Ortak salondaki saat gece yarısı olduğunu haber verircesine çanının hafifçe oynattı. Bende kafamı okuduğum kitaptan kaldırdım. Ortak solanda kimse kalmamıştı. Ben ve bir koltuğa gömülmüş kitap okuyan çocuk hariç. Sandalye yüzünden kalçalarım ve ayaklarım uyuşmuştu. Yavaşça yerimden kalktım ve kitabı aldığım tarafa yürüyüp yerine geri yerleştirdim. Bu sefer elime çizim defterimi aldım ve çocuğa yaklaştım. Sarı siyah saçları yüzünü kapatıyordu. Yumuşak bir sesle konuştum.

"Merhaba, oturabilir miyim?" dedim. Kafasını bana doğru çevirince gece kadar siyah bir çift gözle karşılaştım. Bakışları beni inceliyordu. Bir süre sonra başını onaylarcasına salladı. Bende koltuğa oturdum ve defterimi önüme koydum. Çocuk gene kitabına dönmüştü. Bende onu çizmeye başladım. İfadesiz yüzünde bile belli olan gamzeleri vardı. Burnu hafif kalkıktı. Saçları darmadağınıktı. Bende elimdeki eskiz kalemiyle bir yandan çiziyor bir yandan çaktırmadan ona bakıyordum. Herhalde baktığımı fark etti ve bana döndü. Yüzümün kızardığını fark ettim."Özür dilerim. Kötü çizdiğimi biliyorum, istersen atabilirim?" dedim. Ve kalemimi kulağımın arkasına sıkıştırdım. Açık olan bir pencereden soğuk rüzgar tenime çarpınca hırkama iyice sarıldım ve utangaç bir şekilde gülümsedim.

Renk kodu.:

Kütüphaneden zar zor araklayabildiği biçim değiştirme hakkındaki ince detayları veren kitabı okumaya epey dalmış olmalıydı ki saatin çanıyla ara verip soluklanmıştı. Koca ortak salonda iki kişiden başkası yoktu ve geçirdiği yılları ardı ardına dizersek böyle sessiz bir akşama nadir rastlıyordu. Şöminenin çıtırdısı bile yankılanıyordu büyük odada ve kitabını böylesine bir keyifle okumak ayrı bir tad veriyordu. Eğer mümkünse genelde başladığı kitabı bitirmeden kalkmama gibi bir huy edinmeye çalıştığından gecenin ilerleyen saatlerindede belkide burada olacaktı. Verdiği küçük soluklanma molasının hemen ardından zihnini boşlatıp tekrardan başladı okumaya fakat bu seferde bir sesle kesildi kitabın heyecanlı son cildi. Heyecan anlayışı okuduğu kitaplardan öte olmadığından beri pek bir monoton yaşıyordu hayatını.

Kendisine sorulan oturma izni için önce bir süre bekledi. Hayır deme gibi bir hakka sahip bile değildi ki burası sonuçta tüm Ravenclaw öğrencilerinin ortak alanıydı ama kendine gösterilen kibarlığa karşı başıyla onayladı. Bir şeye konsantre olmuşken bile bazen kendinize bakan gözleri anlayabilirsiniz veya anlayabildiğinizi sanarsınız ya o anı yaşıyordu Wesley. Bana baktığını düşündüğüm gözlere bakmadan önce kızı adam akıllı incelememişti bile. Bir süre gözlerini ayırmadan kıza yöneltti. Kızın sorusuna karşılık nezaketini koruyarak cevap verdi. "Atmana gerek olduğunu düşünmüyorum. - İzin verirsen?" dedi ellerini uzatarak kendini görmek istiyordu.

Gözleri benim gözlerime kitlendi, bir süre öylece durdu. Az önce simsiyah gözüken gözlerde kahverengi-sarı haleleri seçebiliyordum. Ciddi ama uyku mahmuru bir görüntüsü vardı.Saçları hafifçe dağınıktı, bu yüzünden yataktan yeni kalkmış gibiydi. Midemde bir sıcaklık hissettim. Yavaşça ellerini defterime yöneltti. "Atmana gerek olduğunu düşünmüyorum. - İzin verirsen?"dedi. Sesi de görünümü gibiydi. Tereddütsüz bir şekilde çizim defterimi ellerine bıraktım. Yüzünde bir ifade yoktu ama gözlerinden beğendiği anlaşılıyordu. Bir süre çizime baktı. Sonrasında konuşma ihtiyacı duydum ve yüzümde bir gülümsemeyle elimi uzattım.

"Ben Reyna, Reyna Regina. Tanıştığıma memnun oldum." dedim. Elimi sıkarken hala konuşmamıştı. Eli sıcaktı ve biraz sertti. El sıkışmayı bıraktığımızda hala konuşmamıştı.Belki de konuşmayı sevmiyordur, bazı insanlar sessizliği dinlemeyi severler, diye düşünmekten kendimi alamadım. Gözlerinin içine bakarak kafamı yana yatırdım ve o konuşana kadar onu incelemeye başladım. İnsanları incelemek, duygularını çözmeye çalışmak gibi garip hobilerim vardı.