Çocukluğun verdiği saflık ve temizliğe sürülen kan kırmızısı leke. Hiç çıkmayacak, hiç unutulmayacak izler. Bunu taşıyan iki kalp ve iki beden. Nefes alıp vermeleri son bulana kadar gitmeyecek, gidemeyecek tanıklık. Kızıl saçlar büyük salonda dalgalanırken gözlerinin önüne gelen korku ve panik eşliğinde dudaklarından dökülen isimden kendi bile ürkmüştü. "Lora..". Eskinin hiç gitmediğini ve anılardan kaçamayacağı gerçeğini de anlamıştı bu isimle o gün Ivan. Saçtığı ölümlerin en aşağılının gözlerinin önüne yeniden ve yeniden gelmesini sağlayan. Koridorun deriniklerine doğru ilerlerken ellerinde beliren kırmızı kan izlerini yok etmek ister gibi üstüne başına sürmeye başlamıştı ellerini. Dışarıdan görenle onun iyice zıvanadan çıktığını düşünüyor olmalılardı. Gözlerini kapattığında akan kan şelalerini görmezden gelebilecek kadar güçlü değildi o artık. Hiçbir zaman olmamıştı, olamamıştı. Nasıl böyle bir şeye karşı soğuk kanlı olabilirdi ki? Koridorun kenarında durdu ve derin bir nefes eşliğinde gözlerini açtı.Kanlar kaybolmuştu ama içinde bulunduğu durumdan bir türlü sıyrılamamıştı. Gryffindor kulesine doğru adımlarını sıklaştırmıştı. Kendini yatakhaneye atıp oradan çıkmak istemiyordu. Başındaki kara deliklerin dengesini kaybetmesine izin vermemek için duvarlara yarı yaslanarak, yarı sürünerek yürüyordu. Bu gün eğer dışarıda olsaydı dönüşüm geçirmesi gerekliydi ve bu yüzden şu sıralar her zamankinden daha acılı ve zor bir durumdaydı. Kuleye ulaştığında küçük bir çocuğun kendine korku dolu bakışlar attığını gördüğünde bir terslik olduğuna emindi. Görüntüsünde mi bir değişiklik olmuştu? Hızla arkasını dönüp yatakhane merdivenlerine doğru yürürken ürkek sesin onu durdurmasına şaşkın bir şekilde arkasına döndü ve titreyen ellerle ona uzanan notu aldı. Suratında beliren şaşkınlık ve korkuyla notu açmaya çalıştı ama kilit olduğu kesindi. Asasını çıkarıp bir iki büyü denedikten sonra içeriğe ulaşabilmişti. Okumak istediğine emin değildi. Yatağına oturup notu okuyabilmek için kaldırdı ve tanımadığı bir el yazısıyla karşılaştı, oysaki içindekiler ona o kadar tanıdıktı ki..

Eski bir dostla sohbet etmenin zamanı geldi. Gece yarısı beşinci kattaki boş derslikte ol, Ivan.
L.

Elleri belli belirsiz titriyordu. Boynundaki kolyeyi çıkardı. Annesine ait bir tılsımdı bu aslında. Mavi bir gözü temsil ediyordu, annesinin gözlerini. Kötülük yaklaştığı zamanlarda mavilik kan kırmızısı bir hal alıyordu. Onları öldürdüğü gece almıştı bu kolyeyi boynundan her ölümden sonra gelen bilinç anının bir kaç saniyesiydi. Hogwarts' da hiç kırmızıya dönmüyordu ama maviliğin aralarında görülen kırmızı kırçılları göz ardı edemiyordu Ivan. Kendisinden kaynaklandığını da biliyordu ve verdiği utancın altından kalkamıyordu. Bir insanın hayatına bu kadar fazla şey sığamazdı. Yorardı. Gözlerinde biriken bir iki damla yaşın akmasına izin verdi ve notu baştan okudu. Lora, onun şimdiye kadar sahip olduğu tek oyun arkadaşıydı. Onu düşündüğünde aklına gelen Rusya'nın soğuk karları değilde, soğuk karların verdiği eğlence oluyordu her defasında. Yanında eşantiyon olarak gelen diğer düşünceleriyse takmamaya çalışıyordu becerebildiği kadarıyla. Sandığının kenarına gidip dizlerinin üzerine eğildi. Açtığı sandığından gelen temiz kıyafet kokusunu bir iki saniye içine çektikten sonra, sandığın en dibine elini soktu ve küçük bir kız çocuğuna ait olan o paltoyu çıkardı. Minik bir bedenin bir zamanlar içini doldurduğu sıradan bir paltoydu işte. Eliyle sıkı sıkıya tuttu ve ortak salona, oradan da söylenen yere doğru yavaş adımlarla ilerlemeye başladı. İçinde barındırdığı hislerden kurtulmaya çalışıyordu her adımda. Her yere vurduğunda botlarını yayılan sesten bile irkilmeye başlamıştı. Aslında ironik bir durumdu bu, ölüm saçan birinin korkması. Boş dersliğin kapısına geldiğinde içeride bekleyen kızı gördü. Üzerinde taşıdığı kusursuz gerginliği bir tarafa atmaya çalışsa da olmuyordu. Elindeki küçük paltoya baktı ve aralık olan kapıyı iteledi. Lora, kızıl saçlarıyla odanın içinde parlıyordu. Yanında sönük ve pis bir yaratık gibi hissediyordu kendini. Kızın ona dönüşünü izlerken güçlü duruşunu bozmamaya çalışıyor ve suratında hiçbir ifadeye yer vermiyordu. Karşısında gerçekliğin yüzü duruyordu ve bu yüzün nasıl olacağından emin değildi.

Bedenini saran merak duygusunu aydınlatmak istercesine kızı süzüyordu. Ağzından tek kelime dahi çıkmıyordu, çıkamıyordu. Kız elindeki paltoyu özlemle elinden aldı ve onunla birlikte görünüşe göre mazinin tatlı sert yüzüne daldı. Ivan ne yapması gerektiğini bilmiyordu. Konuşmalı mı yoksa susup onu dinlemeli miydi bilmiyordu. Bilmemek canını sıksa da geçmişten gelen bu eski dostun onun için anlamının tam olarak ne olduğunu biliyordu. Pürüzler her zaman vardı fakat onun değerini biliyordu işte. Kızın geçmişten kalma o saf sesinin kulaklarına çarpmasıyla irkilmişti. "Paltoyu yanına aldığına inanamıyorum." O palto gerçeğinin kanıtıydı, tılsımıyla birlikte hayatında sahip olduğu tek şeydi. Komik olan şuydu ki bu paltonun bile bir sahibi vardı. Hiçbir şey tam anlamıyla onun değildi. Tıpkı ucube hayatı gibi. Geçmişte, mutlu olduğu zamanlarda tek arkadaşıydı Lora onun. Beraber geç saatlere kadar kar topu savaşları yaparlardı. Ivan ona rusçayı öğretmeye çalışır kıza komik şeyler söyletip eğlenirdi. Saf ve güzeldi her şey. Şimdi ikisi de aynı saflığı ve güzelliği taşımıyordu. Bunu çok önce kaybetmişlerdi. Ivan kapının yanında bu düşüncelere dalmışken Lora dudaklarını araladı ve konuşmayı ele aldı. Bu çok daha iyi olmuştu. Ivan çok önce kaybetmişti bu yeteneğini de. "Artık adım Lora değil, onu öldürmek zorunda kaldım." Öldürmek. Adı bile bütün tüğlerinin diken diken olmasını sağlıyordu. Kapının yanından çekilip arkasından kapadı. Her ihtimale karşı pencerenin yanına gitti. Bir zamanlar Lora olan kızın güvende olabilmesi için kapıyla arasından çekildi. "Kaçmam gereken bazı sebepler vardı. Farklı sebepler." Son cümlelerini vurguladığında Ivan istemsizce güldü. Acıma içeren kötü bir gülüştü bu. Acıdığı kendisiydi. Asla karşısındaki kıza acımamıştı. Kız kararlılıkla konuşuyordu fakat cümlelerini ince eleyip sık dokuyordu belli ki Ivan'a karşı kırıcı olmak istemiyordu. "Bana yapman gereken bir açıklama var. Yaklaşık on yıl önce yapılması gereken bir açıklama." Kafasını yerden kaldırıp gerçeğin sillesiyle yeniden karşılaşmıştı. Geldiğinden beri ağzını açmamıştı. Konuşma yetisini kaybetmişti sanki. Gözlerini kızın gözlerine sabitledi ve koyu rus aksanıyla tozlu raflardan aldığı cümlelerini kullanmaya başladı. "Bunun nasıl bir açıklaması olacağını bilmiyorum. Sana bildiğim her şeyi anlatacağım fakat. Annem ve babamın işlerini biliyorsundur sanırım. İkisi de bakanlık dışında çalışan seherbazlardı ve kara büyücülerle ölüm yiyenleri avlıyorlardı. Annem bana hamileyken son bir ava çıkmış ve o zaman bir cadı tarafından ona bozulmaz bir kara büyü yapılmış. Fakat bu büyü anneme değil bana işlemiş. Doğduğumdan beri iki yılda bir karanlığın etkisine giriyor ölüm ve vahşet saçıyorum. O gece şahit olduğun izin etkisiydi. Hiçbir şeyi bilinçli yapmadım. Ben öyle bir canavar değilim, inan bana. Hogwarts da bu izin etkisi altına girmiyorum fakat dışarıda yine aynı şeyler gerçekleşiyor."Bir çırpıda hayatını mahfeden şeyi anlatmıştı. Kızın ne tepki vereceğini bilmiyordu fakat ona karşı tamamen dürüst olmuştu. İlk defa birinin kendini anlamasını bu kadar içten diliyordu.

Eskinin verdiği rahatlatıcı ve bilindik hissin dışında kalmıştı. Burada eskiden birlikte oynayan çocuklar durmuyordu artık. Hayatları bambaşka yerlere gitmiş, aynı geçmişi paylaşan insanlar duruyordu. Ivan derin bir nefes aldı ve kızın bu söylediklerinden sonra verebileceği tepkilerin analizini kafasında çıkarmaya başladı. Çığlıklar atarak kaçması başı oluşturuyordu fakat Lora hep normalin dışında hareket etmişti. O hep farklı olan olmuştu. Söylediği şeyleri belli ki sindirmeye çalışıyordu çünkü hiçbir tepki vermemişti. Sessizlik dayanılmaz bir biçimde elle tutulur hale gelmişti. "Sanırım canavar olamayacağını uzun zaman önce kavramıştım, ancak kendimle on bir yıl boyunca baş başa kalınca biraz psikopat düşünceler edinmiş olabilirim." Ivan onun bu kendine has konuşma tarzını bile özlemişti. Kendi kendine güldü ve kızın konuşmasına devam etmesi için suratına bakmaya devam etti "Hogwarts'ta olmana sevindim, iz dediğin şeyin Hogwarts'ta işlemediğine de sevindim. Bunu itiraf ettiğime inanamıyorum ama, eski bir dostu gerçekten özledim. Kimliğimi kaybedeli uzun zaman oldu ve o zamandan kalan tek kişi lanetli bir büyücü de olsa, sanırım onunla hala anlaşabiliriz. Bu arada adım Katherine." Katherine.. Lora'yı tercih ederdi ama ne değişirdi ki? İsimler sadece birer paketti. Tam ağzını açmış bir şey söyleyecekken dışarıdan gelen takırtılarla cümlelerini geri yuttu ve çıt çıkarmamak için adeta yerine mıhlandı. Ses kaybolduğu zaman Lora, yani Katherine devam etti "Bir tedavisi ya da yardım edebileceğim bir şey var mı, Сибирский тигр*?" Duyduğu bu rusça kelimeyle ister istemez gülen Ivan, "Araştırıyorum. Büyük ihtimalle cadıyla yüzleşmem gerek. Açıkcası fazlasıyla karışık bir konu алый принцесса . Bir yolunu bulamazsam Hogwarts bittiğinde sanırım benim içinde her şeyin sonu olacak. Ve bu sonun bir başlangıcı olmayacak malesef." dedi. Onun yaptığını yaparak rusça bir kelime katmıştı cümlesine. Kızıl prenses. Uzun zamandır kimseden Rusça bir şeyler duymadığı için biraz garipsemişti. Fakat hayatında hiç normal bir şey yoktu ki. Hogwarts'ın dışında bir hayat vardı. Kendine yasakladığı ve uzun zamandır gitmediği. Olacakların hesabını verememekten korkuyordu. Ellerinin biraz daha kana bulanmasını istemiyordu belkide. "Neden kimlik değiştirdin?" dedi ani bir şekilde. Merak ediyordu onu kendi benliğinden alı koyan şeyi. Hayatını normallikten uzaklaştıranı yada. Aç olduğu şeyler karşısında hassaslık gösteriyordu ve bunun başını normal bir hayat ve huzur çekiyordu. Lora tüm gerçekliğiyle karşısında dururken oluşturduğu umursamaz çocuk havasını takınamıyordu. Kendi benliğine dönüyordu yavaş yavaş. O eski kırılgan çocuk oluyordu.