı. Bu sahneyi görünce cezamızı az çok tahmin edebiliyordum. Tahmin etmek o kadar da zor değildi.

Çok geçmeden Profesör Patrick, cezamızı açıklamaya başladı. "Eski KSKS profesörünüzün olayından sonra biliyorsunuz ki yeni Hufflepuff sorumlusu ben oldum. Ama daha yeni olduğu için oda tam yerleşik değil. Sizin göreviniz ise kitapları yerleştirmek. Ve hayır büyü olmadan. Tek büyü merdivenin kontrolü olacak ve onu sizin yapmanız gerekmiyor. Hepsi sırasıyla yerleşmeli." Sözlerinin ardından ağzımdan çıkan itiraz nidasına engel olamadım. Zaten Profesör'ün de pek umurunda değil gibiydi. "Kitaplar bu kutularda ben şimdi gidiyorum. Geri döndüğümde bitmiş olmalı. Ve eğer büyü kullanırsanız bunu fark ederim," dedi ve odadan çıktı. O çıkar çıkmaz sinir bozucu Elliot, konuşmaya başladı. "Bir bu eksikti memnun musun? Öfkeli gözlerimi ona çevirdim. Bir de tüm suçu bana atıyordu, pislik.

"Sanki benim suçummuş gibi konuşma. Eğer kitaplarımı doğru düzgün bir şekilde yerden almış olsaydın bu durumda olmazdık." Odanın bir köşesinde bulunan koltuğa oturup bacak bacak üstüne attım. Kitaplarıma yaptıklarından sonra onu sinir etmeden bırakacak değildim. "Eee, ne duruyorsun? Kitapları yerleştirmeye başla," dedim ve alaycı bir şekilde ona gülümsedim. Yardım etmem kaçınılmazdı. Sonuçta bu bir cezaydı; ama önce birazcık onu sinir edersem içim rahatlardı en azından. Oturduğum yerden ona alaycı bakışlar atarken ne tepki vereceğini merak ediyorum.

"Sanki benim suçummuş gibi konuşma. Eğer kitaplarımı doğru düzgün bir şekilde yerden almış olsaydın bu durumda olmazdık." dedi. Benim suçum olmuştu şimdi de. Kendi kitaplarını, kendi toplamalıydı. Ama illa sinirlenecekti. Odada bulunan koltuklardan birine oturdu. Bacak bacak üstüne atıp konuşmaya başladı. "Eee, ne duruyorsun? Kitapları yerleştirmeye başla." dedi. Bu kız cidden manyaktı. Nereden karşılaştım ki ben bununla. Birde gülüyordu alaycı bir şekilde. Üslubumu bozmadım ve sakinleştim iyice. Aklıma bir fikir gelmişti. Onun tek istediği şey beni rahatsız etmekti. Başka bir derdi olduğunu sanmıyordum.

Arkamı döndüm ve kolinin birini alıp içini açtım. Kitapları kutudan alıp dizmeye başlamıştım. ”Tabii emir edersiniz. Başladım. Yalnız Profesör Patrick geldiğinde ne dememi bekliyorsun güzelim. Ben doğruları söyleme tarafındayım.” dedim. Şimdi o alaycı gülüşü eminim geçmişti ama hala yerinde oturuyor gözüküyordu. Bende o sırada merdiveni alıp yukarı çıkmıştım. İlk üst tarafları yerleştirirsem işim daha kolay biterdi. Bugün başka bir cezaya daha katlanamazdım. Bir çok işim kötü geçiyordu zaten. Sihir kullanabilsem işim daha kolay olurdu. Sadece dizmek için değil. Şu kutuyu yanımda taşımak çok zor geliyordu. En azından yerinden kalkıp bu konuda yardım edebilirdi ama hala yerinde oturuyordu. ”Hey tatlım bir yardım etsen?” dedim. Böyle konuşma nedenim onu sinir etmekti. Amacıma da ulaşıyor gibiydim. Kitaplar çok ağırdı. Hepsini okumuş olması imkansız denebilecek kadar azdı. Bir çoğu yeni gibi görünüyordu. Şansa bakın ki yeni kitaplar hep Mitoloji ile ilgiliydi. İyi ki o derse girmiyordum. Buna pek katlanabileceğimi sanmıyordum. Gene de mitolojiyi severdim. Sonunda ilk koliyi bitirmiştim aşağıya inecekken basamaklardan birine takılıp yere düştüm. ”Oh harika bugün başıma gelmeyen kalmadı.” diye mırıldandım. Hemen yerden kalkıp bir şeyim olup olmadığına baktım. Kafamda hafif bir şişkinlikten başka bir şey gözükmüyordu. Bunu da işim bitince halledebilirdim. Yerinden kalkmış gibi görünüyordu. Ne hakaretler edecekti acaba. Yada nasıl dalga geçecekti. Umarım kısa keserdi bunu. Yoksa ona kötü şeyler yapabilirdim. Bu her cezaya değerdi doğrusunu söylemek gerekirse.