Sabahın sabah diye anılmaktan utandığı bir saatte gözlerini açtı. Zaman ne de hızlı geçiyordu bilgisayar başındayken, en son dün sabah uyandığında başına oturduğunu hatırlıyordu ve şimdi... Yine eli laptop'a doğru gitmekteydi. Hayır, bugün dışarı çıkacağım. Yatağından zorla doğruldu ve kendisini adeta sürünerek banyoya attı. O kadar zor ayılıyordu ki sabahları.. Bazen düşünüyordu ki, yanlışlıkla kış uykusuna falan mı yattım diye. Yine saçma sapan düşünmeye başladığını fark edip duşu açtı ve buz gibi suyun altına girdi. Dişleri ve ardından tüm kasları suyun etkisiyle kasılmaya başlamıştı. Doğduğundan beri kıvırcık olan saçlarını şöyle bir karıştırdı ve aralarına bir miktar suyun girebilmesini sağladı böylece. Musluğu ters tarafa çevirip dışarı çıktı ve iyice kuruladı saçlarını... Tam o sırada gözlerinin önüne onun gibi saçalrı olan ve oldukça çekici bir sevgiliye sahip olan Antonio Carle.. bilmemne gelmişti. Neyse, çocuğun ismini pek de umursamıyordu, onun ilgilendiği nokta sevgilisiydi. Roxanne Delacroix. Bir anda yatağın üzerinden takla attı ve dolabının önüne gelip üzerine beyaz bir tişört geçirdi. Havanın sıcaklığından faydalanıp istediği gibi gezebiliyordu ortalıkta. Kışın üzerinde bir şey olmadığı zamanlarda mugglelar garip garip bakıyordu, garip olan onlar halbuki. Asasını eline aldığı gibi şu okuldaki çocuklardan duyduğu kamp zımbırtısına cisimlendi. Güneş burada çok daha yakıcıydı ve uzaktan gelen sesler rahatsız edici bir şekilde fazlaydı. Gürültü boyutundaydı. Ensesinden yakaladığı küçük bir çocuğa oldukça korkutucu bir yüz ifadesiyle "Bana Roxanne Delacroix'ı bulup getirmelisin küçük. Yoksa... Ah Tanrım! Olacakları aklın hayalin bile almaz." Çocuk korkuyla başını iki yana sallayıp uzaklaşırken derin bir nefes aldı ve gerindi. Uykudan yeni uyanmanın verdiği sersemlik hala üzerindeydi ve gidecek gibi durmuyordu. Ta ki uzaktan gelen onu görene kadar... Anılarındakinden bile daha güzel görünüyordu şimdi. Hatırladığından çok daha alımlıydı ve .... Geliyordu. Ayaklarını sinirli sinirli yere vurarak geliyordu... Jesus'ın yüzünde çarpık bir gülümseme istemsizce oluşurken aralarındaki mesafe oldukça kısalmıştı. "Nasılsın Delacroix?" Okuldayken aralarındaki tek muhabbet 'Bugün fazlasıyla güzelsin.' ve 'O Ravenclaw seni hakedemeyecek kadar ezik.'ten ibaretti. Kısacası Jesus biraz sinir bozucuydu ama dış görünüşü ve ışıltılı gülümsemesiyle bunları gölgelediğini düşünüyordu.

Jesus, her daim kızlarla arası iyi olmuştu. Elbette bunu muhteşem genlerine borçluydu. Anne ve babasından gelen o genler. Tanrım! Birçok kızın rüyalarını süsleyecek kadar çekici bir erkekti aslında; ama o kızlarla oynamayı sevmiyordu fazla. Yalnızca takıntılı oldukları vardı, birkaç düzine... Slytherin'in gözlerindeki öfke parıltılarını görmezden gelmeye çalışarak eskisinden daha büyük bir gülümseme yerleştirdi yüzüne. Onu ayağına çağırmanın kötü bir fikir olduğunu biliyordu; ama kızı görmek her şeyden iyi gelmişti. Sanki.. sanki.. Diablo III'e ilk çıktığı dakikalarda sahip olmak gibiydi. "Hiç iyi değilim. Beni ayağına çağırmanın sebebini öğrenebilir miyim? Küçük ininden nasıl oldu da çıktın?" Ses tonundaki her değişimin hangi ruh halini yansıttığını biliyordu. Ve bu ses tonu, öfkeydi. Ama Jesus çok iyi biliyordu ki kız heyecanlanmıştı. Hangi insan evladı onun gibi bir varlığı görünce heyecanlanmaz ki! "Kuşlar şu Ravenclaw'ın gittiğini söyledi. Ne gariptir ki aynı kuşlar Delacroix'nın kampta çok sıkıldığını da söylediler. Eh, inimden çıkmak için yeterli bence bu sebepler." Evine asla in demezdi, ablası gerekli temizliği yapıyordu. Gereksiz bir yerde, saçmasapan bir zamanda ablasına ne kadar kötü davrandığını düşünüp kendisine sinirlenmişti. Karşısında duran kızı göz ardı edip de ablasını düşünmek... Evet, bugün kesinlikle iyi değildi. Gözlerini devirdi ve yanlarına doğru gelen küçük çocuğa çevirdi. ıkınıp sıkılmasından bir şeyler yumurtlayacağı belliydi. tipik bir Slytherin'di elbette Jesus da. "Şeyy, ben çağırdım Roxanne'i. Ödül verecek misiniz?" Genç adamın kahkahası ormanda yankılanırken çocuk gülümseyerek ona bakıyordu. Ardından ona doğru yaklaştı ve aynı boya gelmek üzere eğildi. "Sence senin gibi zeka özrü olan bir veletle uğraşacak kadar boş bir adam mıyım ben?" Çocuğun gözleri acıyla büyürken Jesus yalnızca gülümsüyordu. O gittikten sonra ayağa kalktı ve Roxanne'e baktı utangaç bir şekilde. Utanma mı? Öyle bir yetisi olduğunu bile bilmiyordu. Bu ana kadar. Peki buraya neden gelmişti? Akbaba gibi sevgilisinden yeni ayrılan bir kızın üzerine çöreklenmeye mi? Böyle bir şey yapmamalıydı. Yapmazdı da; ama bir yandan da itiraf etmek istiyordu artık her şeyi.

Oh, well. Whatever, nevermind.