"Ah, teşekkürler bayım." Şaşkın bir halde Melanié'nin baştan savma bir reverans yapmasını izledim. Kızlar tarafında terslenmeye alışmıştım, özellikle bu sene. Geçmişte bu kadar terslenmiyordum sanki, ha? O zamanlar pek konuşmazdım. Belki de bu yüzdendi. Melanié elimi tutunca aklıma Cosette'in beni kule merdivenlerine sürüklerken elime tutması geldi. Bu yüzden farkında olmadan elini fazla sıkmıştım. Sandalyelerin olduğu yere gelince elimi bıraktı, oturdu ve oturmamı işaret etti. Hemen itaat ettim. Terslenmediğim zamanlarda pek uysal oluyordum. "Aslında fena biri değilsin, Julius." Bana yaklaşan kızın dudaklarından alamıyordum gözleri. Yaşımdan kaynaklıydı bu tamam mı? Sapık falan olmadığımı her kıza defalarca söylemiştim. Bu normaldi, hormonlar, ergenlik falan. Ne yapayım yani? "Aslında fena da olabilirsin. Pek kavrayamadım." Kalp atışlarımın hızlandığını hissettim. Sen Cosette'le karşılıklı bira içtin yahu, sakin ol, dedim kendi kendime. Melanié az önce kendime fazlasıyla güvenerek oynadığım saç tutamıyla oynamaya başlamıştı. Saçlarla oynamak; kızlar için inkar edilemez bir flört belirtisi. "Çapkın olmasaydın, diğer kızlar için de bir şansın olurdu aslında. Değil mi, sarı?" Bunu çok kişiden duymuştum. Madison, Dean, April... Çapkın olmasa nasıl her gün başka bir kızla takılmayı başarırdım ki? Anlamıyordum onları. "Seninle şansım olsa yeter Phoénix." Ben de yüzümü kızınkine yaklaştırdım ama bir hamlede bulunmadım. Yalnızca en havalı gülüşümü sergiliyordum, en azından ben havalı olduğu düşünüyordum. Ona daha önce hiç bu kadar dikkatli bakmamıştım. Yani tamam güzeldi, hoştu, sarışındı ama böyle bakmamıştım ona. Gözleri ne kadar da maviydi, aynı benimkiler gibi! Ayrıca dudaklarının güzelliğinide gözlerimi saniyelerce diktiğim için farketmiştim. Bir an, boş boş gözlerine baktığımı farkettim ve öksürerek geri çekildim "Öhö öhö öhö, pardon." İlk kez bir kıza gözlerimi diktiğim için özür diliyordum.

Melanié cazibeme kapılmış olmalıydı ki ben öksürdüğümde gerçek anlamda olduğu yerde zıpladı. Ne güzel bir şaşkınlık ifadesiydi bu böyle! "Tanrı aşkına Julius! Sakin ol, ölüyordum." Gözlerim derin nefeslerle inip kalkan göğsünde kalbinin olması gereken yere koyduğu eline kaydı. Ne varki benim dikkatimi ne eli ne kalbi çekiyordu, baktığım başka bir şeydi. Ne yapayım yani, 16 yaşındayım! "Her gün farklı bir kız, güzel olmalı ha?" Gözlerim bir gülücük yerleştirdiği yüzüne kaydı, sonra tekrar aşağıya. Ehem. Sakin olsaydım daha havalı, daha çekici olurdum değil mi? Ama bir türlü olamıyordum. Cosette'in ve April'ın peşinde dolanırken nasıl olmuştu da bu güzelliği keşfedememiştim yahu? Hogwarts'ın çapkının bu tür şeyleri gözünden kaçırmaması gerekirdi. Kızın gözlerinin tişörtümde gezindiğini farkettim. Altındaki muhteşem kaslarıma mı bakıyordu acaba, haha! Tamam, tavlama konusunda çok iyi değildim ama yüzüm ve fiziğim konusunda hiçbir eleştiriyi kabul edemezdim. 14 yaşımdan beri kesin bir programla sürekli olarak spor yapıyordum. "Öpücük izinin yaka da olduğunu anlardım da, kolda işi ne sarı? Kızlara ne yapıyorsun?" Allah allah, gerçekten, nereden gelmişti bu ruj izi? Dean'in bir şakası mıydı yoksa? Bu sabahı düşünmeye çalıştım, hmm... "Yoksa düşündüğüm şeyi mi? Çok ayıp!" Melanié dünyanın en tatlı yüz ifadesiyle bana bakarken gülmeden edemedim. İşaret parmağımı kolunda, omzundan aşağıya indirirken dayanılmaz olduğumu düşünüyordum. "Gözüm senden başkasını görmüyor aslına bakarsan. Onlar sadece, ıı, tadımlık!" Pis pis gülmeye devam ettim. N'apayım, çekicilik benim yapımda vardı. "Ayrıca, her gün farklı bir kız olabilir ama her gün aklımda aynı kız var güzelim."

Melanié tek tek benimkileri saymayı başlayınca durumu neresinden tutup kıvırsam bilemedim. "Cosette, April, Katie, Ross, .... Ah, tabii ki de ben." Cosette inanılmaz çekiciydi, çarpıcıydı yani! Hani gençlik filmlerindeki popüler kız olur ya. Tam olarak kendisiydi. April ise şirin, tavşancıkların pembe diyarında yaşayan fakat bana son derece sert olan bir dişiydi. Kurdeleden yapılma bereleri ve renkli etekleri hiç ama hiç gözüme batmıyordu. Diğerleri mi? Pek umurumda değildi. Melanié hariç tabi. Yüzü benimkine daha çok yaklaştığında hormonlarım bir hamle yapmamı haykırıyordu, hadi Julius, hadi ama Julius! "Hangisi sarı? Ah, pardon! Hangileri demeliydim." Ne kadar derin nefesler almaya başlamıştım böyle? Melanié yine benden uzaklaşmıştı gerçi. Eğer tek istediğimin o olduğuna ikna edersem yaklaşmaktan çekinir miydi acaba? Gerçi bu büyük bir yalan olurdu. Artık kesin ve sert bir hamle yapmam gerektiğinde karar kıldım. Kızın bembeyaz yüzünü ellerimin arasına alıp masumca gülümsedim. En iyi sahnemi sergiliyordum şu an! "Sadece sen. Eğer istersen tabi." Dean kızları ilk diyaloğumda öpmememi defalarca tembihlemişti ama şu an kendimi durdurabileceğimden emin değildim.

"Yeter ki sen ol, sarı. Hayır deme ihtimalim mi var?" Bu kızın konuşma tarzı, ses tonu, bakışları... Şimdi onu elinden tutup bir iki yıl önce keşfettiğim çalılığa götürmek istiyordum ama korkup kaçması işime gelmezdi. Aniden yanaşıp yanağımı öpünce ter bastı. Elimle kendimi serinletmeye çalışırken sırıtıyordum. "Hayır deme ihtimalin yok tabi, nasıl diyebilirsinki?" Aklıma duyduğum bir kaç söylenti gelince derin bir nefes aldım ve Melanie'nin minicik yüzünü ellerimin arasına aldım. "Başka biriyle birlikte olduğuna dair dedikodular duydum... İyi ki görmedim. Duymak bu kadar canımı acıtıyorsa, görmek nasıl yapardı kim bilir..." Sevgilisini kaybeden başrol oyuncusu taklidimi başarıyla yapıp, üzgün üzgün bakarken Melanie'nin buna kanmasını umut ediyordum. Genelde kanarlardı. Zira oyunculuk yeteneğim kız tavlama yeteneğimden daha iyiydi. Melanie şaşkın bir ruh haline girmişken bundan yararlanıp dudaklarına uzandım. Bana kalsa saatlerce öpüşebilirdikte yanlış anlamaması için kısaca öptüm ve gözlerine baktım. Sevgimizin öpüşmek ve elleşmekten daha mühim olduğunu göstermem gerektiğini okumuştum bir dergide.