Astronomi Kulesi'nin tepesine giden merdivende son adımımı attığımda derin bir nefes aldım. Açıkçası bu mekana bayılıyordum. İnsanı kendisinden geçiren bir havası vardı. Büyük pencerelerin ardında parlayan yıldızlar insanı uzun bir yolculuğa çıkarır gibiydi. Ben de buraya bu yüzden gelmiştim. Sıkıntılarımı bir an olsun hafifletmek için. Dışarıdan çok rahat görünebilirdim aslında. Hatta Phomel dışında etrafımdaki herkes tarafından öyle görülüyordum. Anastacia neşelidir, sevimlidir, deli doludur. Anastacia günü sever, ışığı sever, aydınlığı sever. Anastacia iyidir, güzeldir ve pozitif olan her şeydir.
Şimdi bunları yalanlamıyorum, fakat öyle olmadığım zamanlar da oluyor. İşte bu zaman da o zamanlardan biri. Etrafım ne kadar kalabalık olursa olsun kendimi yalnız hissettiğim zamanlardan biri. Bu yüzden gecenin 3'ünde bütün arkadaşlarım uyurken ben buradayım. Astronomi Kulesinde sadece biraz yalnız kalmak için uğraşıyorum.
Düşüncelerimden biraz da olsa sıyrıldıktan sonra teleskoplardan temizlenmiş, güzel bir köşe bulmak için arayışa girdim. İstediğim yeri bulduğumda daha 10 saniye geçmemişti. Zaten gecenin bu saatinde bütün kule kuytu köşelerle doluydu.
Köşeye, yıldızları görebileceğim şekilde oturdum ve bir süre rahat bir pozisyon almaya çalıştım. Tam her şeyden arınmış sadece yıldızlara bakıyordum ki boş alanın diğer ucundan bir çift ayak sesi yankılandı kulede. Hızla ayağa kalktım ve bakışlarımı gölgelerin arasında gezdirdim.
"Kim var orada?"

Renk Kodu:

Adımlar daha da yakınıma gelirken elimi şortumun cebine götürdüm ve içimden bir küfür savurdum. Asamı yanıma almayı unutmuştum. Gerçi bana her geçen an daha da yaklaşan insan bir profesör de olabilirdi, ki bence bu büyülü bir yaratık olmasından daha kötüydü.
Yutkundum ve genç büyücü ortaya çıkarken nefes alışverişlerimi kontrol altına alamamaya başladım. Beynim Momis'in yüz hatlarını algıladığında içime bir rahatlık dalgası yayıldı. O anda ona koşup kollarına atlamayı geçirmiştim içimden. Daha 5 dakika önce korkudan kalbim yerinden çıkacak gibiydi. Şimdi daha yeni yeni atışları düzene giriyordu.
O sırada Momis parmaklarını saçlarının arasından geçirdi ama yine de hala yataktan yeni kalkmış formlarını koruyorlardı. Bana doğru gelmeye devam etti ve soruma, "Ananas tatlım, ne işin var bu saatte burada?" sorusuyla cevap verdi. Korkumu üstümden atmanın verdiği rahatlıkla gülümsedim. Garipti ama bana Ananas demesi hoşuma gidiyordu. Abi-kardeş gibi olmamız da öyle.
"Senin ne işin varsa o işim var Momis." dedim kasılan omuzlarımı rahatlatarak. Gecenin bu saatinde burada karşılaşmamız gereğinden fazla büyük bir tesadüftü.

Artık tam karşısında duruyordum, uykulu gözlerine baktım. Bu hali de hoştu, her hali gibi. "Senin ne işin varsa o işim var Momis.'' Doğru ya, uyku tutmuş olsa burada ne işi olacaktı ki? Onu geçip ileriye doğru yürüdüm, betonlardan birinin üzerine oturdum. ''Anlıyorum, uykusuz bir gece he.'' Yanında bir arkadaşla bu geceyi paylaşmak hoşuma gitmişti. Genelde yalnız takılmayı istediğim her zamanda karşıma biri çıkardı zaten. Tabi bazen hiç hoşlanmadığım insanlarda olabiliyordu bunlar. Nasıl kaçacağımı şaşırıyordum o zamanlar, bahane bulmak zor oluyordu normalde çok kolay yalan söyleyebilmeme rağmen. Kızı süzdüm kısacık bir şort giymişti, üşümüyor muydu? O an üzerimde ne olduğunu bile bilmediğimi farkettim. Her geceki gibi kimseyle karşılaşmam diye oldukça kötüydüm. Altımda beyaz kırmızı kareli kaprim ve üzerimde kırmızı gömleğim vardı. Yaz mısın, kış mı diye sorasım geldi kendime. Uzun kollu gömlek ve kapri oldukça zıttı tabi. Saçlarım zaten felaketinde ötesindeydi, birbirlerine karışmıştılar. Yeni duş alıp yatmıştım, ve inatçı saçlarım bir türlü şekil almamıştı.

Sözlerimden sonra Momis'i süzerken üzerindekileri fark ettim. Bir kapri ve uzun kollu gömlek giymişti. Gecenin bu saatinde üzerini değiştirmenin manasını da anlayamıyordum açıkçası. Yine de şimdi yanımdan geçip betona oturan insanın hala şirin göründüğünü inkar edemeyecektim. İçimden Ravenclaw'lı kıza ufak bir lanet savurdum neden olduğunu bilmeden. Momis'e istediği zamanlarda kız ayarlardım ve Larissa sonuncusuydu. Aslında tam olarak ayarlamamıştım. Momis'i kızın varlığından haberdar etmiştim, o kadardı. Ama belli ki gereğinden fazla sevmişti. Bütün o playboy kişiliğine rağmen şimdi Larissa ile çıkıyordu. Öğrendiğimde ilk önce şaşırmış, sonra sevinmiş, en son da biraz burkulmuştum.
"Anlıyorum, uykusuz bir gece he." dedi vücudu yerle buluştuktan sonra. Bakışlarımı yıldızlarda gezindirdim ve bir anlığına üzerimdeki bakışlarını fark edip Momis'e doğru yöneldikten sonra yanına oturdum. Vücut ısısı üşümüş bacaklarıma iyi geliyordu. Ona biraz daha sokuldum ve başımı yukarı doğru kaldırıp gece mavisi gökyüzüne baktım. Bu gece de yıldızlar bizi selamlar gibi sıralanmıştı.
"Evet, uykusuz bir gece. Her zamanki gibi, " dedim ve yerimde huzursuzca kıpırdandım. İçimde bir şeyler delice o soruyu sormak istiyordu. "Hem gecenin bu saatinde konuşacak hiçbir şey de yok Ann. Söyle gitsin" diye düşündüm kendi kendime.
"Ee, anlat bakalım. Larissa'yla nasıl gidiyor?" dedim huzursuzlanarak.

Az sonra yanıma gelip oturmuştu oda, bacaklırının soğukluğunu hissettim bacaklarımda. Tahmin ettiğim gibi üşümüştü. Yanıma daha da sokuldu, geriye çekilmedim. Üşümüş olmasından dolayı mı yoksa başka bir sebeple mi bilmiyordum. "Evet, uykusuz bir gece. Her zamanki gibi, hem gecenin bu saatinde konuşacak hiçbir şey de yok Ann.'' Durmuştu, onu ne tereddüt ettiriyordu böyle? Söyleyeceği şey meraklanmama sebep olmuştu açıkcası. "Ee, anlat bakalım. Larissa'yla nasıl gidiyor?" Sorudan sonra rahat bir oh çekmiştim. Neden gerilmiştim ki? Larissa gelmişti birden aklıma, ne zamandır görmüyordum onuda. Yani görsemde pek beraber vakit geçiremiyorduk. Genelde aynı binada olduğum kızlarla vakit geçiriyordum. Çünkü onları daha fazla görüyordum. Onunda kendi arkadaşları vardı, o kadar bunalım bir ilişkimiz yoktu kısacası. ''Nasıl olsun Ananas, fena değil işte. Tek kız durumları falan, ne bileyim.'' Duraksadım, Larissa'yı sevdiğim, hemde çok sevdiğim bir gerçekti. Ama kısa bir süre olmuştu henüz, ve sanırım alışmam zaman alacaktı. ''Pek sık göremiyorum şu sıralar, dersler falan.'' Neden şimdi Larissa'dan konuşuyorduk ki? ''Üşüdün sanırım,gitmek ister misin? Yada istersen gömleğimi verebilirim bacaklarını örtmen için. Ama beni çıplak görmek ister misin orasını bilemem tabi.'' Gülümsedim. Ona tabiki gömleğimi çıkarıp verebilirdim, bu benim için sorun olmazdı. Ama içimde başka bir şey olmadığı için önemli olan onun isteğiydi. Üşümediğimi göstermek istercesine gömleğimin iki düğmesini daha açtım.

Cümlelerimi bitirdikten sonra kendime bir lanet savurdum. Konuşarak düşünmüştüm. Yine. Gerçi Momis'in bunu takar gibi bir hali yoktu. Daha çok düşüncelere boğulmuş gibi gözüküyordu. Ne düşündüğünü merak etmeden edemedim. Omuzları rahatlar ve derin bir iç çekerken ben Momis'e bakıyordum. Ya da direk onu inceliyordum diyelim. Sorumun ardından mavi gözleri gökyüzüne dikilmişti benimkilerin az önce olduğu gibi. Ay ışığında altın rengi görünen saçları her tarafa yönelmişti.
Kendi kendime silkindim ve düşündüğüm şeylere kızardım. Ne zamandan beri onu bu kadar inceler hale gelmiştim? Her neyse, şu anda umrumda değildi. Momis gözlerini gökyüzünden ayırmadan ''Nasıl olsun Ananas, fena değil işte. Tek kız durumları falan, ne bileyim.Pek sık göremiyorum şu sıralar, dersler falan. dedi. İçten içe rahatlamıştım. Neyse ki hala tek kız olayına alışamamış, diye düşünüyordum. Belki de bu, onu böyle görmenin hoşuma gitmiyor oluşundandı. Kendime kızdım. Larissa'yı ona gösteren kişi ben değil miydim sonuçta? Şimdi amacım neydi?
Momis bana dönüp iç ısıtan bir gülümseme gönderdi. ''Üşüdün sanırım,gitmek ister misin? Yada istersen gömleğimi verebilirim bacaklarını örtmen için. Ama beni çıplak görmek ister misin orasını bilemem tabi.'' dedi ben her geçen kelimede biraz daha kızarırken. Parmakları ilk iki düğmeye dolandı ve bir sonraki saniye iki yana açılmışlardı. Bakışlarım yüzünden göğsüne kaydı ve yutkundum. Açıkçası üşüyordum. Üşümemden başka hiçbir şeye odaklanmamaya çalıştım ama başaramadım. Söylediği kelimelerin dudaklarından yumuşakça dökülüşüyle vücuduma gözle görülebilir şekilde bir titreme yayılırken kesik kesik "Olabilir" diyebildim. Sesimde her zamanki alaydan eser yoktu.

Parmakları teker teker düğmelere dolanır ve onları iki yana açarken; ben, boğazım her saniye daha da kuruyarak onu izliyordum. Sonunda gömleği omuzlarından sıyırdı ve o gömleğini kucağıma bırakırken ben gözlerimle neredeyse onun çıplak silüetini içiyordum. Kendime gelmem lazımdı. Hemen, şu dakika. Sevgilisi ve benden bir yaş büyük olan bir büyücüye böyle aptal gözlerle bakamazdım. Ben Anastacia'ydım. Bakmamalıydım.
Gömleği kucağıma bırakırken eli bacaklarıma değdi ve ürperdim. Ben gömleği bacaklarıma sararkense burnuma yoğun ve sıcak bir koku geldi. Bu onun parfümü olmalıydı. Derin bir iç çektim o ''Gerçektende donmuşsun, hadi ört bakalım bacaklarını.'' derken. Sözcükler sıcacıktı, şefkat dolu. İster istemez sommurttum. Bana karşı abi gibi olmasını istemiyordum. Ya da beni diğer bir kız olarak görmesini. Ne istediğimi de bilmiyordum işte. Saçma sapan bir gitgelde kaybetmiştim kendimi. Böyle olmamalıydı.
Hüzünle "Teşekkür ederim Momis, " dedim gömleği sıkıca tutarken. Aptal gözlerim gökyüzünde kalmıyorlar, onun çıplak göğsüne kayıyorlardı. Beynimin içinde binbir düşünce haykırıyordu ne kadar muhteşem göründüğüyle ilgili. Bir anlığına hepsini bir kenara bıraktım ve üşüdüğünü düşündüm. O da bir insandı sonuçta. Az önceki bütün düşüncelerim gözlerime yaşlar doldururken ani bir hareketle kollarımı çıplak bedenine sarıp başımı boynuna bastırdım. Sıcak gözyaşlarım tenini ıslatıyordu.

Gömleğimi bacaklarına sarmıştı şimdi, bu benim içimi biraz olsun rahatlattı, üşümesini durdurur muydu bilmiyordum ama en azından yüreğime birazcık su serpilmişti. "Teşekkür ederim Momis. " Bu sözleri yürekten söylemişti adeta. Sesi titriyordu söylerken, bir gariplik vardı bugün bu kızda, ama ne? Bir şey söylemedim, aslında yanlış bir şey söylemekten korkuyordum. Birden çıplak göğsüme sarıldı, bacaklarına nazaran vücudu sıcacıktı. Göz yaşları karnımdan aşağıya doğru süzülüyordu. Bu da neyin nesiydi ki böyle? Kollarımı beline doladım ve kendime doğru iyice çektim onu. Bir elimi belinde bıraktım, bir elimle ise saçlarını okşamaya başladım. Ne olduğunu bilmeden şimdi onu teselli etmeyi deniyordum. Ne zaman bu kadar iyi biri olmuştum? Kafamı eğip dudaklarımı saçlarına bastırdım. ''Neyin var canım, anlat bana. Ağlama lütfen.'' Neyi vardı sahiden? Bir şeye canımı sıkılmıştı, biri kalbini mi kırmıştı? Her ihtimal aklıma geliyordu şimdi, delirmiş gibi düşünüyordum. Sevdiğim insanların üzgün olmasına dayanamıyordum işte, hele ağlaması yüreğimi parçalıyordu. Bu yüzden bir Gryffindor'dum ya zaten. Belinde olan elimi iyice sıktım şimdi resmen kucağımda oturur gibiydi, çok yakındık.

Ben Momis'in vücuduna sarılmış ağlarken, neredeyse beni daha fazla ağlatmak için olduğunu düşündüğüm bir hareketle bir elini belime sardı ve beni kendine çekti. Diğer elinin saçlarımı okşadığını hissedebiliyordum. Kuş tüyü kadar yumuşak dokunuşları saçlarımda gezinirken bir yenisi daha katıldı aralarına. Şimdi saçlarıma dudaklarını bastırıyordu. Bu duygularla baş edebilmek zordu. Hepsine karşı çıkabilmek... Nereden çıktığını anlamadığın saçma sapan bir hissin seni alıp götürmesi... Anastacia Bouveir'in böyle hissettiği hiç olmamıştı hiç, diye düşündüm kendi kendime. Bu büyücü kimdi de bana bunları hissettirebiliyordu?
"Neyin var canım, anlat bana. Ağlama lütfen" dedi bu sefer. Sesinden kırıklık okunabiliyordu. Ona söyleyebilir miydim? Hayır, hem neyi söyleyecektim ki? Bu içinde bulunduğum saçma sapan şeyi ona nasıl açıklayacaktım? Gözlerim son gözyaşı damlalarını dökerken koluyla belimi iyice kavradı. Şimdi ona daha önce hiç olmadığım kadar yakındım. Ve bu duygu hoşuma gitmiyor değildi.
Gözyaşlarıyla ıslanmış yanaklarımı silmeye uğraşmadan başımı yukarı kaldırdım ve bana sıcacık bakan iki masmavi göze daldım. Onlara baktıkça içim daha da acıyordu. Üstelik ona git gide daha çok yaklaştığımı fark etmiyordum bile.
Dudaklarımı dudaklarına değdirdiğimde ilk hissettiğim şey sıcaklık oldu. Kocaman bir sıcaklık patlaması... Dudaklarımı bir şeyler beklercesine yavaşça hareket ettirdim. Ama hiçbir şey gelmedi.
Aptaldım işte. Tescilli aptaldım. Böyle bir şeyi nasıl düşünebilmiştim ki? Büyük ihtimalle Isaac bütün sevdiklerine karşı böyleydi. Her ağlayan kıza karşı böyle olurdu. Bu düşüncelerle ayağa sıçradım ve yine ağlamaya başladım. Eminim ki çok çirkin gözüküyordum, dağılmış saçlarım ve ağlamaktan kızarmış gözlerimle.
"Ben... Özür dilerim, Isaac! Ne düşündüm bilmiyorum. Ö-özür dilerim... Gerçekten. Gitmeliyim." dedim neredeyse kekeleyerek ve kuleden inmek için hızla arkamı döndüm. Aynı zamanda muhteşem bir arkadaşlığa veda ediyordum.

Çok yakındık birbirimize, gözyaşları ıslatıyordu çıplak bedenimi. Sıcacık akan gözyaşları içimi ürpertiyordu ama. Onu ağlatan ben miydim yoksa? Yavaşca doğruldu ve gözlerime baktı. Tereddüt etmeden bakmayı sürdürdüm ona. Gözlerimi kaçırmadım, ama o an öyle bir şey gelmişti ki afalladım. Yavaşça bana yaklaşıp dudaklarımı öpmeye başlamıştı. Sıcaktı, çok sıcak. Karşılık veremedim, şaşıp kalmıştım adeta. Dudakları dudaklarımda yavaşça hareket ediyordu. Sonra birden geriye doğru çekildi. O sıcaklık dört bir yana dağılmıştı, ateşi kalmıştı sadece bedenlerimizde. Birden ayağı fırlamıştı, saçları dağınık, gözleri kıpkırmızıydı. Ama oldukça tatlı göründüğünü söyleyebilirdim. Emziği alınmış küçük bir kız çocuğunu anımsatıyordu şimdi bana. "Ben... Özür dilerim, Isaac! Ne düşündüm bilmiyorum. Ö-özür dilerim... Gerçekten. Gitmeliyim." Bu sözleri söyledikten sonra koşar adımlarla uzaklaşmıştı yanımdan, merdivenlerden inen ayak seslerini duyabiliyordum. Sanki kalp atışları bile kulağımdaydı şuan. Hızlı hareket etmeliydim, onu bu şekilde yanımdan yollayamazdım. Merdivenlerden ikişer üçer indim ve son basamakta onu yakaladım. Kolundan çekmemle hızlıca bana doğru dönmüştü. Biraz sert olmuştu, üzgündüm ama elimden bir şey gelmiyordu. Hızlı dönüşüyle saçları savruldu ve dönen suratında dudaklarımız birbirlerine kenetlendi. Bu defa ben öpüyordum onu, karşılık verip vermediği umrumda değildi. Bir af dilemekti belkide bu, belkide başka bir şey bilmiyordum. Kalp kırmaya asla dayanamıyordum, bu yönüm oldukça zayıftı işte, kahretsin! Bu öpüşmenin hissettirdiği şey aşk değildi elbet. Larissa'yı öperken hissettiklerimden eser bile yoktu. Ama dudaklarının tadı hoştu, öpmek bana sadece zevk veriyordu. Öpüşlerimi hızlandırdım ve bir elimi belinden aşağıya doğru yavaşca indirirken, diğer elimi saçlarının arasında hızla gezdirmeye başladım. Az sonra yüzüme iyi bir tokat ineceğini biliyordum.

Kulenin merdivenlerinden son hızla inip, bir yandan durmak bilmeyen gözyaşlarımı silerken bir süre sonra arkamdan hızla gelen adımları duyabiliyordum. Hayır, Momis'in beni yakalamasına izin veremezdim. Yaptığım şeyin yanlış olduğunu yüzüme karşı söylemesine izin veremezdim. Yaptığım saçmalıkla hüzün dolu olan yüreğim zaten yeterince şişmişti. Kendimi daha da üzmenin bir anlamı yoktu.
Momis bana yetişemesin diye, tek seferde geçtiğim basamakların sayısını ikiye çıkardım ve sonunda olan oldu. Tökezledim ve hızım olabileceği kadar düştü. Son basamaklara geldiğimde adımların neredeyse hemen arkamda olduğunu duyabiliyordum. Öteki saniye, Momis'in kolları arasındaydım.
Eli kolumu kavradı ve o hızla beni geri çekti. Saçlarım savrulmanın hızıyla uçuşurken dudaklarım Isaac'in dudaklarına çarptı. Öpüşü tatlıydı, sıcaktı. Ama dilediğim şey yoktu. Bana kendimi kandırdığımı anlatıyordu. İstediğim şeye hiçbir zaman sahip olamayacağımı anlatıyordu. Ama öpüşlerinin arasında kendini kaybetmek güzeldi. Bir elinin belimden aşağı kayışını, diğerinin saçlarıma dolanışını hissetmek güzeldi.
Bu yüzden geri çekilip kaçmadım ve bu yüzden kendimi ona biraz daha bastırdım. Yaptıklarım beni, kendimi korkutuyordu. Kalbime daha da zarar veriyordu ama geri dönemiyordum. Her an beni bırakacağını biliyordum. Her an abi moduna girip beni teselli edeceğini biliyordum. Asıl korktuğum da oydu işte.

Her an tekrar o soğukluk duygusunun geri gelmesini beklerken beynimin içinde sanki yıllar, asırlar geçiyordu. Şikayetçi değildim. Ne kadar uzun sürerse benim için o kadar iyiydi. Beni sevmediğini artık bir kenara bırakmıştım. Nasılsa her türlü üzülecektim sonunda. Bir eli kalçama yerleşirken artık onu anlayabiliyordum. Nasıl kızdan kıza atladığını ve -şimdiye kadar- hiçkimseyle çıkmadığını... Momsin sadece anı düşünüyordu. Aldığını hazzı düşünüyordu. Önündeki kim olursa olsun, kendi durumu ne olursa olsun fark etmiyordu. Aldığı zevk o anlıktı, ama o da o anı düşünüyordu zaten.
İşte şimdi bütün bu duyguları hisseden bendim. Karşımdaki Slytherin'den bir çocuk olsaydı bile umrumda olmazdı, emindim. Önemli olan aldığım zevkti ve inanın bana, o zevki şu anda tadabiliyordum.
Momsin geri çekildi ama bu sefer bir endişe duymadım. Arkasını dönüp gitmeyeceğini biliyordum çünkü. Yıllarca buna alışmıştı ve Larissa'ya duyduğu duygular daha yeniyken geçmişini bu kadar çabuk silemezdi. "İstiyor musun?" diye sordu dudaklarıma doğru. Kendinde değildi herhalde. Cevabını çoktan almış olmalıydı. Yine de parmaklarımı göğsünde daha da aşağıya indirmeden önce ona cevap verdim. Vücudum titriyordu ama sesim eskisinden çok daha güçlüydü.
"Sadece bu gece."