Quidditch sahasına giden koridorda son kez pencerede yansımama bakıp üstümü düzelttim. Bu seneki formalar geçen senenin aksine dardı fakat kat kat daha rahattı. Hissin tadını çıkararak gerindim ve son bir kez tepede sıkıca toplanmış kahverengi saçlarımı gözden geçirip süpürgemi sıkıca kavradım. Dıştan gergin görünüyordum, evet, ama içimden gerçekten kafayı yiyecek gibiydim. Bu sene Quidditch takım kaptanıydım ve birazdan ilk antrenman için sahaya gidecektim. Gerçi daha kimsenin gelmediğine emindim ama yine de her ihtimali düşünen beynime söz geçiremiyordum.
Titreyen bir nefes alıp Quidditch sahasına yollandım. Bakışlarım etrafta ve havada dolanıyordu. “Acaba birileri antrenmana daha önceden başlamış mıdır?” diye düşündüm içten içe. Gerçi etrafta kimsecikler görünmüyordu. Sanırım çoğunlukla yalnızdım. “Sadece ben bu bu antreman için bu kadar heyecanlıyım?” diye mırıldandım. Üzücüydü.
Sonunda Quidditch sahasına girebildim ve etrafa bakındım. Tahmin ettiğim gibi kimse yoktu. Küçük, hüzünlü bir of çekip süpürgeme atladım ve yukarı, tribünlere çıkıp köşelerde bir yere oturdum. Phomel geleceğine söz vermişti ve emindim ki o sözünü bozmazdı. Zaten bu sadece benimle ilgili değildi. Takımın konsantrasyonuydu önemli olan ve bunu 3-4 kişiyle gerçekleştirebileceğimizi hiç sanmıyordum. Fakat ne olursa olsun, bu sene takım kaptanı bensem, bu yılki Quidditch kupasını Gryffindor alacaktı. Başka bir ihtimal yoktu.



#Eğer yazamayacağını bildiğiniz bir oyuncu varsa lütfen rpnizde belirtiniz.

#Antrenmanlarla ilgili sorular ve açıklamalar için [Linkleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.] bakabilirsiniz.

Quidditch antrenmanları... Aleksandra'nın şu hayatta gerçekten eğlendiği ve zevk aldığı sayılı şeylerden biriydi. Antrenman sahasına doğru yürürken genç kız içindeki heyecanı bastırmaya çalışıyordu, bütün yaz Quidditch oyunlarının özlemiyle yanıp tutuşmuştu, şimdi de bu özlemini en iyi şekilde giderebilecekti. Bir vurucu olarak Alex gerçekten iyi bir oyuncu sayılırdı, gerçi genç cadı oyundaki her pozisyonu seviyordu, ancak neredeyse uzman olduğu pozisyon, Vurucu pozisyonuydu. Melanié ile Quidditch maçlarında Vurucu olarak gerçekten çok iyi iş çıkarıyorlardı, genç kız yanında Mel gibi birinin olmasına seviniyordu. Maç boyunca şakalaştıkları bile olurdu, hem ciddi bir şekilde oynamayı hem de gülmeyi başarıyorlardı kısacası.

Anastacia'nın takım kaptanı olduğunu öğrendiğinden beri Alex daha da bir mutlu olmuştu. Ann'i severdi, onun bu işi başaracağından yüzde yüz emindi genç kız. Sahanın olduğu yere vardığında, Ann ve Mel'in orada olduklarını gördü. Yüzüne bir gülümseme yerleştirdi ve onlara doğru yürüdü. Mel ile en son sahaya geldiklerinde sarhoşlardı ve başlarını derde sokmaktan kılpayı kurtulmuşlardı. Alex bunu düşününce yüzündeki gülümseme daha da genişledi, o gün aynı zamanda eğlenmişlerdi de.

Hiç yaşamadığım kadar duygusal bir hayat yaşıyordum. Arkadaşlarımla iyi anlaşıyordum, derslere zamanında giriyor ve başarılı olduğumu düşünüyordum. Ama hayat bundan ibaret değil! Belki de biraz sinirliydim fakat insan bu güne kadar aşık olduğu tek kız ile vakit geçirirken iyi arkadaşlarından birinin onun sevgilisi olduğunu hatırlayınca daha da kötü oluyordu. En son göl kenarındaki buluşmalarından sonra bir yandan mutlu hissediyordu. Sanki kazanmıştı. Fakat bir yandan da arkadaşına ihanet etmişti. İşte bu kaybeden tarafıydı. Bir sabaha daha böyle hislerle uyanmıştı. Henüz yatakhanede kimsenin uyanmadığını gördü. Herkes uykunun tadını çıkarıyordu. Şuan antrenmanı ekip, yatağa yatmak öyle cazip geliyordu ki. Şu karışık aşk hayatından uzaklaşabilirdi belki. Fakat bunu onlara yapamazdı. Kendisi yedeklerde idi fakat birilerinin gelmeyeceğini tahmin ediyordu. Eğer maça çıkacaksa hiçbirini hayal kırıklığına uğratmamalıydı. Bu yüzden yatağından kendini adeta fırlattı ve üzerine Quidditch cübbesini giydi. Ortak salondan çıkarken birkaç kişiye rastladı ve selam verdi. Taş merdivenlerden inerken kimseye rastlamadı. Ki bu normaldi. Bu saatte hiçbir ders yoktu.

Süpürgeliğe ulaşıp kendi süpürgemi aldım. Çok iyi bir süpürge değildi fakat onu seviyordum. Aramızda uçarken bir bağ oluşuyordu sanki. Tamam, belki bir ateşoku olsa onunlada bir bağ kurabilirdi fakat babası ona maddi destek vermeyeceğini söylemişti. En azından temel ihtiyaçlarını karşıladığı için minnettardı. Babasına olan düşmanlığını bırakarak Quidditch sahasına girdi. Şimdiden birkaç kişi toplanmış trübünde bir araya gelmişlerdi. Süpürgemin üzerine atladım ve ayaklarımı yere vurarak havalandım. Yanlarında durdum ve sırıtıp "Daha iyisi olamazdı Anastacia. Sabahın köründe bizi kaldırıp buraya getirdin." Tabi bu bir şaka idi. Eğer Quidditch oynuyorsak zaman kavramını kaybediyordum. Süpürgemin sapını daha da sıkı tutarak sabırsızlanmaya başladım...

Herkes teker teker gelmeye başlıyordu. Kendi kendime söz verdiğim gibi, her gelen kişiden sonra 10 dakika bekliyordum. Eğer 10 dakika süresince kimse gelmezse antrenmana başlayacaktım. İlk gelen ruh öküzümdü. Beni gördüğü anda sahada koştura koştura yanıma geldi. Saçları söz verdiği gibi tepede sıkı sıkı topluydu. Çok özlemiştim onu. "Ann! Aman Tanrım, uzun zamandır görüşemiyorduk. Sana söz verdiğim gibi burdayım fakat sen de bana bir söz ver. Beni bırakmayacaksın, ne olursa olsun." Neden bahsettiğini çok iyi biliyordum. Londra'da ne kadar yaz olabilirse, yazın anlatmıştı bir kurtkadın olduğunu. Ben de ona her zaman yanında olacağımı ve ondan korkmadığımı söylemiştim. Gerçekten de korkmuyordum.
Ona huzursuz bir gülümseme attım. Beni herkesten iyi yanıyordu elbette. Burnuma dokunup "Şaşkın," dedi beni cesaretlendirmek istercesine. Göz kırptım.
4 kişiden sonra en son Brian da gelince tekrar saymaya başladım. Bu sırada Briwall sabahın bu saatinde buraya gelmekten şikayetçiydi. Ona göz devirirken 10 dakikanın sonuna geldiğimizi fark ettim ve derin bir nefes aldım. Normalde 10 kişi olmamız gerekirken 6 kişiydik ve bu benim için üzücüydü. Yine de derin bir nefes aldım ve antrenmanın başladığını belirtmek üzere sahanın ortasına geldim. Benimle birlikte kalanlar da yavaş yavaş gelmeye başladılar. Herkes gelince gözlerimi üzerlerinde gezdirdim.
Aleks ve ruh öküzüm heyecanlı ve dinamik gözüküyorlardı her zamanki gibi. Onlara gülümsedim. Oyuncularımın ruh hallerine göre davranmalıydım. Bu takım kaptanı planlarımın içindeydi. Sonra gözüm Clary ve Lincis'e kaydı. İkisi de aynı dertten müzdaripti, biliyordum. Sevgili... Her ne kadar güçlü görünmeye çalışsalar da yorgunluk gözlerinden okunuyordu. Isaac'se gözümün içine bakmıyordu bile. O geceden sonra yanıma yaklaşmamıştı. Ben de üzerine gitmemiştim. Ama Quidditch Quidditch'ti ve burada, saha dışında yaşadıklarımız umrumda değildi. Briwall'sa sabahın bu saatinde kalkmaktan şikayetçiydi. Onun uykulu suratına gülümsemeden edemedim ve konuşmak üzere hafifçe öksürdüm.
"Evet, bu seneki takım kaptanınız ben, Anastacia Bouveir, sizi en iyi şekilde gaza getirmek ve maçlara hazırlamak için buradayım. En koyusu da Slythor'larla olan maçlara, " dedim. Umarım Slytherinli'lerden bahsedip ilgilerini çekebilmiştim. "Öncelikle burada olabildiğiniz için teşekkür ediyorum. Ve sonralıkla, aranızdaki bazı kişilerden daha küçüğüm ama bu önemli olmamalı. Burada Quidditch maçlarına hazırlanacağız ve hepimiz bu takım için aynı değerdeyiz. Hepimiz, " İnatla Lincis'e baktım ve onun yedek olmasına canının sıkıldığını bilerek son kelimeyi üzerine basa basa ekledim. "Evet. Burada olduğunuza sevindim. Gelmeyenlere şimdilik önem vermiyorum ama Quidditch'in benim için önemli bir mesele olduğunu bilmelisiniz. Şunu da bilelim. Bu sene takım kaptanı bensem, bu sene kupa bizim. Çok geçerli bir işiniz olmadığı takdirde o tatlı popolarınızı kaldırıp bütün antrenmanlara katılacaksınız. Ve burada herkese eşit davranılacak," Teker teker herkesin gözlerinin içine baktım ve devam ettim. Üzerlerinde baskı kurmak istemezdim ama Quidditch şakaya gelmezdi. "Güzel. Şimdi süpürgelerimize atlamadan önce, maçları bir konuşalım. Daha ilk kiminle oynayacağımız belli değil ama hepinizin bütün maçlara izleyici olarak katılmanızı istiyorum. Özellikle de Slytherin'le olanlara. Onları dikkatli izleyin ve zayıf yanlarını görmeye çalışın. Unutmayın, birinci Slytherin maçından sonra gözlemlerinizi isteyeceğim. Bunu bir çeşit ödev olarak düşünebilirsiniz. Tabii bu söylediğim Hufflepuff ve Ravenclaw için de aynı şeyi istiyorum. Çok üzerine gitmeyin, ama boşlamayın da. Takım kaptanınız olarak hem rica ediyorum hem de biraz bastırıyorum." Konumu bitirdikten sonra gülümsedim ve süpürgemi bir elimden diğerine geçirdim. "Süpürgelerimize atlamadan önce şunu da belirteyim, onların bakımına ve formalarınıza önem göstermelisiniz. Çizik ya da eksiklik gözümden kaçmaz ve Quidditch'te hiçbir şey şakaya gelmez. Evet, artık başlayabiliriz sanırım. Tabii eğer aklınızda sorularınız ya da eklemek istediğiniz başka herhangi bir şey yoksa."

Takımdaki herkes sahada değildi, ancak yine de sayılarının az olduğu da söylenemezdi. Alex süpürgesini ve sopasını sıkıca elinde tutuyor ve sabırsızca yerinde sallanıyordu. Takım arkadaşlarına baktığında az sayıda kişinin antrenman için hevesli olduğunu görebiliyordu. Brian erken kalktığı için sızlanıyor, Clary de Adrian ile aralarında olanlardan ötürü moralinin bozuk olduğunu arkadaşlarına göstermemeye çalışıyordu. Alex Clary'nin acısını gerçekten çok iyi anlıyordu, aynı şeyleri o da yaşamıştı ama bir şekilde atlatabilmeyi başarmıştı. Galiba morali düzgün denebilecek kişiler yalnızca Ann, Mel ve Alex'ti. Genç cadı derin bir nefes aldı ve Ann'in konuşmasına dikkatini vermeye çalıştı. Arkadaşı bu işi gerçekten çok ciddiye alıyor ve çok özen gösteriyordu, bu yüzden Alex de aynısını yapacaktı. Konuşmakta olan arkadaşına baktı ve gülümsedi. Aklına ilk tanıştıkları yer olan Iron Mask Konseri gelmişti, o gün o yanına gelmese nasıl olurdu bilmiyordu genç kız. Ann hayatında çok önemli bir yere sahipti ve kendini bu denli geliştirmiş olmasını görmek Alex'i mutlu ediyordu. "...Süpürgelerimize atlamadan önce şunu da belirteyim, onların bakımına ve formalarınıza önem göstermelisiniz. Çizik ya da eksiklik gözümden kaçmaz ve Quidditch'te hiçbir şey şakaya gelmez. Evet, artık başlayabiliriz sanırım. Tabii eğer aklınızda sorularınız ya da eklemek istediğiniz başka herhangi bir şey yoksa." Alex sırıttı. Targaryen köşkünde eşyalarına bir çizik bile geleceğini zannetmiyordu zaten. Ancak başlamadan önce ortamı yumuşatma gerekliliği duymuştu. Sopasını süpürgesini tuttuğu eline aldı ve boşta kalan elini havaya kaldırdı. "Hey, benim söyleyeceğim bir şey var," dedi ardından takımdaki herkesin yüzüne teker teker baktı Alex. Konuşmaya devam etti, "Bence bir ara Gryffindor Quidditch Takımı olarak diskoya gitmeliyiz!" dedi heyecanla. Herkes şaşkınlıkla karışık gülümsemelerle ona bakıyordu şimdi. Genç kız ellerini hafifçe hava kaldırdı. "Bilirsiniz işte," dedi ve kalçasını sağa sola oynatarak arkadaşlarının gülmelerini sağladı, kendisi de gülüyordu. Bugün tüm Gryffindor takımının eğlenceli, başarılı ve rahat bir antrenman yapmasını sağlamak konusunda Ann'e elinden geldiğince yardım edecekti.

Sonunda neredeyse bir takım toplamıştık. Ann gergin bir şekilde konuşmasına başlarken onu kırmamak için dinledim. Onun ilk kaptanlık günü idi ve bunun büyük bir sorumluluk olduğunu tahmin edebiliyordum. Bir de sene başında ben takım kaptanlığı düşünüyordum. Ama bu kadar sorunlu geçen bir yıldan sonra takım kaptanı olmamam en iyisiydi. Ann bu işin altından kalkabilirdi. Tabi ki biraz yardım edersek. Konuşması bittiğinde Alex neşeyle hepsine döndü. "Hey, benim söyleyeceğim bir şey var," Sanki iyice heyecanlansınlar diye bekletiyordu söyleyeceği anı. "Bence bir ara Gryffindor Quidditch Takımı olarak diskoya gitmeliyiz!" Takımda ki herkes onaylayan bakışlar atarken gülüyordu. Ben de sırıttım ve "Gay bar olmasın yeter Alex, orası olmasın yeter." Bunun üzerine bir süre güldük fakat artık antrenman zamanıda yaklaşıyordu. "Ateşokum ve ben hazırız, kaptan," diyen Clary'e baktım. Süpürgemi daha da sıkı kavrayarak "Ateşokun var diye beni arkanda bırakacağını sanma dostum." dedim ve süpürgeme atlamaya hazırdım.

Birkaç saniye sonra grubun şebeği Aleks elini kaldırmıştı. Gülümsedim ve heyecanla konuşmaya başladı. "Hey, benim söyleyeceğim bir şeyler var. Bence bir ara Gryffindor Quidditch Takımı olarak diskoya gitmeliyiz! Bilirsiniz işte." dedi ve bir elini havaya kaldırıp kalçasını sağa sola oynatmaya başladı. Küçük bir kahkahaya engel olamamıştım. Aleks biraz da olsa içinde bulunduğum gergin havadan çıkmama yardım etmişti. Gruptan gelen kahkahalar yerini gülümsemelere bırakınca gözüm, öne çıkan Clary'ye takıldı. "Ateşokum ve ben hazırız kaptan." dedi gülümseyerek. Amacının hava atmak olmadığını elbette biliyordum. Yüzünde öyle bir ifade yoktu zaten. Yine de kıskanmadan edememiştim. Takım kaptanı olarak sıradan bir süpürgeye sahip olmak benim için biraz utanç vericiydi. Ailecek galleonlarımızın olmaması değildi söz konusu olan tabii ki. Fakat Hogwarts'ın dedikoducuları tarafından ailelere, oradan da benim aileme taşınan Dave vakası okkalı bir ceza almama neden olmuştu.
Arada sırada bizimkilere sataşan Brian, Clary'ye alayla karışık pis bir bakış attı ve "Ateşokun var diye beni arkanda bırakacağını sanma dostum." dedi. Ben de güldüm ve Phomel'im sadece bana göz kırpmakla yetinince süpürgemi daha sıkı kavradım ve artık faaliyete geçmemiz gerektiğini düşündüm.
"Evet gençler. Biraz da eğlendiğimize göre, sanırım artık antrenmanımıza tam olarak başlayabiliriz. Sanırım en başta söylediğim olayları kaptık. O zaman şunu da belirteyim, hırs kendi içinizde başlar. İlk önce bunu hissetmelisiniz. Bu sahaya "Yeneceğim" düşüncesiyle çıkmalısınız. Şimdi, ben tribünlere çıkacağım ve hepinizi yerinizde bir göreceğim. Bunlardan sonra sizden manevralar yapmanızı istiyorum. İster potaların arasından uçun, ister tribünlerin etrafında dalgalanın. Şimdilik 90' yapmasanız da olur. Ama bir dahaki antrenmana özellikle Clary'den isteyeceğim, " dedim Clary'ye bakıp gülümseyerek. "Sanırım sizi şöyle bir gördükten sonra ben de katılacağım. En sonunda da bluger'ları ve snitch'i sahaya salacağım. Şimdilik sadece onlardan kaçacaksınız. Arayıcımız da tabii ki işini biliyor. Evet, başlayabiliriz!"
Süpürgeme atladım ve tribünlere çıktım. Şimdilik yapacağım şey onları izlemekti.


#Lütfen yazacağınız rpde yukarıda söylediğim faaliyetlerin hepsini gerçekleştirin. İllaki mükemmel yaptığınızı yazmanız gerekmiyor genşler. Öpüyorum. :heart:

"Evet gençler. Biraz da eğlendiğimize göre, sanırım artık antrenmanımıza tam olarak başlayabiliriz. Sanırım en başta söylediğim olayları kaptık. O zaman şunu da belirteyim, hırs kendi içinizde başlar. İlk önce bunu hissetmelisiniz. Bu sahaya "Yeneceğim" düşüncesiyle çıkmalısınız. Şimdi, ben tribünlere çıkacağım ve hepinizi yerinizde bir göreceğim. Bunlardan sonra sizden manevralar yapmanızı istiyorum. İster potaların arasından uçun, ister tribünlerin etrafında dalgalanın. Şimdilik 90' yapmasanız da olur. Ama bir dahaki antrenmana özellikle Clary'den isteyeceğim, " Anastacia konuşmasına yeniden başladığında Alex'in morali oldukça yerindeydi, kendisini antrenmana tam olarak hazır gibi hissediyordu. Bir vurucu olarak zihnini yalnızca bludger'a odaklaması gerekiyordu, Mel'e kaçamak bir bakış attı ve vurucu arkadaşının da gayet rahat bir şekilde Ann'i dinlemekte olduğunu gördü. Derin bir nefes aldı ve Ann konuşmasını bitirirken, süpürgesini sağ eline aldı. "Sanırım sizi şöyle bir gördükten sonra ben de katılacağım. En sonunda da bluger'ları ve snitch'i sahaya salacağım. Şimdilik sadece onlardan kaçacaksınız. Arayıcımız da tabii ki işini biliyor. Evet, başlayabiliriz!" Alex Ann'in son söylediği sözcükten sonra hemen süpürgesine atladı ve standart süpürge ile ne kadar hızlı uçabiliyorsa o kadar hızlı uçtu. Genç kız ailesi her ne kadar çok zengin olsa da, onlardan pahalı hediyeler almayı hala reddediyordu. Muhtemelen hayatı boyunca da reddedecekti. Kendi parasını biriktiriyor ve her geçen gün ateşokuna biraz daha yaklaşıyordu. Genç kız bu haliyle de mutluydu, standart süpürge her ne kadar onun gibi hız tutkunu birini yeterince tatmin edemese de, idare ediyordu işte. Ann'in dediği gibi havada manevralar yapmaya başladı. Birkaç dakika böyle oyalandıktan sonra, tribünlerin arasından hızlı bir şekilde uçmaya başladı, eğer rakipleri onu çok zorlarlarsa tribünlerin olduğu yerden hızlı manevralar yaparak uçabilir ve onların dikkatini dağıtabilirdi. Tribünlerin olduğu yerde işi bitince potanın olduğu yere doğru uçtu genç kız, bir yandan da diğer takım arkadaşlarına bakıyordu. Potaların etrafında ve arasında uçtuktan sonra birkaç dakikalığına dinlenmeye karar verdi genç kız. Süpürgesiyle birkaç metre havada yükseldi ve soluklanmaya başladı.

Elimde henüz çok yeni edindiğim ateşokumu tutuyordum. Daha denememişken ilk antrenmanın böyle gelmesi bana bir heyecan getirmişti. Fakat bu heyecanın beni işleri batıran biri değil de daha çok tutkuyla oynayan biri yapacağına inanıyordum. "Evet gençler. Biraz da eğlendiğimize göre, sanırım artık antrenmanımıza tam olarak başlayabiliriz. Sanırım en başta söylediğim olayları kaptık. O zaman şunu da belirteyim, hırs kendi içinizde başlar. İlk önce bunu hissetmelisiniz. Bu sahaya 'Yeneceğim,' düşüncesiyle çıkmalısınız. Şimdi, ben tribünlere çıkacağım ve hepinizi yerinizde bir göreceğim. Bunlardan sonra sizden manevralar yapmanızı istiyorum. İster potaların arasından uçun, ister tribünlerin etrafında dalgalanın. Şimdilik 90' yapmasanız da olur. Ama bir dahaki antrenmana özellikle Clary'den isteyeceğim. Sanırım sizi şöyle bir gördükten sonra ben de katılacağım. En sonunda da bluger'ları ve snitch'i sahaya salacağım. Şimdilik sadece onlardan kaçacaksınız. Arayıcımız da tabii ki işini biliyor. Evet, başlayabiliriz!" Herkes saçma geleneksel bir konuşmada olsa bundan etkilenmişti. Konuşmanın içerdiği tek mesajın 'Kazanmak' olduğunu herkes anlamıştı. Ann'in bakışları altında artık başlamamız gerektiğini biliyorduk. Ateşokumun sapını kavrayarak ayaklarımı yere vurduğumda inanılmaz derecede bir hıza ulaştığımı hissediyordum. Standart süpürge bunun yanında yaşlı teyze gibi kalıyordu. Herkes yerini alırken ateşokuna ilk binişimde sahanın etrafında bir tur atmaktan kendimi alıkoyamadım. Herkes pozisyonunu almışken ben de Isaac'in yanında yerimi aldım. Isaac yedek oyuncuydu fakat bugün eksik olan Chloé'nun yerini dolduruyordu. Herkes uçarak ısınmaya başlarken biz sağlı sollu birbirimiz etrafında uçuyorduk. Ateşokumu henüz mükemmel kullanamıyordum fakat yavaş yavaş alışmaya başlamıştım. Isaac ise bir standart süpürgenin çıkarabileceği en iyi işi çıkararak bana uyum sağlıyordu. Eğer bu hızlı hareketleri maçta da yaparsak savunmaların bizi durdurması imkansız gibi görünüyordu. Artık Bludger'ları ve Snitch'i salan Mel'de havalanmıştı. Hızlı Bludger siftahını benimle yapmak istiyordu. Isaac tam yanımda olduğu için yapmak üzere olduğum manevranın bir hata olduğunu anlamıştım. Ona çarpmamak için ateşokunun sapını çevirmeye çalışmıştım fakat ilk hamlem Isaac'in üstüne olduğu için bu biraz zor olmuştu. Mükemmel kontrolüne rağmen dönmek için yeterince zamanım yoktu. Hastane kanadına gitmek üzere olduğum kesinleştiği sırada Mel Bludger'ın önüne atlayarak sertçe sopasını savurdu. Fakat vuruşu biraz kısa düşmüştü ve Isaac'e doğru gidiyordu. "Ayzeeek! Dikkat et!" Bludger hızla Isaac'e doğru giderken o da şaşkınlıkla izliyordu. Mel ise ses tellerindeki bütün sesini kullanarak "Alex, yardımına ihtiyacım var!" diye bağırdığında çoktan Alex Bludger'a doğru bir ok gibi fırlamıştı. Son anda sert bir vuruşla Bludger'ı sahanın öbür ucuna gönderirken nefes nefese kalmıştı. Onu cesaretlendirmek için "İyi bir vuruştu Alex, böyle devam et!" dediğimde gerçekten kendine güveniyor gibiydi. Isaac ile gözlerimizi Bludger'lardan ayırmadan uçmaya devam ettik.