Geçen gün çıktığımız yemekte Pho'yu çok kırdığımı fark ettim. İçtiğim onca şarabın etkisiyle hiç farkında olmadan saçma sapan şeyler söylemiştim. Gerçekten ikisi - Pho ve John- arasında bir seçim yapmam gerekse ikisini de seçemezdim. En güzel alternatif olarak kendimi öldürürdüm ve ortada sorun kalmazdı.

Pho'nun derste olduğu bir saat gizlice odasına girdim ve ikimizin fotoğrafının üstüne pembe bir post-it ile şunları yazdım:

" Geçen gece için çok özür dilerim. Kendimde değildim... Kararsız birisi olduğumu bilirsin Pho. Seni saat gece tam 12'de Eyfel Kulesi'nin oradaki kafemizde bekliyor oalcağım. Lütfen gel...
Amié "

Umarım gelirdi. Eğer gelmezse bu sefer onu gerçekten çok kırmışımdır. Yavaşça odasından çıktım ve Paris'e cisimlendim...

Yorucu bir dersin ardından odama girip ayaklarımı uzatacak ve nar çiçeği çayımı yudumlayacaktım. Yani en azından öyle planlıyordum. Odaya girdiğimde ilk olarak sümbül kokusunu, sonra da odadaki değişimi fark ettim. Garip fakat bana ait olan bir yere benden habersiz girildiğinde bunu mutlaka fark ederim. Bu herhangi bir büyünün eseri değil, sanırım içgüdüsel bir şeydi. Nitekim yine doğru tahmindi. Bunu sandalyeme gömülür gömülmez fark ettim. Anne ve benim Çatlak Kazan'da çekindiğimiz fotoğrafın üzerinde pembe bir post-it vardı. Okuladan tahmin etmiştim neyle alakalı olduğunu. O malum günden beri hiç görüşmemiştik. Okulda da rastlaşmamamıza seviniyordum. Çünkü onu görürsem mutlaka kıracaktım ve bu en son istediğim şeydi. Ayağa kalkıp odayı bir kaç kez turladım sıkıntıyla. Notu okuyup okumama konusunda kararsızdım. Sonunda okumaya karar verdim.

" Geçen gece için çok özür dilerim. Kendimde
değildim... Kararsız birisi olduğumu bilirsin Pho. Seni saat gece tam
12'de Eyfel Kulesi'nin oradaki kafemizde bekliyor oalcağım. Lütfen
gel...
Amié "

Evet çoğu zaman kararsızdır ama bu konuda daha kesin kararlar vermesini beklerdim. Kolay kırılan biri değilimdir ama sanırım buna çok kırılmış ve üzülmüştüm. Peki gidecek miydim? Bu soruya verecek bir cevabım yoktu. Sıkıntıyla iç geçirdim. Sanırım gitmemeliydim. Ya da ilk olarak bir not göndermeliydim. Evet evet. Griffin'i mi kullansam? Hayır uzun sürerdi. En iyisi büyüyle göndermekti. Masamın ilk çekmecesinden bir yeşil post-it çıkardım ve yazmaya koyuldum:

Özür dilemeni gerektirecek bir durum yok. Kararlarına saygı duyuyorum. Beni beklemesen iyi olur zira gelemeyebilirim.
Griotte.

Fark etmeden çok sert ve resmi bir not yazmıştım. Fakat fikrimi değiştirebilirim korkusuyla minik kağıdı hemen büyüledim ve Anne'e ulaşmasını dileyerek kendime nar çiçeği çayı demlemeye koyuldum.

Paris'te Eyfel Kulesine karşı oturmuş çayımı içiyordum. Bir yandan da dua ediyordum Pho gelsin diye... Ama onun yerine bana gayet resmi bir not yolladı.

Özür dilemeni gerektirecek bir durum yok. Kararlarına saygı duyuyorum. Beni beklemesen iyi olur zira gelemeyebilirim.
Griotte.

Saygı duyuyormuşmuş. Gelemeyebilirmişmiş. Gerçekten kendime o kadar çok kızdım ki, kendimi o aptal kulenin en tepesinden aşağıya atmak geldi içimden.

Bir dakika neden olmasın? Güzel bir adrenalin denemesi olurdu ve böylece aşağıya inene kadar düşünecek zamanım olurdu. Kendimi bir çırpıda tepeye gönderdim. Elimde bir adet pembe post-it:

"Falez bulamadım. Yanlızca burayı buldum. Bekliyorum...
Amié"

Nar çiçeği çayım neredeyse bitmişti. Gramafonda çalan keman senfonisi beni biraz olsun rahatlatmıştı. Anne'in ne düşündüğünü merak ediyordum. Çayımın kalan son yudumunu içtiğim sırada kapıdan süzüler pembe bir post-it ile karşılaştım.

-Accio post-it.

Tahmin ettiğim gibi Anne'den geliyordu. Muhtemelen sinirinden deliye dönmüştü. Çünkü biliyordu, ben eğer çok kızgın veya kırgınsam aşırı resmi davranırım. Bunu fark etmiş olacak ki şöyle bir not yazmayı uygun görmüştü:


"Falez bulamadım. Yanlızca burayı buldum. Bekliyorum...
Amié"

Yüksek sesle güldüm. Aklıma yıllar önceki küslüğümüz gelmişti.
Yıllar önce hatırlayamadığım bir nedenden ötürü Anne'e kızgındım. Okul koridorlarında karşılaştığımızda onu görmezden geliyor, derslerde sinirden enseme attığı kağıt toplarına karşılık bile vermiyordum. Evet, kızgın olduğumda tam bir cadı oluyorum.
Bir gün yatakhanede kitap okuyacakken yatağımın kenarındaki sehpahaya bırakılmış pembe bir kağıt bulmuştum. Anne'den gelmişti.

Eğer hemen Büyük Salon'a gelmezsen kendimi falezden atarım!

Gerçekten atacağını sanmıştım. Salaklık işte. Hogwarts'dan çıkması yasaktı ve arazi içinde herhangi bir falez bulunmuyordu. O kadar endişelenmiştim ki Büyük Salon'a inene kadar kendimi suçlamıştım ve yetişemezsem diye ödüm kopmuştu. İndiğimde ise merdivenlerde oturup bana sırıtan Anne ile karşılamıştım. Bana o kadar sıkı sarılmıştı ki, kıyamamıştım. Ama şimdi durumlar farklıydı. Masanın üzerinde bıraktığım post-itten bir sayfa daha çıkartıp notumu yazdım:

Tıpkı önceki gibi blöf yapıyorsun.

"Tıpkı önceki gibi blöf yapıyorsun."

O zaman gençtik be Pho, şimdiyse blöf yapacak yaşı çoktan geçmiştim. Pho ile küs rumaya dayanamazdım. Ona şu sıralar ihtiyacım vardı, her şeyden çok onu özlüyordum. İki kocaman kadının çocuk gibi sarılması... Yalancı çoban hikayesine dönmüştüm ama nasıl kanıtlayabilirdim ki blöf yapmadığımı... Ahh, aklıma süper bir fikir geldi.

"Eyfel Kulesi'nin en tepedeki katının 276 m. olduğunu biliyor muydun Pho? Ben öğrendim."

Gerçekten öğrenmiştim bunu. En tepede dururken hesap yapmak çok da zor değildi.

Elime kemanımı almış dinlediğim senfoniyi çalmaya uğraşırken kapıdan süzüler bir post-it tam alnımın ortasına yapıştı sertçe. Kemanım neredeyse elimden düşüyordu.

-Ah canım acıdı!!

Kemanı masamın üzerine bıraktıktan sonra bir hışım post-iti alnımdan çıkardım ve okumaya başladım:

"Eyfel Kulesi'nin en tepedeki katının 276 m. olduğunu biliyor muydun Pho? Ben öğrendim."

-Ne??! -evet bunu sesli söylemiştim-

Anne gerçekten oradan atlamayı düşünmüyordu değil mi? Evet evet kesin blöf yapıyordu. Ama bu çok saçma! Eğer şimdi oraya gidersem ve bu bir blöfse yenilmiş olacaktım. Yine... Ama daha iyi bir plan vardı aklımda. İlk olarak bir kağıra :

Buna inanmamı beklemiyordun değil mi?

yazdım. Onu büyülediğim sırada evime, yatak odama cisimlendim ve aynanın önünde kendimi sıska, yaşlı bir kadına dönüştürdüm. Sadece bir kaç saniye sürmesine rağmen geciktiğimi düşünüyordum. Bu düşünce beynimi kemiriyor, canımı yakıyordu. İşimi bitirdikten sonra Eiffel'in kullanılmayan bir bölümüne cisimlendim ve kalan bir kaç merdiveni çıkıp tepeye ulaştım. Allahtan turist kalabalığı beni gizliyordu. Yoksa çok garip bir duruma düşecektim. Kılık değiştirmiş olsam bile. Gözlerimle etrafı taradım. Evet Anne oradaydı. Ne yapmaya çalışıyordu anlamış değildim. Bir köşeye çekilip notu almasını bekledim.

Buna inanmamı beklemiyordun değil mi?

Dünyadaki en inatçı cadı benim en yakın arkadaşımdı. Bir kere olsun bana inansa hiçbir şey olmayacaktı...

boynumdaki kırmızı eşarbı çıkardım ve yavaşça aşağıya attım... Çok da yüksek değildi 276 metre. Çok bir şey değildi. Göz açıp kapayıncaya kadar... Ayağımdaki tam 1000$'lık Chanel topukluları da yavaşça çıkardım ve onları da aşağıya doğru gönderdim. Tek bir şey kalmıştı; ben.

Elimdeki not kağıdına:

" I wanna hold your hands" yazdım ve Pho'ya yolladım...

Anne elinde bir not kağıdı tutuyordu. Evet sanırım almıştı. Peki şimdi ne yapacaktı? Elini yavaşca boynuna götürdü ve en sevdiği kırmızı eşarbını kuleden aşağı bıraktı. Endişelerim kat kat artıyordu. Bir süre sonra zarif ayakkabılarını da çıkardı. Ne yapıyordu bu kadın? Hala blöf mü yapıyordu? Burada olduğumu fark etmiş miydi? Birden elimde bir kağıt belirdi.

I wanna hold your hands

Tanrım ne yapmaya çalışıyordu anlayamıyordum. Bu aptal kalabalık da onu durdurmaya yetmeyecekti. Garip, hiç kimse dönüp bakmamıştı bile Anne'e. Bir adım daha yaklaşınca uçuruma, dayanamadım. O benim en yakınımdı. Bağırdım:

- Eğer oradan atlarsan ellerimi tutamazsın!

- Eğer oradan atlarsan ellerimi tutamazsın!

Aman tanrım bu Pho'nun sesiydi. Acaba buraya mı gelmişti. Bence gelmemişti. Ama belki gelmiş de olabilirdi. Ağlamaktan kıpkırmızı olmuş gözlerimle etrafta bu sesin sahibini aramaya başladım. Gözlerim o kadar bulanık görüyordu ki, bir an başım döndü ve düşecek gibi oldum. O anda bağırdım:

- Vişne kokusu mu alıyorum?

Pho'nun saçları her zaman en güzel vişne bahçesinden bile daha güzel kokardı. Hayatımda bir gün evden kaçmıştım ve o gün Pho'yla birlikte vişne bahçesine gidip akşama kadar orada uyumuştuk. Ne güzel bir gündü...

Sesimi duyunca etrafına bakındı telaşla. Gelmediğimi sanıyordu ama buradaydım işte. Her ne kadar cadı olsam da ona kıyamazdım. Asla... Birden telaşlı bir şekilde bağırdı:

- Vişne kokusu mu alıyorum?

Saçlarım... Sürekli vişne kokardı evet. Ama nasıl almıştı ki kokuyu. Birden dengesini kaybettiğini fark ettim. O an tüm çocukluk anılarım gözlerimin önünden geçti. Dizinde ağladığım, vişne bahçelerinde uyuyakaldığım, saçını ördüğüm, aşk acısı çekerken yanında olduğum can dostum, aşık olduğu Eiffel'in tepesinde dengesiz bir biçimde sallanıyordu. Hızlı düşünmeliydim. Büyü olmadan onu kurtaramazdım ama muggle'ların içerisindeyken büyü yapamazdım. Birden aklıma bir fikir geldi,

Muffliato.

Bu sayede en azından yakınımdaki insanlar büyü yaptığımı fark etmeyecekti.

Aresto Momentum.

Bu sayede de Anne düşmeden onu tutabilecektim. Büyü etkisini gösterdiğinde koşarak Anne'in yanına gittim ve onu belinden tutup kenara çektim.

Finite İncantatem.

Her şey normale döndüğünde Anne'e dönüp sert bir fısıltıyla söylendim:

-Benim tanıdığım Andrea değilsiniz galiba. Zira benim tanıdığım bayan gayet zekidir ve böyle aptallıklara kalkışmaz!

Bir anda bir yerden güçlü bir vişne kokusu aldım ve peşinden:

Muffliato.

Demek yaptığı büyünün fark edilmesini istemiyordu.

Aresto Momentum.

Zamanı da yavaşlatmıştı. beni kurtarmak istiyordu. Demek ki, benden vazgeçmemişti.

Finite İncantatem.

Ve her şey normale dönmüştü.

-Benim tanıdığım Andrea değilsiniz galiba. Zira benim tanıdığım bayan gayet zekidir ve böyle aptallıklara kalkışmaz!

Aptal mıydım? Şuan için, evet. Kesinlikle çok aptaldım. Ama Pho'yu geri kazanmamın tek yolu buydu. Eğer canımdan olsaydım en azından bir şeylerin farkında olarak olacaktım.

- Benim tanıdığım Amié ise arkadaşlarına saçma sapan şeyler yapmazdı. Özür dilerim Pho, dedim ve ona sımsıkı sarıldım. Gözyaşlarım şelale gibi akıyordu...

Ağlıyordu. Farkındaydım çünkü nefesi kesik kesikti. Ben ona sarılmıyordum. İçimden gelmiyordu hayret.
Sanırım bu sefer gereğinden fazla kırılmıştım. Ağlasam belki rahatlardım ama günlerdir içime atmaktan yorgun düşmüştüm. Üzerimdeki büyüyü kaldırdım. Şimdi kendim olarak arkadaşımın karşısındaydım. Geri çekilmedim, ama ona karşılık vermedim de.

-John'a sana göz kulak olmasını söylemiştim. Bir işi bile becerememiş Sayın Bakan. Her neyse, iyiysen artık Hogwarts'a dönmeliyim yapılacak işlerim var.

-John'a sana göz kulak olmasını söylemiştim. Bir işi bile becerememiş Sayın Bakan. Her neyse, iyiysen artık Hogwarts'a dönmeliyim yapılacak işlerim var.

Gitmesini kesinlikle istemiyordum. Biliyordum ki, gittiğinde aramızda bir şeyler kopacaktı. Ondan kopmak istemiyordum. Pho'nun yokluğunu hiçkimse kapatamazdı. O benim hayatımda çocukluğumdan beri vardı.

O gitmeden elini sımsıkı tuttum ve ikimizi yıllar önce birlikte uyuduğumuz o vişne bahçesine götürdüm. İlk günki gibiydi. Taze, serin ve rahatlatıcı...

- Lütfen Pho. Bunca yaşanmışlığı bir çırpıda çöpe atma... dedim sesim titreyerek.

Yine ben fark etmeden cisimlenmiştik. Bunu bacaklarımı kaşındıran otlardan anlamıştım. Vişne bahçesi! Hem de Anne ile beraber uyuduğumuz bahçe.

- Lütfen Pho. Bunca yaşanmışlığı bir çırpıda çöpe atma...

Masmavi gözleri hüzünlenmişti karşımdaki güzel kadının, arkadaşımın, dostumun, kız kardeşimin, ablamın... Bunları düşündükçe yumuşuyordum evet fakat aklıma o gece geldiğinde... Ellerini ellerimden çekip John'un yanına gittiğinde... Biliyordu, sevdiklerimi paylaşmak konusunda sorunlarım vardı. Üstelik oraya gitmemin ve davranışlarımın tek nedeni bir tercih yapmak zorunda kaldığında kimi seçeceği sorusuna cevap bulmaktı. Korktuğum ve hiç tahmin etmediğim bir sonuçla karşılaşmıştım. Şimdi karşımda ağlıyor ve af diliyordu. Ben bu kadar kırılmış mıydı? Peki ne zaman bu kadar kırılgan birine dönüşmüştüm? Ellerimi çekmek istedim, fakat kollarım bana karşı geldiler. Sesimdeki ciddiyeti korumaya özen göstererek soğuk bir şekilde konuşmaya başladım:

-Her ne kadar sonuçtan hoşlanmasam da tercihlere saygı duymak zorundayım Andrea. Bunu yapabilmemin tek yolu da seni ve o...

Dilimin ucuna kadar gelen hakaretleri yutmaya ve öfkemi kontrol etmeye çalışarak derin bir nefes alıp konuşmama devam ettim:

-Onu görmemek. Bir süre sonra alışacağıma inanıyorum. Ayrıca beni buraya getirmek zekice bir manevra, fakat bana eziyet etmekten başka bir işe yaramıyor.