Henry'i bir şekilde başımdan savıp Yasak Ormanın kıyılarında gezindiğim bir gün daha... Avcumun içinde okunmaktan buruş buruş olmuş, rengi solmuş notu bir kere daha çıkarıp okudum. Eğer Daniel Londra'da ki gecenin son görüşmemiz olmadığını söylediyse, görüşebilme ihtimalimizin olduğu tek yer Yasak Ormandı. Ormana girip derinliklere inmeden şöyle bir turluyor, bazen Daniel'a sesleniyordum. Yine özenle hazırlanmıştım. Notu katlayıp pantolonumun cebine koydum. Saçlarımı düzelttim, parlatıcının düzgün dağılması için dudaklarımı birbirine bastırdım ve derin bir nefes alarak çalılıkları aradım. Gölgeler ve böcekler dışında hiçbir şey yoktu. "Daniel?" Sesim onun bana cevap vermemesinden korktuğum için pek kısık çıkmıştı. Boğazımı temizledim, ormanın derinliklerine doğru bir kaç adım attım ve tekrarladım. "Daniel?" Gözlerim etrafı öyle hızlı kontrol ediyordu ki başım dönmüştü.

Çalılıkların arasında uçarcasına bir hızla bana ilerleyen silueti görünce yerimden sıçradım. Onun Daniel olduğunu umuyordum. Siluet durunca rahatladım. Bu Daniel'di. Gözlerim üzerine gezinince kana bulanmış tişörtünü farkettim. "Selam tatlım burada ne işin var? Neden adımı sayıklıyorsun?" Kaşlarımı çatarak ona bir kaç adımda yaklaştım. Burada ne işim vardı demek? Görüşeceğimizi yazan o değil miydi? Daniel'den deli gibi hoşlanıyor olmam ona kızmamı engelleyemiyordu malesef. "Neden adını sayıklıyorum, öyle mi?" Dar kot pantolonumun cebinden notu çıkarıp tişörtüne fırlattım. "Bu yüzden. Ama anlaşılan hata etmişim." Gözüm tişörtündeki kanla yüzü arasında gidip geldi. Onun için endişeleniyordum yine, aptal gibi. Onun umrunda bile değildim söylediklerine bakılırsa. Ona bakmaya devam ederek bir kaç adım geriledim. "Ben de beni önemsediğini falan sanmıştım." Saçlarımı savurarak hızla arkama döndüm ve araziye çıkan küçük patikayı takip etmeye başladım. Ne saftım ama!

Ben neredeyse ormandan çıkma sınırına gelmemişken Daniel'in tek bir kelime dahi etmemiş olması beni iyice çileden çıkarmıştı. Birden, beni saran kollarını hissettim. Buz gibilerdi, artık bir insan olmadığından olsa gerek, diye düşündüm. Beni bu şekilde yumuşatmaya çalışıyorsa hayal kırıklığına uğrayacaktı. Belki de bunu sadece diğerlerine onun bir vampire dönüştüğünü ve yasak ormanda olduğunu söylemeyeyim diye yapıyordu. Şu an o kadar öfkeliydim ki ona güvenemiyordum. "Seni önemsemeseydim şu an hayatta olabilir miydin ki? Bence hayır." Yüzünü benimkine yaklaştırınca kalp atışlarım hızlandı. Ay, yine mi, kahretsin! dedi içimdeki çocuksu ses. O gece duyduysa şimdi niye duyamasındı? Ona bir türlü kızgın kalamıyordum. "Burada olma nedenini sorduğumda ise buranın senin için yasak ve tehlikeli olması. Seninle yasak ormanda buluşmak aklımdan geçen son şey. Ben daha normal yerleri kastediyordum karşılaşmak derken. Bir okla vurulduğum sıra değil." Şaşkınlık ve üzüntüyle bakıyordum şimdi ona. Öfkeli yanım onu itip uzaklaşmamı, Daniel'ı seven yanım ise ona sarılıp bırakmamamı söylüyordu. İkisini de yapamadım. "Hogwarts'a geldiğimden beri vampirlerle ilgili şeyler okuyorum," işaret parmağımla yumuşak bir şekilde tişörtünün kana bulandığı kısma dokundum "şimdiye kadar iyileşmiş olmalı." Bakışlarımı tekrar kaldırıp gözlerine baktım. Başımın bu kez heyecandan döndüğünü farkettim. Bunun kesinlikle farkındaydı. "Senin için endişeleniyorum. Güçlü olduğunu biliyorum ama burası senin içinde tehlikeli olmaz mı?" Yine beni çabucak yumuşatmıştı. Merlin aşkına, nasıl başarıyordu bunu?

"O gün bana tutunurken ne kadar hızlı olduğumu gördün. Bir o kadar da güçlü olacağım. Hemde her zaman. Aynı zamanda buraya gelme nedenim sadece eve yakın olmak değil sana da yakın olmak." Daniel artık gülümsüyordu. Londra'da geçirdiğimiz o gece hiç böyle samimi bir gülümseme görmemiştim yüzünde. Söyledikleri beni de gülümsetmişti. Az önce sinirden birilerini hırpalamak için sabırsızlanırken şimdi midemde kelebeklerin uçuştuğunu hissediyordum. Bir tutam saçımı geriye doğru ittirirken bir an birlikteymişiz gibi hissettim, gerçek anlamda yani. "Bu arada vampir kitapları okuduğunu söylemiştin. Yaş ve gücün orantısı nedir onu hiç gördün mü acaba?" Derin bir nefes aldım. Evet, sorduğu konu hakkında bir şeyler okumuştum. Sebebini soracaktım ki vazgeçtim. Bu anı bozacak bir şey söylemek istemiyordum çünkü çok mutluydum. "Evet. Tamamen doğru orantı. Ne kadar yaşlıysan o kadar güçlüsün." Korkunç kan emicilerden bahsediyorduk ama benim tek düşünebildiğim baktığım yüzün ne kadar harika olduğuydu. Elimi yumuşak bir şekilde yanağında gezdirdikten sonra dudaklarımı ısırdım. "Bu yüzden senin için endişeleniyorum ya. İnanılmaz bir güce kavuştuğunu biliyorum ama bu gücün katlarcasına sahip olan başka vampirler var. Ve Yasak Orman'da çok çok eski vampirlerin yaşadığını da okudum. Çete gibiler. Onlardan olmayan, avlarını avlayan diğer her vampiri öldürebilirler." Öldürebilirler kelimesini telaffuz ettikten hemen sonra pişman olmuştum. Bu ihtimali düşünmek bile istemiyordum. Kendime hakim olamayıp kollarımı Daniel'ın boynuna doladım ve sıkıca sarıldıktan sonra geri çekildim. "Asam ve ben daima hizmetindeyiz. İhtiyacın olursa yani." Gülümseyerek gözlerine baktım. Onun kollarındayken yasak ormanda bile güvende hissediyordum.

"Evet. Tamamen doğru orantı. Ne kadar yaşlıysan o kadar güçlüsün." Kötü haberdi bu. Ben ne kadar yaşlanırsam, ne kadar güçlenirsem o da aynı şekilde güçlenecekti ve benden güçlü olacaktı. Onun için çok iyi bir plan hazırlamalıydım. Eli yanağımda geziyordu. "Bu yüzden senin için endişeleniyorum ya. İnanılmaz bir güce kavuştuğunu biliyorum ama bu gücün katlarcasına sahip olan başka vampirler var. Ve Yasak Orman'da çok çok eski vampirlerin yaşadığını da okudum. Çete gibiler. Onlardan olmayan, avlarını avlayan diğer her vampiri öldürebilirler." Hiç birinin Hogwarts'a bu kadar yakın olacaklarını sanmıyordum. Hem benim için sadece biri önemliydi. Gerisini umursamıyordum. Ben ona sarılırken o da ellerini boynuma doladı ve beni kendine doğru çekti. Biraz sonra ise geri bırakmıştı. Bu kadar yakın olmak çok güzel bir histi. "Asam ve ben daima hizmetindeyiz. İhtiyacın olursa yani." dedi. Buna gülemeden edememiştim. En son bir vampire büyü yaptığımda asam kırılmıştı. Ve şu an bu halde olmamı sağlamıştı. "İhtiyacın olursa kuvvet, hız ve geri kalan bütün yeteneklerimde burada olacak." Hala benim için endişeleniyor gibi geliyordu. Yüzümü ona doğru yaklaştırdım, aramızda hiç bir boşluk kalmayana kadar yanaştım ve onu öpmeye başladım. Bir an karşılık bulup bulamayacağımı düşünerek tedirgin olmuştum ama öperken hiç bir tedirginliğim yoktu. Sadece huzur ve boğazımda bir yanma duygusu vardı. Birde yanlış bir şey yapma korkusu.

Son cümlemin üzerine hayaımda duyduğum en güzel gülüş iyice heyecanlanmama yol açmıştı. Bir kaç dakika önce ki Kathleen'den eser kalmamıştı artık. "İhtiyacın olursa kuvvet, hız ve geri kalan bütün yeteneklerimde burada olacak." Ben de güldüm. Hem sevimli, hem etkileyici bir ses tonu vardı. Nasıl olduysa dikkatim bir an dağıldı, artık Henry'nin beni aramaya başladığından emindim. Koridorlarda Mindy ile karşılaşacak olursa bu kez bayılabilirdi çünkü Mindy'nin onu gün batımını izlemek için göl kenarına sürükleme ihtimali vardı. Tam hiç istemediğimi ama gitmek zorunda olduğumu söyleyecekken Daniel'ın bana yaklaştığını hissetim, daha çok ve daha çok. Beni öptüğünde o gece gitmeyipte tüm riske rağmen Daniel'la kaldığıma bir kez daha memnun oldum. Daniel'a karşılık verirken kollarımı bir kez daha boynuna dolamıştım. Arkadan gelen bir çıtırtıyla ikimizde irkildik. Yalnızca bir baykuştu. Yalnızca bir baykuş mu? Baykuşlardan ölesiye korkardım. Tabi bunu saklamaya kararlıydım. Yeni dönüşmüş bir vampirden korkmadığımı Daniel'a göstermiştim de baykuş korkumu mu belli edecektim? Hüzünlü bir gülümsemeyle Ona baktım. "Artık gitmeliyim. Abim Henry'i biliyorsun. Bir sürü soru soracak." dedim. Ondan ayrılmış, çıkışa giden yola doğru bir adım atmıştım ki tekrar dönüp öptüm onu. Şaşırdığından emindim "Üzgünüm. Seni özleyeceğimi düşündüm de." Utangaç bir gülümseme eşliğinde ekledim. "Tam burada bir daha görüşmek dileğiyle." Döndüm ve çıkışa doğru yürümeye başladım. Elimden gelse ormandaki tehlikelere aldırmadan, daima burada kalırdım.

//SON