[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]
Phoneix Griotte Weaf Percusis

-Weaf!
Bu sesi duyduğumda kalbim yerinden çıkacak gibiydi.Arkamı döndüm ve karşımda başka biri duruyordu.Bir hanımefendi vardı.Phoneix değişmişti.Ama benim tek dikkat ettiğim şey parmağıydı fakat elini arkasına saklamıştı ve göremiyorumdum.Şaşkınlıkla;

-Ne oldu sana böyle?Neden üstünü değiştirdin?

Parmağımdaki yüzüğü görmesin diye ellerimi belimde birleştirmiştim. Zira hala ne cevap vereceğimi bilmiyordum.
-Ne oldu sana böyle?Neden üstünü değiştirdin?
bu soru beni cevap verme yükünden kurtardı.
-Aslında nasıl oldu ben de bilmiyorum. uyuyakalmışım. Uyandığımda bu üzerimdeydi.
Ne diyeceğimi bilmiyordum.
-Sen, ben gittiğimden beri burada mısın?

-Sen, ben gittiğimden beri burada mısın?

-Evet.Gittiğinden beri burdayım.Gelmeyince merak ettim ama galiba bir karar vermemişe benziyorsun.Bu arada elin mi yaralandı niye arkada?

Yüzüğü görmeye çalışıyordum.Şuan da tek düşündüğüm o yüzük ve Phoneix'in güzelliğiydi.

Tahmin ettiğim gibi. Direk soramıyor da elimi görmeye çalışıyordu. Usulca elimi uzattım. Gözleri parladı yüzüğü görünce. Ağzını açtı, bir şeyler söyleyecekti ki lafı ağzına tıktım:
-Bu yüzüğü ben takmadım Weaf. Uyandığımda parmağımdaydı.

Yüzüğü görünce o kadar mutlu oldum ki.Bir şeylerin ters gideceğini hissettim.

-Bu yüzüğü ben takmadım Weaf. Uyandığımda parmağımdaydı.

Yıkıldım.Sadece yıkıldım.İstemiyordu demekki.Hiçbirşey söyleyemedim.Sadece ağlamamak için ve yıkılmamak için bir şey söylemeden arkamı dönüp yürümeye başladım.Sadece ölmek istedim ya da ayaklarım eriyene kadar yürümek ve yürümek...

Gidiyordu. Omuzları düşmüş, göz pınarlarında iki damla yaşla... Yine yenik ve hüzünlü... Hüzünlü değil düpedüz kızgın ve üzgün. İçim el vermedi onu öyle bırakmaya.
-Weaf!
Arkasını döndü. O bakışı asla unutamayacaktım. 'ama seni sevmiştim' der gibi... Bir anda kendimi ona koşarken buldum. Sonrası bölük pörçüktü. Boynuna dolanan ellerim, ona sarılışım, gitme deyişim... Sarılıp kaldık orada öylece.

Arkamı dönmüş gidiyordum.Ağlayarak,üzülerek,yıkalarak,ölerek gidiyordum.Ama o anda imkansız olacak bir şey oldu.Arkadan bir ses duydum

-Weaf!

Arkamı döndüğümde tüm o güzel gözleri ve kabarık saçlarıyla bana yaklaşan birini gördüm.Ve tam o anda bana sarıldı.Evet Phoneix bana sarıldı.Umutlu muydum yoksa mutlu mu ? Sevinmeli miydim acaba yoksa bana acıdığını düşünüp üzülmeli mi?Her neyse boşverdim ve sadece ona sarıldım sıkı sıkı.Ve o anda Tanrı birlikte olmamızı istercesine yağmur başlamıştı.Ve ıslanmaya başladım.Mutluluk gözyaşlarımla yağmur damlaları karışmaya başlamıştı.Ve aklımda olan tek şeyi Phoneix'e söyledim.

-Seni herşeyden çok seviyorum.Her zaman sevdim ve seveceğim.Seni senin vişneyi sevdiğin kadar saf,Anneni sevmen kadar sadık ve kabarık saçların kadar çok seveceğim.

ne diyeceğimi bilemez haldeydim. Çocukluğuma mı dönmüştüm? Yaşlanmış mıydım yoksa? ya o? Acaba derste uyuduğu zamanlarda onu izlediğimi biliyor muydu? Acaba, ilk uçuş dersinde süpürgeden düştüğümde elimi tuttuğu anı hatırlıyor muydu? Acaba ona aşık mıydım? Yoksa şefkatli bir anneninki gibi miydi sevgim? Ah Weaf, bana karar vermemde yardımcı olacak bir şeyler yap demek geldi içimden ama dudaklarımdan dökülen sadece zayıf bir iniltiydi.

Bana yardımcı olmamı belkide ona bir neden göstermemi istedi.O anda çantamdan eski bir ayna çıkartıp kendisini gösterdim.

-Sana burda bütün klişeleriyle birlikte bir sürü neden sayabilirim ama işte asıl neden bu seni bu yüzden SEVİYORUM!. dedim.

Aslında orda bir çok afilli ve şaşalı sözler söyleyebilirdim ama ben saf biriyim ve sade ve birazda deli.Eğer ona sevgimi anlatmam gerekirse basit bir yolla anlatırdım.Ama sadece şöyle dedim;
-Ben sana AŞIĞIM.Hemde öyle bir aşk ki bu;
Benim aşkım;Seni kıskanmaktır en yakın arkadaşından bile.Senin bir gülümsen bile beni en güçlü büyülerden daha çok etkiler.Öyle bir aşk ki bu sensiz nefes bile alamam.Öyle bir aşk ki bu Ben her uyandığımda rüyamın yani senin yanımda olmanı isterim.Öyle bir aşk ki bu sen yanımda olmayınca kendimi kaybederim ve bu yüzden deli derler bana.Yani... derken birden önümde duran bankın üstüne çıkıp kalbim yerinden çıkarcasına haykırdım;

-SENİ SEVİYORUM PHONEIX

-Ne yapıyorsun!
Şaşkınlık ve sevinçle bağırdım.
-İn aşağı deli herif, çabik in aşağı!
Elimi uzattım o deli adama.

Bana elini uzattığında galiba bir şeyleri doğru yaptığımı anlamıştım. Ve o anda yağmur tekrar başladı. Galiba gökyüzünün o anki kara bulutlarıda mutluluktan ağlıyordu. Onu kolundan tutup tekrar o büyük vişne ağaçlarının ortasına götürdüm ve onu omzuma aldım. Bahçesinin ortasındaki en büyük ve en çok dalı olan bir yaşlı ağaç vardı. Onun ağacın bir dalına çıkmasına yardım ettim ve sonra bende o dala çıktım. Ve ona bir vişne verdim.O vişneyi yerken;

-Bütün bu yeşil vişne ağaçları, çayırların üzerine uzanan kara bulutları ve sanki mutlu olmuş gibi güldür güldür akan ırmağı görüyo musun? Bende seninle böyle hissediyorum. Böyle mutlu ve güçlü.

Onun omuzundayken, beni taşıyıp taşıyamayacağını düşünürken o kadar mutluydum ki, ağzımdaki meyveyi bile bitirmedem homurdandım.
- Biliyor musun Percusis, galiba sana aşık oldum.

O anda etrafımdaki ağaçların dallarının bana batması bile unutmuştum.Galiba bu da o rüyalardan biriydi.Birazdan uyanıp tekrar üzülücektim.O an gözlerimi kapattım ve sadece gürül gürül akan ırmağın sesini duydum.Ve şaşkınlıkla;

-Bu bir rüya değil dimi?Yada seni yanlış duydum galiba.

Gülümsedim. Yemyeşil daldan bir vişne daha koparıp ağzıma atarken homurdandım:
-Rüya olmasını mı isterdin?