Üzüldüğüm tek şey zamanım varken yapamadıklarımdı. Küçük bir zaman dilimi değildi on dört sene. Her zaman, biraz daha zamanımın olduğunu düşünmüş, sürekli erteleme çabası içine girmiştim. Yanılmışım, hiçbir zaman bir dakika sonrası yoktur. Sevginin gücüne inanmıştım, koruyacağını bildiğimi sanmıştım hep. Yanılmışım. Beni tek koruyacak şey bendim ve benim tedbirlerimdi. Botlarımın altında ezilen toprağın kokusuyla kendimi biraz daha buraya ait hissederek ağaçların arkasında yarı gizlenerek yürüyor yiyebilecek bir ceylan arıyordum. Şu sıralar avlanmak zorlaşmıştı. Yemek yemek için harcayacak çok param da yoktu açıkcası. Son seyahatim üzerine cüzdanımı boşaltmıştım. Cebimde duran fotoğraf sanki taşlaşıyor, taşıması güç bir ağırlık haline geliyordu. İki derin nefes aldıktan sonra baykuşla gönderilen fotoğrafı cebimden çıkararak oynaşan siluetlere baktım. İkisinin kalbinin üzerinde çarpı işareti vardı. Biri annemdi ve ölmüştü, malum patlama. Diğeri annemin kardeşiydi onu da hayal meyal hatırlıyordum o da ölmüştü. Geriye kalan ortadaki adamıysa tanımıyordum. Kimdir neyin nesidir bilmiyordum taa ki geçen yolculuğumu yapmadan önce. Bu fotoğraf bana her yıl rutin olarak gönderilen fotoğraf dizinlerinin parçasıydı fakat ilk defa ailemle ilgili bir fotoğraf almıştım ve ilk defa mesaj bu kadar açıktı. O gecenin izlerini taşıdığını biliyordum bu fotoğrafın. Bütün ailemi yok eden,o gecenin izlerini. Bu yıl da ocağın ilk haftasında gelen bu fotoğrafın içindeki bu insanla bir bağım olacağını hatta bana bunları onun gönderdiğini düşünmüştüm. %50 oranla yanılmadım. Yıllardır gitmediğim evimize gidebilmek için bir sebep doğmuştu hayatıma. Kendimi yeniden tozlu geçmişe adayabileceğim bir şeydi bu fotoğraf. Fakat uzun bir süre kendimde bu cesareti bulamadım. Her şey birer şakadan ibaretti ve bende kurbandım, olan buydu. Her neyse evet bu şakaya son verebilmek için kendimi yollara attım ve bir kez daha bana yaşattıklarını yok sayarak eski evimize gittim. Yıllar sonra, o eve girmek garipti. Yani en son oraya 14 yaşımdayken girmiştim ve şimdi işler biraz garipleşiyordu. Evimiz çok büyüktü. Öyle ki üç kişi için fazlasıyla devasa kaçıyor kullanılmayan veya keyfi ihtiyaçlara hizmet eden bir çok odamız vardı hatırladığım kadarıyla. Fakat çok iyi hatırladığım üç adet oda vardı. Birisi babamın özel odası birisi annemin özel odası ve birisi de bana yapılan özel oda. Ne yazık ki bunlara girişim yasaktı. Özel bir büyüyle ben reşit olana kadar giremezdim bu odalara. Babam öldükten sonra oda kendi kendini mühürledi ve hiçbir sihir açamadı onun odasını. Sadece onun bildiği bir karşı sihirle açılan özel bir mühürdü bu. Babam da öldüğüne göre açılması imkansız olan odaydı ve içinde ailemle ilgili her şeyin bulunduğuna kalıbımı basarım ama benim için bir muammaydı işte. Annemin odasıysa onun kanından gelen tek bir kişiyle yani benim sayemde açılıyordu fakat ben hiç açmak için çabalamadım o kapıyı yada adımımı atmadım o eve. Benim odamsa ortalıklarda yoktu patlamayla birlikte yok oldu. Hala kayıp. Geçmişimin parçalarını birleştirmekte ve aileme bunu yapan piçi bulmakta işte bu yüzden zorlanıyorum. Eve girdiğimde bir şeylerin farklı olmasını bekliyordum lakin her şey bıraktığım gibiydi, bıraktığımız gibi. Bazı şeyleri ne kadar zaman geçse de kabul etmekte zorlanıyordum. Onların öldüğünü sindirmekse beceremediğim şeyler arasında bir numarayı çekiyordu işte. Koridorlarda yürürken gözüme hücum eden aptal yaşlardan kurtulmak için çok çaba sarf etsem de etrafımda kimsenin olmayışı ve geçmişin verdiği acıyla galiba bir saat boyunca küçük bir kız çocuğu gibi orada öylece ağladım. Yerimden kalktığımda daha güçsüzdüm ve yenilmişliğin verdiği acıyı daha çok hissediyordum. Annemin özel odasına geldiğimde kapıya dokunmamla içimin dışına çıkması bir oldu ve saçma bir girişle içerideydim. Bunun verdiği kısa çaplı şoku atlattıktan sonra içeriyi inceledim ve bazı ipuçları bulmaya çalıştım. Odaya dikkat edemiyordum çünkü kafamda çok farklı şeyler vardı. Bir an durup etrafıma bakındım. Duvarlarda benim portrelerim asılıydı mutlu olduğumuz günlerden kalma birer anıydı hepsi.Düşüncelerimi fotoğraftaki adam üzerinde yoğunlaştırmaya çalıştım ve bir kaç dakika sonra kütüphaneden bir kitap fırladı ve masanın üzerine açıldı. Bir günlğe benziyordu. Annemin el yazısıyla birisi hakkında yazılmış bir günlüktü bu. Günlüğü baştan sona hızlıca okuduktan sonra yaşayan iki aile bireyime ulaşmanın verdiği hazla günlüğü kapayıp daha fazla kendime geçmişin acısını çektirmeyerek evden son hızla çıktım. Gideceğim ilk adres Hogwarts'dı.

İşte bu hikaye beni şimdiye getiriyordu. Burada olmamı fotoğraftaki adamın öz dayım olduğunu ve onun küçük kızının burada yaşadığını öğrenmiştim. Onu bulmak için çok çaba sarf etmeme gerek kalmamıştı ama onunla nasıl iletişime geçmem gerektiği hakkında en ufak bir bilgim dahi yoktu. Toprağın taze kokusuyla birlikte ilerlerken gözüme çarpan hareketlilikle sırtımı iyice dikleştirdim ve saldırı pozisyonunda etrafı kolaçan etmeye başladım. Koku alma duyum beni şimdiye kadar hiç yanıltmamıştı şimdi de yanıltmayacağını biliyordum. beş yada altı ağaç geçtikten sonra kütüğün üstünde oturan kızla burun buruna geldim. Sarı saçları vardı omuzlarına dökülen. Beni fark etmediği belliydi. Küçük bir kızın bana oluşturabileceği tehditleri göz önüne alarak, sesimdeki değişmeyen ve kokuları hiç silinmeyen İtalyan aksanıyla "Bu saatte burada olmak için iyi bir nedenin olmalı." dedikten sonra kızın tam karşısındaki kütüğünü önüne rahat bir şekilde oturup tüm duyularımı etrafa diktim.

Rüzgarın kulağına sertçe vuruşu ve uğultusu genç kızı rahatsız ediyordu. Burada olmak tehlikeli ve yasaktı. Yürüyüşe çıkmanın iyi olacağını düşünüp bahçeye çıkmış olan genç kız, maceraperest kişiliğini bastıramayan korkuyu çok geçmeden alt etti. Yeni yağmur yağınca yayılan toprak kokusu yasak ormanı sarmıştı. Burası her zamankinden daha farklı bir durumdaydı, huzurluydu. Kuşların cıvıltıları eşliğinde ilerliyordu genç kız. Bir kaç tur atmanın kimseye zararı olmayacağını biliyordu. Bu saatte herkes kendi işleriyle uğraşırdı. Şu sıralar Bast ve Fran ilişkisinin ilerleyişini her gördüğünde deliye dönüyordu bu nedenle yasak ormanı daha huzurlu bulmuştu. 'Aslında yanımda bir kaç arkadaşım olsaydı fena olmazdı,' diye düşünmeye başladı. Hogwarts açılacağı için herkes çok meşguldü. Özellikle de birinci sınıf ebeveynlerini gördükçe, gen. kız ne yapacağını bilemiyordu. Onların babası vardı, mutluydular. Gerçi şu sıralar genç kız için babası tam bir kabus başlangıcıydı. Ondan nefret etmeye başlaması bir yana adını bile duymak istemiyordu. Rüzgarın etkisiyle dalgalanan saçları yüzünü kapatıyordu ve bu onun için eksi bir şeydi. Aynı zamanda önündeki dalı görmeyecek kadar da dalgındı. Yere kapaklanan genç kız, dizini yere çarpmasına rağmen hiçbir acı hissetmiyordu. Bir kütüğe oturup pantolonunu şort pozisyonuna gelinceye kadar sıvadı. Daha sonra sol dizindeki kanayan saraya baktı. Bayaa derin bir yara olmasına rağmen hiçbir şey hissetmiyordu, bu çok saçmaydı. Dizindeki yaraya dalmış olan genç kız yanına gelen bayanı farketmemişti bile. "Bu saatte burada olmak için iyi bir nedenin olmalı." Bu ses genç kızın dikkatini tamamıyla bayanın üzerinde topladı. Bayanın düzgün vücudu değildi ilgisini çeken, ondaki garip tavırlardı. Bayan kütüğe yönelirken genç kız çok bilmiş bir tavırla cevap verdi. "Bu sizi ilgilendirir mi? Hmm. Bir düşünelim bakalım," kafasını tekrar yarasına döndürdü ve eliyle yaranın olduğu alana baskı yaptı. Daha sonra kafasını kaldırıp aynı şekilde karşılık verdi. "Bence ilgilendirmez."

Rp Out.:

Kadın günlerce hatta yıllarca uğraştığı şeylerin bir parçasını bulmuştu. Tam karşısında duruyordu ve yarasında akan kanı durdurmaya çalışıyordu. Sorusuna gayet soğuk kanlı ve ukala bir şekilde cevap vermeyi seçmişti kız. "Bu sizi ilgilendirir mi? Hmm. Bir düşünelim bakalım," kısa bir duraksamanın ardından "Bence ilgilendirmez," dedi ve yarasının üzerine geri döndü. Sophie gözlerini devirdi ve ceketinin iç cebinden asasını çıkardı kızın yarasına tutarak "Corpus Medicor!" dedi ve dizindeki yara düzeldi. Kız kafasını kaldırıp Sophie'ye baktığında Sophie "Sanırım daha hızlı ve etkili bir çözüm oldu bu. Aklında bulunsun. Şimdi gecenin bir saatinde burada gerçekten ne aradığını bana söylemelisin. Bildiğim kadarıyla buraya girişiniz yasak. Hele ki bu saatte burada bulunmaman gerekirdi," dedi ve ayağa kalktı. Asasını geri cebine yerleştirdi ve kollarını önünde bağladı. Etrafta ki kurt kokusu yoğundu ve iyi bir koku alma duyusuyla burada iki adet kurt olduğu ayırt edilebilirdi. Birden Sophie ne olduğunu anladı ve kaşlarını sinirle çatıp kısa bir yutkunmanın ardından kızın dibine yürüdü ve onunla aynı hizaya gelebilmek için eğildi. Burnunu ona yaklaştırarak kokusunu içine çekti ve gözlerinin şaşkınlıkla açılmasına engel olamadı. Sinirle araladığı ağzından çıkan kelimeleri hiç düşünmemişti. "Hangi o.. çocuğu bunu sana yaptı?!" Bu onu gerçekten sinirlendirmişti. Kuzenine bunu nasıl yapmışlardı. Bu alemi bilirdi ve sevilip sayılan birisiydi ve ona bunu yapanı bulduğunda işler hiç güzel olmayacaktı. Kız Önünde şaşkın şaşkın duruyor ve bu denli yakınlığın sebebini anlamaya çalışıyordu görünüşe bakılırsa.

Genç kız karşısındaki kadına anlamsızca bakıyordu. Ceketinin iç cebindeki asayı çıkardı ve genç kızın yarasına doğru uzattı. "Corpus Medicor!" dedi ve genç kızın dizindeki yara düzeldi. Kadın ayağa kalkarak konuşmasına devam etti. "Sanırım daha hızlı ve etkili bir çözüm oldu bu. Aklında bulunsun. Şimdi gecenin bir saatinde burada gerçekten ne aradığını bana söylemelisin. Bildiğim kadarıyla buraya girişiniz yasak. Hele ki bu saatte burada bulunmaman gerekirdi." Asasını geri cebine yerleştirirken genç kız neler olduğunu anlamaya çalışıyordu. Ellerini önünde bağlamış olan kadın birden bire kaşlarını sinirle çatıp kısa bir yutkunmanın ardından genç kızın dibine kadar yürüdü ve onunla aynı hizaya gelebilmek için eğildi. Genç kız ürkerek geriye çekti kendini, bunu tam bir saçmalık olarak buluyordu. Kadın burnunu genç kıza yaklaştırarak kokusunu içine çekti ve gözleri şaşkınlıkla ve sinirle açıldı. "Hangi o.. çocuğu bunu sana yaptı?!" Melanié refleks olarak ayağa kalktı ve gözlerini iyice kıstı. "Lanet olsun, bu seni ilgilendirir mi? Burada olmam, Hogwarts'tan kaçmam ya da bana ne yaptıkları?" Genç kız birden duraksadı ve sesini alçaltarak konuşmaya devam etti. "Bana ne yaptıklar ki?" Sesi o kadar çaresizdi ki bunu ormandaki yankıdan duyuyordu. Kafası çok karışmıştı ve hemen Hogwarts'a gitmek istiyordu. Ne olduğunu duymak istemiyordu. Bir an başının döndüğünü hissedip aynı kütüğe tekrar oturdu ve başını ellerinin arasına aldı. Olur olmadık bir zamanda tanımadığı birinden azar yermişçesine bir şeyler öğreniyordu. Bu çok ama çok saçmaydı.

Derin derin aldığı nefeslerin onu boğmasını engellemek için kendine hakim olmaya çalışıyordu. Bu ne demekti şimdi? Yaşadığı şokun duruşunu bozmamasını istercesine daha da dik ve güçlü bi görünüm verse de şuan dokunsalar yıkılacak bir durumdaydı. Kız korkudan ne yapacağını bilemez bir şekilde ayağa kalktı ve tıpkı onun gibi gayet dik başlı bir şekilde "Lanet olsun, bu seni ilgilendirir mi? Burada olmam, Hogwarts'tan kaçmam ya da bana ne yaptıkları?" Evet küçük bayan gayet yakından ilgilendiriyor diye içinden geçirdi genç kurt. Kızın duraksamasının ardından tam ağzını açmış bir şeyler söyleyecekti ki çaresiz bir ses tonuyla onu durdurdu "Bana ne yaptıklar ki?" Nasıl yani? Kafası iyice karışan Sophie kızın dalga geçmediğinden emin olmak için gözlerinin içine sorgularcasına baktı. Boğulurcasına bir homurtu çıkardıktan sonra yeniden kızın karşısına geçti ve en anlayışlı ses tonunu takınarak "Nasıl yani? Sen şuan ne olduğunu bilmiyor musun?" Kızın suratındaki ifadeden en ufak bir fikri dahi olmadığını anlamak zor olmamıştı. Göğsünün ortasına saplanan ağrıyı kovmak istercesine elini göğsüne yapıştırdı. "Sen normal bir cadı değilsin. Bunu söylememnin kolay bir yolu yok. Daha yeni olmalısın ki dolunay daha gelmedi. Bu, tanrım. Sen bir kurt adamsın bunu fark edememiş olamazsın. Eğer bunu üst düzey profesörlerine haber vermezsen Hogwarts'ta dolunay zamanı katliam yaparsın." Kendini ağacın kabuklu ve sert yüzeyine atarken yaptığı iğrenç konuşmanın artçı etkilerinden korumaya çalışıyordu. Kızın hayatını bir kaç dakika içinde gerçeklerle tanıştırıp mahfetmişti.

Bir süre sessiz kalan yasak orman, genç kızın henüz tanıştığı kadının sesiyle yankılandı. "Nasıl yani? Sen şuan ne olduğunu bilmiyor musun?" Genç kız gerçekten hiçbir şey anlamadığını belirten bir yüz ifadesi takındı kadına karşı. Kadın elini göğsünün tam ortasına koyup yüz ifadesini tamamen değiştirdi. "Sen normal bir cadı değilsin. Bunu söylemenin kolay bir yolu yok. Daha yeni olmalısın ki dolunay daha gelmedi. Bu, tanrım. Sen bir kurt adamsın bunu fark edememiş olamazsın. Eğer bunu üst düzey profesörlerine haber vermezsen Hogwarts'ta dolunay zamanı katliam yaparsın." Kendini ağacın kabuklu ve sert yüzeyine atmakta olan kadına bakan genç kız duyduklarına inanamıyordu. Gözlerini bir daha açmak istemiyordu, sıkı sıkı kapattı. Bunlar doğru olabilir miydi? Doğruysa bu kadın bunları nereden biliyordu? Hayatı hep zor olmak zorunda mıydı? Bir an kendine ve kadına inanmadı genç kız. Ayağa fırladı ve konuşmanın verdiği sinirle kadının omzuna bir yumruk indirdi. Hiçbir işe yaramamıştı tabii ki, fakat rahatladığını hissediyordu. "Sana inanmıyorum! Seni daha yeni tanıyorum, hatta tanımıyorum! Lanet olsun, bunlar çok saçma!" Sinirini bastıramayan genç kız, sinirden ağlamaya başlamıştı. Yere kendini attı ve bacaklarını göğsüne dayadı. "Sana inanmıyorum!" dedikten sonra seri hareketlerle yerinden doğruldu ve Hogwarts'a doğru yöneldi. Sert bir el onu tutana kadar tabii..

"Şuan bir şeyleri anlamakta zorlanabilirsin Melanié, fakat madem şuan buradayız ve böyle bir durumun içindeyiz sana anlatmam şuan en doğru olan. Adım Sophie Anastasia Hunter ve senin babanın kız kardeşinin kızıyım." Genç kız duydukları karşısında tekrar bir şok geçiriyordu. Babası bir kurtadam mıydı yani? Hiçbir şey anlamamıştı. Genç kadının suratına anlamsız bakıyordu. Aniden, profesörü, kuzeni olmuştu; kendisini de kurtkadın olarak bulmuştu. Ağlamamak için kendisini zor tutuyordu ve boğazında bir düğüm hissediyordu. "Bana biraz izin verir misin? Bu duyduklarım çok saçma ve şu an ölmek istiyorum, lütfen bana biraz izin ver." Kafasını geriye doğru yasladı ve nefesini kontrol etmeye başladı. Duyduğu her şeyden uzaklaşmak istiyordu bu duygudan nefret etmişti. Gözlerini kıstı ve Hogwarts'a yönelmek üzere ayaklandı. Derin bir nefesten sonra ilerlemeye başladı. Bugünün unutulması gerekiyordu. Kütüphanede de araştırma yapması uygun olabilirdi. Arkasına döndü ve ızgın bir tavır takınarak konuşmasına devam etti. "Kimsenin haberi olmayacak, kurtluktan veya kuzen oluşumuzdan. Senden öğreneceğim bir sürü şey olabilir fakat gizli bir şekilde. Zorunlu olmasam dersine bile girmem ama her neyse." Mutluluk, genç kıza daha da uzaktı bugün. Genç kız, bugünden nefret etmeye başlamıştı bile.

Soğuk hava eski anıları beraberinde getirerek yüzüne çarpıyor ve kendine gelmesini sağlıyordu. Aldığı sorumlulukların etkisi altında ezilirken karşısında duran bu kızın ne denli bir şeyin içinde olduğunu çözmeyi çalışıyordu. Dudakları aralandığında bu düşüncelerden sıyrılıp kıza gözlerini dikti. "Bana biraz izin verir misin? Bu duyduklarım çok saçma ve şu an ölmek istiyorum, lütfen bana biraz izin ver." Sophie küçümsercesine bir bakış attı ona. Güçsüzlüğü sergileyemezdi. Ona bu yükü yüklemeyi seçmemişti fakat bunu görevi olarak hissediyordu. Genç cadı bacaklarının üzerinde doğruldu ve Sophie'ye baktı. "Kimsenin haberi olmayacak, kurtluktan veya kuzen oluşumuzdan. Senden öğreneceğim bir sürü şey olabilir fakat gizli bir şekilde. Zorunlu olmasam dersine bile girmem ama her neyse." Sophie bunların üzerine küçük bir kahkaha patlattı ve o da ayağa kalktı şimdi karşılıklı duruyorlardı. Kızın bu denli endişeli olmasını anlamaya çalışsa da bu durumların üzerinden o kadar çok vakit geçmişti ki taşlaşmış kalbi bunu anlayamıyordu. Fakat yeni yeni şekillenen bu değer duygusuna dayanarak o da konuşmaya başladı. "Bunlardan kimsenin haberi zaten olmamalı. Benliğimiz, bizi ilgilendiren bir şey. Bana karşı yaklaşımın senin bileceğin iş fakat burada sana göz kulak olmam gerekli. Bunu sen her ne kadar istesen de istemesen de. Ailemden geriye kalan iki kişiden birisin. Baban ortalıkta olmadığına göre, tek akrabama sana değer vermek zorundayım." dedi. Son cümleleri söylerken klasik Sophie olmuştu. Sert ve duygusuz. Ailesinden bahsederken takındığı o bilindik ses tonu. "Dolunaylarda benimle birlikte çıkabilirsin. Yada daha iyi bir yol göstericin varsa yine senin bileceğin iş. Sürülerden uzak dur sadece. Her neyse dediğim gibi ben buradayım. Sormak istediklerin varsa bana ulaşabilirsin." dedi. Kız Hogwarts'ın güvenli duvarlarının arasına dönmek için hareketlendi ve geceye tezat oluşturan teni ve saçlarıyla hızla yürümeye devam etti. Sophie arkasından bakarken ilk defa birisi için endişelenmenin verdiği o korkutucu hissi yaşadı. Ormanın onun için oluşturduğu ortama dönmek için hareketlendi o da. Fakat bu günden sonra her şey bambaşka olacaktı.

Rp Sonu.