Aphrodis Audrey Phyllis
RP Yaşı : 16
Mesaj Sayısı : 58
Gerçek Adı : Çisem
Yaş : 29
 |  Konu: Aphrodis Audrey Phyllis Salı Tem. 17, 2012 10:35 pm | |
| # Aphrodis Audrey Phyllis, ilk karakterim.
# Ravenclaw veya Slytherin. İkisi de uygundur karakterime.
# Maksimum kaç olabiliyorsa rp'm ile, onu istiyorum.
# Safkan
# Küçüklüğünden beri sorunlu bir kız olarak tanınmıştır çevresinde. On yaşına kadar bir hayali dostu olduğuna inanmış, onunla arkadaşlık kurmuş, dış dünyayla ilişiğini neredeyse kesmiştir. Küçük yaşta gothicvari bir yaşam tarzı belirlemiş, kapalı bir kutu haline gelerek ailesinden uzakta kalmıştır. Fazlasıyla zekidir. Pratik zekası da oldukça gelişmiştir. Normalde çok da kendini beğenmiş biri olmamasına rağmen, zekasını bir övünç kaynağı olarak görmüştür her zaman. Yalan konusunda doğuştan gelen, belki de annesinden aldığı bir yeteneği vardır. Saniyesinde size binbir yalan uydurabilir. Durduk yere yalanlar uydurduğu anlamına gelmez tabii ki bu. Ateisttir. Beş yaşından sonra, çevresindeki muggleların bağnaz bir şekilde kiliselere gidişini ve bunların onlara hiçbir fayda sağlamadığını anladığı zamandan beri Tanrı'nın varlığını reddeder. Ona göre tek bir gerçek vardır, kendisi. İnsanlara iyilik yapmak pek ilgi alanına girmez. Kötülük yapmak da aynı şekilde. Ama intikam duyusu öyle gelişmiştir ki, en ufak bir kötülüğü karşılıksız bırakmaz. Hiçbir kötülüğü de unutmaz. Onlarca yıl sonra bile intikamını alabilir. Ona göre 'İntikam soğuk yenen bir yemektir' lafı fazlasıyla doğrudur.
# Ailesi İngiliz safkan bir ailedir. Tüm soyları İngilizlere ve safkan büyücülere dayanır. İngiliz safkanlarla evlenmeyi nesillerce inatla sürdürmüşlerdir. Annesi Slytherin, babası Ravenclaw mezunudur. Audrey ise vaktini daha çok annesiyle geçirmiş, kötülükleriyle beslenmiş ve sonunda kendi içine kapanmıştır. Yıllarca odasından doğru düzgün çıkmamış olan bu kızın kafasının içinde neler döndüğü hiçbir zaman anlaşılamamıştır. Onlarca psikolog getirilmiş eve, çoğu sonunda kafayı yiyerek çıkmış, kafayı yemeyenler de meslek hayatını sonlandırmışlardır. İmkansız ve uç noktada bir çocukluk geçiren Audrey'in geleceği ise çok büyük bir merak konusudur.
# Başka bir sitede, aynı kurgu ile yönettiğim Aphrodis karakterim ile yapılmış bir rp'yi kullanacağım. Rp'yi değerlendirirken, iki kişilik, online bir rp olduğunu göz önünde bulundururanız sevinirim.
Bir insanın kendi acı çığlıklarıyla uyanması ne kadar iğrençtir bilir misiniz? Hele de nerede uyandığınızı bile bilmiyorsanız. Ağaçlardan yüzüne hafif hafif damlayan yağmur damlaların eşliğinde çığlıklar atarak gözlerini açtı genç kız. Evinden çok uzakta olmamasının yanında, evde olsa da kimseden yardım isteyebilecek halde değildi. Kendisinde bile değildi tam olarak. Bilinci hafif açılmış olsa da nerede olduğunu kavrayamayacak kadar kötüydü. Çığlıkları kısa bir süreliğine dinerken sakinleşip, tüm konsantrasyonunu toplayıp etrafa bakmaya çalışdı. Yattığı ıslak çimlerden hafifçe doğrulduğu an kusacak gibi oldu; ama buna aldırış etmedi. Derin bir nefes aldı ve gırtlağına kadar gelen çığlıklarını bastırmak için tüm gücünü sarf etmeye başladı. Görüşündeki bulanıklık yavaşça kaybolup mekan netleşmeye başlarken sağ eliyle gözlerini ovaladı. Islak çimin üstüne oturduğunu fark ettiğinde yerinden kalkmak istedi. Fakat vücudu görünmez zincirlerle toprağa bağlıymışçasına aşağı çekiyordu onu. Her geçen saniye bir miktar daha artan mide bulantısını da unutmamak gerekir tabii. Ellerine ve gözüne düşen su damlacıkları sebebiyle ister istemez gözünü yukarı çevirerek yemyeşil yaprakların kapattığı gökyüzüne baktı. İşitmesi de hafif hafif yerine gelirken, yeşilliklerden düşen yağmur damlalarının pat pat seslerini de duymaya başladı. Bir yaz günü tam da İngiltere'den beklenecek bir havaydı bu. Hava ılık; fakat bardaktan boşanırcasına yağmur...
Gözleri yavaşça kendi üstüne çevrildi. Kısa pembe şortuyla mor tişörtünü giymişti. Ayağında ise koca siyah botları vardı. Az önceki çığlıklarının acınası görüntüsünün yanında, moda zevki ile gerçekten mükemmel gözüktüğü bir gerçekti. Eli boynundaki ters haç kolyesine gitti. İçindeki çığlığı bastırmak isterken sıkıca tuttu kolyeyi güç almaya çalışırcasına. Kimden güç alıyordu ki sanki, Şeytan'dan mı? Kolyesini yavaşça bırakırken derin bir nefes aldı ve yerinden biraz daha doğrulmaya çalıştı. Boğazına kadar gelen bir kusma isteğiyle niyetinden vazgeçmesi bir oldu ve kendisini tamamen ıslak çimlerin üstüne bıraktı. Derin derin nefes almaya çalışırken kafasını normalde masmavi gökyüzünün olması gerektiği yemyeşil yapraklara çevirdi. Rüzgarın yaprakları ufak rüzgarlarıyla savurmasını izlerken dikkatinin dağılmasını ve biraz da olsun toparlanmayı umuyordu. Ne var ki, biraz ilerisinden geldiğini inandığı çok eskiden tanıdığı bir sima, çığlıkları bastırmasını imkansız hale getirmişti.
"Beni özledin mi?" Birkaç saniye içinde kızın yanına gelmiş olan siluetin dudaklarından tıslarcasına dökülmüştü sözcükler. Yerde korkuyla yatan ve hafif hafif çığlıklar atan kız şaşkınlıkla baktı karşısındakine. Gözlerini hızla kapadı ve derin derin nefesler almaya çalışarak "Sen gerçek değilsin, sen gerçek değilsin, sen gerçek değilsin..." demeye başladı arka arkaya. Karşısındaki erkek vücudu -siluet orada durdukça belirginleşiyordu- bir kahkaha kopardı. Kıza, bu kahkaha tüm ormanda yayılmış gibi gelmişti. Aklı yine ona oyunlar oynuyordu. Bir Ravenclawlı için ne kadar da ironik bir durum, öyle değil mi? Zihinsel bazı sorunlara sahip olmak... Ama buydu belki de onu üstün zekalı yapan, kim bilebilir ki? Gittikçe hatları belirginleşen vücudun sahibi "Hadi ama, yıllarımız geçti beraber." dedi tekrardan bir yılan gibi tıslayarak. Bu sözcükler kızı bir an için geçmişe, çocukluğuna götürmüştü. En yalnız olduğu zamanlardı onlar. Tek bir arkadaşı bile yoktu, yıllarca kimseyle konuşmamıştı o dönemde hatta. Sadece tek bir kişi vardı; adını Phantaso koymuştu kız. Yunan mitolojisinden seçmişti bu ismi, Fantezi Tanrısı... Tamam, bu kesinlikle aklınıza gelen türden bir fantezi değildi. Dört veyahut beş yaşlarındaki bir kızın zihninin ona oynayarak sunduğu bir arkadaşın fantezisiydi sadece. On bir yaşına gelip de hayatı değişene kadar konuştuğu tek kişiydi. Hayatının en karanlık dönemleriydi belki de. Annesi ve babası dışında kimsenin haberi yoktu bundan. Aslında onlar da Phantaso'yu tanımıyorlardı. Sadece Audrey'in yersiz histerik krizlerini ve orada olmayan biriyle konuştuğunu duyuyorlardı. Orada olmayan biri... Aynı şimdiki gibi...
Gözlerini inatla karşısındaki eski dostundan kaçırdı. Hayali arkadaşlar göremeyecek kadar büyümüştü. "Artık arkadaşlarım var." sözcükleri döküldü kızın pembe dudaklarından. Bu sözcükler, adamın kahkahalarını daha da yükseltmeye yaramıştı sadece. Kız ani bir hareket yaparak yerinden kalkmaya çalıştı. Fakat onu yere bağlıyor gibi duran görünmez ve hayali zincirler, daha da sıkıca sarmıştı onu. Neredeyse yerinden bile kıpırdayamayacaktı. Korkuyla çığlıklar atmaya başladı tekrar. Karşısındaki adam yavaşça ona yaklaşıyordu. Yüzünde şevkatli olduğu kadar sinsi bir tavır da vardı. Kızın eli kolyesine gitti tekrar. Ters haç... Onu bu kadar dinsiz, insanlardan uzak ve gothic yapan etken şuan karşısında duruyordu. Olduğu kişiden hiçbir zaman utanmamasının yanında, hep merak etmişti bu arkadaşı olmasa ne olur diye. Histerik krizine girmeseydi, ailesi ona deli gibi bakmasaydı?.. Her şey belki de farklı olacaktı. Phantaso kendisine yaklaştıkça deli gibi yerinde kıvranan ve neredeyse kendisinden geçecek kadar kötü durumdaki kız, yanına gelen çocuğu ve boynuna dayanmış asayı hiç fark etmiyordu. İşte Phantaso buydu, aklına girip ona sadece görmesini istediklerini gösterirdi.
|
|
