Gölün her zamankinden hırçın olması sinirini bozuyordu genç kızın. Gölün her kıyıya vuruşundan sonraki toprağa düşen su birikintilerine lanet okuyordu adeta. Çamurdan nefret ederdi ki buraya rahatlamak için gelmişti. Rüzgarın sakin sesi bu rahatsız bozucu şeyleri kapatacak kadar iyi diye düşünmekten alamıyordu kendini. Günün bu saatlerinde, normalde gökyüzü kararırdı. Genelde bu sakinliği dinlemeyi tercih ederdi fakat aklına takılan şarkıyı söylemeden edemedi. "It's a beautiful lie. It's the perfect denial..." Aklındaki düşünceler ilk kez bu kadar sakinleşmişti, yerdeki dalgalanan yaprak hışırtıları bile onu rahatsız etmiyordu. Yazın bitmek üzere olduğunu buradan anlıyordu belki de. Sonbahar, her zamanki sakinliği ve dinginliği ile onun mevsimi olacaktı. En çok bunu seviyordu işte, sakinliğine sakinlik katan anları.

Genç kız elindeki kağıda çevirdi yüzünü. Derslerin başlaması ve ruh öküzüyle bütün derleri alması onu zorluyordu. Bu yüzden hepsini bir güne sıkıştırmamak adına bitkibilim ile ilgili notlar almıştı. 'Bugünlerde ağaçların hastalanmasına yol açan etkenler çoktur, insanları zayıf düşüren etkenler ise çok daha fazladır. Hastalık ağaçta iyice ilerlediğinde onu kurtarmak çok zor olur: Kökler çürür, gövde şişer, değiş tokuş kesilir ve özsudan mahrum kalan yapraklar dökülür.' Genç kız gözlerini kıstı ve okuduğu bilgilerin etkisine kapıldı. Bu sırada önündeki kütüğü görmemişti ve yere kapaklandı. Başını bir yere çarpmıştı ve bunun etkisiyle sağ şakağında bir yara belirmişti. Derin bir oh çekti ve içinden kendine lanet okudu. Kafasındaki her şey eskisine dönerken kendini susturdu ve mırıldandı. 'Hiçbir şey ama hiçbir şey keyfimi bozamayacak, inanıyorum.' Bu sırada göl kenarında uzanan ve dingin sesi dinleyen bir çocuk gördü; Isaac Momenty. Genç kız, onun sakinliğini bozmak istemiyordu yavaşça yanına gitti. "Çok dinlendirici değil mi?" dedi ve aynı şekilde göl kenarına uzandı.

Sessizliği ve genç kızın dikkatini bozan bir şekilde söze girmişti Isaac. ''Hiç, öyle dalmışım işte, Larissa'yı düşünüyordum sanırım.'' Ah, aşk! Zor bulunan ve kolay kaybedilmek istenmeyen bir özellik. Genç kız daha önce bu duyguyu tattığını hatırlayamamıştı, platonik olmak dışında tabii. Mutsuz tavrı sürerken, küçüklükten beri Londra sokaklarında dolaşırken ona yüzü gülerken içi ağlayan bir palyaço diye hitap edildiğini hatırladı. Bunun anlamını hiç bu kadar derinde hissetmemişti. O sırada yattığı yerden doğrulan Isaac'ı hiç farketmemişti. Isaac, genç kızın otları yolan elini tuttu ve kucağına bıraktı. ''Neyin var Melanié, aslında dalıp giden sensin. Bir sorun mu var?'' Genç kız kafasını kaldırıp Isaac'a bakarken yutkundu ve başını eğdi. "Hiç, hiçbir sorun yok. Babamı hatırladım sadece. O adamdan nefret ettiğimi söylemiş olmalıyım. Annemin, o salak evde kalmasını istemiyorum," hırçınlaşmıştı genç kız. Yüzündeki hüzün yüzünün buruşmasına sebep olmuştu. "Of, Isaac. Çok saçma bir hayatım var ve kafanın bunlarla dolmasını istemiyorum. Oluruna bırak." Genç kız ayağa kalktı ve yüzüne zoraki bir gülümseme takmaya çalışarak, "Canın sıkılmadı mı? Bitkibilim dersini çalışırken oldukça canım sıkıldı da."

''Haklısın fıstık, oldukça sıkıcı bir gün. Dersler üzerime üzerime geliyor artık, bitsede gitsek diyeceğim ama burayı seviyorum.'' Genç kızın yüzündeki gülümseme gitgide belirgin bir hal alıyordu. Bu yüzden oda mutlu olmuştu. ''Boşversene bunları, bak güzel bir gece. Canımızı sıkmayalım öyle değil mi?'' Genç kız tekrar çimlerin üzerine doğru uzanan Isaac'a yöneltti bakışlarını. Sinsice gülümsedi ve yerden bulduğu bir nesneyi -hindistan cevizi gibi tabak şeklinde- eline aldı. İçini suyla doldurdu ve Isaac'ın üzerine döktü tüm suyu. Isaac'ın sersem bakışları oldukça komik gözüküyordu. Sanki ona 'Sersemlet,' büyüsü yapılmıştı. Genç kız eski halini takınarak gözlerini öne eğdi. "Ah, elimden kaydı üzgünüm." Daha sonra kahkaha atarak Isaac'ın bulunduğu yerin etrafında dönmeye başladı. Başı dönen genç kız, kendini yumuşak çimlerin üzerine bıraktı. Gözlerini kapattı ve sessizliği içinde hissetti. Bu çok rahatlatıcıydı. O an yaşamanın bu olduğunu anlamıştı. Mutluydu çünkü yaşıyordu. Bunu söylemek onun için ne kadar zor olmuşsa da ilk defa bu kadar içtendi. Göz kapaklarını yukarı kaldırırken yüzündeki gülümseme yavaş yavaş kayboldu. Gökyüzü onun etrafında o kadar hızlı dönüyordu ki. Genç kız fısıldayarak bir şeyler söylemeye başladı. 'Dün sabah, bugünün güzel olmasını dilemiştim. Gerçekten güzel.'

Bu oyun ikisinin de hoşuna gitmişe benziyordu. İkisi de o kadar çok ıslanmıştı ki! Genç kız, Isaac'ın tenine değen kollarını hissettiğinde kısa bir titreme hissetti vücudunda. Isaac, genç kızı sardı ve suyun daha derin olan bir kısmına koştu. Genç kız, Isaac'ın ne yapmak istediğini anlamamıştı. Fakat bu çok uzun sürmedi, Isaac genç kızı sert bir şekilde suya fırlattı. Genç kızın kulakları su basıncından dolayı uğultularla kaplanmıştı. Kulak zarındaki su damlalarını hissediyordu. Genç kız, nefesini daha fazla tutamayacağını anladığında ayaklarından destek alarak kendini sert bir hareketle yukarı itti. Isaac, genç kızın yanına geldi ve masum bir tavırla başını öne eğdi. ''Affedebilecek misin beni?'' Genç kız hiçbir zaman bu ifadeye karşı gelememişti, bu yüzden asi bir gülümsemeyle Isaac'ın üzerine atladı. Genç kızın, orantılı vücuduna yapışan tişörtü Isaac'ın dikkatini geçmiş olmalıydı ki gözleri Mel'in üzerindeydi. Genç kız üstüne baktığında utangaç bir tavırla suyun dibine daldı ve üstündeki tişörtü çıkardı. Tişörtü üstüne yapışmış bir balık gibi gözükmek istememişti, bu şekilde kendini daha rahat hissediyordu. Isaac'ın hakkında kötü bir şey düşünmesini istemiyordu. 'Umarım bana kızmaz,' diyordu içinden. Suyun üzerine çıktığında daha masum gözükmeye çalışmıştı, sonuçta farklı bir düşüncesi yoktu.

Genç kız beklemediği bir anda beklemediği bir soruyla karşı karşıya gelmişti. "Üşümeyecek misin böyle?" Genç kız ellerini daha iyi tutunabilmek adına Isaac'ın boynuna attı ve gülümsedi. "Şaka mı yapıyorsun Isaac? Benimle dalga geçme şapşal," diyerek yüzüne eline aldığı bir tutam suyu fışkırttı. Çok eğlendiği doğruydu ve mutluydu. Dün sabah verdiği sözü tutmuştu. Ve Larissa'nın ne kadar şanslı olduğu da anladığı gerçeklerdendi. Sesini olabildiğinde yükseltti ve ellerini havaya doğru açtı. "Çok mutluyum!" diyerek gülümsedi ve Isaac'a döndü. "Sen de üşüme istersen," diyerek şaka yaptı ve bir iki tur yüzmek için açılmaya başladı. "Hey, üşüyen çocuk sen de katılmak istemez misin?" diyerek Isaac'ı da yanına çağırdı. Onun da kendisi kadar mutlu olduğuna emindi. Tanrı'ya bir kez daha şükrediyordu. Bu an için, ümitleri için.. Dilindeki şarkıyla yüzmeye başladı genç kız; "Bir an için ümitlendim.."