Rebekah barda oturuyor ve etrafına bakınıp duruyordu. Henüz hoş görünen birileri bara girmemişti ve genç vampirin de hoş görünmeyenlerle işi yoktu. Susadığı zamanları saymazsak tabii. Reb içkisinden bir yudum aldı, viskinin tadı o sırada öyle tatlı, öyle güzel geliyordu ki. Tıpkı kan gibi. Reb derin bir nefes aldı ve gözlerini kapatıp birkaç dakika boyunca barın içindeki insanların kan dolaşımlarını dinledi. Hepsi o kadar canlı, o kadar sıcaklardı ki... Genç vampirin bir anda ağzı sulanmış, genzi yanmaya başlamıştı. Viskisini kafasına dikti ve kana olan açlığını başarılı bir şekilde kontrol altına aldı. Bin yıldır yaşamak, vampilerin adeta atası sayılmak elbette yanında avantajlar da getiriyordu. Dezavantajları da unutma. Reb derin bir nefes aldı, aslına bakılırsa olabilecek en kötü dezavantaj, sevdiklerini birer birer kaybetmekti. Ancak bu kendisi için bir sorun değildi. O sevmez, değer vermez, üzülmezdi. O, hissetmezdi. Bu yüzden vampir olmak onun için bir eğlenceden başka bir şey değildi. Genç kadın oturduğu yerde sırtını dikleştirdi ve boğazını temizledi. Barmen bunun üzerine karşısında dikildi. "Yenile," dedi Reb. Ardından adam boş bardağı alırken ve ağzına kadar doldururken onu izledi. Boynundaki damarların arasından akan kanı... Adam içkisini doldurmayı bıraktı ve diğer müşterilerle ilgilenmeye başladı. Reb çoktan içkisini yarılamıştı bile. Omzunda bir el hissettiğinde, umursamaz bakışlarını sağ tarafına çevirdi ve orada duran kişiyi gördü. Reb artık gülümsüyordu. Ağabeyi ona ne güzel bir sürpriz yapmıştı böyle!

::

Uzun zamandan sonra ilk kez erken yatmaya karar vermişti Arthur. Fakat sezgileri bunu yapmaması konusuda ısrar üzerine ısrar ediyordu. Yatakta bir o tarafa bir bu tarafa dönmesine rağmen uyuyamıyordu. Her gecesini Maclaren's da geçirdiği için bünyesi alışık değildi belki de. Bir süre yatakta hareketsiz kaldıktan sonra artık dayanamayarak yataktan çıktı. Eline en yakın olan kotu alarak giydi. Üzerine de siyah bir gömlek geçirerek hızla evden çıktı. Bu evde sadece uyumak için zaman geçiriyordu zaten. Onun için hiçbir değeri yoktu. Sadece kardeşleri ile geçirdiği anılar. Eski zamanları hatırlayınca içi burkulmuştu vampirin. Büyük bir ailesi vardı. Babasını hiçbir zaman sevmemişti ve ondan nefret etmişti. Annesi, annesi ise şefkatliydi. Bütün çocuklarını sever onları babalarından korurdu. Bir zamanlar kardeşleri ile hiçbir zaman ayrılmayan bir çocuktu Arthur. O zamanlar Ellwood malikanesi yepyeni ve ışıl ışıldı. O bina yıkıldıktan sonra yerine yapılan Ellwood malikanesi gibi değildi. Kasabanın en zengin ailesi olan Ellwood ailesinin çocukları aynı zamanda kasabanın baş belalarıydı. Kasabanın altını üstüne getirirdi dört çocuk. Rebekah, Kol ve Elijah. Onları asırlardır görmüyordu. Hepsi ayrı ayrı yerlere dağılmıştı. Maclaren's kapısından geçerken o tanıdık fakat asırlık koku burnuna geldi. Bara doğru ilerledi. Sanki bunun için kalkmıştı yataktan biliyordu. Barmenden yeni bir içki alarak yaralayan sarışın kadını gördü. Omzuna dokunan ele doğru dönerken kadının yüzünde bir gülümseme belirmişti. "Ne güzel bir sürpriz kardeşim. Evine hoşgeldin.."

"Ne güzel bir sürpriz kardeşim. Evine hoşgeldin.." Reb güldü, ardından oturduğu yerden kalktı ve ağabeyine sıkıca sarıldı. Görüşmeyeli uzun zaman olmuştu, belki de onu Londra'ya getiren şey bu uzun yılların verdiği özlem ve acıydı. Genç kadın kardeşini gördüğüne çok sevinmişti, diğer kardeşlerini de çok özlüyordu ancak Arthur onun kalbinde her zaman için çok özel bir yere sahip olmuştu. Her ne kadar belli etmese de, Rebekah kardeşini çok seviyordu. Derin bir nefes aldı ve, "Beni özledin mi, Arthur?" dedi yüzüne yapmacık bir gülümseme yerleştirerek. Reb Arthur'a her zaman böyle davranırdı, genç kadın duygularını yansıtmamaya o kadar alışmıştı ki, onu olduğu gibi bilen öz kardeşine bile yapmacık tavırlar sergiliyordu. Yine de kardeşinin bu davranışlarını kafasına taktığını düşünmüyordu, takıyorsa bile Reb'in umurunda değildi. Sonuçta, onlar kardeşlerdi ve kardeşler arasında her zaman böyle şeyler olurdu. Özellikle de Rebekah ve Arthur arasında. Genç kadın,-her ne kadar bin küsür yaşında olsa ve kendini o kadar genç hissetmese de-eski günlerin parlak ve huzur verici anıları zihnine dolarken, bir yandan da Arthur'a bakıyordu. Kardeşi ne durumdaydı acaba, hayatında neler değişmişti? Reb'in hayatında hiçbir değişiklik olmamıştı, susadığında içmeye, canı sıkıldığında erkeklerle takılmaya ve sapıklık yapmaya devam etmişti.

"Beni özledin mi, Arthur?" Yerinden kalkan kardeşim yılların özlemiyle sıkıca sarılmıştı bana. Duygularını belli etmezdi fakat ben onu her zaman anlardım. Diğer kardeşlerimin dışında onunla hep özel bir bağımız olmuştu. Belki de tek kız kardeşim o olduğu içindi. Yanına oturup bir içki söylerken "Hem de nasıl kardeşim. Başımı belaya sokmanı nasıl özledim tahmin bile edemezsin." dediğimde Reb hala yüzünde o yapmacık gülümsemesini taşıyordu. Kardeşim duygularını belli etmez derken bunu kastediyordum elbette. Duygu göstermez fakat duyguları sahte mimiklerinde saklıdır ve bunu en iyi ben anlıyordum. Sahte gülümsemesinde bir özlem vardı. Yıllardır birbirimizi görmemiştik, bu çok normaldi. Aklıma eski zamanları getiriyordu. O zamanlar hiç ayrılmazdık. Dört kardeş olduğumuz zaman. Fakat o zamandan bu zamana çok şey değişmişti. Yıllar Reb'i değiştirmemişe benziyordu aynı bana olduğu gibi. Beni değiştirmeye belki sadece birkaç gün yetmişti. En azından değişimin başlaması daha uzun sürmemişti. Aşkı öğrenmiştim ve yeni bir yaşam tarzına alışıyordum. Kan ihtiyacımı sadece Sophie ile özel akşamlarda karşıladığımı duysa kardeşimin ne kadar şaşıracağını düşünerek eğlenmeye başladım. Bu ruh halinde sırıtarak "Yıllar seni değiştirmemiş kardeşim." dedim ve içkimi fondip yaptım. Barmene boş bardağı doldurması için verirken cevabını bekliyordum. Yıllardır bir kardeşinizi görmediğinizde merakınız kabarıyordu.

"Yıllar seni değiştirmemiş kardeşim." Arhur sanki zihnini okumuştu, Rebekah gülümsedi ve içkisinde kalan son yudumu da boğazından aşağı gönderdikten sonra, barmene bardağını göstererek başıyla doldurması gerektiğini ima eden bir işaret yaptı. Bu gece oldukça hızlı gidiyordu, ancak pek de umurunda olduğu söylenemezdi. Derin bir nefes aldı ve yüzüne umursamaz bakışları ile çelişecek bir gülümseme yerleştirdi. Rebekah "Bilirsin, vampir olmanın avantajları," diye cevap verdi. Bu cevabı üzerine kendi kendine gülümsemişti. Ancak kardeşinde gerçekten değişen bir şeyler vardı, Reb kaşlarını çattı ve dikkatler ağabeyinin yüzüne, gözlerinin içine bakmaya başladı. Ağabeyi eskisinden daha usluydu sanki. Eskiden bir mekandan içeri girdiği zaman hep başka kadınlara bakar ve içlerinden biriyle tüm gecesini geçirirdi. Ancak bu gece, ağabeyi bardan içeri girdiği andan beri bakışlarını bir an olsun Reb'den ayırmamıştı. Rebekah heyecanla barmenin getirmiş olduğu içkiyi yarıladı ve, "Sende gerçekten değişen bir şeyler var, demek istediğim fiziksel bir şey değil," dedi ve tamamen Arthur'a döndü. Ağabeyinde değişen şeyin ne olduğunu aslında çoktan anlamıştı, yalnızca tamamen emin olması birkaç dakikasını almıştı. Ağzı şaşkınlık ve heyecanla kocaman açıldı. "Arthur Ellwood! Söyle çabuk, kim o kadın!"

İkimizde birer içki alırken Reb hala soruma cevap almam için beni bekletiyordu. Yüzüne bir gülümseme yerleştirerek "Bilirsin, vampir olmanın avantajları," dedi. Reb şimdi daha çok beni inceliyor gibiydi. Ben onu ne kadar iyi çözebiliyorsam o da beni o kadar iyi çözebilirdi. Bu yüzden gelecek tepkilere hazırdım. "Sende gerçekten değişen bir şeyler var, demek istediğim fiziksel bir şey değil," Reb'den beklenildiği gibi hiç gecikmemişti fakat asıl olayı anlaması biraz daha sürmüştü. "Arthur Ellwood! Söyle çabuk, kim o kadın!" Sonunda anladığını ve yüzündeki merakı görünce sırıtmama neden oldu. En azından birkaç saniye bekleyerek onu çıldırtmak istemiştim. Fakat sonrasında "O inanılmaz bir kadın. O güzel, akıllı ve yetenekli. Bana henüz senin öğrenmediğin aşkı öğretti Reb." dediğimde bile kızkardeşimin iyi bir kahkaha atacağını biliyordum fakat herşeyi sona saklamıştım. "O bir kurtkadın." İçkimden bir yudum alırken tebessüm etmeden duramıyordum. Kardeşimin tepkisi kesinlikle çılgınca olacaktı.

"O bir kurtkadın." Reb bunu duyduğu anan itibaren gülmeye başlamıştı, öyle ki, içtiği viski burnundan çıkmak üzereydi. Bir kurtkadın! Yılların Arthur ile ilgili değiştirmediği tek bir şey vardı, o da sevgili ağabeyinin mizah anlayışıydı. Reb kahkahalar atmaya devam ediyordu, bu gerçekten çok hoş ve yaratıcı bir şakaydı. Sonunda gülmeyi bıraktığında, ağabeyinin de hafifçe gülümsemekte ve bu tavrını normal karşılıyor olduğunu görmüştü Rebekah. Boğazını temizledi ve dikkatli bir şekidle Arthur'un yüzüne baktı. Gerçekten ciddi miydi? Gerçekten bir kurtkadın ile çıkıyordu ve bundan oldukça mutluydu, ha? Reb gerçekten çok atraksiyonlu bir gece yaşıyordu. İçkisinden koca bir yudum aldı ve düşünceli bakışlarla bir süre öylece sustu. Bu gerçekten kabullenilmesi sor bir şeydi. Ağabeyi ne zamandır bir kurtkadına abayı yakacak kadar salaktı? Derin bir nefes aldı ve gayet ciddi bir şekilde ağabeyine döndü. Normal bir kardeş, ne olursa olsun ağabeyinin mutlu olmasını ister ve mutluluklar dilerdi. Ancak Rebekah, normal bir kardeş olmaktan epey uzaktı. "Bir kurtkadın, demek? Bu gerçekten çok komik bir şaka. Lütfen bana şaka yaptığını söyle," dedi Reb. Kaşlarını endişeyle çatmış ve bakışlarını ağabeyinin gözlerine dikmişti. O sırada duyduklarının bir şakadan ibaret olmasını her şeyden çok istiyordu, ancak ağabeyinin surat ifadesine bakılırsa umduğu şey gerçek olmayacaktı. Arthur bakışlarını öne eğerek başını iki yana salladı. Rebekah bu sefer öfke ve şaşkınlıkla karışık bir şekilde kaşlarını havaya kaldırmıştı. "Asırlardır söylüyorum, Arthur. Yine söyleyeceğim, sen aptalın tekisin!" diye bağırdı. Ağabeyinin suratında oluşan sinirli ifade, ona eski günlerde kavga ettikleri zamanları hatırlatmıştı. Bu kavgadan sonra kahkahalarla güleceklerini biliyordu, ancak o sırada sinirleri gerçekten çok bozulmuştu.

Kardeşimin tepkisine hiç şaşırmamıştım. Aslında bunu bekliyordum. Sadece düşündüğümden daha uzun bir süre buna inanmak istememişti. Gülmeyi biraz keserek "Bir kurtkadın, demek? Bu gerçekten çok komik bir şaka. Lütfen bana şaka yaptığını söyle," demişti fakat o da gerçeği en az benim kadar öğrenmişti. Şaka olmadığını anlamasına rağmen buna inanmak istiyordu. Sonrasında bakışları sertleşerek "Asırlardır söylüyorum, Arthur. Yine söyleyeceğim, sen aptalın tekisin!" diye bağırdı. Bir an içimi kaplayan öfkeye teslim olmuştum fakat kendimi kontrol etmeliydim. Öfkemi yatıştırmaya çalışarak "Evet, Reb ben bir aptalım. Fakat aptallığın nasıl olduğunu bilmeden eleştiremezsin." dedim. Haklı olduğumu biliyordum. Aptallık böyle bir kadınla mükemmeldi. Onun benim için doğru kişi olduğunu biliyordum. Onu 10 asır beklemiştim ve sonunda bulmuştum. Kardeşimin kırıcı sözlerine alınacak ve isteğimden geri dönecek değildim. Öfkemi ortaya çıkartmadan sertçe konuşmaya çalıştım. "Ve evleniyoruz. Onayla ya da onaylama Rebekah onu seviyorum!" Belki kardeşime tam adı ile hitap edişim onu kendine getirirdi. Kavga etmek istediğim son kişilerdendi o.

"Ve evleniyoruz. Onayla ya da onaylama Rebekah onu seviyorum!" Reb kaşlarını önce sağına, sonra da soluna asabice döndü ve birkaç dakika boyunca yerinde hoplayarak kendini toparlamaya ve sinirini yatıştırmaya çalıştı. Ardından histerik bir şekilde iç çekti ve, "İşte bu yüzden, Ellwood ailesinin en mükemmel üyesi benim," dedi sinirli bir ses tonuyla. "Aşk kadar aptal bir şeyi ciddiye almıyorum, ve halime bak!" diye bağırdı. Bardaki birkaç kişi onlara bakmışlardı, ancak Reb'in ölümcül bakışlarına maruz kaldıklarında telaşla dikkatlerini başka yöne vermişlerdi. Reb konuşmaya devam etti. "Mükemmelim!" Arthur kabullenircesine gülümsemişti, ondan beklenmeyecek bir olgunlukla Reb'in her çıkışını alttan alıyordu. Reb önüne düşmüş olan sarı saçlarını geriye attı ve, "Tamam, lanet olsun. Ne istiyorsan onu yap. Şu zamana kadar herhangi bir konuda onayımı ya da düşüncemi almadın, şimdi de alma. Git ve evlen. Benliğini, kimliğini unut. Tamam mı? Ben de oturup seni izleyeceğim. Arthur Ellwood'un ölümünü ve yerine, hiç tanımadığım o adamın doğuşunu," dedi. Arthur'un yüzünde sıkıntılı bir ifade belirmişti. Reb bunu umursamadan çantasını toparlamaya başladı. Galiba gitme vaktiydi. Kardeşinin onu durduracağını da zannetmiyordu. Ne zaman gitmemesi konusunda ısrar edip onu durdurmaya çalışmıştı ki zaten?

"Tamam, lanet olsun. Ne istiyorsan onu yap. Şu zamana kadar herhangi bir konuda onayımı ya da düşüncemi almadın, şimdi de alma. Git ve evlen. Benliğini, kimliğini unut. Tamam mı? Ben de oturup seni izleyeceğim. Arthur Ellwood'un ölümünü ve yerine, hiç tanımadığım o adamın doğuşunu," Üzerime gerçekten bir sıkıntı çökmüştü. Ya gerçekten benliğimi unutuyorsam? Ya değişiyorsam? Ama aşk için bazen değişmek gerekirdi. Peki ya tamamen, bütün doğanın değişmesi? Bu gerekli miydi? Bütün sorular başıma üşüşmüştü. Çantasını toplayan Reb gitmeye hazırlanıyordu. Değişmekten korkuyordum. Bunu anlamıştım fakat Sophie'ye ihanet edemezdim. "Ama bu ihanet sayılmaz ki" diye düşündüm bir an için. Doğruydu. Cinsel açıdan bir şey yapmazsam bu bir ihanet değildi. Sadece doğamı ortaya çıkarıyordum. Henüz kapıya ulaşamamış olan Reb'i kolundan yakaladım ve bana döndürdüm. Yüzümde hafif bir gülümseme vardı, bunu yapmaya karar vermiştim. "Oyununu seç. Çünkü ben hala oyundayım kardeşim." Bir an için şaşırdıktan sonra tatmin olmuş bir şekilde gülümsediğini görebiliyordum. Eski kardeşini göreceği için heyecanlı olmalıydı.

"Oyununu seç. Çünkü ben hala oyundayım kardeşim." Reb, Arthur kolundan tutup gitmesine engel olmaya çalıştığında kardeşinin yüzüne bir tane patlatmayı düşünmüştü. Ancak sonra söylediği sözleri idrak ettikten sonra, yüzünde memnuniyet dolu bir gülümsemenin oluşmasını engelleyememişti. Derin bir nefes aldı ve, "Sonunda, kardeşim, doğru yolu buldun," dedi. Ardından etrafına bakındı ve hoş görünümlü bir adamla kadının olduğu masaya gözlerini sabitledi. Ağzı kulaklarında kardeşine döndü ve masayı işaret ederek, "O kadını istiyorum," dedi. Arthur afallamış bir şekilde Rebekah'a bakakalmıştı. Neden adamı değil de kadını seçmiş olduğunu anlayamıyor gibiydi. Rebekah bunu yalnızca ve yalnızca kardeşinin sınırları zorlamasını sağlamak için yapmıştı. Ayrıca adamın damarlarında akan kan, kadınınkinden daha kuvvetli ve yoğundu, yani bunun için bir teşekkürü bile hak ediyordu. Yavaş adımlarla beraberinde Arthur ile, ikisinin masasına doğru yürümeye başladılar. Reb bu akşam değişik bir şeyler yaşamak istiyordu nasılsa, bir kadının kanını emmek eğlenceli olabilirdi. Asırlar boyunca erkeklerin boğazlarına yapışmış durmuştu, biraz da kadınların tadına bakmaktan zarar gelmezdi. Masanın olduğu yere vardıklarında, çift onlara soran gözlerle ve zoraki gülümsemelerle baktılar. Kibar olmaya çalıştıkları ancak iki kişinin neden masalarına geldiklerini anlayamadıkları açıktı. Reb gülümsedi ve, "Siz zavallıcıklar bu akşam biraz yorulacaksınız," dedi. Ardından gülümseyerek kardeşine baktı. Arthur'un yüzünde yine o endişeli, sıkıntılı ifade vardı. Reb gülümsemeye devam ederek kardeşine baktı, toparlanması için ona süre tanımaya çalışıyordu ancak sabrı da gittikçe taşıyordu.

"Siz zavallıcıklar bu akşam biraz yorulacaksınız," Reb her zaman ki gibi oyununa odaklanmıştı fakat benim kafamda hala Sophie vardı. Bir tarafım yanlış yaptığımı bir tarafım ise doğru yaptığımı söylüyordu. Fakat Reb'in ısrarcı bakışları altında kararımı vermiştim. En azından kadını bana verseydi diye düşünmeden edemiyordum. Fakat oyunda olduğumu söylemiştim ve bunu yapmalıydım. "Hey siz neden biraz bara gitmiyorsunuz erkek erkeğe sohbet ederiz bizde değil mi dostum?" Karşımdaki adam hiçbir şeyi kavrayamamıştı fakat Reb yanımızdaki kızı alarak bara giderken sadece ikimiz kalmıştık. Şimdi dosthane bir tavırla "Bak dostum, şu kızları başımızdan atalım. Yukarıda çok daha iyisi var. Tam bir parti anlayacağın. Ne dersin? Benimle misin?" dediğimde adamın duyduğu bir anlık şüphe gitmişti. Şu abaza erkekler ve aptallıkları diye düşünmeden edemedim. Adamla birlikte merdivenleri geçerken bir müzik sesi bekliyor olmalıydı fakat odaya gidene kadar aptal beyni bunu algılamayacaktı. Odaya girdiğimizde adamı önden buyur ettim ve kapıyı kapattığım gibi boynuna saldırdım. Gerçekten de kanı çok daha yoğun ve güzeldi. Bir kadını kavrarken kan içme zevkini vermiyordu fakat sadece kanlada yetinebilirdim. Boynuna açtığım iki küçük deliği daha da genişleterek kan akışının bütün kontrolünü elime almıştım. Kanı o kadar hızlı içiyordum ki adam bayılcak gibi oluyordu. Kendimi kontrol edebilirdim fakat bu gece biraz vahşileşmek istiyordum. Tek hamlede adamın içindeki bütün kanı çekerek boynunu kötü bir biçimde parçaladım. Yere yığılarak döşemeleri kana bulayan adama baktım. Gözleri tavana boş boş bakıyordu. Bu cesedi sonra halledebilirdim. Şansıma odanın ucundaki masada bir örtü buldum ve adamın boynunu kapatacak şekilde üzerine attım. Rahat koltuğa çökerken minibardan aldığım viskiyi yudumlamaya başladım. Viski ağzımdaki kanı sürükleyerek boğazımdan akıyordu ve bu muhteşemdi.

"Pekala, güzelim. Şu işi çabucak bitirmeliyiz," dedi Reb, ve tiksinerek kadına baktı. Tiksindiği şey kadının kanı değildi, yalnızca bir kadının boğazına yapışma fikri ona fazlasıyla iğrenç geliyordu. Kadınsa endişeli bir şekilde öylece oturuyordu. Bir eli çantasındaydı ve her an telefonunu çıkarıp yardım çağıracak gibiydi. Reb masadaki bira bardağını kaptı ve sonuna kadar hiç durmadan içti. Bira; viskinin verdiği zevki ve tadı vermiyordu ancak yine de idare ederdi işte. Derin bir nefes aldı ve arkasına yaslanıp kadına baktı. "Yaklaşık otuz senedir ağabeyimi görmüyorum ve şu haline bir bak," dedi kadının ince ve soluk renkli bileğini alırken. "Benliğine geri dönmesini sağlamaya çalışıyorum ancak dürüst olmak gerekirse Arthur Ellwood tahmin ettiğimden daha da fena durumda," diye mırıldandı. Ardından gözlerini kapatıp kadının bileğindeki damarlar arasında akan kanın sıcaklığını ve vereceği hazzı hissetti. Ağzını araladı, dişleri çıkmaya başlamıştı, biraz sonra yabani bir hayvandan farkı kalmayacaktı. Özüme döndüm. Rebekah bir hırlama eşliğinde kadının kolunu ısırdı ve açtığı deliklerden kanı emmeye başladı. İnsan kanı... Dünyadaki tüm insanların kanını içse bile Reb insan kanına doyamazdı, doyamayacaktı. Kadın kuruyup gitmeden önce ağzını bilekten çekti ve arkasına yaslanıp dudağında kalan kanları yaladı. Afallamış bir şekilde öylece etrafına bakınıyordu kadın, Reb onun bu haline acıyordu. İnsanlar ne kadar acizlerdi... Birkaç dakika daha oturup kanı iyice sindirdikten sonra, kadına yaklaştı ve gözlerinin içine baktı. "Bu yapılan her şeyi unut ve biraz uyu," diyerek emir verdi kadına, kadın dediğini yaptı. Zaten yapmamak gibi bir şansı yoktu, etki altına alınmıştı ve muhtemelen neden o bara gitmiş olduğunu bile hatırlamayacaktı. Reb ayağa kalktı ve merdivenleri tırmanmaya başladı. Kardeşinin işi uzun sürmüştü. Odaya girdiğinde yere yığılmış ve boğazı parçalanmış olan adama baktı Reb. Ardından öfke saçan gözlerle Arthur'a. "Arthur, sen yaptın? Tanrım!" diye bağırdı sinirli bir sesle, ardından adamın yanına çöktü. Dikkatlice boğazını inceledi ve onu kurtarıp kurtaramayacağını anlamaya çalıştı. Ancak adam öleli epey olmuş gibi görünüyordu ve zaten bu denli derin bir yara Reb'in kendi kanıyla bile iyileştirilemezdi. Reb dişlerini sıktı ve, "Yine yüzüne gözüne bulaştırdın," dedi. "Bizler asırlardır yaşayan vampirleriz ve işimizi böyle halletmeyiz. Tanrım gerçekten çok aptalsın, Arthur! O adamın ölüsünü bulduklarında bu işi mutlaka büyücü dünyasına da taşıyacaklardır. Eğer böyle bir şey olursa da varlığımız büyücüler tarafından fark edilmekle kalmaz, bir de üstüne mugglelar tarafından kim olduğumuz bilinir." Reb derin bir nefes aldı ve, "Her şeyi mahveden sensin, öyleyse bu pisliği de sen temizleyeceksin. Ben evimize gidiyorum," dedi. Ellwood malikanesini gerçekten çok özlemişti, her ne kadar ilk malikanelerinin yerini tutamasa da, Reb bu yeni malikaneyi de seviyordu. Sonuçta evi olarak sayabileceği tek yerdi orası, her şekilde sevmeliydi. Hızlı adımlarla merdivenlerden inmeden önce son bir kez kardeşine baktı. "Seni toparlamak ve kendine getirmek için epey uğraşmam gerekecek," diye mırıldandı. Uğraşlarının boşa çıkmamasını umuyordu.

"Seni toparlamak ve kendine getirmek için epey uğraşmam gerekecek," İçimi bir öfke kaplamıştı. O benim böyle olmamı istemişti. Sinirle "Kontrol etmek istemezsen öldürürsün kardeşim. Biz vampiriz istediğimizi yaparız. Bu adamıda kimsenin bulamayacağından emin ol." dedim. Tek bir söz etmeden dışarı çıktı. Kendisini çok bilge sanıyordu. Eh, birkaç haftamı onun gibi geçirmedim diye küçümsememeliydi beni. Odanın ormana bakan penceresine doğru yürüdüm. Pencereyi aralayarak etrafa baktığımda kimse yoktu. Önlem olsun diye vampir içgüdülerimle bile taramıştım. Fakat kimse yoktu. Adamın üstüne örttüğüm örtüyü iyice boğazına yaklaştırarak yere kan damlamasını engelledim. Odanın köşesinden ufak bir bez alarak kanları temizlemeye başladım. İşimi bitirdiğimde odada tek bir iz yoktu ve ben pencere pervazında omzumda adam ile bekliyordum. Son kez etrafa baktıktan sonra pencereden atladığım gibi ormana girdim. Ormanın sessizliğini bozan hiçbir şey yoktu. Ellwood malikanesine yakın bir bölgede çok iyi saklanmış merdivenlerin başına gelmiştim. Burası çok eski bir zindandı. Ailemiz insanları kapatmak için kullanırdı burayı. Tabi ki vampir olduktan sonra. İçeriye adımlarımı attığımda oldukça karanlıktı fakat gözlerimde gücü yoğunlaştırarak görüyordum. Odanın en ucuna gittim ve diğerlerinden daha orantısız olan tuğlaya baktım. Kapı buydu anahtar ise bende saklıydı. Bileğimi ısırarak kanımı akıtırken kanı tuğlaya dayadım. Birkaç sarsılma ile açılan gizli kapının ardında 3-5 insan daha vardı fakat hepsi açlıktan veya susuzluktan ölmüştü. Omzumdaki adamıda içeri atarak tuğlayı geri bastırdım ve kapı kapandı. Buradaki işim bitmişti, Ellwood malikanesine gidebilirdim. İçeri girdiğimde tozlu koltuğa uzanmış Reb'i gördüm. Öfkesi biraz dinmişti fakat sakinde görünmüyordu. Gerçi umrumda değildi. Sırıtarak koltuktan ayaklarını ittim ve kendim oturdum. "Selam sana bilge vampir."