Öğretmenler odasında oturmuş çayımı yudumluyordum. Şu son Gelecek Postası haberlerini -aslında bu uyduruk gazetelerdeki yalanlara haber demek çok büyük bir hata- haberlerini inceliyordum. Bugün dersim yoktu, yarın da yoktu ve ilginç bir şekilde ondan sonraki gün de yoktu! 1 öğrenciyle ders işleyebilceğimi zannetmiyordum. Günümün büyük kısmını öğretmenler odasında geçiriyordum, ara bir bahçeye iniyordum ve göl kenarında geziyordum. Bugün Hogsmeade Köyü'ne indim. Ve Üç Süpürgede bir iki ayyaşla kavga ettim. Evet annem haklıydı, ben bütün dünya ile kavgalıydım. Annem aklıma geldi. Evet acaba şu anda ne yapıyordu. Her sene onu Kanada'da ziyaret etme fırsatı bulurdum ama ben İngilterdeyken o ve babam yalnızdı.Annem ve babam..İkisi Kanada'da bir kasabada yaşıyorlardı o an onların özlemi kapladı içimi. Tam düşüncelere dalmışken bir ayak sesi düşüncelerimi böldü. Arkama döndüm ve gelene baktım.

Öğretmenler odasına girdiğimde aklımda neden sadece iki öğrencinin dersimi seçtiği vardı. İki! Bu sayı bana da hakaretti sihirli yaratıklara da.
Derin bir nefes aldım ve elimdekileri yandaki masanın üzerine attım.
Bu sırada koltuklardan birine gömülmüş olan dostumu görünce yüzüme neşeli bir gülümseme yayıldı.

“Nasılsın Chris? Seninde mi dersini seçmedi bu öğrenciler?”

Bu sözlerin ardından ufak bir kahkaha attım. Karşısındaki koltuğa otururken:

“Biz olsak ilk gireceğimiz dersler bu iki ders olurdu.” Dedim. Yüzümde gençlik hatıralarının verdiği bir mutluluk vardı.

Arkamı dönünce kapıdan girenin Steven oluduğunu gördüm. Aman tanrım bu sıkıntılı bir günde hoşsohbet bir insanla karşılaşmaktan iyi bir şey olamazdı.
Yüzündeki gülümseme insanın içini ısıtıyordu. Ve konuşmaya başladı.

“Nasılsın Chris? Seninde mi dersini seçmedi bu öğrenciler?”


Ardından da kahkahayı patlattı ve karşımdaki koltuğa otururken devam etti

“Biz olsak ilk gireceğimiz dersler bu iki ders olurdu.”

Evet gerçerkten de ben Hogwarts'da öğrenciyken sihir tarihi dersi kadar sihirli yaratıkların bakımı dersine de ilgi duyardım. Ejderhaları, Anka kuşlarını, at adamları tanımak bana zevk verirdi. Şimdiki gençler ise KSKS gibi dersleri seviyordu. Bu arada Hogwarts yıllarımı hatırlamak bana huzur vermişti.

''Bizim zamanımızda işler böyle değildi Steven. Biz daha akıllı öğrencilerdik. Şimdiki gençler sadece heveslerinin peşinden koşuyor dostum. Ama şunu kabul etmeliyim ki biz bu öğrencilerden daha muziptik. Okulun altını üstüne getirirdik.''

Kendime hakim olamadım ve kahkahayı patlattım. Hogwarts'da yaptıklarım aklıma gelmişti. Hey gidi günler demekten kendimi alamadım...

''Bizim zamanımızda işler böyle değildi Steven. Biz daha akıllı öğrencilerdik. Şimdiki gençler sadece heveslerinin peşinden koşuyor dostum. Ama şunu kabul etmeliyim ki biz bu öğrencilerden daha muziptik. Okulun altını üstüne getirirdik.''

Birlikte güldük. Kısa süre arkadaşıma baktım. Onun sarı saçları gözüme takılınca aklıma aniden gelen anıyla, yüzümde sırıtmayla beraber:

“Üçüncü yılımızda yaptığımızı hatırlıyor musun? Hani Şamarcı Söğüt ile olan savaşı.”

O gün bir iddiaya girmiştim. Ne zaman yapsam –ki çok fazla iddiaya tutuşmazdım ama tutuştuklarımda kesin hastanelik olduğumdan bu konuda ünüm bile vardı- tehlikeli şeyler olurdu. O iddia da ise Şamarcı Söğütten bir dal koparacaktım. Chris ile gecenin bir yarısı orada buluşmuştuk.
Fakat o kadar karmaşanın arasında yaralandığımız için kaçmak zorunda kalmıştık. Tabi dal parçası Chris’in saçlarının arasından çıkana dek…

Hogsmeade‘ de epey zengindik o yıl.

Dostum konuşmaya başladı.

“Üçüncü yılımızda yaptığımızı hatırlıyor musun? Hani Şamarcı Söğüt ile olan savaşı.”

Steven. O gün şamarcı söğütten bir dal koparacağına dair bahse girmişti. Gece yarısı dostumla buluştuk. Ancak ikimizde yaralandık. Aman allahım o günü unutmak istiyorum.

Hemen lafa atıldım.

''Peki 4. sınıfta aşk iksiri yapan kızın iksir kazanına ejderha testisi attığımız günü hatırlıyor musun?''

O gün aklıma geldikçe gülmekten ölüyorum. Kızın iksiri yaptığı çocuk iksiri içtikten sonra 3 hafta boyunca kendine gelememişti. Yanlış hatırlamıyorsam bir ejderha yavrusuna aşık olumştu.

''Peki 4. sınıfta aşk iksiri yapan kızın iksir kazanına ejderha testisi attığımız günü hatırlıyor musun?''

Bu sözleri duyunca bir kahkaha savurdum. Nasıl unutmuştum bu anıyı! Komedi bir durumdu. Zavallı çocuk hastane kanadında geçirmişti o kadar zamanı. Ama benim gözümde suçlu kızlardı. Neden aşk iksiri yapıyorlardı ki sürekli? Chris ile bana da yapıyorlardı. Artık bir şey yer içerken şüpheli davranır olmuştuk belli bir süre sonra.

“Kızlar hak etmişti onu. Tabi çocuğa yazık olmuştu ya neyse.” Derin bir nefes aldım koltuğa gömüldüm biraz daha. “Bize de sürekli yapıyorlardı hatırlıyor musun? … Neyse. Quidditch takımını hatırlıyor musun? Karşı takımdan biri beynimi dağıtıyordu! Bir hafta hastane kanadında kalmıştım. Vurucu olmak amma zor işti o zamanlar.”

Evet önceden ben takımda vurucuydum. Bludger konusunda uzman sayıyorlardı beni. Takım kaptanı olmam da cabası. Tabi sağ kolum her zaman Chris idi.
Mavi gözlerimi ona çevirdim ve cevabını bekledim.

Dostumsözü aldı.

“Kızlar hak etmişti onu. Tabi çocuğa yazık olmuştu ya neyse.”
Dostum koltuğa gömüldü. O da ben de aşk iksirlerinden nefret ederdik

Söz tekrar Steven'daydı
“Bize de sürekli yapıyorlardı hatırlıyor musun? … Neyse. Quidditch takımını hatırlıyor musun? Karşı takımdan biri beynimi dağıtıyordu! Bir hafta hastane kanadında kalmıştım. Vurucu olmak amma zor işti o zamanlar.”

Quidditch... Hiçbir zaman bu sporda Steven kadar iyi olamamışımdır. Ben her zaman kaleciydim. Başka bir mevkiide oynamazdım.Steven ise vurucuydu. Ben yıllarca güreştim ama quidditch gürerşten kat kat sert bir spordu.

Konuşmaya başladım:

''Peki ya müdürün odasına gizlice girdiğimiz güne ne demeli?''

Evet. Bu yaptığımız en büyük çılgınlıklardan biriydi. Müdürün odasına girip karıştırmak. Aman tanrım düşündükçe kafayı yiyorum!

''Peki ya müdürün odasına gizlice girdiğimiz güne ne demeli?''

Bu cümleyle birlikte kahkahayı bastım.

"Nasıl unuturum? Şifreyi de müdür yardımcısından duymuştuk. Pek süper bir gündü. Neredeyse yakalanıyorduk! Ama sana bir şey söyleyeyim kesinlikle müdür bunun farkındaydı! Yine de bize bir şey söylememesi ilginçti."

Bakışlarım arkadaşıma döndü.

"O'nu hatırlıyorsun değil mi Chris?"

O diye bahsettiğim kişi Chris'in sevdiği kızdı. Hatta ona epey aşıktı da.
Tabi bende o sırada hastanede yattığımdan olayın nasıl sonuçlandığını bilmiyordum.

"Nasıl bitmişti o iş? Bana hiç anlatmamıştın?"

Steven konuşmaya başladı

"Nasıl unuturum? Şifreyi de müdür yardımcısından duymuştuk. Pek süper bir gündü. Neredeyse yakalanıyorduk! Ama sana bir şey söyleyeyim kesinlikle müdür bunun farkındaydı! Yine de bize bir şey söylememesi ilginçti."

Sonra bana döndü:

"O'nu hatırlıyorsun değil mi Chris Nasıl bitmişti o iş? Bana hiç anlatmamıştın?"

O'nu hatırlamak mı. Unutmak mümkün mü? Aradan seneler geçse de onu hatırlıyorum. Uzun sarı saçlarını, koyu yeşil gözlerini unutmadım. Ve o günü. Yağmurlu bir havada göl kenarındaki o günü. Bunu en yakın dostumdan saklamamalıyım. Bunu mutlaka ona anlatmalıyım.

''Bir gün yağmurlu bir havada göl kenarına inmiştim. Onu yere oturmuş ağlarken gördüm. Ne oluğunu sormak için yanına gittim. Beni görünce boynuma sarıdı ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Annesinin ve babasının öldüğünü söyledi. Annesi ve babası birer muggledı. Ve evleri yanınca ikisi de ölmüş. Amcasının yanına gideceğini ancak amcasının büyü ile uğraşmasını istemediğini söyledi. Bu onu son görüşüm oldu. 1 hafta sonra da Hogwarts'dan sessiz sedasız ayrıldığını öğrendim. Bir daha onu hiç görmedim.''

Bunları anlatırken gözlerim dolmuştu. Ancak bunu belli etmemek için gülmeye çalıştım. Yüzümde garip, zoraki bir gülümseme vardı. Ağlayarak dostumu da üzmek istemiyordum.

'Bir gün yağmurlu bir havada göl kenarına inmiştim. Onu yere oturmuş ağlarken gördüm. Ne oluğunu sormak için yanına gittim. Beni görünce boynuma sarıdı ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Annesinin ve babasının öldüğünü söyledi. Annesi ve babası birer muggledı. Ve evleri yanınca ikisi de ölmüş. Amcasının yanına gideceğini ancak amcasının büyü ile uğraşmasını istemediğini söyledi. Bu onu son görüşüm oldu. 1 hafta sonra da Hogwarts'dan sessiz sedasız ayrıldığını öğrendim. Bir daha onu hiç görmedim.''

Ona baktım ve hala ne kadar üzgün olduğunu gördüm. Zavallı arkadaşım!
Onu neşelendirmek için başka bir anı düşündüm. Tam bu sırada bir öğrenci bana bir kağıt getirdi. Okuyunca artık dersime katılanların sayısının üçe çıktığını öğrendim. Dostuma bakıp gülümsedim ve:

"Üç kişi oldu dersim." Sanki çok heyecanlıymış gibi devam ettim. "Bakarsın yakında beş olur!" Yüzümde neşeli bir gülümseme ile "On olacağı günü hayal edebiliyorum."

Dedim ve ufak bir kahkaha attım.