Hava kararmaya başladığında ben hala mezarlıktaydım. Dua ediyordum. Anne ve babamın mezarlarının yanı başındaki banka oturmuştum. Gözlerimden bir damla yaş dahi düşmemişti. Buna katlanmak çok zor geliyordu. İçimde asla dolduramayacağım üç tane ayrı boşluk vardı. Annem ve babam; artık huzura ulaşmışlardı, yoklardı ve bir daha asla olmayacaklardı. Ama Adre... İşte en büyük boşluk oydu, Adre'ydi. Onu en son cenazede gördüğümü hatırlıyorum. Onun yanına gitmeye çalışıp bayılmıştım. Bir daha ne telefonlarımı açmıştı, ne mektup göndermişti. Havanın iyice kararınca mezar taşlarına sanki onların sıcaklığını bulabilirmişim gibi dokundum ve mezarlıktan çıktım. Biraz yürümenin bana iyi geleceğini düşünüp sahile indim.

Sahil bomboştu. Bu hali bana Adre ile ikimizin akşamları evden kaçıp yüzmeye geldiğimiz zamanları anımsattı. O zamanlar ne kadar mutluyduk. Birbirimizi sadece saç renklerimizden ayırt edebiliyorlardı. Hep beraber gezer, güler, ağlardık. Ama şimdi ikimizde farklı yollara yürümüştük. Gözlerimi denizden ayırıp sahili taradım. Güneşin sahile vuran son ışıkları şezlonga oturmuş bir silueti aydınlattı. Siluetin saç rengini görünce bir an dondum kaldım. Alev kırmızısı! Belki bir yanılsamaydı bu ama yavaşça şezlonga doğru yürümeye başladım. Bu saç rengi sadece Adre'de olabilirdi. Yaklaştığımda o olduğunu hissettim. Gözleri kapalıydı. Hemen önünde duraksadığım zaman gözlerini açtı. Elindeki sigara düştü ve gözleri faltaşı gibi açıldı. Gerçek olduğuma inanmıyormuş gibi fısıldayarak konuştu;

" Nym-Nymeria? " dedi. Benimkinin şekline ve rengine sahip gözlere bakarken çakılıp kalmıştım. Şezlonga yavaşça oturdum. Yoksa bayılabilirdim. Gözlerinin altında mor halkalar vardı. Gözleri ise kafasının dumanlı olduğunu gösteriyordu. Elimi uzatıp yanağına koydum. Konuşurken sesimin titremesine engel olamamıştım : "Adre bu sen misin?"