Okulun ilk günü benim için çok hoş geçmemişti aslında. Okul formasını giymek, herkese yüzümde sahte bir gülümsemeyle cevap vermek, çok mutlu ve normalmiş gibi davranmak beni yormuştu. Kalabalıktan nefret ederdim. Kendimi kimsesiz hissederdim çünkü. Derin bir nefes aldım ve kısacık bir dua ettim. Sonrasında da Ortak Salon’un kapısından başımı uzattım. Kimseler yoktu. Hiçbir profesöre yakalanmadan dışarı çıkmalıydım. Kısa koridoru geçip kayıkların zincirlendiği yerdeki küçük geçidi kullandım. Okulun bahçesinden koşarak geçtim ve kendimi ormana attım. Her zamanki gibi kendimi güvende hissetmemi sağladı. Ağaçların sertleşmiş ama yer yer yosunlar yüzünden yumuşacık yüzeylerine dokunarak oklarımı sakladığım büyük kayayı buldum. Ok sadağımı omzuma astım, yayımı elime alıp avcı kemerime iki tane kıvrımlı bıçak yerleştirdim. Sonrasında gölün olduğu daha iç kısımlara ilerlemeye başladım. Sessizce ortalığı kolaçan ederken küçük bir hışırtı duydum. Sesi duyduğum tarafa doğru kafamı çevirdim. Dolunay sayesinde kayalara gölgeler düşüyordu. Tahminen bir karacanın olan gölge yavaşça bana doğru yavaşça hareket ediyordu. Hemen ok sadağımdan bir oku, yayıma yerleştirdim. Yayımı gerdim ve ağaçların arasından seçebildiğim karaltıya doğru okumu saldım. Sert bir saplanma sesiyle eş zamanlı olarak bir haykırış duydum. Ve o an bir şeyi değil, birini vurduğumu anladım. Şok içinde sesin geldiği tarafa koştum. Yere serilmiş birini görünce yanına çömeldim ve okun omzuna saplanmış olduğunu gördüm.

"Yedi Cehennem! Özür dilerim! Sakın kıpırdama!" dedim. Çocuk şaşkınlıkla bana bakıyordu. Bense okun ucuna bakıyordum. Diğer taraftan çıkmıştı ve ucu kancalılardandı. Çocuğun yüzüne bakınca yüzünün bembeyaz olduğunu fark ettim. "Bu biraz acıtabilir." dedim ve yaptığım aptallık yüzünden kendime kızdım.

Sıradan sessiz bir geceydi sadece, uzandığı kayalığın üzerinden eşsiz güzellikteki Ay'ı izliyor ve yaprakların şırıltısına sarılıyordu. Fazlasıyla bağlanmaya başladığını hissetti sonsuz gecelerine ve her geçen gün biraz daha aşık olduğunun farkına varıyordu. Bu kadar duygu dolmasına şaşmak bir yana, güneşe, gün ışığına olan hasreti yavaş yavaş sönmeye başlamıştı. Bu günün geleceği aşikarda olsa henüz böyle bir şeyi düşünmeye başlamamıştı. Belkide kendiliğinden içinde savaşı yaşadıktan sonra kafadan atmak daha iyi olacaktı. Derin derin düşünmek hatta düşüncelerini kurcalamak bütün hayatını yalnız geçirmiş biri için epey tehlikeli olabilir. Bulunduğu kayalığın üzerine oldukça yavaş bir şekilde doğrulup sıçradı. İki ayağıda yere, toprağa basınca pantolonundaki tozları temizledi. Zaten üzerine bir şey giyme gibi bir alışkanlığı olmadığı için rahat bir şekilde daldı ağaçların arasına. Yüzünü okşayan yaprakları eliyle itip etrafı seçebilmeye çalışıyordu. Göremediği için işitme yetisini kullanıyor ona göre adımlarını atıyordu. Bir kaç küçük adımdan sonra bir açıklığa çıkabilmiş ve etrafı taramıştı keskin gözleriyle. Ağır adımlarını kafasına göre sallarken çok kısa bir süre için dahi olsa bir ses duydu. Kafasını ve vücüdunu çevirmeye yetecek zamanı bulabilmiş olsada yaklaşan tehlikeden kurtulmayı gözden çıkarmıştı. Daha vücudu döner dönmez omzuna saplanan keskin bir ağıryla kendini yerde bulmuştu. Bir an gözleri kan çanağına döndü ve sinirden ayağa kalkmaya çalışıp tökezledi. Tekrar yere yapıştığında elini omzundan giren nesneye atıp çıkarmayı denedi fakat bir şey engellediğini anladığında zorlamak istemedi. "Sen öldün!" dedi kendi kendine karanlığa doğru. Sabit durmaya çalışsada başka bir saldırı için hazırlıklı olmak zorunda olduğunu biliyordu. Fakat karanlığın içinden bir kız gelip bir şeyler söylemişti. Her ne kadar anlamlı gelmesede Michael yardım eli geldiğini anlamıştı ta ki kızın arkasında duran okları görene kadar. Sakinleşmeye başlayan siniri tekrar patlak verdi ve Michael elini kızın boynuna yapıştırdı. Yalnız birazcık düşünmesi yaptığının ne kadar saçma bir şey olduğunu anlamasına sebep oldu. Kızın öğrenci olduğu aşikardı onu öldürmek veya ona zarar vermek boş yere başını belaya sokardı ve bulunduğu durumdan kurtulmasına yardım edebilecek tek kişiydi şuan. Elini kızın boğazından çekti ve başını onaylarcasına salladı. Bu kurtarılması için yapılacak her türlü şeye verilen bir onaydı.

Okun başını çıkarmak için bıçağımı çıkarınca çocuğun eli boğazıma yapıştı. Geri çekilmeye çalıştım, başım hafifçe dönmeye başlamıştı. Ama sonra yardım etmeye çalıştığımı anlayınca elini çekti ve bilinçsizce başını salladı. Bunun bir izin olduğunu hemen anladım. Derin bir nefes alıp okun tahta kısmını kesmeye başladım. Kestiğimde daha fazla canını acıtmamaya çalışarak hafifçe onu yan döndürdüm. Çengelleri bıçağın yardımıyla düzleştirmeye çalıştım. Sonrasında bu işin böyle olmayacağını fark edip küfrettim. Asamı neden yanıma almamıştım ki! Elimdeki bıçağı gene kemerime yerleştirdim ve çengellerin oldu taraftan oku tuttum. Nefes alışları düzenli değildi ve az az kan kaybediyordu. Okun ucunu sıkıca tuttum ve tek hareketle çektim. Çocuk acıdan bağırdı. Okun ucunu elimde attım ve yaraya baktım. Derin olduğu kesindi ama kemiğe gelmemişti. Bluzumun alt kısmını bir şerit şeklinde yırttım ve omzuna dikkatlice sardım. Kanama çok hızlı durmuştu. Sanki vücut kendini iyileştiriyor gibiydi. Bir kaç dakika içinde kendine geldi ve kalkmaya çalıştı.

Elimle onu yere doğru bastırdım. "Kalkmayı deneme bile. Çok kötü bir şekilde delip geçmiş. İyi misin? " dedim ve elimi anlına dokundurdum. Eğer çok kan kaybetmiş olsaydı buz gibi olurdu. Ama anlı gayet sıcaktı. Çok büyük bir aptallık yapmıştım. Ya ok kalbine gelseydi?