Daniel beni ne kadar süredir görmezden geliyordu? 1 hafta? 2 hafta? 1 ay? Bana zarar verebileceği fikrini kafasından atamıyordu anlaşılan. Gerçi ben geçen bu süre içinde kafamda bir sürü şey kurmuştum. Beni artık istemiyordu, güzel bir vampir sevgili edinmişti kendine... Hangisi olsa daha az acıtırdı acaba? Soğuyan havalar yüzünden üzerime ince bir mont geçirmiş, parmaksız eldivenlerimi giymiş Yasak Orman'ın yolunu tutmuştum önce. Daniel'e görüşeceğimize dair sözleşmiştik. Son anda ise öfke ile dönüp köprüye ilerlemiştim. Adımlarımın altında gıcırdayan tahtalara aldırmadan ortasına kadar ilerledim, korkuluklara yaslandım ve aşağıya baktım. Buradan atlarsam öfkem geçer miydi acaba? Neden bu kadar abarttığımı bilmiyordum ama Daniel'i bir daha görecek olursam suratında en kuvvetli tokadım patlayacaktı. Tabi bu ona etki ederse.

Geceleri şu sıralar çok hareketsiz geçiyordu. Onun yerine geceleri de uyumayı tercih ederdim. Maalesef gece olunca bunu yapamıyordum. Ne kadar uyusam güneşin batışını hissedebiliyor ve hemen uyanıyordum. Bir daha da kan içmemiş olursam hariç uyuyamıyordum. Bu gece de kan içmemiştim ama yorgun değildim. Sonuçta güneş yeni batmıştı. Kaldığım yerlere yakın bir yerde olmam gerektiğini düşünüyordum. Sanki buradan ayrılırsam bir daha bulamayacak gibi hissediyordum. Yakındaki bir tepeye çıkıp oturdum etrafa bakınıyordum. Bugün kan ihtiyacım yok gibiydi. Hogwarts gözüküyordu buradan. En azından bir bölümü. Orayı çok özlemiştim. Ev dediğim yere giremiyordum. Yani öyle biliyordum. Belki bu koruma büyüsü bir yalandan ibaretti. Asla emin olamazdım ama denemek falan da istemiyordum. Şu okuldaki vampir ve kurtkıza hayır demiştim ev konusunda ama yasak ormanda kalmaktansa daha güvenli bir yerde kalabilirdim. Zaten onlar genelde Hogwarts'ta olacaklarından benim için daha rahat olacaktı. Sık sık o iğrenç kurt kokusunu duymayacaktım. Gerçekten burnu fena yakıyorlardı. Ev konusunu düşündükçe Hogwarts özlemi daha çok artıyordu. Kararımı vermiştim en azından oraya girmeye çalışırken ölüdrdüm. Yerimden kalkıp ormanın çıkışına kadar yürümeye başladım. Koşmak yerine yürümemin sebebi vazgeçmek istememdi. Ama böyle bir şeyin olmayacağını biliyordum. Yasak ormandan çıkabildim ve köprünün başına geldim. Buradan sonrası tehlikeydi. Ama umursamadan ilk adımı attım ve hiç bir şey olmadığını fark ettim. Tahta seslerinden başka. Koruyucu büyü yokmuydu, yoksa işlemiyormuydu anlamış değildim. Yoluma devam etmeye başladım. Her an tetikteydim ama. Herhangi bir öğrenci görürse de mahvolurdum.

O çıtırtı da neydi? Aynı benim eskimiş, muhtemelen içten içe çürümüş tahtalara bastığımda çıkan ses. Köprüde yalnız değildim. Bir profesörle burun buruna gelip ceza alma korkusuyla kıpıramadan, gözlerimi köprünün baş kısmına çevirdim. Bir siluet köprü boyunca ilerliyordu, doğal olarak bana doğru. Uzun boylu ve heybetli görünüyordu. Bryce Hawkman? Anthony Bullock? Tam ters istikamete koşmaya hazırladım kendimi, belki de beni tanıyamazlardı ve paçayı kurtarırdım. Derin bir nefes aldım, korkuluklara kilitlenmiş parmaklarımı çözdüm ve geriye bir adım attım. Ayaklarımın altında kırılıyormuşçasına kopan gürültü yüzünden gözlerimi kapadım. Lanet olsun! Tekrar gözlerimi açtığımda Daniel'e burun burunaydım. Bozulan sinirlerim yüzünden bir kahkaha attım. Kahkahamın eğlendiğimden değil öfkeden olduğu açıkça anlaşılıyordu bence. "Bana zarar vermekten korktuğun için benden uzak duruyorsun ama köprüye gelmeye cesaret edebiliyorsun, öyle mi Bay Sullivan?" dedim tıslamaya benzer bir fısıltıyla. İkinci bir yakalanma korkusuna hazır olmadığım için elimden geldiğince sessiz konuşmuştum ama zihnimdeki öfkeli ses bağırıp çağırmamı emrediyordu. Dudaklarımı birbirine bastırarak geriye doğru bir adım attım. "Aman! Köprüde yakalan ama bana yakın durma! Bu mesafe iyi." dedim ters ters. Onu çok özlemiştim, Merlin'in sarkık donuna lanetler olsundu ki yine harika görünüyordu ama yelkenleri suya indirmeye niyetim yoktu.

Yürümeye devam ettikçe karşımda biri olduğunu gördüm. Karanlıkta onu fazla göremiyordum. Kokusunu da almak istemiyordum. Sonuçta insan kanıydı her an saldırabilirdim. Çocuklar gece dışarı çıkabiliyor, yasak ormana geliyorlar. Bunların hepsi ben gittikten sonra oluyordu. Gizli geçitleri kullanmakta serbesttir artık herhalde. Ben iyice yaklaşınca o çocuk bir adım daha attı. Sanki kaçmaya çalışıyordu. Tamam yasakları çiğnediğini anlayabiliyordum artık. En azından bazı şeyler değişmemişti. Biraz daha yaklaştım ve bunun Kathleen olduğunu anladım. Anlamalıydım zaten. En azından koku almaya başlayabilsem direk o olduğunu anlardım. Birden yanına hızla yaklaştım. Onun yanında bunu yapmamda bir sakınca yoktu. Gözleri kapalıydı herhalde ben olduğumu bilmiyordu. Gözlerini açabilmişti sonunda. Kız kahkaha atıyordu. Ama öfkeliydi. Beni öldürecekti şimdi. Aslında hakkı vardı uzun süre sonra. "Bana zarar vermekten korktuğun için benden uzak duruyorsun ama köprüye gelmeye cesaret edebiliyorsun, öyle mi Bay Sullivan?" dedi tıslayarak. Tamam Seçmen Şapka onu yanlış binaya yerleştirmişti. Bunu da öğrenmiş olmuştuk. Gece burada kimse olmayacağını düşündüğüm için haksız olan bendim değil mi? Dersi falan yok muydu yarın gidip yatsa. Yakın olmaktan rahatsız olmuş gibi geri adım atmıştı. "Aman! Köprüde yakalan ama bana yakın durma! Bu mesafe iyi." Harika şimdi gönlünü almalıyım diye düşündüm. Köprü kırılabilecekmiş gibi hareket ediyordum. Gerçekten dengesiz bir köprüye benziyordu. Yıktıktan sonra bile iyi tamir etmemişlerdi. "Sana da merhaba hayatım. Ve evet bende seni özledim." Ters cevaplarına karşın hiçbir şey olmamış gibi konuşmuş olmam onu sinirlendirecekti. Yani daha fazla sinirlendirecekti. Ama onu böyle görmek hoşuma bile gidiyordu. Yaş farkına rağmen çok güzel gözüküyordu beni fazlasıyla etkileyebiliyordu. "Bu saatte köprüde birinin olabileceğini düşünmedim kusura bakma. Hem bir şey deniyordum ve başarılı oldum," dedim ciddi bir biçimde. Onu gördükçe neden uzak durmam gerektiğini hatırlıyordum. Zor bir şeydi.

"Sana da merhaba hayatım. Ve evet bende seni özledim." Alaycı sözleriyle beni yatıştırmak yerine sinirlendireceğini bilmiyor muydu? Gözlerimi kocaman açarak lafı yapıştırmaya hazırlandım. "Bu saatte köprüde birinin olabileceğini düşünmedim kusura bakma. Hem bir şey deniyordum ve başarılı oldum," Ne kadar resmi konuşuyordu. Kollarımı iki yana açıp öfkeme yenik düştüm ve bağırdım. "Harika, hayatım! Başarılı olmana sevindim. Ne kadar da güzel bir gece!" Tahtaların tehlikeli bir şekilde gıcırdamasına izin vererek etrafımda döndüm. "O kadar güzel ki içim açıldı. Sevgilim benden uzak kalmak için elinden geleni yapıyor ama köprüye gelmekte bir sakınca görmüyor? Yakında Büyük Salon'a gelip kahvaltını da yapacak mısın bir kaç birinci sınıfın kanıyla? Ha?" Ellerimi belime koyup burnumdan soluyarak tüm çekiciliğiyle karşımda dikilen büyücüye baktım. Pardon, yaratık diyecektim. Onu göremediğim her günün sonunda başımı yastığa koyduğumda nasıl olduğunu merak ettiğimi bilmiyordu. Onu ne kadar özlediğim hakkında bir fikri yoktu. Üstelik haksızken benimle alay edercesine konuşmakta bir sakınca görmüyordu. Gözlerim doldu fakat bunun sebebi sadece öfkeydi. Bir an önce buradna gitmezsem ya hıçkırıklara boğulacak ya da kaybedeceğimi bile bile Daniel'e tekme tokat girişecektim, o kadar.

"Harika, hayatım! Başarılı olmana sevindim. Ne kadar da güzel bir gece!" Birden etrafında dönmeye başladı. Köprünün çökebileceğini hiç düşünmüyor muydu? Tabii ki düşünüyordu ama inadına bunu yapıyordu. Sadist birisiyle çıkıyordum harikaydı."O kadar güzel ki içim açıldı. Sevgilim benden uzak kalmak için elinden geleni yapıyor ama köprüye gelmekte bir sakınca görmüyor? Yakında Büyük Salon'a gelip kahvaltını da yapacak mısın bir kaç birinci sınıfın kanıyla? Ha?" Söyledikleri yüzünden fazla etkilenmiyordum. Sadece sinirli olduğu için böyle söylediğini de biliyordum. Sadece kan içmediğimi artık fazla tat almasam bile normal yiyecek yiyebileceğimi söyleyecektim ama iyice dalga geçiyormuşum gibi gelirdi, sonrasında ne olabileceğini bilmiyordum. Gözleri dolmuştu. İyi ki söylememiştim o söyleyeceklerimi. Bu hiç istemediğim sahneydi. Eğer ağlarsa özür dilemek zorunda kalırdım. Aslında her halükarda özür dileyen ben olacaktım ama bu işimi daha da zorlaştırırdı. "Sağ ol. Hakkımda düşündüklerini söylediğin için. Sende eve normal bir kahvaltı yapmaya gelirsin umarım," dedim. Bunu neden demiştim böyle. Onların yanında kalacağımı söylememiştim. Hem ikisi de profesör. Biri vampir, biri de kurtkadındı. İkisiyle de yaşamak ne kadar zor olacaktı tahmin edemiyordum. Hele güneş problemi daha beterdi. Evin tamamen kapalı olması gerekirdi. Penceresiz bir ev de olmayacağına göre... Kath şaşırmış olabilirdi bu sözlerime şu anda bilemiyordum ama ben daha şaşırmıştım. Eğer kabul edersem zaten Kath profesörlerinin evine nasıl gelecekti ki bu en saçma olanıydı. "Pekala ne diyorsun?" Düşüncelerime göre niye hareket edemiyordum ki. Yine kendimi tutamamıştım. Kendimi buradan aşağı atmak istiyordum.

Daniel'in yüz ifadesini okumaya çalışmak bir kayanın duygularını anlamaya çalışmaktan farksızdı. Onun böyle biri olduğundan haberim yoktu. Okuldayken daima gülümserdi, çoğunlukla tek başına takılırdı ve bir grup kız tarafından farkında olmadan izlenirdi. Bu hale gelmesinin sebebi dönüştüğü şey mi diye merak ettim. Yoksa duygusal olarak gerçekten bir kayadan farksız mıydı, bilemiyordum. "Sağ ol. Hakkımda düşündüklerini söylediğin için. Sende eve normal bir kahvaltı yapmaya gelirsin umarım." Şaşırmıştım. Hangi evden bahsediyordu? Daniel'in yasak ormanda yatıp kalktığını düşünüyordum, en azından en son bana öyle olduğunu söylemişti. Bu kez yüz ifadesi onu ele veriyordu. Endişelenmiş gibi görünüyordu, hah, elime bir koz daha geçmişti işte. Ellerim belimde dikilmeye devam ettim. "Pekala ne diyorsun?" Hayret, benim fikrimi sormayı akıl edebilmişti. Alaycı bir şekilde güldüm. Bunun onun sinirlerini bozduğundan emindim. Daniel'e rastladığım o gece nasıl hayallere kapılmıştım oysaki... Olayın bu raddeye geleceğini nerden bilebilirdim? "Öncelikle bana ev olayını açıklamak istersin herhalde diyorum Daniel." dedim haykırmamak için kendimi zor tutarak. Sonra, bir kaç adımda karşımdaki yakışıklı yaratığa sokuldum ve işaret parmağımı göğsüne bastırdım. "Kim o kız, ha? Bir vampir mi? Beraber ev tutup mutlu bir yuvamı kurdunuz? Ev hediyesi getirmemi ister misin?" Çıldırmış gibiydim, resmen öfkeden gözüm dönmüştü ve kendimi durduramıyordum.

Tuhaf bir biçimde gülüyordu. Neyi vardı böyle. Görüşmediğimiz sürede bir büyüye falan mı maruz kalmıştı acaba?"Öncelikle bana ev olayını açıklamak istersin herhalde diyorum Daniel." Ah büyü falan değildi. Direk delirmesinin nedeni bendim. Bu da iyi bir şey sayılırdı. En azından o kadar kızgın değilde özlüyordu. Ne açıklaması olabilirdi ki. Okulda kimse o ikisinin kurt ve vampir olduğunu bilmiyordu. Kath'e söylersem işlerinden olabilirlerdi benim yüzümden. Zaten vampirin nasıl profesör olduğunu hala anlayamıyordum. Koca sınıfta öğrenciye saldırmadan durabilmek gerçekten büyük marifet isterdi. Bu da henüz bende yoktu. Kathleen işaret parmağıyla göğsüme bastırıyordu. Bu kız ne yapıyordu böyle. "Kim o kız, ha? Bir vampir mi? Beraber ev tutup mutlu bir yuvamı kurdunuz? Ev hediyesi getirmemi ister misin?" Kız mı? Ne saçmalıyordu böyle. Ben ne olduğunu anlamaya çalışırken Kathleen çıldırmış vaziyette gözüküyordu. Ne yapmam gerektiğini anlamıyordum. Açıklamaya çalışsam şu andaki öfkesiyle pek anlayacağını sanmıyordum. Hele bunlardan birinin kurt bir kız olduğunu öğrendiğinde. "Ne kızı sana böyle bir şey diyen oldu mu?" Sakin bir biçimde söyleyebiliyordum bunları hala. Düşündüğüm gibi Kath'in beni anlamak gibi bir niyeti yoktu. Ona doğru bir adım atıp, kollarından tuttum ve yüzüne yaklaşıp onu öptüm. Bu ya sakinleştirecekti ya da daha da sinirli olacaktı. Ben ilkinin olmasını umut ediyordum. Fazla uzatmadan geriye çekildim, geriye doğru bir adım attım. "Öncelikle benim için sadece sen varsın. İkincisi o ev dediğim bir vampir ve bir kurt ile aynı evde yaşamak. Kurt olan bir kız ama birbirimiz için ters türleriz. Kokusundan bile tiksiniyorum." Kız güzeldi ama kokusu gerçekten berbattı. Normal bir köpekten on kat daha ağır kokuyordu. Kath olmasa bile onunla aramda bir şey olmazdı.

Ben karşısında böyle öfkeliyken hala nasıl sakin kaldığını anlayamıyordum. "Ne kızı sana böyle bir şey diyen oldu mu?" Böyle bir şey duymuş olmamdan mı korkuyordu? Yani öyle bir ihtimal mi vardı. Gözlerim bir kez daha kocaman açıldı, eğer gücüm yetecek olsa onu boğazlamaya kalkabilirdim bile. Bana doğru bir adım attığında gerilemeyi düşündüm ama yapamadım. Birazcık kötü görünse, en azından saçlarını kazıtsa olmaz mıydı? Bir adım daha... Nefesimi tuttum. Kollarımı yakalayıp beni öptüğünde onu itmek istedim, uzaklaşmak istedim, hatta onu tekmeyebilmeyi istedim ama yapamadım. Tek yapabildiğim öylece durup karşılık vermekti. Daniel'i ne kadar özlediğimi şimdi daha iyi anlıyordum. "Öncelikle benim için sadece sen varsın. İkincisi o ev dediğim bir vampir ve bir kurt ile aynı evde yaşamak. Kurt olan bir kız ama birbirimiz için ters türleriz. Kokusundan bile tiksiniyorum." Geriye çekilirken yüzüne baktım. Söyledikleri beni bir miktar sakinleştirmişti, ve şu öpüşme kısmının da katkısı vardı tabi, evet. Ama ya gerçek değilse? Ya şu kurt kız inanılmaz çekiciyse? Harika bir vücudu olduğundan kuşkum yoktu hem. Neden bana haber vermemişti? Sonuçta, kokusundan tiksindiği bir yaratığa da saldırıp öldürebilirdi, beni de. Bir an için sakinleşirken bir anda tekrar çıldırmam onu şaşırtacaktı, bunu bildiğim için gülümsedim ve bir anda eğilip ayaklarımızın altında kıvrılıp bükülen tahta parçalarından birini çekip yerinden söktüm. Bu benim gücümü aşardı aslında, Hulk'a mı dönüşüyordum acaba? O şaşkınlıkla beni izlerken çabuk bir hareketle tahtanın ucunu montumu sıyırdığım koluma bastırarak bir çizik açtım, derin değildi ama kan sızmaya başlamıştı bile. Ve canım çok acımıştı ama yüz ifademi bir an bile değiştirmedim. "O zaman hadi, beni de bir vampire dönüştür! O zaman belki seninle aynı evde yaşama şerefine nail olabilirim. Şu aptal köpek-kız gibi!" İnatçı bakışlarımı Daniel'e diktim.

Sakinleşmiş görünüyordu bu rahatlamam için yetmezdi. Ama tam olarak düzelmediği de kesindi. Tek bir öpücük ve söylediklerimin işe yaramayacağı belliydi. Birazcık sakinleşmesi bile iyi bir şeydi. Belki tamamen iyi olabilirdi bu sayede. Gülümsemeye de başlamıştı. İçim rahatlamaya başlıyordu artık. Ama gülümsemesinden hemen sonra eğilip yerden bir tahta parçasını aldı. Tahta benim için en kötü silahlardan biriydi. Onu benden uzak tutsa iyi olurdu yoksa dönüşümüm gerçekleşecekti. Bu tür ani olaylara karşı benliğim vampir halimi öne sürüyordu. Hem o tahta parçasını yerden nasıl aldığını bile anlayamamıştım. Montunu sıyırarak tahta parçasını koluna bastırdı bu ne yapıyordu böyle. Kolundan yavaşça kan akmaya başlıyordu. "O zaman hadi, beni de bir vampire dönüştür! O zaman belki seninle aynı evde yaşama şerefine nail olabilirim. Şu aptal köpek-kız gibi!" Kurtkadın ile aynı evde olacağımı ona söylememeliydim. Kanın kokusunu alır almaz içimde garip bir şey olduğunu fark ettim. Bunu daha önce de yaşamıştım. Mezarlıkta... O hale dönüşmek istemiyordum. Kontrolü kaybetmek istemiyordum ama bu kanın kokusu beni engelliyordu. Ellerim başıma gitmiş bir şekilde acı çekiyordum. "Yapamam kontrolü kaybedemem." Bunlar resmen iniltiye eş değer sözcüklerdi. Vampir yüzüm ortaya çıkmıştı. Sonunda bütün kontrolü almıştı.

Geri dönebilmek güzeldi. Kontrolü tekrar ele geçirebilmek harika bir duyguydu. O aptalı kafesine kapattığıma göre oyun zamanı başlıyordu tekrar. Kız ne olduğunu anlamamış gibiydi. Artık kan yüzünden acı çekmememiz meraklandırmış olmalıydı. Ya da yüzümün tekrar insan gibi olması. Geçen sefer kontrolü bu kız yüzünden kaybetmiş sayılırdım. Bir daha olmasına izin vermemek için onu öldürmeliydim. Her ne kadar ben bile onu sevsem de kontrolü ele geçirmek için gitmesi lazımdı. "Cidden istediğin buysa yaparım," dedim. Elindeki tahtayı almam gerekirdi ama onu dönüştüreceğimi sanıyordu. Yani bir şey yapmazdı. Yavaş bir biçimde kolunu ısırmaya başladım. Bu da öpüşmek gibiydi ama bunda bir kazanan oluyordu. Kanın kokusu diğer bütün kanlardan daha güzeldi. Belki uzun zamandır insan kanı içmediğimiz için böyle geliyordu ama emin değildim. Fazla acıtmadan kanını içiyordum. Canı yanarsa sorun olduğunu anlayabilirdi. O aptal acıtmamaya özen gösterirdi. O aptal aslında kaçardı. Ama ben o değildim.

Ne yapmakta olduğumu yeni yeni idrak ettiğim sırada gözlerim Daniel'in gözlerinde, yüzünün o gece ki gibi korkunç bir hal almasını bekledim. Elini başına götürmüş, yüzü acı çekiyor gibi buruşmuştu. Bir şeyler söyledi ama sesi o kadar boğuk ve uzaktan geliyordu ki anlayamadım. Bir an yanına koşup ona sarılmak ve özür dilemek istedim ama bunun Onu daha kötü hale getireceğini hatırlayınca kıpırdamadım. Anlamadığım şey, Daniel acıdan adeta kıvranırken hala vampir formuna dönüşmemiş olmasıydı. Birden kafasını kaldırdı, bakışları artık acı çekiyor gibi değil daha çok kararlı ve alaycıydı. Şaşkın gözlerle bana yaklaşmasını izledim. "Cidden istediğin buysa yaparım." Nasıl bir işe kalkıştığımı, neyle karşı karşıya olduğumu ancak kavrayabilmiştim. Daniel'ın bunu yapacağı aklımın ucundan bile geçmemişti. Saçmaladığımı söyleyip beni sevdiğini söyleceğini düşünmüştüm. En iyi ihtimalle yani. Bu kez öfkeden değil, korkudan derin nefesler alıyordum. Göğsüm hızla inip kalkarken gözlerimi Daniel'in gözlerinden ayırmadım. Onun bakışları da kolumdan ayrılmak istemiyor gibiydi. Şimdiye kadar vampire dönüşmüş olması gerekmez miydi? Dişleri koluma geçerken alt dudağımı ısırdım. Bir an için canım acımıştı ama devamında tek hissettiğim tenimdeki dudaklarıydı. Şimdi beni öldürecek miydi? Beni dönüştürmesi için yapması gereken buydu. Daniel bunu yapmazdı, hayır. Hala elimde tuttuğum tahta parçasını ona hissettirmeden sıkıca kavramayı başardım. Harika Kathleen, ölümünü kendi ellerinle hazırladın, gün ışığına veda et, diye düşündüm derin bir nefes alırken. "Daniel?" Cevap vermedi. Ne diyecektim ki zaten? Vazgeçtim, vampir olmak istemiyorum. Kanımı içmeyi bırakır mısın? Dünya üzerindeki en aptal insanın ben olduğumu düşünüyordum şu an. Daniel kendini kaybetmiş gibiydi ve bu durumdan kurtulmak için yapmam gereken şey belliydi, her ne kadar zor olsada. Kolumu hızla çektim ve kavradığım tahta parçasını koluna sapladım. Çıkan ses midemi bulandırmaya yetmişti ama tahtanın iyice girdiğinden emin olana kadar elimi çekmedim. Korku içinde bakıyordum şimdi Daniel'a ve parmaklarım hala yarısı koluna gömülmüş olan tahtayı sarıyordu.

Kanını emmemden rahatsız olmuş gibi davranıyordu. Bunu kendisi istemişti. Normalde de böyle olması gerekirdi. Ama benim ki öldürene kadar uzayacaktı. Bu küçük kız ne istediğini öğrenmek zorundaydı. Daha demin vampir olmak için kolunu kesmişti. Bunu sadece acı çekelim diye yaptıysa, vampir olmak istemediyse nasıl bir kız arkadaş olabilirdi ki. Sevgili öbür benliğim ona yapmayacağım deseydi tek istediği şey bu olacaktı. Her şey böyle geri teperdi. Ama bugün sağ çıkabilirse bir daha vampir olmayı istemeyecekti. Hala güçleri düşünüyordu sadece. Öbür benliğim ortadayken benim bile canım yanıyordu. Hissettiklerini hissedebiliyordum. "Daniel?" Ne yani bu lezzetli kanı bırakıp ona cevap vereceğimi sanıyorsa bu kız fazla kan kaybetmiş falan demekti. Birden kolumda bir yanma hissi oluşmuştu. Elindeki tahta parçasını koluma saplamıştı. Kimseye güvenmemek gerektiğini şimdi anlıyordum. Özellikle bir insana. Kanını emmeyi bıraktım ve köprünün karşı tarafına ve biraz ilerisine fırlattım. Fazla etkili bir çarpma olmamıştı ama kolunun yanmasıyla eminim ki canı çok yanmıştı. Benim kolumun yandığı gibi. Çok fazla kan akıyordu kolumdan. Tahtayı tek bir harekette ve özenle çıkardım. Köprüden aşağıya doğru fırlattım tahtayı. İçeride bir küçücük parça kalsa bile asla tam iyileşemezdim. İyileşse bile acıyı hep hissederdim ve sonunda kolumu keserdim. Kıza doğru yavaşça yürümeye başladım. Koluma tahta saplamış olabilirdi ama en fazla yapabileceği büyü sersemletme büyüsüydü. Daha fazlasını yapamayacağını ikimizde biliyorduk. Ne kadar cesur olursa olsun. "Hala sahnede sevgilin var zannediyorsun değil mi? Ama yanılıyorsun ben daha farklı biriyim. İçindeki yüzde yüz vampirim. Bir gram insan yok. Bir bakıma onun geride kalmış bir yarısıyım. Tüm her şeyi onun kontrol edebilmesi ne zavallıca. Benden çok daha güçsüz birinin bunu yapabilmesi. Beni içeriye doğru sürgün edebilmesi." Hepsi alayla söylenmiş cümlelerdi. Onun kontrolü nasıl ele aldığını biliyordum. Ben daha yeni doğmuştum, o ise yıllardır bu bedeni kontrol ediyordu zaten. Kızın dibindeydim artık. "Bir kuçu kuçu için endişelenmene gerek yok. Nefesleri gerçekten iğrenç kokuyor. Kürkleri bile. Asla onlarla birlikte olmazdım, o kadının harika bir güzelliği var ama insan formunda bile kokusu duyuluyor." Hissettiğim şeylerden biride buydu. Özellikle üzerine çıkmış kavga ediyorsanız çok kötüydü. "Asıl endişe etmen gereken şeyler insanlar. Biliyormusun kendi mezarımın o taraflarda bir kadın ile öpüştüm. Ama öpüşen kişi bendim. O aptal bunu yapamazdı. Belki döndüğünde hala yaşarsan terk etme diye söylüyorum. Adı neydi kadının... Tamam hatırladım Amy Patrice bilmem ne. Bakan müşteşarıydı sanırım. Çok etkileyici bir bayan. Öpüşmeyi de biliyor." Bunlar onu sinir ederdi umarım.

Daniel nihayet dudaklarını kolumdan ayırdığında montumla kesiği örtmek için bir hamle yaptım ama ne olduğunu anlamadan kendimi bir an havada, bir an sonra da yerde, köprünün zemininde buldum. Sağ kolumu korkuluklara çarpmıştım ve feci şekilde acıyordu. Ama daha çok acıyan şeyler vardı; kalbim, duygularım. Yaşlarla dolan gözlerim yanıyordu, ağlamamak için derin bir nefes aldım. Bunu nasıl yapabilmişti? Buraya gelerek doğru olanı yapmıştım demek. Onun vampir olmasının kişiliğini asla değiştirmeyeceğine inanan ilk insan bendim ve ne kadar aptal olduğum gören ilk kişi de ben olmuştum. O kolundaki tahtayı söküp atabilirken ne yazık ki ben kalbime oturan ağırlığı söküp atamıyordum. Bana doğru yürümeye başladığında hemen toparlanıp oturur vaziyete geldim. Sol elimde sağ kolumu tutuyordum, sızlamaya devam ediyordu. "Hala sahnede sevgilin var zannediyorsun değil mi? Ama yanılıyorsun ben daha farklı biriyim. İçindeki yüzde yüz vampirim. Bir gram insan yok. Bir bakıma onun geride kalmış bir yarısıyım. Tüm her şeyi onun kontrol edebilmesi ne zavallıca. Benden çok daha güçsüz birinin bunu yapabilmesi. Beni içeriye doğru sürgün edebilmesi." Sözlerini dinlerken algılamaya çalıştım. Daha farklı biri mi? Daniel'in iki hali vardı; insan ve vampir. Şu an bir insan gibi görünüyor fakat başka biri olduğunu söylüyordu. Başımı anlamayarak iki yana salladım. Sesindeki alay onun gerçekten başka biri olduğuna inanmak istememe sebep oluyordu. "Bir kuçu kuçu için endişelenmene gerek yok. Nefesleri gerçekten iğrenç kokuyor. Kürkleri bile. Asla onlarla birlikte olmazdım, o kadının harika bir güzelliği var ama insan formunda bile kokusu duyuluyor." Başımı yana eğdim. Bir dakika? Yoksa düşünmeye başladığım şey miydi? "Asıl endişe etmen gereken şeyler insanlar. Biliyormusun kendi mezarımın o taraflarda bir kadın ile öpüştüm. Ama öpüşen kişi bendim. O aptal bunu yapamazdı. Belki döndüğünde hala yaşarsan terk etme diye söylüyorum. Adı neydi kadının... Tamam hatırladım Amy Patrice bilmem ne. Bakan müşteşarıydı sanırım. Çok etkileyici bir bayan. Öpüşmeyi de biliyor." Amy Patrice Olvia? Şu uyuz Slytherin sorumlusu? Dudaklarımı araladım ama bir süre ses çıkmadı. Daniel beni aldatmış mıydı? Beni sevdiğini söylerken bir başkasını öpmüştü, bir profesörü! Fakat sonra mantıklı yanım ağır basmaya başladı. Eğer bu gerçekten benim Daniel'ım değilse... Yerden destek alarak yavaşça ayağa kalktım. Gözlerinde tek bir sevgi kırıntısı bile göremediğim yüze yaklaştırdım yüzümü. "Peki ben biliyor muymuşum? Bir de buna bak bakalım." Gözleri şaşkınlıkla açılırken yüzünü ellerimin arasına alıp öptüm onu. Bunun Daniel'i geri getirmesini umuyordum. Yapabileceğim başka bir şey var mıydı? Bu canavarın yüzüne Onu sevdiğimi haykıracak değildim. Ne kendimi küçük düşürecek ne de kaçacaktım. Ölümle burun buruna olduğumun farkındaydım ama şu an tek umrumda olan sarıldığım bedenin asıl sahibiydi.

Kız konuşacak gibi ağzını açmıştı ama konuşmuyordu. Dilini falan mı yutmuştu? Yoksa bana inanıp inanmamaya mı çalışıyordu. İnanıyorsa beni hemen öldürmesi gerekirdi yoksa kendisi ölecekti. Ayağa kalkıp bana doğru yaklaştı. Hala bunu yapmak istiyorsa. Bir yaratık mıknatısı falan olmalıydı. "Peki ben biliyor muymuşum? Bir de buna bak bakalım." Ellerini yüzüme götürdü ve beni öpmeye başladı. O da biliyor sayılırdı. Neden bunu yaptığını anlamıyordum. Bir canavar olduğumu düşünüyordu ve haklıydı. Onu o kadar fırlattım, kanını emdim. Ama o hala öpmeye devam mı ediyordu bu tuhaftı. İçimde bir şey olduğunu fark ettim. Sanki ben kontrolü ele geçirmeye çalışırken olurken ki gibi. Ama bu daha yoğun bir şeydi. Benim ki kadar güçlü değildi. Kontrolü nasıl ele geçirebiliyor diye düşünürken öpme fikri aklıma geldi. İçerideki o aptal insanı uyandırıyordu. Bunu durdurmalıydım ama iki taraftan baskı vardı. O kontrolü biraz ele geçirdiği için kızı bırakmama izin vermiyordu. Sanki kilitli kalmış gibiydim. Bir süre öylece durup gücümü topladım ve kızı geriye ittirdim. Ama geç kalmıştım çoktan.

Tekrar köprünün kenarına çarpmıştı ama bu sefer ona izin vermediğim için yavaş bir biçimde çarpmıştı. Yerden kalkması için elimi uzattım. Hala o olduğumu düşündüğü için elimi tutmamış olmalıydı ama ben onu çekip kaldırdım. "Vampir halimde iyi ama sanırım ben bu halimi daha çok seviyorum. Çünkü onda sana karşı bir şeyler hissedebiliyorum." Yüzümdeki alaycı sırıtış geri dönmüştü. Bu sefer şeytani bir gülümseme değildi bu. Ona yaklaşıp tekrar öptüm. Ne hissettiğini bilmiyordum. Belki onu kandırdığımı düşünüyordu. Ben bile hala onun ne olduğun yani vampir halim olduğunu biliyordum ama kontrolü başka biri nasıl devralmış oluyordu anlayamamıştım. "Eminim sende öylesindir." Kendime güvenim tamdı. Diğer halimi gördükten sonra beni affedeceğini umuyordum.