[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.] - [Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]
Martin Francisca - Amy Patrice

Okul hafta sonundaydı ve o okuldan çıkıp biraz gezmek istiyordu. Bir şeyler öğretebileceği öğrencileri yokken, hayat onun için oldukça sıkıcıydı. Aynanın karşısına geçti ve yavaş yavaş üstünü değiştirmeye başladı. Bir kaç dakika sonra geçtikten sonra aynada kendine şöyle bir baktı. Görüntüsünü oldukça beğenmişti. Geri döndü ve şömineye doğru gitti. Şöminenin hemen üstünde bulunan, uçuç tozunu avuçladı ve ateşe attı.
"Diagon Yolu." diye gürledi. Alevler etrafını sararken bir saniyeliğine gördüğü son şey odasının düzenli haliydi.

Alevlerin içinden çıktıktan sonra kendini tanıdık bir manzraya bakarken buldu. İçten içe gülümsedi. Ama gülümsemesi yüzüne yansımadı. Çünkü o asla gülümsemezdi. Asla. Asla hiç bir duygusunu yüzüne yansıtmazdı. O bir kayaydı. Onun yüzüne bakanlar asla ama asla herhangi bir düşüncesini tahmin edemezlerdi. Yavaş adımlarla yürüyordu. Bir iki dükkana girip kendisine yeni kıyafetler baktı. Dükkanların birinden çıkıp diğerine girdi.. Asası için yeni bir sap aldı. Yeni iki takım elbise. Oldukça keyifli bir kaç saat geçirmişti. Eylül ayında olmalarına rağmen güneş, kendini belli ediyordu. Boğazı kuruyan Martin, Çatlak Kazan'a doğru, genç adımlarla yürüdü. Barın kapısına geldiğinde fazla oyalanmadan içeri girdi. Üç adımda koca barı geçti ve artık iyice yaşlanmış olan, ihtiyar Tom'a baktı.
"Bir kaymak birası ihtiyar." dedi hafif bir gülümseme ile. İçkisini beklerken, hemen önünde ki taburelerden birine oturmaya çalıştı. Ancak ayağı kaydı ve hemen yanında oturan bir bayana çarptı. Kadın hafifçe sağa doğru yalpalamıştı o kadar. Fakat dönüp sorgulayan gözlerini kendisine diktiğinde içi bir tuhaf oldu.
"Ben, ee.. Üzgünüm. İstemeden oldu.." diye mırıldandı.

Yoğun bir haftaydı, ve tüm yorgunluğu hala üzerimdeydi. Bakanlıktaki işler gün geçtikce karışık hal alıyordu. Ve yine kendimi rahatlatmak için kısa gezilerimden birindeydim. Nereye gideceğimi biliyordum bu defa. Çatlak Kazan'a cisimlendim, tanıdık bu yer biraz rahatlatmıştı beni. Bir odaya geçebilir, bu gece burada kalabilirdim. Ama bara gidip bir şeyler içmeyi düşündüm. Barın loş ışığının altında etraftaki yüzler az çok seçiliyordu. Barın hemen önündeki saldalyelerden bir tanesine oturdum ve kendime bir viski söyledim. Masaya konan viskiyi yavaş yavaş yudumladıkca gözlerimde ışığa alışıp açılmaya başlamıştı. Şimdi daha net görebiliyordum. Pek kalabalık değildi, bir kaç tanıdık yüz vardı. Bana bakıp selam verip bir şeyler söyleyenleri sadece gülümsememle karşıladım. Ağzımı açmaya halim yoktu sanki. Üzerimde ki ağırlık dakikalar geçtikce büyüyordu. En iyisi bu bardağı bitirip vurup kafayı yatmaktı. Yanıma birinin geldiğini farketmedim, tabiki koluma çarpana kadar. Çarpmanın etkisiyle silkindim. Kendime gelmiş gibiydim. Adama gözlerimi diktim ve kötü kötü baktım bir yerden tandığıma emindim. "Ben, ee.. Üzgünüm. İstemeden oldu.." Daha da yakınlaştım ona doğru, biraz daha dikkatli baksam tanıyacaktım sanki. Çarptığı kolumu tuttum, acımış gibi yapıyordum. Gözlerimi ayırmadan bakmaya devam ettim. Tabi ya, tanımıştım. Hogwarts'ta Biçim Değiştirme Profesörüydü bu yakışıklı adam. İster istemez gülümsedim, ama hemen yüzüme ciddi bir ifade yerleştirebildim. Sonuçta o az önce kabaca koluma çarpmıştı öyle değil mi? ''Sorun değil Martin.'' Sözlerim sert ve soğuktu. Zaten insanlara karşı her zaman soğuktum. Ta ki tanıyana dek. Tanıdıktan sonra hemen ısınıyordum ve bir kaç cümle sonra her şeyimi anlatır hale geliyordum. Bu iyi mi, yoksa kötü mü bunca yıldır hala anlayamamıştım.

"Sorun değil Martin.'' Soğuk ve sertti. Martin'in biraz hoşuna gitmişti bu. Kadını şöyle böyle tanıyordu. Ancak tam olarak adını dahi bilmiyordu. Hatırlamak için kendiyle mücadele etti. Sonra hatırlayamadığı için pes etti ve taburesine otrdu. Bu sefer düşmeden oturabilmişti. Tahtaya sürten bardağın sesi duyuldu. Dalgınlığından kurtulup gelen içkisine baktı. Bardağı eline aldı ve büyük bir yudum içti. Bu içkiyi seviyordu. Ancak kafası yanında ki bayana aklı takılmıştı. Tekrar zihninin derinliklerine daldı. Kurcalamadığı yer bırakmadı ama kadının ismini bir türlü hatırlayamadı. Başına ağrılar saplanmaya başlayınca düşünmekten vazgeçti ve ona kim olduğunu sormaya karar verdi. Ancak kadının soğuk tavrı, soru sormasını engelliyordu. Belki konuşmak istemiyordu. Belki de sadece yorgundu. Tüm cesaretini topladı ve kadına dönüp;
"Sizi tanıdığıma eminim ama tam olarak çıkaramadım. Adınızı öğrenebilirmiyim?" diye sordu.