Olric Romanov
RP Yaşı : 35
Mesaj Sayısı : 349
Gerçek Adı : Ceren
Yaş : 29
 |  Konu: Not my hero. Ptsi Mayıs 14, 2012 10:39 pm | |
| Alexis & Michael. Kampın tüm o yoruculuğu fazla gelmeye başlamıştı genç cadıya. Her sabah erkenden kalkıp bir şeylerin peşinden koşturmak ve dahası sürekli olarak Roy'u gözlemek yormuştu onu. Uyku tulumunun içinde biraz daha döndü ama bir türlü rahat edemiyordu. Sanki sürekli birileri çekiştiriyordu sağdan soldan. En sonunda dayanamadı ve yerinden kalktı hışımla. Üzerindeki örtüyü yırtarcasına açtı ve gece etraf zifri karanlıkken ormana doğru yürümeye başladı. Adımları sertti, sandaletleri yüzünden ezilen otların sesi kulaklarını tırmalıyor, korkmasına sebep oluyordu. Elindeki asayı sımsıkı tutuyordu, belki biraz gevşetse bir şey olmazdı; ama korkuyordu işte. Aklından binlerce korku dolu düşünce geçerken ayağı bir oduna takıldı ve yere kapaklandı. Elindeki asa gece karanlığına karışmıştı ve tamamen korunmasızdı.
Ayağa kalkmaya çalıştığı sırada bileğindeki acı tüm beynini kavuruyordu. Böylesine sıcak, acı verici bir his... Dayanamayacaktı neredeyse, bu kadar çıtkırıldım olmasaydı keşke... Kendisini zorladı fakat canı çok acıyordu. O sırada ormanın diğer tarafından bazı sesler gelmeye başladı. Yaklaştıklarında pek de iyi niyetli olmayan kişiler olduğunu fark etmişti genç kız. "Gecenin bir yarısında ne arıyorsun burada küçük kız?" Alexis'in kalbi deli gibi atmaya başlamıştı. Ah, asasına bir ulaşabilseydi! Ellerini adamlara doğru uzattı ve gayet sert bir sesle konuşmaya başladı. "Eğer şimdi giderseniz söz veriyorum size bir şey olmayacak." Boş tehditler savurma konusundaki başarısını daha az sakar olmada kullansaydı her şey bambaşka olabilirdi. |
|
| | Konu: Geri: Not my hero. Çarş. Mayıs 23, 2012 11:21 pm | |
| Ormanın derinliklerine doğru artan tehlikeye karşı kısa bir yolculuk yapmayı tercih etmişti yeni avını hazmetmek için. Burada bir çok yaratık birbirini tanır, namları gezinirdi dillerde ve bazende yaşlı ağaçlar fısıldardı kulaklara. Yaşlı bir vampiri kızdırmanın mantık derecesini sorgularlardı. Acıma duyguları körelmiştir bir kısmında diğer duygularıyla birlikte. Tehlike çanları başlardı sonu görülmeyen bir yerden yaklaşır tırmalardı beyinleri. Ay ışığı yaprakları yarıyor ve bir kayanın üzerini sarıyordu. Ağır adımlarını sürdürdü etrafını ağaçların çevrelediği kayanın yanına. Tırmanması epey kolay bir yer olduğundan uğraşması gerekmemişti pek. Hissedebilmişti ormandaki her hareketi içine çektiği derin nefesle. Kanını kaynatacak bir şeyler sezmişti fakat artık hayatında ki heyecandan epey yorulmuştu. Tereddüt içerisinde savaştı benliğiyle, yüzüne memnun olmadığını belli edebilecek bir ifade yerleştirdi.
At adamlar… Bir çok kişi tarafından merak edilen, hatta hayran olunan yaratıklar olduğuna şahit olmuşda olsa onlara karşı hissettiği nefret ve beslediği kin bir gün hepsinin soyunu tüketmeye yetecek kadar sayılabilirdi. Orman içerisinde bulunduğu süre boyunca kimsenin bir şeyine karışmamış fakat kimseninde avına karışmasına izin vermemişti. Bir kaç kez at adamlar ile husumet yaşamış birbirlerini iyi tanımışlardı. Aç bir vampirin kızdırılmaması gerektiğini aşılamaya çalışmıştı çok kez. Kayadan aşağıya atlamasıyla kızın yanına varmış daha sonra eğilip saldırı pozisyonunu almıştı. Kızın arkasında duruyor ve dik bakışlarını karanlığa doğru fırlatıyordu. Geri adım atmaya alışık bir kişiliğe sahip olmadığından yapması gereken tek şey sonuna kadar savaşmaktı. “Benim avıma ne cüretle göz koyarsınız?”
Çıkıştığında öne çıkan at adama karşı silahınıda çıkarıp kızın önüne atladı. Başkasının avına sulanmanın hoş karşılanacak bir yanı yoktu fakat Michael çoktan sahip çıkmıştı bile. Bir cevap beklemesine karşın aldığı tek yanıt uzaklaşan at adamların ayak sesleriydi. Silahını kınına soktuğunda onur duyar bir şekilde dişlerine dokundu. Arkasına dönüp kıza baktığında kötü bir halde olduğunu anlaması için insan olması gerekmiyordu. Aç olmaması gerçektende yazıktı, güzel bir kız duruyordu karşısında. Yerdeki asayı fark eder etmez alıp kıza uzattı.“Buna hayal edemeyeceğin kadar ihtiyacın var buralarda.” |
|
Olric Romanov
RP Yaşı : 35
Mesaj Sayısı : 349
Gerçek Adı : Ceren
Yaş : 29
| | Konu: Geri: Not my hero. C.tesi Mayıs 26, 2012 2:23 pm | |
| Korku dolu saniyelerin ardından ne yapacağını bilemez bir halde etrafına bakınıyordu. Sonunun böyle olacağını düşünmemişti. Onun hayallerinde hep kendi ölümünü beklemek vardı, bu şekilde katledilmekse aklının ucundan dahi geçmiyordu. O kadar korkuyordu ki küçük kalbi yerinden çıkmak üzereydi. At adamların çirkin suretlerinde gördüğü son ise hiç çekici değildi. Ah bir asasına ulaşabilse! Çığlık atmak istiyordu ama bunun onları daha çok kızdıracağını düşündüğü için yapamıyordu. Hem buna bile mecali yoktu. Korku o kadar berbat bir histi ki tüm her şeyine ket vurmuştu. Gözlerini kapattı sonunu bekleyen bir kuzu gibi fakat hiçbir şey olmadı. Tek gözünü korkuyla açtığında önünde dikilen bir adam gördü. Ardından oradan uzaklaşan at adamların sesleri.
Adam ona doğru yaklaşırken elleriyle geriye doğru gitmeye çalıştı fakat faydasızdı. Bileğinin acısı mahvediyordu onu. Asasını eline aldığında güveni yeniden yerine gelmişti. Asasını bileğine dokundurdu ve “Episkey” diye fısıldadı. Ardından rahatça ayağa kalktı ve adama gülümsedi. Onun kampın yakınlarında olması garip gelmişti kıza. Okulda böyle birisini gördüğünü hiç hatırlamıyordu. Bileğindeki acı geçtiği için çok rahattı, çocukluğundan beri o kadar kırılgan ve nazlı birisi olarak büyütülmüştü ki; en ufak bir çizikte bile hastanelere götürülürdü. “Beni kurtardığınız için ne kadar teşekkür etsem az. Ben Alexis, Antoinette.” Elini ona uzattığı sırada neden ona güvendiğini düşündü. Yersiz bir güvendi bu elbette. Gece gece aptal bir yürüyüşe çıkmasaydı nolurdu sanki. Hep başını belaya sokma konusunda özel bir yeteneği olduğuna inanmıştı. Hogwarts’a geldiği günden beri bir günü normal geçmemişti. Oysaki diğer Hufflepuff öğrencileri ne kadar da sorunsuzlardı.
Dolunay bulutların ardına saklandığında etraf iyice karanlık olmuştu. Karanlıktan hoşlandığı söylenemezdi. Bu sebepten ötürü biraz korkmuş olduğu söylenebilir. Karşısındaki adama çevirdi gözlerini ürkekçe, kampa geri dönmek istemiyordu hala. Canı öylesine sıkılıyordu ki orada. “Seni hiç görmedim okulda. Hangi binadasın?” Aklı yeni yeni çalışmaya başlıyordu. Korkudan doğru düzgün düşünememişti. Eğer biraz aklıselim bir halde olsaydı anlaması iki saniyesini alırdı. Gecenin bu saatinde ormanda gezip de at adamları korkutacak kadar korkulası bir varlık varsa o da… Tam karşısındaki adamdı. |
|
