Sağ elini kendini serinletebilmek için yüzüne doğru sallarken sol elinde tuttuğu asayla gözünü kısarak bir süre incelediği tuğlaya üç kere vurdu. Geçit açılıpta sessiz avlu bir dükkandan öbürüne koşturan cadı ve büyücülerin sesiyle dolduğunda genç cadı farkında olmadan gülümsedi. Az sonra çok sıcak, çok kalabalık, çok salaklar, çok kabalar diye söyleneceği biliyordu ama bunu özlemişti. Havada süzülmekte olan, sanki görünmez biri tarafından giyilmiş gibi görünen -belki de öyle olan- şapkaya, bir an için güvercinlerinkine benzeyen kanatlarıyla havalanıp kendi kanatlarına saldırmaya çalışırken dört ayakları üstüne düşen kediye ve buraya ilk kez geldiği fazlasıyla belli olan bir kaç küçük cadı ve büyücüye baktı. O yola giripte duvar arkasında kapandığında hala gülümsüyordu.

Fransa'dan buraya, Çatlak Kazan'a uçuç tozuyla gelmişti. Yaz Okuluna gidecek öğrenciler Londra'dan alınacaktı. Güvenlik sebepleriyle, sanki güvenli bir yer kalmıştı da, kesin bir yer bildirmiyorlardı. Roxanne, kan tadında şekerlemeler, çikolata kurbağalar ve tabii ki Weasley'lerin şaka dükkanından anında karanlık tozu, bayıltan düş ve kaytartan çerez kutuları almaya son anda karar vermişti çünkü zulasındakiler epey azalmıştı. Ona kalsa gider, Üç  Süpürgeden bir kasa kaymak birası da alırdı ama pek sevgili Profesör Marlow, sanki Hogwarts'a giriyormuşlarcasına herkesin yükünü didik didik arattırıyordu. Bunun yaz tatili olduğunu unutuyor, diye geçirdi içinden. Gerçi durum her ne olursa olsun yaz kampındaki kaymak birasız günleri evlerinde sıkıcı bir güne daha tercih ederdi...

Balyumruk'a girip tabii ki sadece aklındakilerle kalamadı ve ekstra olarak bir düzine hakikat lolipopu ve biber şeytancıklarıyla dolu kese kağıdıyla şaka dükkanının yolunu tuttu. Orada da işi bittiğinde tanıdık kimseyi görmeyince birkaç romantik büyücü romanı almaya karar verdi, etrafta aptal Gryffindor'lardan birini görse buna asla yeltenmezdi. Kimsenin onun bu yönünü görmesini istemiyordu ki zaten sadece sıkıldığında okumak için alacaktı canım. Torbalar koltukaltında ve gözleri çevreyi kolaçan eder halde kitapçıya koşturuyorduki poposunun üstüne düştü. İki pigme pofuduk kese kağıdından çıkmış ortalıkta zıplarken ne olduğunu anlamaya çalışarak etrafına bakındı ve gördü; kafasına armudun teki düşmüştü. Gerçi olgunlaşmış, sulu bir armuttu bu. Kalkmak için debelenirken gözleri adamın cübbesindeki bakanlık armasından yüzüne kaydığında duraksadı. Tanıdıktı, çok tanıdık. İyi de bakanlıktan tanıdığı insanlar yalnızca babasının arkadaşları veya uzaktan akrabalarıydı ve bu adamın babasının arkadaşı olmayacak kadar genç olduğu kesindi. Hem böyle bir akrabası olsa hatırlardı. Gerçekten hatırlardı. "Bu sizin için fazla acemice değil mi Bayım?" Sesi kontrolünde olmadan öfkeli çıkmıştı. Sonuçta ne kadar parlak ve sarı bir armut olursa olsun, onu tıklım tıkış Diagon Yolunun ortasında yere yapıştırmıştı. Bir çırpıda pofudukları keselerine soktu ve malzemelerini kollarıyla sarıp sendeleyerek doğruldu. Kendinden bir baş daha uzun, huzursuz ve tatlı görünen adama kitapçıya yönelmeden önce elinde olmadan durup bir kez daha baktı ve tek kaşını kaldırıp en sağlam "özür dilesen iyi olur" bakışını attı. Ya da adını söylersen.

Spoiler: