Yer: İngiltere, Londra.
Tarih: Haziran, 2006

Genç kız, gecenin ikisinde ayaktaydı her zamanki gibi. Ama diğer günlerden çok daha farklıydı bugün. Değerli saydığı kişilerin başında gelen biri, Anastacia, vardı yanında. Tüm gün eğlenmişlerdi ve yorulmuşlardı. Yorganın altına pusmuş olan Ann'a kaydı gözü ve gülümsedi. Mutluydu, öyle gözüküyordu. Oysa yüzü gülerken içi ağlayan bir palyaçoydu o. Pijamalarını giydi ve yatağında rahat edemeyeceğini anladı. Saçını yukarıdan topuz biçiminde toplayıp, yine ağlayan Londra'ya baktı. Londra'da olmak demek, yağmur demekti. Yağmur demek, hayat demekti. Hayat demek, sonsuz hayallerdi. Camdaki yansımasına düşen yağmur damlalarına baktı ve gülümsedi. Gecenin ağırlığı, yanıtı olmayan soruların, sorunların ağırlığıydı. Geceler, genç kızın düşüncesine göre huzursuzlara ve yalnızlara aitti. Elini cama götürdü genç kız. Yağmur damlalarının inişlerine takıldı gözleri. Düşünmeye başladı geçmişi, geleceği... 'Karanlıktan geliriz, karanlığa döneriz.' Gökyüzündeki karanlığa kaydı gözleri. Her düşen yağmur damlası yere çarpınca yok mu oluyordu? Hayır, diğeriyle birleşiyordu. Gecenin ikisi olmasına rağmen caddede dolaşan şemsiyeli kişiler gördü, caddedeki sessizliği bozan şeydi bu kişilerin ayak sesleri. Kaldırımda birikmiş olan su birikintilerine basıyorlardı. Normalde sessizlik ve karanlık insanın yorgunluktan ve sorunlardan bitap düştüğü anlarda en yakın dostuydu, ama uykunun kol gezdiği saatler değildi. Yatağına kaydırdı gözlerini, uyuyamayacağını biliyordu. En azından şöyle dalıp gitmeyi umarcasına uzandı yatağına. Kafasındaki sorular bitmemişti; 'Neye inanıyorsun?' Çok geçmeden ikizi gelmişti bu sorunun; 'Neden yaşıyorsun?'

Aslında kişiler birçok şeye inanırlar diye geçirdi aklından genç kız. Küçükken yediği ilk yemeğin bütün yemeklerden tatlı olduğuna inanır, diğerlerinin tadına varmaktan korkar. Ya da küçükken muggle çizgi filmlerindeki olaylar gibi, bir hayvan farklı bir hayvanın yanında çıkarsa yumurtadan, onu annesi sanar ve buna inanır. genç kız; 'Peki ben, ben neye inanıyorum?' diye düşünmekten alamadı kendini. Hayatının acı gerçeği ve efendisi olan yalnızlığa mı? Bu sorular kafasında bir oraya bir buraya gezerken uyuyamayacağını bir kez daha anladı genç kız. Yatağından yavaşça doğruldu ve Anastacia'nın bulunduğu yatağa doğru yöneldi. "Hey, uykucu! Hadi kalk," diye fısıldadı.

Asdfsdfgfg.:

Genç kız yorganı iyice burnuna doğru çekti ve gülümsedi. Uykuyla uyanıklık arasında bir yerlerdeydi şimdi. Daha 5 dakika önce yumuşacık bir uykunun kollarındaydı. Phomel'le o kadar çok yorulmuşlardı ki yatağa girdiğinde yorganın altına büzüşmeden edememişti. Bir süre sonra yatak, vücudunun ısısına alışmıştı zaten. İşte o anlardan birinde uykuya dalmıştı Anastacia. Tam da hatırlayamıyordu.
Dışarıdan gelen yağmur damlalarının sesine kulak verdi bir süre. Londra'nın sesiydi bu... Huzurun sesiydi. "Benim için yaratılmış bir şehirdeyim" diye düşündü Ann. Şimdi tamamen uyanıktı. Ama bu sefer de uykulu, her an bulutlanmaya müsait aklını düşünceler bulandırmıştı. Londra'yı düşünüyordu. Bu muhteşem şehrin kendisi için yaratıldığını düşünüyordu. Soğuk ve yağmurlu havası, insanlarının aksanı, şehrin her türlü güzelliği... Aslında soğuk ve yağmurlu havasından başka çok da sağlam neden bulamıyordu. Ama Londra onu bir şekilde tamamlıyordu. Bu ailesinden mi yoksa Phomel'den mi kaynaklanıyordu, hiçbir fikri yoktu aslında.
Yorganın ipek kumaşı burnunu gıdıklarken kulaklarına Phomel'in yumuşak sesi doldu. "Hey uykucu! Hadi kalk, " . Anastacia gözlerini yavaşça araladı ve kirpiklerini kırpıştırarak ruh öküzünün ince silüetine baktı. Acaba bu sıralar kendine pek bakmıyor muydu? Gözlerinin altındaki ince halkalar uykusuzluğun eseri miydi? Yine de dostuna gülümsedi.
"Yine uyuyamadın mı?" dedi pütürlü bir sesle. Phomel cevap vermeden önce ekledi. "Senin için endişeleniyorum öküzüm. Neler oluyor?"

Phomel gözlerini ovuşturdu ve içinde bir kırıntı acı olan bir sesle konuştu. Normal arkadaşları ondaki bu değişikliği anlamazdı. Ama Anastacia onun ruh öküzüydü. Ann anlardı. "Uyumuşa benzemiyorum bence," bakışlarını aşağıya yöneltti ve kafasını salladı. "Bilmiyorum demem çok saçma gelecek değil mi? Gerçekten çok zor günler yaşıyorum Ann. Hayatımı ben yönlendiremiyorum, küçüklükten beri hep başkaları beni yönlendirdi. Buna dur diyemedim, bu gerçekten çok acımasız." Phomel'in gözleri dolmuştu, genç kız bakışlarını tek bir yere odakladı. "En eski anılarımın içinde bile, acı vardır. Kaygı ve korku. Aynı zamanda kendine ait olamamanın huzursuzluğu," dedi ve yüzünde buruk bir gülümseme belirdi. Bu hali Anastacia'nın hiç hoşuna gitmiyordu. "Sadece benim ayak seslerimin yankılandığı bir evde yaşarken, o sevimsiz babamın.." Phomel bir süre durdu. O sırada Anastacia ne demeye çelıştığını çözmeye çalışıyordu. O Phomel'in en yakın dostuydu, ne demeye çalıştığını bilmesi gerekirdi. Ama şimdi Anastacia bile bocalıyordu. "Evet, evet. O sevimsiz babamın bana bıraktığı aynı zamanda kendisi gibi sevimsiz bir miras karşılıyor beni. Hayatımın gitgide zorlaştığını hissediyorum Ann."
Ne dediğini anlamaya çalışmak zordu. Babasıyla ve onun bıraktığıyle ilgili bir şeydi. Ama bıraktığı bu sevimsiz miras neydi ki? Karanlık taraftan soyunun devam ettirdiği bir görev mi? Ann bilemiyordu. Kendi ailesi ona karşı hep nötrdü. İstediği her şeyi almıştı hayatı boyunca. Annesi ve babası pis işler yapıyorsa da Anastacia'yı işin içine katmıyorlardı. Bundan memnundu.
Phomel başını omzuna dayadı ve ağlamaya başladı. Her hıçkırığında yüreği parçalanıyordu sanki. Kollarını bedenine doladı ve ona yanında biri olduğunu göstermek adına kendine bastırdı. "Ağlama tatlım. Ne olursun ağlama. Bak, sorun neyse çözebiliriz. Eğer çözülemeyecek bir şey ise ben her zaman senin yanındayım, " dedi burukça gülümseyerek. Onu kendisinden biraz uzaklaştırdı ve ona hüzünle bakan gözlerine baktı. "Haydi söyle bana. Babanın sana bıraktığı şey ne kadar kötü olursa olsun ben yanından ayrılmayacağım."

"Aslında onun hakkında hiçbir şeyi önemsemiyorum. Bak bunları sana anlatmam ne kadar doğru bilmiyorum. Ama..." diye başladı sözlerine Phomel'im. Sonra gözleri açık kalmış kapıya takıldı ve küçük adımlarla gidip kapıyı kapattıktan sonra yanıma geri döndü. "Bu gizli bir şey. Aramızda sır olarak kalmalı Bouvan. Ruh öküzü sözü veriyorum, bunu senden başka kimse bilmeyecek." Merakla söyleyeceklerini bekledim. Sadece meraktandı sonuna kadar açılan gözlerim. Bana söyleyeceği şey ne olursa olsun sadece şaşırmakla kalacaktım. "Ben, ben bir yaratığım." Gözlerimi kıstım ve soru dolu bakışlarla Phomel'imi gözetledim. Şimdiye kadar hiç garip bir yanını görmemiştim. Ne kana susuzluk ne de dolunayda-- Bir dakika. "Bak Ann, bir kaç hafta önce yaz kampındayken yasak ormana gitmiştim. Ve karşıma bir kadın çıktı. Bana benim bilmediğim o kadar çok şey söyledi ki! Babamın kuzeni olduğundan bahsetti. Evet ilk başta çok saçma ve imkansız gelebilir..." Duraksadı ve sanki onu anlamamı istiyormuş gibi ellerini omzuma koyup bana iyice yaklaştı. Gözlerindeki o adeta yalvaran bakışı görebiliyordum. "O ailem hakkında her şeyi biliyor. Babamı bulmama yardım edeceğini söyledi. Sırf intikam almak için onu bulmak istiyorum. Onun dışında, o iğrenç mirasın gerçekliğini henüz bilmiyorum ama..."
Söyleyeceklerini bir nefes kesince kollarımı boynuna dolayıp ilk önce onu kucakladım. Sonra geri çekilip yüzümde buruk bir gülümsemeyle ona baktım. "Anlıyorum... Ve seni temin edeyim bunu bilmem hiçbir şeyi değiştirmeyecek. İstersen bütün bu olaylar süresince yanında olabilirim. Yok ben kendi ayaklarım üzerinde durmak istiyorum dersen de..." Derin bir nefes almak için biraz durakladım. Yüzümdeki gülümseme çoktan solmuştu. "Sen bilirsin öküzüm. Ama her ne olursa olsun bana gelebilirsin. Her şeyini anlatabilirsin. Anlaştık mı?"
Tekrar gülümsemeye çalıştım ama beceremiyordum. Her şeyi anlatmak... Phomel'ime anlatmadığım tek bir şey vardı. O bana böylesine güvenirken kendimi ona ihanet ediyormuş gibi hissediyordum.

Rp Out: